“รีบดูเร็วเข้า”

ทันใดนั้นก็มีคนตะโกนขึ้น

ภาพที่เห็นคือถ้วยลูกเต๋าสั่นไปมาอย่างแรงจนแตกออก ลูกเต๋าสามลูกถูกเปิดเผยต่อสายตาของสาธารณะ ราวกับเอลฟ์สามตัวกำลังเต้นไปมาอย่างไม่หยุด

เสียงชื่นชมสรรเสริญดังขึ้นมาอย่างไม่หยุด

โล่เฉินไม่ต้องการดึงดูดความสนใจมากเกินไป เขาใช้นิ้วกดลงและหยุดการขยับของแปดนิ้วหู ลูกเต๋าตกลงและหมุนไปต่อหน้าโล่เฉิน

เป็นเลขทั้งแถว หกหกหก

ฝูงชนตาค้าง ทั้งฉากเงียบกริบ

หลังจากเงียบไปชั่วสั้น ๆ เสียงปรบมือและหวีดร้องก็ดังกึกก้อง ต่อให้ไม่พูดแต้มออกมาแต่ใครๆ ก็รู้ว่า แปดนิ้วหูแพ้แล้ว

“คุณทักษะสูงส่ง ผมคนแซ่หูนับถือจากใจจริง”

“กล่าวเกินไปแล้ว”

โล่เฉินพยักหน้า นิสัยใจคอของแปดนิ้วหูไม่เลว แต่น่าเสียดายที่ความสามารถกลับไม่ได้ใช้ในทางที่ถูกต้อง

เขาถึงกับมีความคิดอยากจะรับเป็นศิษย์ขึ้นมาชั่ววูบเสียด้วยซ้ำ

แปดนิ้วหูไม่ใช่นักบู๊ แต่สามารถควบคุมความแข็งแกร่งของตนเองได้ เทียบแล้วยังยอดเยี่ยมกว่านักบู๊หลายๆ คน นอกจากนี้เขายังรู้จักใช้ทักษะพิเศษ

หากฝึกฝนบู๊ จะต้องได้ผลขึ้นเป็นสองเท่า

หากมีโอกาส ก็น่าลองคุยดู

โล่เฉินตัดสินอยู่ในใจ

“นายแพ้แล้ว! ”

ในตอนนี้เอง ก็มีน้ำเสียงเย็นชาดังขึ้นมาขัดจังหวะความคิดของเขา เมื่อหันไปก็เห็นเป็นเหล่ากุ่ยกำลังเอ่ยยิ้มเยาะ “ไม่ได้เอ่ยแต้มออกมาก็คือแพ้แล้ว อย่ามาพูดถึงทักษะพันกลอะไรกับฉัน ฉันมองไม่ออกแล้วก็ไม่อยากจะมองด้วย”

แน่นอนว่า เหล่ากุ่ยกำลังกลับกลอก

ในใจหลายคนโมโห แต่กลับไม่กล้าพูดออกมา

พวกเขาไปทำให้เหล่ากุ่ยขุ่นเคืองไม่ได้ อีกทั้งที่นี่ก็คือถิ่นของเขา ต่อให้พวกเขาถูกจัดการ ก็ไม่อาจหาเหตุผลมาพูดอะไรได้

“ล้อเล่นหรือไง?” โล่เฉินเอ่ยถามอย่างเย็นชา

“ฉันพูดชัดเจนอย่างยิ่ง ไม่ได้เอ่ยแต้มออกมาก็คือแพ้ อย่ามาพูดจาไร้สาระกับฉัน รีบๆ ตัดมือของนายแล้วไสหัวไปซะ”

เสียงจบลง ลูกสมุนก็กรูกันเข้ามาล้อมโล่เฉินและส้งเชี่ยงไว้ทันที

เพล้ง

มีดเล่มหนึ่งตกลงที่ปลายเท้าของโล่เฉิน

เหล่ากุ่ยเอ่ย “มีดเตรียมเอาไว้ให้นายแล้ว ลงมือซะ”

“ทำร้ายคนโดยเจตนามันผิดกฎหมายนี่ เบื้องหลังของนายเป็นใคร?”

“ฮ่าฮ่าฮ่า ไอ้หนุ่ม นี่มันถิ่นของฉัน ต่อให้ฉันฆ่านายทิ้งแล้วจะทำไมมิทราบ บนโลกนี้โหดร้ายจะตายไป ผู้ที่มีกำลังและอำนาจก็คือราชาแห่งสวรรค์”

เหล่ากุ่ยมองไปที่โล่เฉินอย่างดูถูกเหยียดหยาม หว่างคิ้วเต็มไปด้วยความหยิ่งผยอง “ผู้อยู่เบื้องหลังฉันไม่ใช่คนที่นายจะสามารถจินตนาการได้ เห็นแก่หน้าของเชี่ยงเชี่ยง ฉันจะไว้ชีวิตนาย ยังไม่รับลงมืออีกหรือจะต้องให้ฉันลงมือเอง! ”

“นายรู้ไหมว่ากำลังพูดอยู่กับใคร? ”

“ทำไม ไอ้หนุ่มอย่างนายก็มีคนหนุนหลังเหมือนกันหรือไง”

เหล่ากุ่ยถ่มน้ำลาย ท่าทางโอหังสุดขีด

“ฉันไม่สนใจว่านายจะมีเบื้องหลังยังไง นั่นเพราะยังไงก็ไม่มีทางมีภูมิหลังแข็งแกร่งไปกว่าฉันได้ ดังนั้น วันนั้น ฉันจะต้องได้เห็นเลือด”

โล่เฉินไม่เคยเห็นคนที่โอหังขนาดนี้มาก่อน

แม้แต่ตระกูลจีนหลิงโล่หน้าโง่นั่นก็ยังไม่หยิ่งยโสได้ขนาดนี้ นี่ทำให้โล่เฉินรู้สึกคาดหวังนักว่าใครกันที่เป็นผู้อยู่เบื้องหลังของคนผู้นี้?

“ให้โอกาสนายครั้งหนึ่ง ไปเรียกคนเบื้องหลังนายมาเถอะ”

โล่เฉินเอ่ยอย่างสบายๆ ดวงตางดงามของส้งเชี่ยงที่อยู่ข้างๆ กำลังมองเขาอย่างตาเป็นประกาย

ในเวลาคับขันไม่หวาดกลัว ใจเย็น และฉลาดหล่อเหลา สำหรับหญิงสาวแล้วนี่ถือเป็นอันตรายชัดๆ

“สมควรตาย”

เมื่อเห็นท่าทีของส้งเชี่ยง เหล่ากุ่ยก็โกรธจัดและตะโกนขึ้นทันที “จัดการไอ้เด็กหนุ่มนี่ซะ! ”

ฟึบฟึบฟึบ

พวกลูกสมุนหลายคนเข้ามาพร้อมไม้เบสบอล ส้งเชี่ยงตกใจกรีดร้องลั่นและหลบเข้าไปในอ้อมแขนของโล่เฉินโดยสัญชาตญาณ

“เวรเอ๊ย”

เหล่ากุ่ยยิ่งโกรธมากขึ้นเรื่อย ๆ เขาเอ่ยสั่ง “พวกนายก็เข้าไปซะ ตีมันจนกว่ามันจะร้องหาบิดา….ไม่ ตีมันให้ตายไปเลย”

“ลูกพี่ ฝากไว้ที่ผมเถอะ”

ลูกสมุนมือขวาของเหล่ากุ่ยหัวเราะเสียงดังและเตรียมเข้าไปผสมโรง แต่กลับพบว่าตอนนี้ลูกสมุนพวกนั้นกำลังนอนบนพื้นหน้าตาบวมเบ่งกลิ้งไปมาส่งเสียงร้องโอดโอย

“เอ่อ …”

ชายคนนั้นตะลึงไป

“ลูก ลูกพี่ นี่มันอะไรกัน?”

เหล่ากุ่ยเองก็ไม่รู้เช่นกัน แค่เพียงพริบตา ลูกน้องของเขาล้วนล้มไปกองอยู่กับพื้น

กำลังถ่ายหนังอยู่หรือไง?

“รีบลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้ สำออยอยู่ได้”

ลูกสมุนมือขวาเองก็ร้องดังลั่น “เวรเอ๊ย พวกแกแสดงกันได้ไม่เลวนี่หว่า ลุกขึ้นมาให้หมด ร้องหาแม่พวกแกกันหรือวะ”

พวกเหล่ากุ่ยสบถด่า แต่ก็ค่อยๆ ตระหนักถึงวิกฤตขึ้นมา

ดวงตาที่เย็นชาคมกริบคู่หนึ่งหันมาสบเข้ากับพวกเขา ราวกับกำลังตกสู่ห้องใต้ดินน้ำแข็ง อากาศที่เย็นยะเยือกพุ่งขึ้นตรงมาจากปลายเท้าสู่ศีรษะทันที

หนาวเหน็บจนฟันของพวกเขาสั่นกระทบกึกๆ

“บอกแล้วว่าให้ไปเอาตัวเบื้องหลังของนายมา นายไม่ฟัง ไม่ฟังก็ต้องตีสักหน่อย ตีแล้วนายจะได้หลาบจำ”

“แกกล้าตี …”

ป๊าป

หนึ่งฝ่ามือ ทำเอาเหล่ากุ่ยถึงกับตาลายและล้มลงไปกับพื้น

“ไอ้เวร นายกล้าลงมือจริงๆ หรือวะ”

“ทำไมคำพูดของนายมันถึงได้เยอะนัก”

โล่เฉินตวัดฝ่ามือลงไปอีกครั้ง จนมือขวาของเหล่ากุ่ยถึงกับฟันหัก ใบหน้าบวมเป่งและนอนร้องลั่นอยู่บนพื้น

คนในบ่อนเงียบเป็นเป่าสาก

สายตาที่มองไปยังโล่เฉินไม่ต่างจากกำลังเห็นผี คนหนุ่มนี่ ออกจะดุดันไปหน่อยแล้ว

สีหน้าของแปดนิ้วหูยิ่งหนักอึ้งมากขึ้นเรื่อย ๆ ดวงตาฉายประกายยำเกรงวาบผ่าน เขาเหลือบมองเหล่ากุ่ยก่อนจะฝืนออกหน้ามา “คุณโล่”

“มีธุระ? ”

“เหล่ากุ่ยรู้ถึงความผิดแล้ว คุณโปรดช่วยยั้งมือ พวกเราสัญญาว่าจะไม่ไปสร้างความยุ่งยากให้กับครอบครัวของส้งเชี่ยงในอนาคต”

โล่เฉินรู้สึกประหลาดใจและถามขึ้น “นายตัดสินใจได้หรือ? ”

“ผมและเหล่ากุ่ยเป็นคนบ้านเดียวกัน อีกทั้งยังเป็นเสมือนพี่น้อง” แปดนิ้วหูพูดไปก็หันหน้าไปถาม “ไม่ไปหาเรื่องส้งเชี่ยง ได้ไหม?”

“หูปา เจ้านี่…”

“ชีวิตสำคัญหรือผู้หญิงสำคัญ คุณโล่มีฝีมือขนาดนี้ แข็งแกร่งขนาดนี้ เขาจะเป็นคนธรรมดาได้ยังไง?” แปดนิ้วหูเอ่ยว่า

เหล่ากุ่ยตัวสั่น ก่อนจะพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจ “ตกลง ฉันสัญญา”

“คุณโล่ ผมรู้ว่าผมไม่ได้มีสถานะอะไร แต่ได้โปรดเห็นแก่หน้าผมสักครั้ง เรื่องวันนี้ เป็นพวกเราที่ผิดเอง หากมีโอกาสย่อมต้องจัดเลี้ยงชดเชยให้แน่”

โล่เฉินเองก็ไม่ใช่คนใจไม้ไส้ระกำอะไร คลี่คลายได้แบบนี้ยิ่งดีที่สุด

“อืมได้ นี่ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร เป็นบ่อนก็ทำบ่อนให้ดี โกงบ้างเป็นครั้งคราวไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ใคร ๆ ก็รู้กฎ แต่นี่นายเล่นโกงมันทุกโต๊ะ นี่ยังเรียกว่าบ่อนได้หรือ นี่แทบไม่ต่างอะไรจากการปล้นเงิน”

“ใช่ใช่ใช่ น้อมรับคำสอน”แปดนิ้วหูคำนับ

“อ้อใช่ เงินที่ฉันชนะ … ”

แปดนิ้วหูรีบเอ่ย “คุณชนะด้วยตนเอง เงินย่อมต้องเป็นของท่าน เร็วเข้า เงินเท่าไหร่ ไปเอามา”

ในไม่ช้า ลูกสมุนก็ส่งถุงดำกับโล่เฉิน ในนั้นมีเงินอยู่แสนห้า

หลังออกจากร้านสนุกเกอร์หงซิง ส้งเชี่ยงยังคงรู้สึกว่าตนกำลังตกอยู่ในความฝัน แต่เดิมเธอคิดว่าตนคงยากจะหลบหนีแล้ว คิดไม่ถึงว่าทุกอย่างจะผ่านไปอย่างราบรื่น

“คิดอะไรอยู่ เงินพวกนี้เป็นของเธอ”

“หา? ”

ส้งเชี่ยงอ้าปากค้าง นี่คือเงินแสนห้าเชียวนะ สำหรับเธอแล้วเป็นเงินก้อนใหญ่อย่างยิ่ง

ครอบครัวของเธอยากจน มารดาป่วยหนัก ชีวิตอาศัยอยู่ในพื้นที่ยากจน ก่อนหน้านี้มีเงินสดอยู่ในบ้านเพียง 20000 กว่าเท่านั้น เงินเพียงเท่านั้นไม่สามารถรักษามารดาได้

ดังนั้น ส้งหลงพี่ชายของเธอจึงยอมเสี่ยงดูสักครั้ง

น่าเสียดายที่สุดท้ายแล้วก็ถูกหลอก

“พี่โล่ ฉันรับไม่ได้ นี่เป็นเงินที่คุณชนะมา”

“ฉันไม่ขาดแคลนเงิน”

โล่เฉินมอบกระเป๋าให้ส้งเชี่ยงอีกครั้งและถามว่า “ฉันมองออกว่าเธอขาดแคลนเงินอย่างมาก ให้ฉันเดาที่บ้านเธอคงมีเรื่อง ในเมื่อมีโชคชะตาต่อกันก็สมควรช่วยเหลือให้ถึงที่สุด สามารถบอกฉันมาดูได้ เผื่อฉันจะช่วยอะไรได้”

“คุณชายโล่”

เสียงเรียกด้วยความยินดีดังขึ้นมาจากเบื้องหลัง

โล่เฉินหันกลับไปดูและเห็นชายที่คุ้นเคยคนหนึ่งกำลังวิ่งเข้ามา เป็นคนสนิทของหงเหลยถิง หรือที่คนเรียกว่าพี่เป้า

“เป้าจื่อ บังเอิญแล้ว”