จักรพรรดิผู้ฝึกอายุห้าพันปี – บทที่ 28 ก็แค่เด็กๆ
บทที่ 28 ก็แค่เด็กๆ
ทั้งสองเดินเข้าไปโดยตรง ในที่สุดก็เดินไปถึงห้องวีไอพีที่หรูหราห้องหนึ่ง
“……….แก้วนี้เพื่อความเป็นอิสระ ฮ่า แก้วนี้เพื่อความตาย………….”
เพิ่งเข้ามา โล่เฉินก็รู้สึกชาที่หนังหัว
เพลงเป็นเพลงที่ดี คนที่ร้องเพลง เหมือนคนบ้าที่ขาดสติ
“เฮ้ ทุกคนเงียบหน่อย คนสวยหานมาแล้ว”
ก็ไม่รู้ว่าใครเป็นคนตะโกนพูด ห้องวีไอพีก็เงียบลงทันที
หนุ่มสาวราวๆยี่สิบคนมองมาพร้อมกัน หานหยู่ถิงหดคอเล็กน้อย จากนั้นก็นั่งลงอย่างสง่าผ่าเผย
โล่เฉินที่นั่งข้างๆ ไม่ได้พูดจา
“อึ้งกันอยู่ทำไม คนร้องเพลงก็ร้องเพลง คนดื่มก็ดื่ม มองฉันทำไมกัน”
หานหยู่ถิงพูดจามีกลิ่นอายของคนภาคอีสาน โล่เฉินฟังแล้วรู้สึกขำ
เวลาต่อมา เสียงที่แปลกประหลาดได้ดังขึ้น
“สาวสวยมาแล้ว พวกเราก็ต้องจ้องนานหน่อย”
คนที่พูดคือผู้หญิงที่แต่งหน้าเข้มคนหนึ่ง สายตาไปหยุดอยู่ที่โล่เฉิน “ฮู้ หนุ่มหล่อคนนี้คือใคร หานหยู่ถิง เป็นแฟนของเธอเหรอ?”
“ยังไม่ใช่”
โล่เฉินพูดต่อ “ผมกำลังจีบเธออยู่ เจอกันครั้งแรก ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
ผู้หญิงคนนี้หัวเราะเห่อๆ มองสำรวจโล่เฉิน เห็นใส่เสื้อผ้าทั่วไป เห็นได้ชัดว่าแววตาได้แสดงออกถึงความดูถูก
“หนุ่มหล่อ หน้าไม่คุ้นเลย หานหยู่ถิง เธอแน่ใจนะว่าเป็นคนที่จีบเธอ ฉันทำไมถึงรู้สึกว่าเธอไปหามาจากข้างถนนยังไงอย่างนั้น”
หานหยู่ถิงหัวเราะอย่างเย็นชา “ทำไม ต้องเหมือนกับคนที่อยู่ด้านหลังเธอเหรอ ต้องใส่สร้อยทองเส้นใหญ่ หนีบกระเป๋าตังค์ใบใหญ่ เกือบจะเขียนคำว่าเศรษฐีไว้บนหน้าแล้วมั้ง”
“เธอ!”
“เฮ้ๆ เพื่อนกันทั้งนั้น ไม่ง่ายเลยกว่าจะมาเจอกัน อย่าเถียงกันเลย”
คนที่มาคลายสถานการณ์คือผู้ชายที่สูงผอมคนหนึ่ง เขายกแก้วเหล้าขึ้น หัวเราะกล่าว: “ห้าปีแล้ว นัดเจอกันครั้งแรก มา มาชนแก้วกัน!”
“พึมพำงึมงำ”
เมื่อเหล้าเข้าปาก ในห้องวีไอพีก็ดังขึ้นด้วยเสียงร้องเพลงที่โหยหวน กลุ่มละสองสามคนสองสามกลุ่ม ต่างไม่รบกวนซึ่งกันและกัน
โล่เฉินฟังที่หานหยู่ถิงกำชับ พูดให้น้อย จึงนั่งเล่นโทรศัพท์อย่างเงียบๆ
หนุ่มหล่อ ทำไมยังใช้โทรศัพท์หัวเว่ยรุ่นเก่าอยู่ล่ะ ไอโฟนXSก็ออกมาแล้ว ผู้หญิงคนหนึ่งที่ใบหน้าสวยงาม แต่โหนกแก้มสูงหน่อยมานั่งข้างกายโล่เฉิน
“ใช้จนชินแล้ว!”
“เหรอ” หญิงสาวยิ้มตาหยีแล้วถาม “หนุ่มหล่อ อยู่ที่ไหน ที่บ้านทำธุรกิจอะไร?”
“ทำหลายอย่าง แลกเปลี่ยนเงินตรา แพลตฟอร์ม อสังหาริมทรัพย์”
หญิงสาวทำท่าตกใจ แล้วรีบหันไปดึงชายวัยอายุสามสิบมา หัวเราะกล่าว: “คนนี้เป็นแฟนฉัน ตู้คัง ที่บ้านเกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์”
“พี่ชาย ตระกูลตู้ทำอสังหาริมทรัพย์มาหลายปีแล้ว ผมรู้จักทายาทและเจ้าของอสังหาริมทรัพย์ในเมืองไม่มากก็น้อย แต่ไม่เคยเห็นคุณเลยนะ!”
แววตาของตู้คังแฝงไว้ด้วยความดูถูก พูดอย่างเย็นชา “คุณ คุณคงไม่ได้โกหกมั้ง”
“คุณก็คิดเสียว่าฉันพูดโกหกละกัน” โล่เฉินยักไหล่ แล้วก็ตั้งใจเล่นโทรศัพท์อีกครั้ง
ตู้คังและแฟนสาวสบตากัน เดินไปนั่งข้างหญิงสาวที่แต่งหน้าเข้มและผู้ชายที่ใส่สร้อยทอง เหมือนคุยอะไรบางอย่าง
ไม่นานนัก กลุ่มของพวกเขาได้เริ่มเล่นลูกเต๋า
“หยู่ถิง มาเล่นด้วยกัน!”
“ไม่แล้วละ พวกเธอเล่นเถอะ ฉันดูก็พอ”
ผู้ชายที่สูงผอมหัวเราะฮ่าๆ ก็ได้ดึงตัวหยู่ถิงมา หัวเราะกล่าว: “แค่เล่นลูกเต๋าเอง ไม่มีอะไรสักหน่อย เพื่อนกันทั้งนั้น หรือว่าเธอยังโกรธเรื่องเมื่อกี้อยู่?”
“เมื่อกี้ฉันผิดเอง ฉันขอโทษเธอ” หญิงสาวที่แต่งหน้าเข้มขอโทษอย่างเหนือความคาดหมาย
หานหยู่ถิงก็ไม่กล้าที่จะชักสีหน้าต่อ แบบนั้นจะทำให้คนอื่นรู้สึกว่าเธอใจแคบ
“เล่นยังไง?”
“ง่ายมาก เดาสูงต่ำ คนแพ้ดื่มเหล้า”
หานหยู่ถิงขมวดคิ้ว แล้วพูดด้วยเสียงเบา: “ฉันดื่มไม่เป็น ขอดื่มน้ำผลไม้แทน……..”
“ไม่ได้ ไม่ได้”
ชายสูงผอมรีบพูดขัด แล้วเอาเหล้ามาวางข้างหน้า “หยู่ถิงเธอจะไม่ให้เกียรติกันเลยเหรอ เพื่อนกันทั้งนั้น หรือว่ากลัวว่าพวกเราจะทำอะไรเธอ อีกอย่าง คนที่จีบเธอยังอยู่ตรงนี้ กลัวอะไรละ!”
“แต่ว่า………”
“ไม่มีอะไรแต่ว่าทั้งนั้น มาๆ เริ่มเลย”
ชายผอมสูงชื่อหลี่ชิง เป็นคุณชายสามของตระกูลหลี่ในเมืองเจียงซึ่งเป็นตระกูลชั้นหนึ่ง เขาและตู้คัง และผู้ชายที่ใส่สร้อยคอทองที่ชื่อโกตุน สามคนนี้เป็นคนที่มีฐานะสูงที่สุดในบรรดาเพื่อนๆทั้งหมด
หานหยู่ถิงไม่ให้เกียรติคนอื่นได้ แต่เธอไม่กล้าที่จะล่วงเกินตระกูลหลี่ หลี่ชิงก็เป็นลูกที่ตระกูลหลี่รักมากที่สุด ยิ่งไม่กล้าที่จะทำให้เขาไม่พอใจ
“ป้าง”
เขย่าถ้วยลูกเต๋า หลี่ชิงตะโกน ทายสูงทายต่ำ ทายแล้วห้ามเปลี่ยน
“สูง”
“ต่ำ!”
“ต่ำ!”
การเล่นแบบนี้คือเสี่ยงโชค หานหยู่ถิงก็เลือกไปสูงๆ “ฉันเลือกสูง”
“เปิด!”
หลี่ชิงเปิดฝาถ้วยออก ตะโกนขึ้นมา: “หนึ่งสามสาม เจ็ดแต้มต่ำ มาๆ ดื่มเหล้าดื่มเหล้า”
หานหยู่ถิงจำใจ บ่นพึมพำแล้วดื่ม ยังกระแอมไปหลายที
ทายสูงทายต่ำ
“สูง!”
“ต่ำ!”
“สี่สี่หก สิบสี่แต้มสูง คนทายต่ำดื่มเหล้า”
……
เล่นติดต่อกันห้าครั้ง หานหยู่ถิงนั้นดวงซวยมากทายไม่ถูกเลยสักครั้ง เดิมเธอก็ดื่มไม่เป็นอยู่แล้ว เหล้าห้าแก้วลงท้อง ใบหน้าเริ่มแดง และรู้สึกมึนหัว
พวกโกตุนสบตากัน แววตาแฝงไว้ด้วยความเจ้าเล่ห์
“มาๆ เล่นต่อ” หลี่ชิงตะโกนเรียก
“ไม่ไหวแล้ว ฉันเวียนหัว ไม่เล่นแล้ว”
หานหยู่ถิงจะออกจากวง แต่กลับถูกหลี่ชิงจับตัวเอาไว้
“หยู่ถิง ห้ามถอยง่ายๆแบบนี้นะ ทุกคนก็ดื่มกันไม่น้อยเลย ทำไมเธอคนเดียวที่ไม่ไหว แบบนี้มันไม่เหมือนเธอเลยนะ!”
ตู้คังเขย่าถ้วยลูกเต๋า เสร็จแล้วก็ควบลงตรงโต๊ะชา ตะโกนพูด: “มาๆ เริ่มทายได้แล้ว”
“สูง”
“ต่ำ”
หลี่ชิงสะกิดไหล่ของหานหยู่ถิง แล้วถาม: “หยู่ถิง เธอจะทายสูงหรือต่ำ?”
“ฉัน ฉันทายสูง……..”
“รอก่อน”
ในเวลานี้ ในมุมได้ดังขึ้นด้วยเสียงที่เย็นชา โล่เฉินเดินเข้ามา
หลี่ชิงขมวดคิ้ว ขยิบตาให้กับโกตุนและตู้คัง
ก็เห็นโกตุนลุกขึ้นมาพร้อมกับพุงที่มีขนาดใหญ่ ฮึ่มแล้วกล่าว พี่ชาย คุณหมายความว่ายังไง? พวกเรากำลังเล่นสนุกๆกันอยู่ หรือว่าคุณอยากจะขัดขวาง
“ไม่ๆ ฉันก็แค่คันไม้คันมือ อยากจะเล่นด้วยคน หรือว่าพวกนายจะไม่ต้อนรับฉัน?” โล่เฉินถามกลับไป
หลี่ชิงตาลุกวาวทันที เขากำลังกลุ้มที่ไม่รู้จะเล่นงานโล่เฉินยังไง ตอนนี้มาโดนหาที่เอง สบายเยอะเลย
“ได้อยู่แล้ว มาๆ หลีกให้ที่หนึ่ง”
โล่เฉินนั่งลง แอบเอานิ้วมือจี้ไปที่หลังของหานหยู่ถิง
พลังทิพย์ก็เข้าสู้ร่างกายของเธอ เพื่อไปสลายแอลกอฮอล์ พริบตาเดียวหานหยู่ถิงก็สดชื่น แสงไฟที่สลัวของห้องวีไอพี ไม่มีคนสังเกต เห็นการเปลี่ยนแปลงของเธอ
หลี่ชิงถามขึ้น: “พี่ชาย ยังไม่รู้ว่าจะเรียกคุณว่าอะไรเลย?”
“มีชื่อแค่พยางค์เดียวคือเฉิน”
“พี่เฉิน ทายสูงหรือต่ำ?”
โล่เฉินไม่ได้รีบร้อนตอบ แต่ได้มองไปบนโต๊ะที่วางเรียงรายด้วยเหล้าเบียร์ แล้วกล่าว: “ดื่มเบียร์ไม่สนุก ไม่รู้ว่าจะสามารถเล่นให้หนักกว่านี้มั้ย”
อ่อ
“คลับที่หรูหราขนาดนี้ น่าจะมีวอดก้ามั้ง ถ้าจะเล่นต้องเล่นให้มันตื่นเต้นไปเลย ฉันอยู่ที่บ้านเก่าก็เล่นกันแบบนี้แหละ พวกเธอใช้เบียร์มันตกเกรดไปนะ!”
โล่เฉินขมวดคิ้ว ท่าทางเหมือนดูถูกเมืองเจียง
“เฮ้ คุณบ้าไปแล้วเหรอ” หานหยู่ถิงตกใจ
วอดก้า มันคือเหล้าที่แรงมากนะ แค่แก้วเดียวคนธรรมดาก็ไม่ไหวแล้ว
หยู่ถิง อย่าไปว่าพี่เฉินแบบนั้น ฉันเป็นลูกหลานตระกูลหลี่ในเมืองเจียง ในฐานะที่เป็นเจ้าบ้านก็ต้องทำตามที่พี่เฉินต้องการ อีกอย่าง ทุกคนก็คือเพื่อนกัน คนกันเองทั้งนั้น เล่นอะไรที่ตื่นเต้นๆก็น่าสนุกเหมือนกัน
หลี่ชิงตะโกนเรียก “บริกร เอาวอดก้ามาหนึ่งลัง!”
สามนาทีให้หลัง วอดก้าก็ถูกนำมาเสิร์ฟ
วงนี้เคลื่อนไหวกันหนักมาก วงอื่นๆก็รอบล้อมเข้ามา กระตือรือร้นที่จะดูเรื่องสนุกๆ
“ตอนนี้เริ่มได้หรือยัง?”
ได้อย่างแน่นอน โล่เฉินยิ้มๆ กล่าว: “หยู่ถิงทายสูง ผมก็จะทายเหมือนเธอ สูง”
รอยยิ้มเล็กปรากฏตรงมุมปากของหลี่ชิง: “เปิดฝาถ้วยออก สองสามสาม แปดแต้ม ต่ำ”
“น้องชาย นายเมาแล้วหรือเปล่า นี่มันห้าห้าหก สิบหกแต้ม สูงนะ!”
โล่เฉินชี้ไปที่โต๊ะ สีหน้าแปลกประหลาด
“ห๊า?”
หลี่ชิงอึ้งไปชั่วขณะ มองอย่างอายๆแล้วหัวเราะกล่าว “ขอโทษที ฉันตาลาย ครั้งนี้พวกเราดื่ม”
บ่นพึมพำ
ตู้คัง โกตุน หลี่ชิงทั้งสามคนดื่มวอดก้าไปคนละหนึ่งแก้ว ทำให้ผู้คนที่มุมดูอยู่อย่างเฮฮาตะโกนขึ้น
“เอาอีก!”
“หนึ่งสองสอง ห้าแต้ม ต่ำ”
โล่เฉินหัวเราะฮ่าๆ “ฉันทายถูกอีกแล้ว โชคดีจังเลย”
“เอาอีก!”
“สี่ห้าหก เลขเรียง สูง!”
หานหยู่ถิงดีใจจนปกมือ ตะโกนอย่างมีความสุข “ทายถูกอีกแล้ว อิอิ เฮ้ ตาต่อไปเราจะทายอะไรดี”
“เธออยากทายอะไรก็ทายเลย?”
“ทายสูงอีกครั้งอีกละกัน”
โล่เฉินก็พูดตาม “งั้นก็ทายสูง”
หลี่ชิงกัดฟัน ดื่มวอดก้าไปสามแก้ว แก้มเขาเริ่มร้อน สายตาเริ่มพร่ามัว ไม่เฉพาะเขา ตู้คังกับโกตุนก็เป็นเหมือนกัน
“เปิด!”
หกหกหก เลขตอง สูง
ทุกคนต่างร้องอุทาน
“ว้าว!”
หานหยู่ถิงดีใจจนกระโดดขึ้นมา
ใครจะไปรู้ โกตุนตบโต๊ะ แล้วตะโกน: “ไอ้สารเลว แกขี้โกง!”
ทันใดนั้น ห้องวีไอพีก็เงียบเหมือนป่าช้า
โล่เฉินสีหน้าเยือกเย็น สบตาโกตุน พูดอย่างเฉียบขาด: “แค่นี้ก็แพ้ไม่ไหวแล้วเหรอ? ไม่น่าเล่นตั้งแต่แรก นายให้ทุกคนแสดงความคิดเห็นดูซิ ลูกเต๋าหลี่ชิงเป็นคนเขย่า ตั้งแต่เริ่มต้นฉันก็ไม่ได้จับถ้วยลูกเต๋าเลย ฉันจะโกงได้ยังไง”
“เอ่อ……..” โกตุนพูดไม่ออก
สีหน้าของหลี่ชิงกับตู้คังก็ดูแย่มาก แต่ก็ไม่สามารถโต้ตอบได้
ไม่ว่ายังไงพวกเขาก็ไม่เข้าใจ
ลูกเต๋านี้ได้ถูกดัดแปลงมาแล้ว สามารถที่จะควบคุมแต้มต้องการได้อย่างง่ายดาย ทำอยู่ดีๆถึงไม่ได้เสียงั้น!
แค่นี้ก็แพ้ไม่ได้ อย่าหาว่าฉันดูถูกพวกนายเลย หากเป็นลูกผู้ชายก็ดื่มวอดก้าแก้วนี้ให้หมด ดื่มหมดก็ยังคงเป็นคนกันเอง!
โล่เฉินพูดปั่นอารมณ์ ทำให้คนต้องเคลื่อนไหว
โกตุนอดไม่ไหว ยกแก้วขึ้นมากรอกเหล้าเข้าปากทันที หลี่คันกันตู้คังก็เป็นคนรักศักดิ์ศรี ทำได้เพียงดื่มเหล้า
แต่ว่าดื่มไปไม่กี่อึก ทั้งสามคนก็อาเจียนออกมาอย่างเสียงดัง ล้มลงบนพื้นอย่างหมดสภาพ
“อ่อนแอเกินไป”
โล่เฉินส่ายหัว จุงมือของหานหยู่ถิงเดินออกไปข้างนอก “เราไปสูดอากาศบริสุทธิ์กันหน่อย บริกรทำความสะอาดด้วย”
คนทั้งกลุ่มได้เดินตามโล่เฉินออกจากห้องวีไอพี มีหญิงสาวถามขึ้น: “คุณชายโล่ ทำไมคุณถึงเก่งจัง ทายถูกทุกรอบเลย โคตรเทพเลยอะ”
“ฉันอยู่ในเมืองเอกได้ฉายานามว่าเจ้าชายน้อยของไนต์คลับ พวกหลี่ชิงอยู่ในสายตาฉัน ก็แค่เด็กๆเล่นได้ไม่สนุกเลย”
“เฮ้ย เมืองเจียงอ่อนแอเกินไป!”
โล่เฉินส่ายหัวตัวเอง ค่อนข้างเสียใจ
ทันใดนั้นสาวๆก็นึกขึ้นได้ คนธรรมดาที่ไหนจะมีเทคนิคระดับนี้ มีเพียงคุณชายของตระกูลใหญ่ที่เที่ยวไนต์คลับเป็นประจำ ถึงจะมีความสามารถแบบนี้
พริบตาเดียว สายตาที่พวกเธอดูถูกโล่เฉินเมื่อกี้ ได้เปลี่ยนไปทันที ถึงขั้นที่มีสาวๆหลายคนแอบส่งสายตาให้กับเขา
คอมเม้นต์