จักรพรรดิผู้ฝึกอายุห้าพันปี – บทที่93 ฉินต้าวจื่อ เขตมืดมน
บทที่93 ฉินต้าวจื่อ เขตมืดมน
มีชีวิตอยู่มาห้าพันปีแล้ว สะสมพลังจิตมาถึงขึ้นไหนแล้ว คงไม่จ้องพูดมาก
ทุกครั้งที่พิบัติอมตะ ความแข็งแกร่งของร่างกายก็ไม่มีอีกต่อไป แต่ผลกระทบต่อพลังจิตนั้นไม่มากนัก ดังนั้น โล่เฉินสามารถพูดได้โดยไม่ลังเล:
เกี่ยวกับความแข็งแกร่งของพลังจิต เขายอมเป็นที่สองฝนโลกนี้ ก็ไม่มีใครกล้าเป็นที่หนึ่ง
แต่โล่เฉินแตกต่างจากนักพรตธรรมดา
คาถาของเขามีพลังมากขึ้น แต่ในขณะเดียวกันเขาก็ต้องได้รับการสนับสนุนที่ทรงพลังมากขึ้น เขาไม่เพียงต้องการพลังจิต ที่เพียงพอในการร่ายเวทย์ แต่เขายังต้องการการสนับสนุนจากร่างกายและดินแดนของเขาด้วย
นี่คือเหตุผลที่โล่เฉิน ไม่ค่อยร่ายเวทย์มาตั้งแต่สมัยโบราณ
เพราะต้องสูญเสียมากเกินไป
มีที่ไหนที่วิธีการของนักบู๊จะมาได้ง่ายๆแบบนั้น
หนึ่งหมัด ทำลายมัน
ชัดเจน และง่าย
“ไม่นึกเลยว่าจะได้พบกับผู้เชี่ยวชาญเช่นนี้ ฉันชื่อฉินต้าวจื่อ ไม่ทราบว่าชื่อของไต้ซือคือ?”
“นามสกุลโล่”
ฉินต้าวจื่อกำหมัดอีกครั้ง และถามด้วยความเคารพ:”โล่ไต้ซือ ขอถามอย่างเสียมารยาทหน่อยครับ ถึงขอบเขตเทียนเซียนแล้วหรือครับ?”
การฝึกฝนบู๊จนถึงขั้นสูงสุด จะถูกเรียกว่าปรมาจารย์
การฝึกฝนคาถาจนถึงขั้นสูงสุด จะถูกเรียกว่าเทียนเซียน
ปรมาจารย์หายากอยู่แล้ว แต่เทียนเซียนหายากกว่า ตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมา ในทุกชั่วอายุ โล่เฉินไม่เคยเห็นมาก่อน
เส้นทางนี้ยากเกินกว่าจะฝึกฝน
“ยัง”
โล่เฉินส่ายหัว
เขาฝึกฝน”วิชาอมตะ”ซึ่งแตกต่างจากผู้ฝึกฝนทั่วไป และขอบเขตนั้นยากที่จะพูด
ฉินต้าวจื่อถอนหายใจด้วยความโล่งอก ถ้าเขาเป็นเทียนเซียนหนุ่มขนาดนี้ เขาจะนอนไม่หลับจริงๆ และจะคุกเข่าไหว้ครูทันที
“อย่าพูดถึงแต่ฉันสิ พูดถึงคุณด้วย”
โล่เฉินยิ้มถามว่า:”ฉันเดาว่า คุณไม่ได้คิดที่จะแลกเปลี่ยนกระดาษยันต์ มีแผนอะไรรึเปล่า?”
ฉินต้าวจื่อหน้าแดง และพูดด้วยรอยยิ้ม:”แน่นอน ว่าไม่มีอะไรสามารถซ่อนจากสายตาของไต้ซือได้ อันที่จริงมันไม่ใช่เรื่องใหญ่ ฉันฝึกฝนมาถึงช่วงสำคัญ ไม่มีความคืบหน้าในรอบห้าปี เหตุผลที่ผมตั้งแผงขายของข้างถนน ก็เพื่อพบกับนักพรตที่ทรงพลัง แล้วนั่งคุยกัน ”
“ขอโทษนะ ฉันไม่มีเวลา”
โล่เฉินลุกขึ้นและจากไป
ฉินต้าวจื่อกังวลมาก กว่าจะได้พบกับผู้เชี่ยวชาญ จะปล่อยไปง่ายๆได้อย่างไร
เขาไล่ขึ้นมาและพูดอ้อนวอน:”ไต้ซือ ฉันสับสนมาห้าปีแล้ว ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป ฉันอาจจะตายด้วยโรคซึมเศร้า การฝึกฝนนักพรตยากมาก และขาดแคลนอยู่แล้ว ฉันคิดว่าฉันไม่ได้ทำเรื่องไม่ดีเลย ในทางกลับกันก็ได้ช่วยชีวิตประชาชนมาไม่น้อย คุณให้ความเมตตา เสียเวลามาสอนหน่อยเถอะ”
“คุณอายุไม่น้อยแล้ว มีวิชาเท่านี้ก็พอแล้ว ยังจะฝึกฝนทำไมอีก กลับบ้านไปอยู่จนแก่เถอะ”โล่เฉินปัดมือ
“ไต้ซือ ฉันจะให้กระดาษยันต์และเครื่องประดับที่ฉันแกะสลักทั้งหมดให้คุณ แลกกับการสอนของคุณสักประมาณห้านาที เป็นไง”
“ไม่ใช่อยากจะพูดโจมตีคุณ ที่คุณวาดเป็นขยะทั้งนั้น ฉันไม่ชอบมันจริงๆ”
สีหน้าของฉินต้าวจื่อกำลังร้องไห้ แตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับไต้ซือนักพรตที่ไม่แยแสก่อนหน้านี้ และเริ่มดึงดูดความสนใจเป็นอย่างมาก
โล่เฉินขมวดคิ้ว เขาไม่ต้องการดึงดูดความสนใจมากเกินไป
“พี่สาว ฉันอยากได้เครื่องประดับเหล่านั้น”
เสี้ยงเหยาเหยาพูดขึ้น ในเวลานี้พอดี
โล่เฉินรักษาหน้าได้พอดี และพูดว่า:”ได้ แค่ห้านาที มากกว่านี้ก็ไม่ได้ แต่ตอนนี้ไม่มีเวลา รอจนกว่าสำนักผานหลงสิ้นสุดลงค่อยว่ากัน”
“ได้ได้ได้ ตามที่ไต้ซือจัดไว้”
ฉินต้าวจื่อกลับไปเก็บกระดาษยันต์และเครื่องประดับ โดยนึกถึงนิสัยที่ถ่อมตัวของโล่เฉิน เลยไม่ได้มอบให้เขาในที่สาธารณะ
“สาวน้อย เมื่อสำนักผานหลงสิ้นสุดลง ฉันจะให้คุณทั้งหมด”
“ว้าว จริงเหรอ?ขอบคุณค่ะไต้ซือ”เสี้ยงเหยาเหยาดีใจสุดๆ
โล่เฉินเขียนเบอร์ไว้ แล้วพูดว่า:”ไม่จำเป็นต้องตามฉันไป นี่คือเบอร์ของฉัน จบเรื่องติดต่อฉันมาแล้วกัน”
“รับทราบ”
ฉินต้าวจื่อออกไปอย่างมีความสุข
เสี้ยงฉ่ายเอ่อไม่ได้พูดตั้งแต่ต้นจนจบ และความตกใจในใจของเธอนั้นยิ่งใหญ่กว่าเสี้ยงเหยาเหยามาก
บู๊และพรตแบบคู่กัน
ไม่เคยมีใครเป็นมาก่อน จะเป็นไปได้ยังไง!
“พี่โล่ นาย……”
“การรู้มากเกินไปมันไม่ดีสำหรับเธอ”
ประโยคเดียว ทำให้เสี้ยงฉ่ายเอ่อล้มเลิกความคิดที่จะถาม
ต่อไป เห็นได้ชัดว่าเสี้ยงเหยาเหยาเชื่อฟังแล้ว ขนาดเสี้ยงฉ่ายเอ่อก็ไม่กล้าพูดอะไรง่ายๆ
โล่เฉินก็ภูมิใจเล็กน้อย
หลังจากเดินไปรอบ ๆ ไม่เจอสมบัติที่ดีหรือวัสดุยาหายากเลย
“พี่โล่ ข้างหน้าก็คือเขตมืดมน”
“ค้าขายอะไร”
ในดวงตาของเสี้ยงฉ่ายเอ่อมีความกลัวแวบขึ้น แล้วพูดว่า:”มันเป็นธุรกรรมที่ลับลมคมใน ยังไงซะก็สกปรกมาก พี่โล่จะไปดูไหม?”
“แน่นอน มาก็มาแล้ว จะไม่ไปได้อย่างไร”
“ก็ได้ แต่พี่โล่ นายต้องสัญญากับฉันว่า แม้ว่าจะเห็นสิ่งที่ชั่วร้าย ก็อย่าหุนหันพลันแล่น มีคนใหญ่โตอยู่เบื้องหลังสำนักผานหลง ซึ่งกล่าวกันว่าผู้ที่มีอำนาจที่สุดในเมืองหลวงเป็นคนเริ่ม ทุกปีแต่ละจังหวัดจะจัดขึ้น ด้วยกฎที่เข้มงวด”
สีหน้าของเสี้ยงฉ่ายเอ่อดูจริงจังอย่างน่าประหลาดใจ:”เคยมีคนสร้างปัญหาในสำนักผานหลง ถูกลงโทษอย่างรุนแรงและถึงกับเสียชีวิต”
“เกี่ยวข้องกับเมืองหลวง? น่าสนใจ”
เมื่อพูดถึงเมืองหลวง โล่เฉินจะนึกถึงลูกศิษย์ที่”พอใจ”คนนั้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ไม่รู้ว่าตอนนี้เธอเป็นอย่างไร?
เมื่อสิบปีที่แล้วได้เป็นปรมาจารย์บู๊แล้ว
ตอนนี้ล่ะ ถึงขอบเขตไหนแล้ว?
ต้องรู้ว่า ลูกศิษย์ที่ภาคภูมิใจนั้น ได้ฝึกฝน”วิชาอมตะ”แบบเรียบง่ายแล้ว แม้ว่าจะไม่สามารถเป็นอมตะได้ แต่ก็มีพลังมหาศาล
เมื่อนึกถึงนี้ โล่เฉินก็ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของเขาได้เลยสักนิด
ตอนนั้นเขาสอนเธออย่างสุดหัวใจจริงๆ แม้กระทั่งทุ่มเทพลังทั้งหมด ใช้เวลาสามปีในการทำ《วิชาอมตะ》แบบเรียบง่ายขึ้นมาได้ ซึ่งมีชื่อว่า《วิชาสามชาติภพ》สอนให้เธอ
แต่สุดท้าย กลับหักหลัง และต้องการฆ่าอาจารย์
“พี่โล่ นายเป็นอะไรไป?”
รู้สึกถึงลมหายใจที่เย็นยะเยือก เสี้ยงฉ่ายเอ่อตัวสั่นและถามอย่างสั่นๆ เสี้ยงเหยาเหยากลัวมากจนไม่กล้าที่จะหายใจแรง เพราะคิดว่าโล่เฉินจะสั่งสอนเธอ
“ขอโทษนะ ฉันลืมตัว”โล่เฉินเช็ดหน้า ระงับความโกรธและจิตสังหาร “ฉันไม่เป็นไร ไปกันเถอะ”
เขตมืดมน แตกต่างจากบริเวณอื่น
นี่คือพื้นที่ที่ปิดมิดชิด แม้แสงจะหรี่ลงเล็กน้อย พื้นที่กว้างมาก ขนาดเท่าสนามฟุตบอลสองหรือสามสนาม
สิ่งที่ทำให้โล่เฉินประหลาดใจคือ มีคนอยู่ที่นี่มากกว่าข้างนอก
“เคร้ง”
ไม่ไกลนัก มีชายร่างใหญ่กำลังตัดท่อเหล็ก ด้วยมีดเล่มใหญ่ในมือ
บูธของเขาเต็มไปด้วยมีด
หลายๆอย่าง เรียกได้ว่าตัดเหล็กเหมือนโคลน
“ตุ้บ ตุ้บ!”
ในอีกสถานที่หนึ่ง นักบู๊คนหนึ่งกำลังชก แสดงพลังพิเศษ ที่เรียกว่ากำลังภายในระดับต้น สามารถเป็นผู้คุ้มกันได้ในราคาที่สูง
รอบตัวเขา มีคนรวยบางคนคุยกัน
“รังสีอำมหิต?”
ทันใดนั้น โล่เฉินก็เลิกคิ้วขึ้นและมองไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง
มีชายในชุดดำ อายุประมาณสี่สิบหนึ่งคน นั่งหายใจแรง ราวกับว่ากำลังคลานออกมาจากทะเลเลือด มันน่ากลัวมาก มีหลายคนไม่กล้าเข้าใกล้เขา
“ทหารรับจ้างคนเดียว?”โล่เฉินขมวดคิ้ว
“พี่โล่ การดำรงอยู่แบบนี้หมายความว่าตราบใดที่คุณจ่ายค่าตอบแทนเพียงพอ เขาจะช่วยทำอะไรก็ได้ ฆ่าคนและการวางเพลิงก็ไม่มีปัญหา”
สีหน้าของโล่เฉินมืดหม่น คนประเภทนี้จะไม่บาปหนักเหรอ
เสี้ยงฉ่ายเอ่อสนใจใบหน้าของโล่เฉินมาตลอด และพบว่ามีการเปลี่ยนแปลง เธอรีบคว้าข้อมือของเขา “พี่โล่ อย่าวู่วาม ทหารรับจ้างคนเดียวแบบนี้มีเยอะ นายฆ่าไม่หมดหรอก มีหลายร้อยล้านคนในโลกนี้ นายไม่ใช่ผู้กอบกู้โลก”
ใช่ ฉันไม่ใช่ผู้กอบกู้โลก
โล่เฉินถอนหายใจอย่างขมขื่น
เขาไม่คิดว่าจะสามารถใช้พลังของตัวเอง เพื่อให้โลกสงบสุขได้ และก้าวไปในทางเดียวกันกับสังคมแห่งความปรองดองที่ยิ่งใหญ่
โล่เฉินไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้ มาห้าพันปีแล้ว
คำรามเมื่อเดินผ่านเห็นความไม่ยุติธรรม ลงมืออย่างชอบธรรม ถ้าเดินผ่านไม่เห็นก็ช่างเถอะ เขาก็ไม่ใช่นักบุญ
“ว้าว!”
ในขณะนี้ บรรยากาศด้านหน้าดังมาก และมีกลุ่มคนชื่นชม
เสี้ยงเหยาเหยาพูดอย่างคาดหวังว่า:”มีคนมากมายที่นั่น ต้องมีอะไรดีๆแน่นอน พวกเราไปดูกันเถอะ”
“ไป”
โล่เฉินนำไป และเบียดฝูงชนไปด้านหน้า
ทันใดนั้น
สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างดุเดือด
นิ่งไปสองวินาที ความโกรธที่ไร้ขอบเขตและรังสีอำมหิตได้เกิดขึ้นแล้ว ตัวของโล่เฉินก็สั่นสะท้านโดยไม่มีใครรู้
คอมเม้นต์