ตอนที่ 2 สระน้ำประหลาด

 

เย่ชิงหน้าซีดกำพวงมาลัยแน่น เขาพยายามโทรหาพ่อหลายครั้งแต่สิ่งที่เขาได้ยินมีเพียงแค่เสียงความวุ่นวาย ดูเหมือนว่าาการบาดเจ็บของพ่อจะแย่กว่าที่คิด

 

เขาเกลียดที่ตนเองไม่สามารถจะเทเลพอร์ตไปที่จงหยุนได้ในทันที แล้วจัดการกับญาติพวกนั้น ความจริงช่างโหดร้าย เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะไปโผล่ที่นั่นได้ตอนนี้

 

พาดหัวข่าวพรุ่งนี้จะต้องบอกว่า เกิดอุบัติเหตุใหญ่ที่โรงงานท้องถิ่นแห่งหนึ่งเมื่อวานนี้ เจ้าของโรงงานไร้มารยาทถึงกับทำร้ายครอบครัวของผู้เคราะห์ร้าย

 

ถนนด้านหน้ายังคงถูกปิด เย่ชิงหักรถเลี้ยวกะทันหันออกจากถนนไฮเวย์ไปใช้ถนนท้องถิ่นแทน

 

เขาค่อนข้างจะคุ้นเคยกับถนนใกล้ๆจงหยุน เขาถอยรถออกจากไหล่ทางและใช้ทางลัดก็เพียงเพื่อเลี่ยงรถติดนั้นลำบากกว่าเดิมเสียอีก ทางลัดพวกนี้ยากที่จะหาทางออก เดิมถนนเหล่านี้ถูกสร้างไว้ติดกับเตาเผาอิฐสำหรับรถบรรทุกผ่าน ต่อมาเมื่อเตาเผาอิฐนี้ถูกปิดลงก็ไม่มีใครใช้ถนนโรยกรวดที่เป็นหลุมเป็นบ่อนี้

 

การขับรถผ่านทุ่งและหมู่บ้านช่างไม่น่าอภิรมย์ เหมือนกับกำลังเคลื่อนขึ้นๆลงๆไปบนทางที่มีหลุมระเบิด

 

เย่ชิงที่ค่อยๆผ่านหลุมยักษ์ไปหลายหลุมอย่างระมัดก็จำทุ่งเปิดโล่งที่ทอดยาวออกไปข้างหน้าได้อย่างชัดเจน

 

นี่ก็เป็นเหตุผลที่เย่ชิงชอบที่จะรอบนถนนที่รถติดเล็กน้อยมากกว่าการใช้ทางลัดตัดผ่านทุ่งนี้ เขาไม่รู้ว่าทุ่งนี้ปลูกอะไร ถ้าเป็นแค่ข้าวสาลีก็คงจะดีแต่หากเป็นข้าวโพด เมลอนอะไรพวกนั้นก็คงยากที่รถจะผ่านไปโดยไม่ทำให้พืชเสียหาย

 

ไม่นานรถก็มาถึงหน้าหลุมลึกเท่าครึ่งตัวคน โชคดีที่ทั้งสองข้างของทางลูกรังปกคลุมไปด้วยข้าวสาลีและมีรอยล้อรถอยู่อย่างชัดเจน เย่ชิงเห็นดังนั้นก็ขับไปตามรอยล้อนั้น

 

“โทษทีนะพี่ชาย แต่ผมจำเป็นต้องทำจริงๆ เคยได้ยินว่าข้าวสาลีมันไม่เคยเฉาตาย….” เย่ชิงขับรถไปด้วยพูดขอโทษและปลอบตัวเองไปด้วย

 

*ตูม*

 

เย่ชิงยังไม่ทันพูดจบล้อหน้าด้านซ้ายก็ระเบิด

 

เย่ชิงลงรถไปตรวจดูความเสียหายอย่างเป็นกังวล

 

สิ่งที่เห็นทำให้ถึงกับตาเหลือก ใต้ล้อหน้าด้านซ้ายของรถมีปุ่มเหล็กปลายแหลมชิ้นหนึ่ง

 

เย่ชิงผู้ซึ่งคุ้นเคยกับทุกสิ่งที่เกี่ยวกับเครื่องกลพบว่ามันไม่ได้มาจากส่วนใดของเครื่องมือเกษตรกรรม ชิ้นส่วนนี้ถูกเชื่อมโดยมนุษย์แล้วเอามาวางตรงนี้เพื่อเจาะยางรถโดยเฉพาะ

 

เมื่อมันถูกวางไว้ในทุ่งข้าวสาลี สีเขียวของข้าวก็จะพรางมันไว้อย่างแนบเนียน ไม่ต้องไปคิดว่าเย่ชิงไม่ดูให้ดีๆหรือไม่ เขาไม่ควรจะเจอมันระหว่างที่ขับรถด้วยซ้ำ

 

หลังจากสำรวจโดยรอบอย่างระมัดระวังเย่ชิงก็ตกใจอย่างมาก ทุ่งข้าวสาลีสองข้างทางมีของสิ่งนี้เต็มไปหมด แค่เดินไปดูรอบรถแบบผ่านๆก็เจอมากกว่าสิบชิ้นแล้ว

 

อะไรกันเนี่ย! ทำไมถึงทำแบบนี้ล่ะพี่ชาย!! คงไม่ได้โรยเหล็กนี่ไปทั่วทั้งทุ่งหรอกใช่ไหม??

 

หลังจากเอาเหล็กทิ่มล้อออกเย่ชิงก็รีบขับรถกลับขึ้นไปบนถนน แต่ก็ไร้ประโยชน์ ล้อหลังอันทรงพลังของรถตู้ติดอยู่ในดินในทุ่งข้าวสาลี

 

ดินที่ร่วนซุยนี้ก็ทำให้เปลี่ยนล้อรถไม่ได้เช่นกัน เมื่อเย่ชิงเอาแม่แรงออกมาและเตรียมพร้อมหมดแล้วมันก็จมลงไปในดิน

 

ทุ่งนี้ต้องเป็นของไอ้บ้าที่ไหนแน่ๆ เย่ชิงโมโหจนแทบจะสติแตก

 

ในรถตู้ก็มีเพียงแค่อุปกรณ์ที่ใช้ซ่อมในงานเมื่อคืนเช่น ประแจ เครื่องวัดระดับ ปลอกสวม และคาลิปเปอร์ ไม่มีอะไรจะเอามาใช้รองใต้แม่แรงเพื่อกระจายน้ำหนักได้เลย

 

ทุ่งข้าวสาลีก็ไม่มีวัสดุจากไม้อยู่เลย

 

เย่ชิงที่กำลังกังวลนึกขึ้นมาได้ว่าเคยเห็นเรือไม้เก่าๆอยู่ในหลุมยักษ์บนถนน เขารีบคว้าเครื่องมือสำหรับรื้อถอนแล้ววิ่งไปยังหลุมนั่นทันที

 

หลุมเหล่านี้เป็นส่วนหนึ่งของเตาเผาอิฐ หลังจากที่ปิดเตาเผานี้ชาวนาก็อาจจะเอาน้ำไปใส่หลุมแล้วเลี้ยงปลาก็เลยมีเรือเก่าอยู่ในนั้น

 

เย่ชิงมาถึงหลุมที่ใกล้ที่สุดด้วยความเหนื่อยหอบแล้ววิ่งลงเนินไป

 

เมื่อมาถึงก้นหลุมเย่ชิงก็เหวอ ข้างสระน้ำมีซากอิฐกองเป็นภูเขาและมีหน้าผาอยู่เต็มไปหมด ในเมื่อสไปเดอร์แมนไม่มีอยู่จริง เย่ชิงก็ต้องอาศัยการปีนไปตามภูเขาอิฐ

 

อิฐที่แตกหักเต็มไปด้วยปลายแหลมจึงต้องปีนอย่างระวัง เมื่อไปถึงยอดเขาก็สูดลมหายใจเข้าลึกแล้วกระโดดลงมาจากกองที่สูง 2 เมตรนั้น

 

ดีที่ดินร่วนซุยข้างใต้ช่วยดูดซับแรงกระแทกทำให้เขาไม่ได้รับบาดเจ็บ ในระหว่างที่ดิ่งลงมาเย่ชิงทำได้เพียงแค่จ้องมือถือที่หล่นออกจากกระเป๋าเสื้อลงไปในสระน้ำ

 

พอถึงพื้นเขาก็รีบกระโดดไปช่วยเหลือเจ้ามือถืออันมีค่า

 

แต่ก็ไร้ประโยชน์…..

 

แม้ว่าแขนจะอยู่ในน้ำแต่เขาก็ทำได้เพียงแค่มองมือถือจมลึกลงไปเท่านั้น หลุมพวกนี้ถูกขุดลงไปใกล้กับเตาเผาอิฐ ต่อให้เย่ชิงสิบคนยืนต่อตัวกันก็หยั่งลงไปไม่สุดของความลึกนี้

 

ความลึกระดับนี้ไม่ต้องพูดถึงเย่ชิงหรอก ถึงจะพาไมเคิล เฟลป์ส มาที่นี่ก็ทำช่วยอะไรไม่ได้อยู่ดี

 

มือถือไม่ได้ราคาแพงมากมายแต่นอกจากระบบซิงค์ภายในเครื่องแล้วก็ยังมีข้อมูลสำคัญและรูปภาพที่ใช้เงินแลกมาไม่ได้

 

“พระเจ้า ผมไปทำอะไรให้คุณเนี่ย?!” เย่ชิงคุกเข่าตะโกนใส่ท้องฟ้า

 

จู่ๆแสงสีน้ำเงินก็กะพริบออกมาจากที่ไหนไม่รู้หยุดการบ่นของเย่ชิงทั้งหมดในทันที

 

จากนั้นก็ดูเหมือนว่าสระน้ำสีเขียวเข้มถูกฉีดกระแสไฟแรงสูงหนึ่งแสนโวลต์ลงไป ประกายไฟสีน้ำเงินจำนวนนับไม่ถ้วนโผล่จากก้นลึกของหลุมขึ้นมายังผิวน้ำ

 

*หวืด ~ หวืด~ หวืด~หวืดดดดด……*

 

ผืนดินสั่นไหว กำแพงอิฐอีกด้านหนึ่งถล่มลงมาทำให้น้ำกระเซ็นไปบนฟ้าอย่างไม่หยุดหย่อน

 

แสงสีน้ำเงินส่องสว่างไปทั่วทั้งหลุมแล้วมันก็สว่างมาถึงใบหน้าอันตื่นตกใจของเย่ชิงเช่นกัน

 

ในที่สุดเย่ชิงก็พบแหล่งกำเนิดของแสงที่มาจากไฟฟ้านี้ มันมาจากมือถือที่หล่นไปก้นหลุมนั่นเอง

 

เป็นไปไม่ได้หรอก! ความจุแบตเตอรี่ในมือถือของเขามีสูงสุดแค่ 2000 แอมป์ 11 โวลต์! ถึงแม้ว่าแรงดันไฟฟ้าขนาดนี้ถูกปล่อยออกมาในครั้งเดียวก็ช็อตหนูตัวเล็กๆไม่ตายด้วยซ้ำ แล้วมันจะสร้างพายุฝนฟ้าคะนองถล่มโลกที่อยู่ตรงหน้าเขาได้ยังไง?

 

เย่ชิงรู้สึกเหมือนเหตุผลทางวิทยาศาสตร์ที่เขาเรียนรู้มานับ 20 ปีกำลังพังทลายลง ถ้าไม่ใช่เพราะความคิดเขายังปกติอยู่ เย่ชิงคงคิดว่าเขากำลังเห็นภาพลวงตาอยู่

 

ที่น่าตลกก็คือการแสดงแสงสีนี้ยังดำเนินต่อไป จู่ๆมือถือปล่อยประกายไฟออกมาแล้วลอยขึ้นมาจากใต้น้ำ เย่ชิงร้องเสียงดังแล้วพยายามหนีไปหลบหลังกองอิฐ มือถือนี่ทำให้เกิดเหตุการณ์รุนแรงขนาดนั้นใต้น้ำ ถ้ามันขึ้นมาจากน้ำแล้วฉันจะไม่ตายเหรอ?

 

ประกายไฟฟ้าที่รุนแรงจะต้องเจาะทะลุร่างของเย่ชิงเหมือนถังหูลู่เสียบไม้แน่ๆ

 

เย่ชิงประเมินพลังในการลอยตัวของมือถือต่ำไป เมื่อเย่ชิงยังไปไม่ถึงครึ่งทาง มือถือก็โผล่พ้นน้ำพร้อมกับเสียงดัง *วิ้ง*

 

ไม่มีทางให้หันกลับไปแล้ว เย่ชิงตะโกนออกมา “ฉันต้องตายแน่ๆเลยโว้ย!!”

 

หนึ่งวินาที~ สองวินาที~ สามวินาที~

 

เสียงฟ้าผ่าที่คิดว่าจะได้ยินกลับเงียบไป เย่ชิงที่เหงื่อเย็นๆไหลออกจนชุ่มไปหมดค่อยๆหันกลับไปแล้วแทบจะร่วงลงไปกองกับกองอิฐ มือถือมัน….

 

ที่จริงแล้วมัน…

 

มันลอยอยู่ด้านหลังหัวฉันนี่เอง!

 

ตอนนี้มือถือกลับไปเป็นปกติแล้ว ประกายไฟแสนโวลต์ก่อนหน้านี้ทำให้เย่ชิงแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง

 

ถ้ามันไม่จำเป็นจริงๆ เย่ชิงจะไม่ทิ้งมือถือเขาไว้หรอก ดังนั้นเขาจึงหยิบเศษอิฐมามั่วๆแล้วโยนไปยังมือถือที่ลอยอยู่

 

เมื่อไม่มีอะไรเกิดขึ้นเย่ชิงก็ค่อยๆงอนิ้วไปแตะมันเบาๆ

 

ถ้าไฟช็อต กล้ามเนื้อบนนิ้วมือก็จะกระตุกและถอยออกมาจากมือถือเองโดยอัตโนมัติ นี่เป็นทริคเก่าๆของช่างไฟฟ้า เนื่องจากเย่ชิงทำงานอยู่กับเครื่องจักรมานานทริคนี้จึงกลายเป็นสัญชาตญาณ

 

เมื่อนิ้วของเย่ชิงสัมผัสกับมือถือ ไม่มีการกระตุกใดๆ ไม่มีไฟฟ้าสถิต มีเพียงความรู้สึกของการสัมผัสโลหะเย็นเยียบเหมือนน้ำแข็งเท่านั้น

 

เขาคว้ามือถือมา เย่ชิงเหมือนแมวขี้สงสัย อยากจะรู้ว่าทำไมและอย่างไรมันถึงปล่อยกระแสไฟฟ้าได้มากขนาดนั้น

 

เมื่อกดปุ่มเปิดหน้าจอที่มืดสนิทก็สว่างขึ้นมาทันที

 

สิ่งที่แตกต่างออกไปมีเพียงการหายไปของระบบแอนดรอยด์ในเครื่อง แทนที่ด้วยคำว่า  [กำลังอัพเกรดระบบ……] จากนั้นปุ่มทั้งหมดก็ทำงานไม่ได้