“พ่อ ผมขอโทษ” หานหยุนเทาเอ่ยเสียงสะอื้น

“เฮ้อ”

หายเจี้ยนกั๋วถอนหายใจหนักๆ ครั้งหนึ่ง เขาลุกขึ้นและจุดธูปให้บรรพบุรุษอีกครั้ง ก่อนจะหันกลับมาและพูดด้วยรอยยิ้ม “ไม่เป็นไร ต้องมองไปข้างหน้า เรื่องที่เกิดไปแล้วไม่จำเป็นต้องไปใส่ใจกับมันอีก”

“อันที่จริง พ่อดีใจอย่างยิ่ง”

“พ่อออกจากตระกูล แต่แลกมาด้วยการเปลี่ยนแปลงเป็นคนใหม่ของลูก คุ้มค่าอย่างยิ่ง ตระกูลหานต้องพึ่งพาลูก ไม่ใช่พ่อ”

หานหยุนเทากำหมัดแน่น เสียงของเขาแหบพร่า “พ่อ ไม่ต้องกังวล ผมไม่ใช่คนเดิมอีกแล้ว ผมตาสว่างแล้ว ผมจะนำพาตระกูลหานไปสู่ความรุ่งโรจน์ เมื่อผมได้เป็นเจ้าบ้านตระกูลหาน ผมจะพาพ่อกลับเข้าสู่ตระกูลและใส่ชื่อของพ่อเข้าไปในลำดับวงศ์ตระกูลอีกครั้ง”

“พ่อจะรอวันนั้น” หานเจี้ยนกั๋วมีความสุขอย่างยิ่ง

พ่อและลูกออกมาจากห้องใต้ดินและนั่งลงบนโซฟาในห้องนั่งเล่น

“พ่อ พ่อทำงานหนักมาครึ่งชีวิต ตอนนี้ได้เวลาพักผ่อนแล้ว ไปเที่ยวกับแม่เถอะ เรื่องตระกูลพ่อไม่ต้องกังวล”

“นี่ไม่ใช่เรื่องต้องรีบร้อน” หานเจี้ยนกั๋วโบกมือและถามขึ้น “ตอนนี้ลูกยังอยู่ในขั้นตอนของการถูกไล่ออก หนึ่งปีเชียวนะ นี่เป็นโอกาสทอง หานหยู่เยนอาจจะได้รับการเลื่อนตำแหน่ง ลูกตัดสินใจจะทำยังไง มีความคิดหรือยัง?”

หานหยุนเทาผุดรอยยิ้มที่เย็นชาตรงมุมปาก เขาเอ่ย “พ่อ ยังไงเสียคุณย่าก็อยู่เคียงข้างพวกเรา พ่อถูกไล่ออกจากตระกูล คุณย่าเองก็เสียใจอย่างยิ่ง ขณะเดียวกันก็โกรธ อีกทั้งความโกรธนี้ยังพุ่งเป้าไปที่ครอบครัวของหานหยู่เยน”

“ยังไงกัน? ”

หานหยุนเทาอธิบาย: “ถ้าญาติ ๆ ไม่ไปที่ภูเขาสุสาน คุณย่าเองก็จะสามารถกดเรื่องนี้ลงไปได้ แต่ตอนนั้นทุกคนล้วนอยู่กันหมด ในฐานะเจ้าบ้าน คุณย่าจำเป็นต้องจัดการตามกฎตระกูล”

“ทำไมญาติ ๆ ถึงได้รีบไปที่ภูเขาสุสาน แน่นอนว่าย่อมเป็นหานหยู่เยนที่ส่งข่าวบอก ดังนั้นคุณย่าจึงโกรธอย่างยิ่ง”

“นอกจากนี้ก่อนหน้านี้เรื่องผู้รับผิดชอบโครงการ คุณย่ายอมถอยให้ก้าวหนึ่ง แต่ก็ถือเป็นการตบหน้าคุณย่าไปแล้วเช่นกัน พวกหานหยู่เยนบางทีอาจจะยังนิ่งนอนใจ แต่เปลวไฟในใจของคุณย่ากำลังค่อยๆ ปะทุขึ้นมา เมื่อมันถึงจุดสูงสุด คุณย่าฟิวส์ขาดระเบิดออกเมื่อไหร่ หานหยู่เยนก็จะถึงคราวเคราะห์”

หานเจี้ยนกั๋วตะลึงไปชั่ววินาที จากนั้นก็หัวเราะลั่น “ไม่เลวไม่เลว ลูกฉลาดแล้วจริงๆ ”

“พ่อ ตอนนี้ผมมีสองความคิด”

“ไหนเล่ามา”

สายตาของหานหยุนเทาแหลมคม เขาเอ่ยอย่างสบายๆ “ข้อแรก สร้างความขัดแย้งระหว่างหานหยู่เยนและคุณย่า ทำให้คุณย่าเสียหน้าและเกลียดชังหานหยู่เยน ขั้นตอนนี้เป็นกระบวนการที่ยาวนาน นั่นเพราะความโกรธแค้นนั้นต้องสั่งสมขึ้นมา ดังนั้นนี่จึงไม่ใช่เรื่องเร่งด่วน ค่อยเป็นค่อยไป”

“ข้อที่สอง ผมจะไปบริษัทซิงเฉิน”

“บริษัทซิงเฉิน? เป็นกิจการของคุณชายโล่เฉิงของตระกูลจีนหลิงโล่นั่นใช่ไหม ได้ยินมาว่าตอนนี้ครอบฟ้าคลุมดิน เพิ่งเข้ามาในเมืองเจียงได้ไม่นานเท่าไหร่ก็เข้าร่วมมือกับหลายตระกูลไปแล้ว” หานเจี้ยนกั๋วกล่าว

“พ่อพูดผิดไปอย่างหนึ่ง ตอนนี้เขาชื่อว่าโล่ซิงเฉิน เปลี่ยนก็เพราะไม่อยากมีชื่อไปพ้องเสียงกับไอ้ขยะนั่น แต่ใครจะไปคิด ว่าบางทีโล่เฉินอาจไม่ใช่ขยะ!”

หานเจี้ยนกั๋วกัดฟัน “ถ้าเหตุการณ์ขุดหลุมศพนี้เขาเป็นคนวางแผนจริง ไอ้เด็กนั่นก็ไม่ธรรมดาจริงๆ บางทีอาจกำลังทำตัวเป็นหมาป่าสวมหนังแกะมาตลอด”

“หมาป่าสวมหนังแกะคงไม่ถึงขั้นนั้น แต่มีลูกไม้อยู่บ้างเป็นเรื่องจริง”

หานหยุนเทาแค่นเสียงอย่างเย็นชาและกล่าวว่า “เขาไม่มีอะไรมากพอให้กลัว เป้าหมายหลักยังเป็นการจัดการกับหานหยู่เยน โล่ซิงเฉินไม่ได้คิดอยากจะแต่งงานอะไรกับหานหยู่เยน เขาก็แค่อยากเล่นกับเธอเท่านั้น สาเหตุหลักที่จู่ๆ เขาก็เข้ามาตั้งหลักในเมืองเจียง ก็เป็นเพราะได้รับความอับอายที่ตึกเผิงไหลครั้งนั้น”

“ทั้งหมดนี้ล้นเกี่ยวข้องกับหานหยู่เยนอย่างเต็มเปา โล่ซิงเฉินดึงดันเรื่องหานหยู่เยนอย่างมาก ถึงขนาดที่ผมรู้สึกได้ว่าเขาต้องการจะต่อกรกับตระกูลหาน ไม่งั้นคงไม่มุ่งเน้นไปที่การออกแบบและการก่อสร้างหรอก”

สีหน้าของหานเจี้ยนกั๋วเคร่งเครียดขึ้น เขาเอ่ยอย่างกังวล “ตระกูลจีนหลิงโล่ใหญ่โตคับฟ้า ในจีนหลิงก็ถือเป็นตระกูลใหญ่อันดับหนึ่งอันดับสอง หากเขาคิดจะจัดการกับตระกูลหาน พวกเราก็ได้แต่สลายเป็นผุยผงไปในทันที”

“สำหรับโล่ซิงเฉิน ทำลายตระกูลหานเป็นเรื่องง่ายดายอย่างยิ่ง แต่ว่านี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการ เหตุผลสุดท้ายของเขาก็คือหานหยู่เยน เขาต้องการทำให้หานหยู่เยนตกอยู่ในความยากลำบาก บางทีอาจใช้การทำลายตระกูลหานมาคุกคาม บีบบังคับให้หานหยู่เยนต้องไปอ้อนวอนเขา จากนั้นจึงค่อยเล่นสนุกกับเธอ”

หานเจี้ยนกั๋วงงงวย เขาเอ่ยถาม “ในเมื่อโล่ซิงเฉินคิดจะทำลายตระกูลหาน แล้วลูกจะไปที่บริษัทซิงเฉินทำไมกัน แบบนี้ไม่เท่ากับกำลังทำให้ตัวเองอัปยศอับอายหรอกหรือไง?”

“ไม่ไม่ไม่ การทำลายตระกูลหานไม่ง่ายดายขนาดนั้น”

“ไม่ง่ายดาย? แต่นั่นเป็นถึงตระกูลจีนหลิงโล่”

หานหยานเทายิ้มมุมปากและพูดด้วยรอยยิ้ม: “อย่าลืมว่า ยังบริษัทเฉิงหยู่อยู่อีกเช่นกัน ตั้งแต่เรื่องผู้รับผิดชอบโครงการก็มองออกแล้วว่า ความสัมพันธ์ระหว่างหานหยู่เยนและฟ่านหมิงนั้นไม่ธรรมดาอย่างที่คิด หากตระกูลโล่คิดต่อกรกับตระกูลหาน อย่างน้อยๆ บริษัทเฉิงหยู่เองก็จะต้องช่วยเหลือได้ อีกทั้งยังมีข่าวลือว่าบริษัทเฉิงหยู่มีภูมิหลังในเมืองหลวงจังหวัด”

“ว่าต่อ”

“มีคนขัดขวางการทำลายตระกูลหาน โล่ซิงเฉินคุณชายใหญ่นั่นจะต้องโกรธมากแน่ ตอนนี้เขาต้องการหนทาง และผมก็สามารถให้กับเขาได้”

ใบหน้าของหานเจียงกั๋วเปลี่ยนสี เขาเอ่ยเสียงขรึม “นี่ลูกคิดทรยศตระกูล?!”

“พ่อ จะเป็นไปได้ยังไง” หานหยุนเทากลอกตาและพูดว่า “ผมไม่ได้คิดจะทรยศตระกูล แต่กำลังจะนำผลประโยชน์อันยิ่งใหญ่มหาศาลมาสู่ตระกูลต่างหาก ศัตรูของศัตรูคือมิตร ผมไปหาโล่ซิงเฉิน ก็แค่ต้องการให้เขามองโครงการใหญ่ให้กับผม”

หานเจี้ยนกั๋วตะลึงไปชั่วครู่ จากนั้นจึงค่อยตระหนักขึ้นมาได้ ดวงตาของเขาสว่างวาบขึ้น

หานหยุนเทากล่าวด้วยรอยยิ้ม: “พ่อ เข้าใจแล้วใช่ไหม คุณย่าหานมองเห็นความสำคัญของหานหยู่เยน ก็เพราะในมือกำลังควบคุมโครงการใหญ่ของปินหูอยู่ ขอแค่ผมสามารถควบคุมได้สัก…..ไม่ ขอแค่โล่ซิงเฉินยอมร่วมมือด้วย ผมก็จะควบคุมสิ่งต่างๆ ได้มากมาย ถึงตอนนั้นหานหยูเยนก็จะหมดคุณค่าไป ”

“หยุนเทา ลูกแผนสูงไม่เลว ยืมดาบฆ่าคน ทำให้หานหยู่เยนจบเห่ไร้ทางไปต่อ”

หานเจี้ยนกั๋วพบว่าลูกชายของเขาเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ

เปลี่ยนไปราวฟ้ากับดิน

ก่อนหน้านี้เจ้าเด็กนี่วันๆ เอาแต่กินดื่มเล่นการพนันสูบบุหรี่ ในสมองไม่มีครุ่นคิดเรื่องอะไรทั้งสิ้น มาตอนนี้เขาเริ่มมีสติเดินไปอย่างถูกที่ถูกทางแล้ว

ชายหนุ่มอนาคตไกล

ลูกชายของเขา จะต้องโดดเด่นอย่างยิ่งแน่นอน

หานเจี้ยนกั๋วไม่สามารถหุบยิ้มได้ เขาได้ยินหานหยุนเทาเอ่ยด้วยน้ำเหี้ยม “บนโลกนี้ สิ่งที่สูญเสียคุณค่าไปก็มีค่าต่ำต้อยยิ่งกว่ามด ผมจะจุดประกายความโกรธของคุณย่าขึ้นมาอีกหน่อย ต่อให้หานหยู่เยนจะไม่ถึงกับถูกไล่ออกจากตระกูล แต่อย่างน้อยๆ เธอก็จะถูกไล่ออกจากบริษัท”

“ลูกเอ๋ย ไปเถอะ ให้ทุกคนได้ตาสว่าง”

“พ่อ ผมจะไม่ทำให้พ่อผิดหวัง”

หานหยุนเทาลุกขึ้นและเดินออกจากบ้านไป

ในไม่ช้า เขาก็ปรากฏตัวที่หน้าอาคารของบริษัทซิงเฉิน และได้พบกับโจวไท่คุณชายของตระกูลโจว

“โอ้ หานหยุนเทา นายมาทำอะไรที่นี่? ”

โจวไท่เดินมาอย่างวางมาด เขาเอ่ยล้อ “ได้ข่าวว่านายไปขุดหลุมศพของคุณท่านหานขึ้นมาบอกว่าในนั้นมีสมบัติซ่อนอยู่ สุดท้ายทำให้พ่อของนายต้องรับผิดแทนแล้วถูกขับออกจากตระกูล ต้องบอกตามตรง การกระทำนี้ช่างล้ำเลิศเสียจริง ยกนิ้วให้!”

หานหยุนเทากัดฟันแน่น เขานิ่งเงียบไม่พูดอะไร

“มีโล่เฉินอยู่ในตระกูลหาน ตอนนี้ยังมีนายแบบนี้อีกคน ฮวงจุ้ยดีเสียจริง ตระกูลหานของนายช่างเต็มไปด้วยความสามารถ! ”

“พูดพอหรือยัง?”

คำพูดเย็นชาทำเอาเสียงหัวเราะของโจวไท่หยุดกึก เมื่อมองไปที่สีหน้าเย็นเฉียบของหานหยานเทา เขาก็รู้สึกกลัวขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุ

เสียสมาธิไปชั่วครู่ โจวไท่โมโหขึ้นมาทันที

ถูกสุนัขกัดเข้าจนได้ จะทนได้ยังไงกัน!

“เชี่ยเอ้ย ไปขุดหลุมศพจนสมองก็ถูกขุดไปด้วยหรือไง นี่นายกล้ามาทำอวดเบ่งต่อหน้าฉัน ไม่ตีเข้าหน่อยก็เหลิงขึ้นมา พวกนิสัยหมากำเริบ”

พูดไป เขาก็กวาดฝ่ามือเข้ามา