ในตอนนี้ โล่เฉินถามออกมาเบาๆ ： “คุณมั่นใจว่าจะไล่ฉันออกไปเหรอ？”

“ต้องให้ฉันให้คนไปส่งคุณเหรอ！”

“ได้ หวังว่าพวกคุณตระกูลเสี้ยงจะไม่เสียใจภายหลังนะ”

โล่เฉินมีสีหน้านิ่งเฉย ความโกรธที่อยู่ในใจนั้นมันหายไปตั้งนานแล้ว

ถึงอย่างไร เขามีชีวิตอยู่มาห้าพันปีแล้ว ไม่ใช่ว่าไม่เคยเจอเรื่องของตระกูลพวกนี้สักหน่อย

ขนาดจักรพรรดิหลายๆ ราชวงศ์ยังเคยถูกเขาทำร้ายมาแล้วเลย แถมยังขอให้เป็นพี่ใหญ่อีกด้วย

แค่ตระกูลเสี้ยงเล็กๆ นี้จะไปกลัวอะไร

เขาไม่จำเป็นต้องโมโหเพราะครอบครัวตระกูลนี้ ตระกูลเสี้ยงไม่มีสิทธิ์มาวุ่นวายในใจของเขา เพียงแค่โล่เฉินรู้สึกไม่พอใจ คนสนับสนุนเบื้องหลังของเสี้ยงหยู่นั้น ก็เท่านั้นเอง

“ไปเถอะ！”

โล่เฉินพยุงหานหยู่เยน ค่อยๆ เดินออกจากห้องรับรอง

ฟ่านหงชางเหลือบมองไปรอบๆอย่างเย็นชา เหมือนจะส่งข้อความอะไรให้ จากนั้นก็เดินออกไปทางด้านนอกอย่างรวดเร็ว

เสียดายทีหลังงั้นเหรอ？

น่าขำ คุณมีสิทธิ์อะไรมาทำให้ตระกูลเสี้ยงเสียใจภายหลังเหรอ

เสี้ยงเหยาเหยามีสีหน้าทระนงเหมือนเคย เหมือนไม่ได้สนใจอะไร

ผ่าง！

ทันใดนั้น ก็มีเรื่องเปลี่ยนไปในทันที จนคนทั้งงานต่างกระสับกระส่ายกัน

“คุณหนูเสี้ยง ขอโทษด้วยจริงๆ จู่ๆ บริษัทก็มีประชุมการตัดสินใจครั้งสำคัญ ฉันต้องไป เดี๋ยวฉันจะไปอวยพรให้คุณท่านมีความสุขมากๆ และอายุยืนนาน！”

“คุณหนู เมื่อครู่ได้รับข่าว ภรรยาของฉันจะคลอดลูกแล้ว ฉันต้องไปโรงพยาบาล ขอโทษนะ”

“คุณหนู แม่ของฉันป่วยน่ะ！”

“คือ ฉัน……ลูกชายของข้าเกิดอุบัติเหตุแล้ว！”

ในตอนนั้นเอง ก็มีเหตุผลมากมายออกมา ทำให้คนในงานมากกว่าครึ่งของงานในร่มอย่างเช่นเถ้าแก่ใหญ่ เจ้าสัว นักธุรกิจยักษ์ใหญ่ต่างๆ ก็ออกไปพร้อมกับฟ่านหงชาง

คนต่างตกใจกัน

คนพวกนี้อยู่ในเจียงโจว พวกเขามาก็เพื่อเจอฟ่านหงชาง ตอนนี้ฟ่านหงชางออกไปแล้ว ถ้าเกิดว่าพวกเขาไม่ไป ก็ถือว่ามีปัญหากับเจ้าสัวของเจียงโจวคนนี้

แบบนั้น ตระกูลของพวกเขา และธุรกิจในเจียงโจว อาจจะเจอกับวิกฤตเลยก็ได้

เสี้ยงเหยาเหยาสติหลุดเล็กน้อย ก่อนจะมีสีหน้าแย่สุดขีด

“เหยาเหยา”

“อือ？” เสี้ยงเหยาเหยาหันมา พลางถาม： “ลุงหง มีเรื่องอะไร？”

หงเหลยถิงรู้สึกลังเลอยู่ในใจ สุดท้ายก็กัดฟันพูด： “ช่วงนี้ฉันกับต้ายเหรินจงกำลังร่วมมือกัน ฉันกังวลว่านายคนนั้นจะหาเรื่องเข้ามาในจังหวะนี้ได้ เลยจะกลับไปดูสักหน่อย”

“ลุงหง คุณ……”

“คุณท่านยังอยากจะขอให้คุณช่วยฉันอวยพรอยู่ มันกระชั้นชิดเกินไป อยากจะให้ฉันกลับไปทำพิธีการอีก เดี๋ยวหลังจากนั้น ฉันจะไปขอโทษคุณชายสามเอง”

หงเหลยถิงพูดจบ ก็รีบออกจากงานในร่มไป

ผู้มีอิทธิพลอำนาจในจีนหลิงที่มานั้นถอนหายใจกันไม่หวาดหวั่น หงเหลยถิงเป็นคนที่เสี้ยงจื้อสงสนับสนุนขึ้นมา คิดไม่ถึงเลยว่าจะไปกับฟ่านหงชางเสียแล้ว

โล่เฉิงมีรอยยิ้มขึ้นมาที่มุมปาก：ตระกูลเสี้ยงนี่ทำให้ทุกคนต้องทำแบบนี้เอง ขนาดหงเหลยถิงยังไม่อยากจะไว้หน้าเลย ดูๆ ไปแล้วเสี้ยงหยวนคงจะไม่เหลือวันเวลาอะไรมากแล้ว

ถายนอก

คนวุ่นวายมาก มีคนมากหน้าหลายตา ครึกครื้นสุดๆ

แต่ในตอนนั้นเอง กลับเงียบกริบขึ้นมา ทั้งหมดต่างหลีกทางให้ พลางมองฉากที่แปลกตาตรงหน้านี้

“เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ ทำไมผู้มีอิทธิพลอำนาจต่างไปกันหมด”

“คนที่เดินมาคนแรกนั้นคือเจ้าสัวของเจียงโจวฟ่านหงชาง เก่งกาจมากเลยนะ เขาคือคนที่ทำให้คนร่ำรวยในเจียงโจวออกมา โดยไม่ไว้หน้าตระกูลเสี้ยงเลย！”

“เดี๋ยวก่อน ทำไมฉันถึงคิดว่า คนที่นำออกไปคือชายหญิงวัยหนุ่มสาวคู่นั้นล่ะ！”

“นั่นไม่ใช่หานหยู่เยนกับโล่เฉินของตระกูลหานเหรอ！”

แค่มองก็จำได้แล้ว

ในตอนนั้นเอง เสียงวิจารณ์ต่างดังขึ้นมา

หานหยู่เยนตึงเครียดเป็นอย่างมาก เมื่อครู่เธอเพิ่งจะถูกคนในงานทำให้ตกใจ ตอนนี้ยังรู้สึกใจไม่ดีอยู่เลย

“โล่เฉิน ฉันกลัว จะไม่เกิดเรื่องอะไรใช่ไหม ตระกูลหานเป็นแค่ตระกูลเล็กๆ เท่านั้นเอง ถ้าเกิดว่า……”

“วางใจเถอะ”

โล่เฉินจับใบหน้าขาวใสของหานหยู่เยน ก่อนจะปลอบใจ： “ไม่เกิดเรื่องอะไรหรอก เพียงแต่ฉันรู้สึกผิดเป็นอย่างมาก ตอนแรกวันนี้อยากจะพาคุณมาสนุกสนาน คิดไม่ถึงเลยว่าจะกลายเป็นแบบนี้”

“ไม่เป็นไรๆ ตอนนี้ฉันอยากจะกลับบ้านแล้ว ฉันตกใจมาก” หานหยู่เยนมีท่าทีตึงเครียด ดูทั้งสวยแล้วก็น่ารักด้วย

เมื่อออกมาจากชิงเฟิงซานจวน โล่เฉินกับหานหยู่เยนก็ขึ้นรถ

ขนาดพวกฟ่านหงชาง โล่เฉินยังไม่สนใจเลย

อย่างแรกคือBMW540คันหนึ่ง จากนั้นข้างหลังก็มีมายบัค เบนท์ลีย์และรถหรูมากมาย ยาวมากแค่ก็ขับลับสายตาไป

เสียงเครื่องยนต์ดังขึ้น

มีรถปอร์เช่ขับมาที่ชิงเฟิงซานจวน ตรงที่ขับรถนั้นมีชายร่างกำยำคนหนึ่งขมวดคิ้ว “ฉ่ายเอ่อ เกิดอะไรขึ้นเหรอ วันเกิดของคุณท่านยังไม่เริ่มเลย คนรวยพวกนั้นออกไปได้อย่างไร！”

เสี้ยงฉ่ายเอ่อทำปากมุบมิบ พลางถามกลับ： “พี่หู่ คุณเห็นรถBMWที่ขับอยู่ด้านหน้าสุดหรือเปล่า เหมือนโล่ไต้ซือเป็นอย่างมากเลย”

“ชิ เหมือนจริงๆ ด้วย”

เมื่อลงจากรถ เสี้ยงฉ่ายเอ่อกับอะหู่ก็ปรี่เข้าไปในชิงเฟิงซานจวน จากนั้นก็ไปที่หอสำนักตีนเขาด้านหลัง

“คุณปู่ คุณลุงสาม”

“ฉ่ายเอ่อ คุณกลับมาแล้วเหรอ” เสี้ยงหยวนโบกมือ เขาชอบหลานสาวคนโตคนนี้มากที่สุดเลย “แนะนำก่อน คนนี้คือหมัดปืนใหญ่หยางไต้ซือ เป็นลูกศิษย์ของอาจารย์ชื่อฉีหง”

ฉีหงแววตาเป็นประกาย ก่อนจะเดินเข้าไปยื่นมือออกมา “สวัสดี”

“ห๊ะ สวัสดี！”

หยางไต้ซือพยักหน้า พลางพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม： “ได้ยินมานานแล้วว่าพี่หยวนมีหลานสาวที่มีพรสวรรค์ดีเยี่ยมอยู่คนหนึ่ง วันนี้ได้เจอแล้ว สมชื่อจริงๆ อายุยังน้อย ก็จะเทียบเท่าฉีหงแล้ว！”

“ที่ไหนกันเล่า” เสี้ยงหยวนโบกมือ แต่ว่าใบหน้านั้นมีสีหน้ายิ้มแย้มอย่างสวยงาม

เสี้ยงฉ่ายเอ่อเดินเข้ามา พลางถาม： “คุณปู่ คุณลุงสาม การต้อนรับนั้นเหยาเหยาเป็นคนดูแลใช่ไหม ทำไมเจ้าสัวกว่าครึ่งถึงได้เดินออกไปแบบนั้น อีกอย่าง เหมือนจะมีโล่ไต้ซือด้วย”

“จะเป็นได้อย่างไร” เสี้ยงหยวนอึ้งไป

เสี้ยงจื้อสงขมวดคิ้วเป็นปม เขาคิดถึงสายที่โล่เฉินโทรมาก่อนหน้านี้ ก็มีสีหน้าเปลี่ยนไป ก่อนจะรีบพูด： “เร็ว เรียกเหยาเหยามา”

ไม่กี่นาทีถัดมา เสี้ยงเหยาเหยาก็มาอยู่ที่หอสำนัก

“เหยาเหยา เกิดอะไรขึ้น？”

“คือว่า……”

เสี้ยงเหยาเหยาพูดเรื่องราวที่เกิดขึ้น

เธอย่นจมูกเล็กน้อย พลาพูดอย่างโกรธเคือง： “นั่นก็แค่เจ้าสัวในเจียงโจวเอง ไม่ใช่ใครใหญ่โตอะไร พวกเขาอยากจะไปก็ให้กลับไปสิ ฉันไม่อยากจะต้อนรับพวกเขา！”

“พวกนั้นไม่สำคัญหรอก แล้วที่ฉันให้คุณดูแลโล่ไต้ซือล่ะ？”

“อยู่ที่งานในร่มไง”

เสี้ยงจื้อสงอึ้งไป พลางมองไปทางเสี้ยงฉ่ายเอ่อ

เสี้ยงฉ่ายเอ่อพูดด้วยความหนักใจ： “ฉันมองผิดไปเองเหรอ อะหู่เองก็คิดว่าในรถBMWคันนั้นคือโล่ไต้ซือ”

“รถBMWเหรอ？”

เสี้ยงเหยาเหยาไม่เข้าใจ เธอตาเปล่งปลั่ง พลางพูดอย่างไม่เข้าใจ： “โล่เฉิงไม่ได้ขับโรลส์รอยมาเหรอ ฉันไปต้อนรับด้วยตัวเอง ถึงอย่างไรก็เป็นคุณชายตระกูลโล่ ขับBMWมามันไม่หรูหราเลย！”

“คุณชายของตระกูลโล่เหรอ？！”

เสี้ยงจื้อสงหัวแทบระเบิด เพราะรู้ว่าลูกสาวตัวเองนั้นทำผิดไปแล้ว

โล่เฉิง โล่เฉิน

ไม่น่าล่ะสายนั้นถึงได้พูดว่า “เขาไม่พอใจเป็นอย่างมาก” คนระดับปรมาจารย์ไม่ได้รับการต้อนรับอย่างดีเลย……

จริงสิ ไม่ได้ให้บัตรเชิญเอาไว้ด้วย น่าจะเข้ามาในงานในร่มไม่ได้ด้วยซ้ำ

เสี้ยงจื้อสงยิ่งคิดก็ยิ่งร้อนใจ เหงื่อออกเต็มไปหมด

เสี้ยงหยวนเองก็รู้ได้ถึงปัญหาที่เกิดขึ้น เลยขี้เกียจจะไปโทษหลานสาวของตัวเอง เขาเรียกขึ้นมาว่า： “รีบโทรศัพท์เร็ว ให้โล่ไต้ซือกลับมา！”

ตู๊ดๆ ……

“คุณพ่อ ไม่รับโทรศัพท์”

เสี้ยงจื้อสงมีใบหน้าเศร้าหมอง

เสี้ยงหยวนหัวเราะอย่างขมขื่น “โล่ไต้ซือต้องโกรธมากๆ แน่เลย ช่างมันเถอะ ถึงพวกเราจะไปหาด้วยตัวเอง เขาก็ไม่มีทางสนใจพวกเรา หาโอกาสวันหลัง ไปไถ่โทษก็แล้วกัน”

“คุณปู่ คุณพ่อ พวกคุณกำลังทำอะไร เขาเป็นแค่พวกไร้ยางอายเท่านั้นเอง……”

“เงียบนะ！”

เสี้ยงฉ่ายเอ่อมองเสี้ยงเหยาเหยา พลางพูดเสียงเย็นชาว่า： “จะเหยียดหยามอาจารย์ไม่ได้นะ！ยังดีที่นายท่านไม่อยู่ ไม่อย่างนั้นคุณจะต้องตายแน่นอน”