นอกจากเขาแล้ว เป็นปรมาจารย์ที่อายุน้อยที่สุดในประเทศจีน

แต่ตอนนี้

โล่เฉินหลับตาลง และนึกถึงฉากคืนเมื่อสิบปีก่อนอีกครั้ง

……

เมืองหลวง ภูเขาเย่นหลิง

ยามจื่อ เมื่อพิบัติอมตะของเขามาถึง ความแข็งแกร่งในการฝึกฝนของเขาก็ค่อยๆหายไป

ในเวลานั้นเอง ลูกศิษย์หลันโย่วเวยได้หักหลัง และรวมกลุ่มกับสามตระกูลใหญ่ในเมืองหลวง เรียกปรมาจารย์หลายสิบคน และนักบู๊หลายพันคน เพื่อปิดล้อมภูเขาเย่นหลิง

นี่มันกะทันหันเกินไป

กะทันหันจนโล่เฉินไม่ทันตั้งตัว เธอเป็นศิษย์ที่เขาภาคภูมิใจที่สุด ซึ่งอยู่กับเขามายี่สิบปี และมองว่าเธอเป็นน้องสาว

หลันโย่วเวยรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับโล่เฉิน ดังนั้นในคืนนั้น พลังของภูเขาเย่นหลิงจึงถูกทำลายทันที

แต่ว่า โล่เฉินก็มีแนวหลัง นั่นคือหน่วยอ้าน

ที่ซ่อนอยู่ในความมืด ไม่เคยเปิดเผยเพียง แต่เชื่อฟังคำสั่งของเขา

ผู้นำชื่ออู่เสินทง

ในคืนนั้น อู่เสินทงเป็นคนพาหน่วยอ้านเข้าสู่การต่อสู้อันนองเลือด เปิดทางเลือดให้กับเขา และหน่วยอ้านก็เกือบจะถูกกวาดล้างไปแล้ว

เมื่อออกจากเมืองหลวง

โล่เฉินได้ยินเสียงคำรามของท้องฟ้า

มันคืออู่เสินทงและปรมาจารย์บู๊หน่วยอ้าน คนอื่นๆที่ระเบิดตันเถียนของพวกเขาอย่างเฉียบขาด และเสียชีวิตพร้อมกับคู่ต่อสู้

…….

ลืมตาขึ้น

ดวงตาของโล่เฉินพร่ามัวไปด้วยน้ำตา อู่เสินทงยอมสละชีวิตเพื่อปกป้องเขา แต่เขากลับไม่สามารถดูแลลูกสาวได้

ในฐานะสตรีผู้เย่อหยิ่งแห่งสวรรค์ จุดตันเถียนแตกสลายกลายเป็นคนไร้ประโยชน์ จะมีผลเสียขนาดไหน

และยังถูกยาพิษกร่อนกระดูก

นี่เป็นพิษที่น่ากลัว คนที่ถูกวางยารู้สึกว่า มีแมลงนับไม่ถ้วนกัดกินทั่วร่างกาย ในตอนเที่ยงของทุกวัน เมื่อแสงแดดถึงจุดสูงสุด อาการคันจะทนไม่ได้

ยังไม่จบ ยังมีตะปูฝังวิญญาณ

นี่คือวิธีการของนักพรต

ในระหว่างคิ้วของอู๋จื่อเยว่ มีตะปูเล็กๆอยู่หนึ่งนิ้ว ตะปูนี้ จะสร้างปัญหาทุกคืน เมื่ออากาศเย็นถึงจุดสูงสุด

ในเวลานั้น อู๋จื่อเยว่จะปวดหัวแตก และหัวจะระเบิด

ช่างเป็นการลงโทษที่โหดร้ายอะไรเช่นนี้

“หลันโย่วเวย หลันโย่วเวย!”

ดวงตาของโล่เฉินเป็นสีแดง แทบอยากจะไปเมืองหลวงทันที และฉีกนังเลวนั้นเป็นชิ้น ๆ

“พี่โล่”

เสี้ยงฉ่ายเอ่อรีบเดินไป เธอเคยได้ยินยาพิษกร่อนกระดูก เธอดูเวลาและพูดเตือนว่า:”อีก15นาทีจะถึงตอนเที่ยงแล้ว นายควรรีบรักษาคุณจื่อเยว่จะดีกว่า”

“ใช่ รักษา รักษา!”

โล่เฉินสงบลง

โกรธ ไม่มีประโยชน์อะไร มีแต่จะก่อกวนอารมณ์ของตัวเอง

แค้นนี้ จะต้องชำระในอนาคต

“ปกป้องฉันด้วย”

“ได้”

เสี้ยงฉ่ายเอ่อถอยห่างออกไปปกป้องรอบข้าง

โล่เฉินใช้พลังทิพย์เดินไปทั่วร่างกายของอู๋จื่อเยว่ รวมถึงเส้นเลือด เนื้อและเลือด และอวัยวะภายในและเขาป้อนพลังทิพย์ให้สูงสุด

หวังว่าจะหายจากยาพิษกร่อนกระดูกภายใน15นาที ไม่อยากให้อู๋จื่อเยว่ต้องทนทุกข์ทรมานอีก

เวลาผ่านไป15นาทีในพริบตา

ตอนเที่ยง

ในที่สุดโล่เฉินก็โล่งใจ ทันเวลาพอดี ต่อไปเขาจะเอาตะปูฝังวิญญาณออกอย่างระมัดระวัง

วิธีนี้คิดค้นโดยเขา

แก้ง่ายมากๆ

สำหรับตันเถียน ค่อยคิดวิธีแก้วันอื่นแล้วกัน

เข็มมังกรเก้าหางสามารถรวมตันเถียนที่แตกหักได้อีกครั้ง แต่ตอนนี้โล่เฉินไม่สามารถใช้พลังได้ ต้องรอให้พลังของเขาฟื้นตัวในภายหลัง

“อื้อ”

ทันใดนั้น อู๋จื่อเยว่ก็ร้อง

คิ้วสวยขมวด และความเจ็บปวดก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่ซีด

“พ่อ อาจารย์ปู่”

หัวใจของโล่เฉินหดตัว

ไม่นึกเลยว่า อู๋จื่อเย่วจะยังจำเขาได้ และเขาก็ส่งพลังทิพย์ที่เหลืออยู่เล็กน้อยเข้าไปในร่างกายของอู๋จื่อเยว่อีกครั้ง ลำเลี้ยงร่างบางของเธอ

“จื่อเยว่ ตื่นสิ อาจารย์ปู่อยู่นี่”

“อาจารย์ปู่……”

อู๋จื่อเยว่ลืมตาขึ้นด้วยความงุนงง ดวงที่ที่มองโล่เฉินเต็มไปด้วยความว่างเปล่า

โล่เฉินร้องไห้ด้วยความดีใจ:”จื่อเยว่ ฉันเอง อาจารย์ปู่ยังไม่ตาย คือฉันจริงๆ เธอสัมผัสฉันดู เธอดูดีๆ ”

“อา อาจารย์ปู่?!”

ใบหน้าของอู๋จื่อเยว่เปลี่ยนไปจากตกใจ เป็นประหลาดใจ สุดท้ายก็รีบเข้าไปในอ้อมแขนของโล่เฉิน และร้องเสียงดัง:”อาจารย์ปู่ คุณยังไม่ตาย หนูรู้ว่าคุณยังไม่ตาย”

“ใช่ ฉันหนีออกมา ฉันยังไม่ตาย”

“ฮือฮือฮือ อาจารย์ปู่ พ่อและลุงๆป้าๆหลายคนตายไปแล้ว พวกเขาไม่มีศพเหลืออยู่เลย คนของหน่วยอ้านที่เหลือบางส่วน ถูกไล่ล่า และถูกฆ่าบาดเจ็บกันหมด หนูก็ถูกนังปีศาจนั้นจับไปด้วย”

โล่เฉินร้องไห้อีกครั้ง พูดอย่างสะอื้นว่า:”ฉันรู้ ฉันขอโทษพ่อเธอ ขอโทษหน่วยอ้าน ขอโทษเธอ หลายปีมานี้ เธอลำบากหน่อยนะ”

สิบปีก่อน อู๋จื่อเยว่แค่แปดขวบ

สิบปี

โดนทรมานมาสิบปีเต็มๆ ไม่อยากจะคิดเลยว่าอู๋จื่อเยว่ผ่านมันมายังไง

“จื่อเยว่ไม่ลำบาก หนูรู้ว่าอาจารย์ปู่ไม่ธรรมดา ในโลกนี้ไม่มีใครฆ่าคุณได้ นังปีศาจนั้นก็ไม่ได้ หนูรออาจารย์ปู่กลับมาตลอด”

อู๋จื่อเยว่ไม่ใช่ผู้หญิงอ่อนแอ สิ่งที่เธอโดนคือยาพิษกร่อนกระดูก ความเจ็บปวดขอตะปูฝังวิญญาณ ไม่มีบาดแผลใดๆ

ตอนนี้เธออ่อนแอเท่านั้น และตันเถียนของเธอก็แตกสลาย ไม่มีอะไรอื่นอีกแล้ว

อู๋จื่อเยว่ลุกขึ้นนั่ง เช็ดน้ำตาแล้วพูดว่า:”ตอนแรกนังปีศาจคิดว่าอาจารย์ปู่ยังไม่ตาย และใช้ฉันเป็นเหยื่อล่ออาจารย์ปู่ แต่น่าเสียดายที่อาจารย์ปู่ไม่เคยปรากฏตัวเลย ไม่กี่ปีต่อมา นังปีศาจก็ยอมแพ้ คิดว่าคุณตายไปแล้ว ”

“เมื่อสามเดือนก่อน มีคนพังตันเถียนของหนู ฝังตะปูฝังวิญญาณให้หนู และเอายาพิษกร่อนกระดูกให้หนูกิน หนูก็ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน หนูหมดสติอยู่บนถนนและตื่นขึ้นมา … ”

อู๋จื่อเยว่มีความสุขมาก ยิ้มบานเลย

เธอสวยหยาดเยิ้มด้วยเสน่ห์โดยกำเนิด พอหัวเราะก็จะน่าหลงใหลสุดๆ โล่เฉินก็เกือบควบคุมไม่ได้ พี่น้องเสี้ยงฉ่ายเอ้อข้างหลังก็หัวใจแปรปรวน

“ตื่นขึ้นมาก็เจออาจารย์ปู่เลย พระเจ้าคุ้มครองจริงๆ อาจารย์หนูรู้สึกผ่อนคลายมาก ยาพิษกร่อนกระดูกและตะปูฝังวิญญาณที่ฝังไว้ถูกถอดออกแล้วใช่ไหม”

“แน่นอน ฉันจะปล่อยให้สิ่งเหล่านั้นทรมานเธอได้อย่างไร”

อู๋จื่อเยว่เซทั้งตัวไปบนร่างกายของโล่เฉิน ศีรษะวางลงบนไหล่ของโล่เฉิน และพูดอย่างอ่อนหวาน:”หนูรู้ว่าอาจารย์ปู่รักหนูมากที่สุด เอ๊ะ พวกเขาคือใคร?”

ในเวลานี้ อู๋จื่อเยว่ได้เห็นพี่น้องเสี้ยงฉ่ายเอ่อทั้งสองคน

“อาจารย์ปู่ พวกเธอเป็นผู้หญิงของคุณเหรอ? แค่สิบปีเอง ทำไมคุณถึงมีผู้หญิงสองคนเลยล่ะ พ่อเคยบอกหนูว่า ไม่เคยเห็นอาจารย์ปู่แตะผู้หญิงเลย หรือว่าสิบปีนี้ อาจารย์ปู่เปลี่ยนไปเหรอ? ”