บทที่ 33 สู้ด้วยมันสมอง จอมเวทระดับ 4

 

ลูกบอลสายฟ้าทั้ง 9 ลูกนั้นลอยอยู่เหนือหัวของเหมิงเหล่ยกระพริบวิบวับไปมา สายฟ้าด้านในนั้นช็อตอย่างรุนแรงเหมือนเหมิงเหล่ยนั้นเป็นเทพสายฟ้าจากสวรรค์ยังไงอย่างงั้น

 

“ ปลดปล่อยพริบตางั้นเหรอ”

 

เหล่าอาจารย์ลุกขึ้นมามองทันทีที่เห็นเหมิงเหล่ยใช้ลูกบอล สายฟ้า 9 ลูกรวด

 

“ใช้ปลดปล่อยพริบตากับเวทระดับ1 เหรอ”

 

“เขาทําได้ยังไงกัน”

 

“เขาเป็นแค่จอมเวทระดับ 3 ไม่ใช่เหรอ “

 

เหล่าอาจารย์แทบไม่เชื่อในสายตาของตัวเอง

 

มีเพียงจอมเวทระดับสูงเท่านั้นที่สามารถปลดปล่อยพริบตาเวทระดับต่ําได้ เพราะว่าค่าพลังวิญญาณของพวกเขามีมากพอที่จะรวมรวบธาตุเวทมนตร์จํานวนหนึ่งไว้ในจุดเดียวกันในพริบตา แต่มันแตกต่างจากการร่ายเวทระดับล่างแบบปรกติอย่างมาก

 

จะให้พูดง่ายๆคือ มันก็เหมือนให้คนเก่งๆมาทําเรื่องง่ายๆหรือปลาเล็กกินปลาใหญ่

 

มันก็เหมือนคณิตเลขนั้นละ

 

ถ้าให้เด็กป.1 มานั่งทําโจทย์เลขหาร 2 หลัก มันก็อาจจะยากมากๆ พวกเขาต้องใช้เวลาในการคํานวณเยอะ แต่ถ้าเกิดเป็นเด็กมหาลัยละก็ เขาสามารถคิดเลขในใจออกมาได้ในเวลาแค่แปปเดียวเท่านั้น

 

แต่การปลดปล่อยพลังเวทนั้นมันยากกว่าการบวก ลบ คูณ หารเยอะ แต่มันก็ยังพอใช้หลักเดียวกันได้อยู่ คือถ้าจอมเวทระดับสูง ใช้เวทระดับต่ํา พวกเขาก็สามารถร่ายเวทระดับต่ําออกมาได้อย่างรวดเร็ว จอมเวทระดับเซียนเทพนั้นสามารถร่ายเวทระดับสูงได้ในพริบตาเดียวด้วยซ้ํา

 

แต่ถึงอย่างนั้นเหมิงเหล่ยเองก็ยังเป็นแค่จอมเวทระดับ 3 แต่เขากลับสามารถร่ายเวทระดับ 1 ออกมาได้ทันที

 

“ปรกติแล้วจอมเวทจะปลดปล่อยพลังเวทในพริบตาออกมาได้แค่ 4 ครั้งเท่านั้น” เดิร์คคิดในใจ ก่อนจะพูด “ปรกติแล้วคนที่จะทําแบบนั้นได้จะต้องเป็นจอมเวทระดับ 5 เป็นอย่างต่ําแต่เหมิงเหล่ยนั้นดูเหมือนจะทําลายกฎนั้นทิ้งไปแล้วละ”

 

อาจารย์ทุกคนต่างพยักหน้า

 

อีกด้านนึง

 

“ไปเลย!” เหมิงเหล่ยพูดออกไปแล้วชี้ไปทางเป้าหมาย ทันใดนั้นลูกบอลสายฟ้าสามลูกก็ยิงเข้าหาอาร์ดมันในทันที

 

“เจ้าคิดว่าจะทําอะไรข้าได้ด้วยเวทระดับแค่นี้จริงๆงั้นเหรอ”

 

อาร์ดมันพูด “ข้าไม่จําเป็นจะต้องหลบมันด้วยซ้ํา!”

 

ตุ้ม!!

 

ลูกบอลสายฟ้าทั้ง 3 ลูกชนเข้ากับอาร์ดมันอย่างแรงจนเกิดเป็นแรงระเบิด

 

ตุ้มม เปรี้ยะ! เปรี้ยะ!

 

เสียงไฟฟ้าช็อตและสถิตไปปมาทั่วร่างกายของอาร์ดมันเขาถอนหายใจออกมาแล้วพูด “โถ่ พ่ออัจฉริยะ ทําได้แค่นี้งั้นเหรอ”

 

เหมิงเหล่ยยิ้มตอบก่อนจะดีดนิ้วแล้วลูกบอลสายฟ้าที่เหลือก็พุ่งเข้าหาอาร์ดมันอย่างต่อเนื่องแล้วระเบิดออกมา

 

“ข้าพึ่งบอกเจ้าไปไม่ใช่เหรอ ว่ามันทําอะไรข้าไม่ได้นะ!” 

 

อาร์ดมันยืนปล่อยให้กระแสไฟฟ้าแรงสูงพุ่งทะลุผ่านร่างของเขาไป เขายืนรับแรงระเบิดอย่างไม่สะท้าน เขาพูด“เจ้าควรจะใช้เวทมนตร์ให้รุนแรงกว่านี้นะ ไม่งั้น เจ้าคงไม่มีทางขนะข้าได้แน่”

 

เหมิงเหล่ยขาออกมาเล็กน้อย เหมือนกับว่าเขามีแผนอะไรบางอย่าง เขาตอบ “ในเมื่อเจ้าบอกแบบนั้น ข้าเองจะทําให้เจ้าผิดหวังได้ยังไงกัน”

 

ทันทีที่เขาพูดจบ เขาก็เริ่มร่ายเวทมนตร์ด้วยความเร็วสูงทันใดนั้น กระแสสายฟ้าที่อยู่รอบตัวของอาร์ดมันก็เลื้อยแล้วก่อตัวเข้ารัดตัวของอาร์ดมันในทันที

 

“นั้นมัน!”

 

สีหน้าของอาร์ดมันเปลี่ยนไปตอนที่เขาเห็นความผิดปรกติที่เกิดขึ้นรอบตัวของเขา กระแสไฟฟ้าที่เคยอยู่รอบตัวของเขาตอนนี้มันรัดเข้าหากันแล้วมัดตัวของเขาเหมือนโซ่หลายชั้น

 

“ปล่อยขาเดี๋ยวนี้!”อาร์ดมันคํารามด้วยความโกรธแล้วพยายามดิ้นอย่างรุนแรง แต่เขากลับพบว่ากระแสไฟฟ้าที่มัดตัวของเขาอยู่นั้นไม่มีวี่แววที่จะคลายตัวเลยแม้แต่น้อย กระแสไฟฟ้าที่มัดเขาอยู่นั้นมันช็อตจนแขนขาของเขาอ่อนแรงตามไปด้วย

 

“เวทระดับ 3 โซ่อัสนีบาตร”

 

โฮลาที่โอ้ อาจารย์ผู้สอนวิชาธาตุสายฟ้าลุกขึ้นยืนแล้วพูด “สามารถใช้อาคมนั้นได้ด้วยวิธีแบบนั้นด้วยเหรอสมกับเป็นอัจฉริยะจริงๆ เขาใช้ลูกบอลสายฟ้าโจมตีเข้าใส่จํานวนมากเพื่อให้อาร์ดมันนั้นด้านชา ในขณะเดียวกัน ตอนที่เขาชาอยู่นั้นเขาก็ประมาท ผนวกกับการใช้กระแสไฟฟ้าที่อยู่รอบตัวของอาร์ดมันในการรวมธาตุสายฟ้ามัดตัวของเขาเอง”

 

เดิร์คหายใจเข้าลึกๆ “เป็นแผนที่ซ้ําซ้อนจริงๆ ตอนแรกข้าคิดว่าลูกบอลสายฟ้าที่โจมตีออกไปนั้นมันทําไปงั้นเฉยๆไม่เคยคิดเลยว่าจะนํามาใช้แบบนั้น”

 

“เขาโจมตีด้วยลูกบอลสายฟ้า 18 ลูก มันเหมือนเป็นการโจมตีเพื่อปล่อยธาตุสายฟ้าไปรอบๆตัวของอาร์ดมันเพื่อใช้โซ่อัสนีบาตรได้ในทันที่” อาจารย์ธาตุสายฟ้าคลาส 2 พูดอย่างชื่นชม “เด็กคนนั้นคํานวณทุกอย่างมาแล้วตั้งแต่แรก ทุกอย่างนั้นเป็นไปตามแผนของเขาหมดเลย”

 

“นอกจากจะมีพรสวรรค์ทางด้านเวทมนตร์ แล้วยังฉลาดเป็นกรดอีก”

 

อาจารย์ทุกคนต่างอึ้งจนพูดไม่ออก นี้เป็นแค่การประลองธรรมดา แต่เหมิงเหล่ยกลับแสดงให้เห็นถึงการเอาชนะด้วยมันสมองอย่างแท้จริง

 

ซึ่งมันก็น่าหมั่นใส้จริงๆนั้นละ เพราะนอกจากจะมีพรสวรรค์ด้านเวทมนตร์แล้ว ยังมีความฉลาดอีก แล้วอย่างงี้จะมีคนอื่นไว้ทําไมละ

 

“พรสวรรค์ดีไม่พอ เขายังฉลาดมากอีก”

 

“เด็กคนนั้นอนาคตไกลแน่นอน”

 

“เรื่องความฉลาดนี้ เห้อ เรื่องนี้เป็นแค่ไม่กี่เรื่องหรอกที่พวกครึ่งมังกรจะแอบๆแพ้มนุษย์น่ะ”

 

การต่อสู้เองก็ยังไม่จบเพียงเท่านี้ หลังจากที่เขาร่ายโซ่อัสนีบาติไปแล้ว อาร์ดมันก็ดิ้นไม่หลุดอีกเลย เหมิงเหล่ยเลยใช้โอกาสนี้ในการร่ายเวท ธาตุสายฟ้ารอบตัวของเขาเริ่มคลุ้มคลั่งอีกครั้งก่อนจะมารวมตัวที่มือของเขากลายเป็นหอกขนาดใหญ่นี้คือเวทสายฟ้าระดับ 3 ทวนอัสนีบาตคลั่ง

 

“บ้าเอ้ย ปล่อยข้าซิวะ!”

 

อาร์ตมันพยายามดิ้นสุดแรงแล้วแต่ก็ยังไม่หลุดในท้ายที่สุด แล้วทวนอัสนีก็มาจ่อที่คอของเขา

 

“เจ้าแพ้แล้ว”เหมิงเหล่ยพูด

 

“ข้า…”

 

หน้าของอาร์ตมันแดงฉ่าด้วยความอับอาย เขาพูดอะไรไม่ออก ร่างกายที่แข็งแกร่งระดับนักรบระดับ 4 แต่ถ้าโดนทวนอัสนีบาตคลั่งในระยะการโจมตีแค่นี้ละก็ ถึงจะไม่ตายก็คงบาดเจ็บสาหัสแน่ๆ

 

การต่อสู้นี้เขาแพ้แล้วจริงๆ

 

เหมิงเหล่ยสะบัดมือแล้วถอนเวทมนตร์ออก โซ่อัสนีบาตรที่ตรวนอาร์ตมันอยู่ก็หายไปจากนั้นเขาก็ยื่นมือขวาออกมา 

 

“ในเมื่อขากล้าท้า ข้าก็กล้ารับ”

 

อาร์ดมันยื่นบัตรแก้วเวทมนตร์ให้กับเหมิงเหล่ยก่อนจะพูด “แต่เจ้าอย่าได้ใจให้มากเลยที่ข้าแพ้รอบนี้เพราะว่าข้าไม่ได้เอาจริง และข้าเองก็ประมาทเจ้ามากเกินไปรอบหน้าข้าไม่แพ้

แน่”

 

“ก็ถ้านายยังมีเงินอยู่ก็มาท้าได้เรื่อยๆนะ พร้อมเสมอ” เหมิงเหล่ยยิ้มแล้วกลับไปที่มุมของตัวเอง

 

“อะไรกันเนี่ย อะไรกัน พี่ชาย เจ้าจะสุดยอดมากเกินไป

แล้วนะ”

 

ดวงตาของแดเนียลกับฮาร์ตเปล่งประกายเหมือนดวงดาวเขามองเหมิงเหล่ยด้วยความชื่นชม และยกย่องเหมือนเป็นไอดอล ไม่เพียงแต่เขาตอนนี้จะกลายเป็นจอมเวทระดับ 3 แล้วแต่เขายังเอาชนะอาร์ดมันได้อีก

 

คําเดียวที่จะอธิบายคววามรู้ตอนนี้ได้ คือโคตรประทับใจ

 

“ไม่เท่าไรหรอก”เหมิงเหล่ยตอบด้วยรอยยิ้ม

 

เขาไม่ได้ภูมิใจเท่าไรเลย เพราะทั้งชีวิตของเขารวมกันตอนนี้เขาก็อายุ 30กว่าๆ จะ 40แล้ว ถ้าจะให้มาโม้เหม็นเรื่องที่เอาชนะเด็ก 15 ขวบก็คงไม่ใช่เรื่องเท่าไร

 

“พี่ชาย เจ้าจะใจเย็นเกินไปแล้วนะ” แดเนียลกับฮาร์ตพูดไม่ออก หลังจากการประลองที่ผ่านมาทุกๆคนนั้นทิ้งและตะลึงกันหมด มีเพียงเหมิงเหล่ยที่ยังใจเย็นสบายๆอยู่คนเดียว 

 

“งั้นเหรอ”

 

“ใช่ซิ!” ทั้งคู่พยักหน้าพร้อมๆกัน

 

“ก็ได้ เอาจริงๆแล้วข้าเองก็ไม่ได้ใจเย็นอะไรขนาดนั้นหรอกเอาจริงๆตอนนี้ข้าอยากจะหัวเราะให้กลิ้งไปเลยด้วยซ้ํา”เหมิงเหล่ยตอบพร้อมรอยยิ้ม

 

“อ้อนั้นแปลว่าเจ้าทําตัวใจเย็นมาตลอดเลยงั้นซิ”

 

“ว่าแล้วเชียว”

 

เหมิงเหล่ยนั้นอยากจะหัวเราะให้ฟันหักของจริง แต่นั้นไม่ใช่เพราะว่าเขาจึงชนะมาได้ แต่เขาได้เงิน 10000เหรียญทองมาฟรีๆ ถ้าเขาเอาเงินจํานวนเท่านี้ไปแลกค่าความสามารถละก็เขาเองก็คงจะพัฒนาขึ้นไปอีกหลายเท่าเลย

 

มีแต่เขาคนเดียวเท่านั้นที่รู้ ว่าตลอด 3 เดือนที่ผ่านมาเขาค่อยๆเก็บไอเทมไปเรื่อยๆจนค่าความสามารถด้านเวทมนตร์กับด้านวิญญาณของเขาใกล้จะไปถึงอีกขั้นแล้ว ที่เขาต้องการตอนนี้คือเงินอีกนิดหน่อยแล้วเขาก็จะได้ข้ามไประดับต่อไปซัก

 

เจ้าของ เหมิงเหล่ย

 

เผ่าพันธุ์ มนุษย์

 

ความมั่งคั่ง 25187 เหรียญทอง

 

ค่าร่างกาย นักรบระดับ 3 (619/1000)

 

ค่าพลังวิญญาณ จอมเวทระดับ 3 (966/1000)

 

พลังเวท จอมเวทระดับ 3 (927/1000)

 

เวทมนตร์ : เยอะมาก

 

ทักษะการต่อสู้ กู่ร้องเสริมพลัง ฝ่ามือบดธรณี แยกแผ่นดิน

ค่าพลังวิญญาณกับค่าเวทมนตร์ของเขาใกล้ถึงจุดพัฒนาแล้ว

 

เขาต้องการอีกแค่ 35 + 74 109 แต้มเท่านั้น เขาจะได้กลายเป็นจอมเวทระดับ 4 ซึ่ง 109 แต้มที่ว่าก็แค่ 1090 เหรียญทองเท่านั้นเอง

 

“ระบบ ทําการแลกเงิน เป็นค่าวิญญาณ 35 แต้ม ค่าพลังเวท 74 แต้ม!”