ในระหว่างการสนทนาระหว่างชูฮันและฮวงชูเจิ้นทั้งสองคนก็เดินมาจนถึงประตูค่าย ทุกคนรอบๆตกอยู่ในความวิตกกังวล พวกเขาไม่รู้ว่าชูฮันจะทำอะไรต่อไป
　　ในตอนนี้มันมีเหล่าผู้ลี้ภัยจำนวนมากด้านนอกที่อยากจะเข้ามาภายในค่าย หรือเหล่าผู้รอดชีวิตที่มาจากที่อื่น ซึ่งมันเป็นเรื่องปกติที่ค่ายหนานตู้เจออยู่ทุกวัน และเมื่อตอนที่ค่ายหนานตู้เจอความวุ่นวายติดต่อกันสองวัน แถวที่ด้านนอกประตูจึงยิ่งหนาขึ้นไปกว่าเดิมเพราะไม่มีใครได้เข้ามาเลยเนื่องจากไม่มีเจ้าหน้าที่มาจัดการในจุดนี้
　　ดังนั้นมันจึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะเห็นคนจำนวนมากรวมตัวออกันอยู่ด้านนอกประตูไหนจะมีอีกปัจจัยก็คือตัวค่ายหนานตู้เองนั่นก็เป็นหนึ่งในค่ายยอดนิยมอันดับต้นๆของจีน
　　ชูฮันที่เห็นก็ไม่ได้แสดงอารมณ์อะไรออกมาแต่จังหวะที่ชูฮันกำลังจะก้าวเท้าออกไป…　　”พลเอกชูฮัน?”ฮวงชูเจิ้นรั้งชูฮันเอาไว้ด้วยท่าทางกังวลอย่างเห็นได้ชัด “ท่านจะทำอะไรครับ?”
　　ชูฮันที่ตั้งใจจะก้าวออกไปอดไม่ได้ที่จะหันกลับมามองฮวงชูเจิ้นอย่างดูถูก”คิดจริงๆเหรอว่าวิธีนี้มันจะได้ผล? ถ้ามันจะนักฆ่าโจมตีฉันขึ้นมาจริงๆ การที่คุณคอยประกบฉันแบบนี้พอถึงเวลาคุณจะช่วยฉันได้จริงๆเหรอ คาดว่าคนแรกที่จะตายน่าจะเป็นคุณก่อนเลยมากกว่า”
　　คำพูดของชูฮันไม่มีการรักษามารยาทใดๆเลยมันตรงไปตรงมาจนทำให้ทุกคนที่ได้ยินเกิดความไม่สบายใจ หลังจากชูฮันพูดจบ เขาก็เดินตรงไปที่ประตูค่ายทันทีโดยที่ยังไม่ใครทันได้ตั้งตัว ก่อนจะรู้ก็สายไปเสียแล้ว…
　　”เร็วเข้าตามไปเร็ว!” ฮวงชูเจิ้นกำลังตื่นตระหนก รีบพาทหารตามชูฮันไป
　　ทหารเฝ้ายามที่ประตูค่ายที่ประจำตามหน้าที่ของตัวเองก็ยิ่งช็อคจนแทบจะร้องไห้ชูฮันวิ่งออกมา? นี้มันอะไร?
　　เหล่าผู้รอดชีวิตที่เข้าแถวรออยู่ก็ซุบซิบกันใหญ่หลายคนพยายามยืดคอมองตาม ทันใดนั้นเองท่ามกลางฝูงชนที่มีสภาพซอมซ่อ เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง ก็มีร่างผอมๆของชูฮันในชุดดูดีสะอาดสะอ้านเดินฝ่าออกไปอย่างโดดเด่น
　　ขณะที่ทุกคนพร้อมใจกันเงียบโดยอัตโนมัติสายตาจับจ้องไปที่ชูฮันกันหมด จู่ๆมันก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา
　　”ชูฮัน!ผมพาลูกชายคุณมาส่ง!”
　　”@#$%#$%^!!!”
　　มีเสียงแหกปากร้องวุ่นวายดังลั่นเต็มไปทั่วหน้าประตูค่าย
　　”ชูฮัน?คนคนนี้คือชูฮันเหรอ?”
　　”จริงด้วยทุกคนดูขวานยักษ์สิ!”
　　”ไม่นี่ชูฮันมีลูกด้วยเหรอ?”
　　”ชูฮันมีลูกชาย?!”
　　ฮวงชูเจิ้นที่พึ่งตามมาถึงจากด้านหลังทั้งช็อคและตะลึงค้างยิ่งได้เห็นสถานการณ์วุ่นวายตรงหน้าจนเกินจะรับมือ เขาก็รีบหมุนตัวหันไปหาทหารของตัวเองเพื่อออกคำสั่งทันที “เร็วเข้า! รีบไปรายงานพลเอกฉางกวนหลง บอกว่าชูฮันมีลูกชายและเขามาค่ายหนานตู้เพื่อตามหาลูก!”
　　ในเวลาเดียวกันฮวงชูเจิ้นก็ยิ่งโมโหขึ้นไปอีก นี่ชูฮันมีลูกชายแล้วยังจะกล้ามาที่นี้เพื่อแต่งงานกับฉางกวนยวีซินอีก? ไม่อยากจะเชื่อ ฉางกวนยวีซิน เทพธิดาแห่งค่ายหนานตู้ อัญมณีเลอค่าของฉางกวนหลง ชูฮันกล้าดียังไงคิดจะแต่งงานกับฉางกวนยวีซิน?!
　　นายทหารที่ได้รับคำสั่งก็วิ่งออกไปอย่างรวดเร็วขณะที่ในใจของนายทหารก็เต้นรัวจนแทบจะระเบิด เขาไม่อยากจะคิดเลยว่าพอรายงานให้ฉางกวนหลงได้รู้แล้ว ฉางกวนหลงจะระเบิดความโมโหออกมาขนาดไหน
　　ชูฮันเองก็ช็อคกว่าใครทั้งนั้น…เขาไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าตัวเองมีลูก? Aileen-novel
　　ขณะนี้ภายในห้องประชุมฉางกวนหลงได้เดินออกมาจากห้องประชุมพร้อมกับฉางกวนยวีซิน เขาเดินตามมู๋หรงยู่เฉิงและคนสนิทๆคนอื่นๆออกมา
　　เฉินยุนโหลวเป็นนักเรียนผู้ถ่อมตัวเขามาที่ค่ายหนานตู้ได้ไม่กี่วัน ไม่ว่าจะเป็นจากฉางกวนหลงหรือชูฮัน เฉินยุนโหลวก็ได้รับแรงบันดาลใจอย่างมาก แม้ว่าเขาอาจจะไม่ได้แต่งงานกับฉางกวนยวีซิน แต่เขาก็ใช้โอกาสนี้ศึกษาอย่างหนัก มันถือเป็นโอกาสอันดีงามในการจดจำและนำไปพัฒนาตัวเอง
　　ในขณะที่ทุกคนกำลังอารมณ์ดีมีเพียงแค่ฉางกวนยวีซินคนเดียวที่เป็นกังวลเกี่ยวกับชูฮัน ก็มีนายทหารวิ่งเข้ามา เหงื่อแตก หายใจหอบเหนื่อย ทันทีที่เห็นฉางกวนหลงเขายิ่งแตกตื่นหากก็รีบรายงานออกมา “ขออนุญาตรายงานครับท่านพลเอก! ชู ชูฮัน เขา…”
　　เพราะว่ากังวลและหลัวมากเกินไปทำให้คำพูดติดขัด
　　”เกิดอะไรขึ้นกับชูฮัน?!”ฉางกวนยวีซินใจหล่นรีบถามขึ้นทันที “เขาตกอยู่ในอันตรายเหรอ?”
　　”ไม่ไม่ใช่ครับ!” เมื่อเห็นฉางกวนยวีซินดูจะเป็นกังวลกับชูฮันอย่างมาก นายทหารก็ยิ่งรายงานข่าวร้ายไม่ออก
　　”งั้นจะพูดอะไรก็พูดมาสักที!”ฉางกวนหลงที่หมดความอดทนเอ่ยออกมาอย่างกดดัน
　　ทำให้นายทหารตัวน้อยๆไม่กล้าเก็บงำความจริงอีกต่อไป”ลูกชายของพลเอกชูฮันมาที่ค่ายหนานตู้ครับ พลเอกชูฮันออกไปที่ประตูค่ายเพื่อไปรับลูกชายครับ!”
　　ทันทีที่นายทหารรายงานออกมาทุกคนก็ดูเหมือนจะสติหลุดไปอยู่พักหนึ่ง
　　ฉางกวนยวีซินหัวใจแทบหยุดเต้นหน้าซีดจนแทบจะเป็นลม ความเศร้ากระแทกเข้ามาในอกและฉายออกมาบนสีหน้าชัดเจน
　　ชูฮันมีลูกชายแล้ว?
　　ตั้งแต่เมื่อไหร่?
　　ป่ายหวีเนอและซางจิ่วตี้ล่ะ?
　　ฉางกวนยวีซินคิดในใจว่าทันทีว่าจะต้องเป็นป่ายหวีเนอแน่ๆ!เธอเคยเห็นสายตาที่ชูฮันมองป่ายหวีเนอ มันมีความหมายนัยนะที่ซ่อนอยู่ เหมือนนึกถึงและคิดถึงอยู่เสมอ
　　เมื่อคำนวนระยะเวลาตอนที่ไม่ได้เจอกับชูฮันมันพึ่งแค่ครึ่งปีเท่านั้น
　　แสดงว่าชูฮันก็อยู่กับป่ายหวีเนออยู่ก่อนหน้านี้แล้ว?
　　ฉางกวนหลงพยายามดึงสติจากข่าวอันน่าตกใจที่ได้รับและเมื่อหันไปเห็นหน้าตาเศร้าสร้อยของลูกสาว ตาที่แดงก่ำราวกับพร้อมจะร้องไห้ได้ทุกเมื่อ ความโกรธก็ระเบิดออกมาทันที
　　”ชูฮันไอ้เด็กนั่นมันอยู่ที่ไหน? ฉันจะไปฆ่ามันเดี๋ยวนี้!” ฉางกวนหลงคำรามดังลั่น คว้าดาบขึ้นมาวิ่งมุ่งหน้าไปที่ประตูค่ายทันที
　　ทุกคนเองก็รีบวิ่งตามฉางกวนหลงไปทันทีในเวลาเดียวกันก็ทั้งตกใจและคิดอะไรไม่ออก
　　พระเจ้า! 　　นี้ชูฮันมีลูกชายด้วย?
　　ฉางกวนยวีซินยังไม่ได้สติกลับมาแต่เมื่อเห็นจิตสังหารมหาศาลจากพ่อของเธอที่กำลังมุ่งหน้าไปที่ประตูค่าย เธอก็ได้สติกลับมาทันที
　　ไม่ว่าจะเป็นลูกของใครจะเกิดมาเมื่อไหร่ เธอจำเป็นจะต้องหยุดพ่อเธอไม่ให้ฆ่าชูฮันก่อน!
　　ขณะนี้ณ ประตูค่ายเมือง ชายคนที่ตะโกนว่าพาลูกมาส่งก็ปรากฏตัวต่อหน้าชูฮัน คนหนึ่งเป็นชายตัวโตและเด็กชายอีกคน สภาพทั้งคู่สกปรกมอมแมม เห็นได้ชัดว่าคงเดินทางกันมาไกลมาก
　　ขูฮันที่ช็อคอยู่นานและทันทีที่เห็นผู้ชายสองคนในสายตา”ไก๋หนาน ซงเสี่ยว ทั้งสองคนไปตกโคลนที่ไหนมา?”
　　คนที่ตะโกนก็คือไก๋หนานทหารแห่งค่ายตวน ส่วนเด็กผู้ชายคือซงเสี่ยวที่แอบทำงานลับๆให้ชูฮันอยู่ในค่ายตวน　　”หึหึ!”ไก๋หนานยิ้ม ไม่รู้ว่าขำอะไรกันแน่ เขายังคงชอบการได้แกล้งชูฮัน “น้องชาย นานเท่าไหร่แล้ว?”
　　ซงเสี่ยวที่เห็นว่าชูฮันกำลังอารมณ์ดีจึงพูดเล่นขึ้นด้วย “อย่าเรียกชื่อเก่าผมสิ เรียกผมว่าซงเสี่ยวยู”