อี้เจียงหนานเป็นร้านอาหารที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัว สถานที่ตั้งอยู่ทางฝั่งขวาของโรงเรียนเฟิงเหิง ในขณะเดียวกัน ร้านอาหารแห่งนี้ยังเป็นร้านที่มีชื่อเสียงภายใต้เครือร้านอาหารซูซื่อ

ตอนเที่ยง คนในร้านอาหารเยอะเป็นพิเศษ แต่พื้นที่ VIP ระดับแพลตตินัมบนชั้นสามของร้านอาหารนั้นเงียบกว่าชั้นล่างมาก เซียวหยุนอี้นั่งอยู่ในห้องส่วนตัวที่หรูหราและกว้างขวางเหมือนเด็กน้อยที่อยากรู้อยากเห็น กะพริบตาคู่โตและมองทุกอย่างในห้องตลอดเวลา ในทางตรงกันข้ามทั้งสี่คนรอบตัวกลับเขาดูเงียบมาก

ซูหว่านและซูรุ่ยนั่งอยู่ด้วยกัน และทางด้านขวาของเธอคือเจี่ยงโยวที่นั่งอยู่ อีกด้านหนึ่งของเจี่ยงโยวคือหลัวอวี่ที่นั่งอยู่อย่างเย็นชาโดยตลอด

ซูหว่านไม่รู้จะพูดอะไรกับชายหญิงคู่นี้ดี คนอื่นออกมาทานข้าว พวกเขายังมาเป็นก้างขวางคออีก นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

พวกคุณแอบรักกันอยู่ในโรงเรียนไม่ได้เหรอ?

“คุณหญิงซู! ”

ผู้จัดการของร้านอาหารเป็นชายอ้วนวัยกลางคน เขารู้ว่าซูหว่านและเจี่ยงโยวพาเพื่อนมาก็เลยออกมาต้อนรับด้วยตัวเองทันที

ในฐานะที่เป็นพนักงานของซูซื่อ ผู้จัดการคนนี้จึงมีโอกาสได้เข้าร่วมงานเลี้ยงต้อนรับเจี่ยงโยว ในงานเลี้ยงซูไห่เฉิงได้ยอมรับแล้วว่าเจี่ยงโยวคือลูกสาวแท้ๆ ของเขากับเหวินซู และแน่นอนเพื่อจะดูแลความรู้สึกของซูหว่าน เขากลับไม่เล่าเรื่องราวชีวิตของเธอ เพียงแค่บอกว่าเจี่ยงโยวคือลูกสาวคนโตที่พวกเขาเสียไปเมื่อหลายปีก่อน

ในตอนแรกบางคนไม่เชื่อการพูดแบบนี้ ทุกคนล้วนรู้สึกว่าสาวน้อยหน้าตาน่ารักคนนี้คือลูกสาวนอกกฎหมายของซูไห่เฉิง แต่ว่าเมื่อทุกคนเห็นว่าเจี่ยงโยวคล้ายกับเหวินซูมากๆ ทุกคนก็เริ่มเชื่อคำพูดของซูไห่เฉิง

ในตอนที่ทุกคนกำลังนั่งลง ผู้จัดการร้านก็รีบเข้ามาหา พอเขาเข้าประตูมาก็รีบตรงไปทักทายเจี่ยงโยวและซูหว่านอย่างกระตือรือร้น เมื่อเห็นหลัวอวี่ที่ยืนอยู่ข้างเจี่ยงโยว ผู้จัดการหรี่ตาเล็กลง รอยยิ้มบนใบหน้ายิ่งสดใสมากกว่าเดิม “ที่แท้คุณชายหลัวก็มาด้วย! วันนี้ร้านอาหารของเรามีมัตสึทาเกะสดใหม่จำนวนหนึ่งที่เพิ่งถูกส่งลงมาจากเครื่องบิน คุณชายหลัวอยากลองทานไหมครับ? ”

ชาติตระกูลของหลัวอวี่โดดเด่น ในวันธรรมดาตระกูลซูก็ต้องไว้หน้าพวกเขา นั่นเป็นเหตุผลที่ทำไมผู้จัดการถึงพูดจาประจบประแจงเช่นนี้

“แค่กๆ ”

ซูหว่านที่อยู่ด้านข้างไอขึ้นมา ปิดเมนูที่อยู่ในมือลงอย่างแรง “วันนี้ฉันเลี้ยงเอง ผู้จัดการหวัง คุณไม่เห็นเหรอว่าแฟนของฉันหิวแล้ว? ”

ผู้จัดการหวัง “…….”

แฟนของคุณหญิงซูไม่ใช่คุณชายหลัวเหรอครับ? ให้อภัยคนที่ถูกปิดข่าว แถมยังไม่รู้อีกว่าคุณหญิงซูของเขาถูกคุณชายหลัวทิ้งเมื่อสองสามวันก่อน

แต่ว่าผู้จัดการหวังเป็นยอดนักธุรกิจ เมื่อหันไปมองก็เห็นซูรุ่ยที่อยู่ข้างๆ ซูหว่าน อย่ามองว่าผู้ชายคนนี้แต่งตัวแย่ไปบ้าง แต่ออร่าของเขากลับอยู่ตรงนี้ เพียงแค่มีแววตาที่ดีก็จะสามารถมองเห็นคนที่ไม่ธรรมดาคนนี้ได้

“คุณชายท่านนี้ต้องเป็นแขกคนพิเศษของคุณหญิงซูแน่”

หวังลั่วรีบเดินไปด้านข้างซูรุ่ย ยิ้มอย่างสดใสให้เขา ดวงตาที่ไม่โตมากตอนนี้หรี่ลงจนจะกลายเป็นเส้นเชือกแล้ว “ไม่ทราบว่าจะให้เรียกคุณชายท่านนี้ว่าอย่างไรครับ? คุณอยากทานอะไรสั่งได้ตามสบายเลยครับ! ที่นี่มีทุกอย่าง! ”

ว่ากันว่าหลังจากใครยอมรับผิดแล้ว ก็ไม่ควรไปตบหน้าเขา หวังลั่วก็เป็นคนที่ไหลไปตามน้ำทำให้ไม่มีใครหาความผิดปกติจากเขาเจอ

ซูรุ่ยพาเซียวหยุนอี้ เดินทางมาอย่างเหน็ดเหนื่อย ถึงตอนนี้ก็รู้สึกหิวแล้วจริงๆ

“หยุนอี้ อยากกินอะไร? ”

เมื่อหันหน้ามองน้องชายตัวปัญหาของตัวเอง ซูรุ่ยก็ถามออกมาอย่างเย็นชา

เซียวหยุนอี้กะพริบตาคู่โต มองไปยังเมนูอาหารที่น่าตื่นตาตื่นใจเต็มไปหมด แต่ก็ไม่รู้จะว่ายังไง เขาส่ายหน้าอย่างไร้เดียงสา “พี่ใหญ่ ฉันไม่รู้”

ให้อภัยเจ้าสิ่งบ้องแบ๊ว ที่ตั้งแต่เล็กจนโตก็ไม่เคยเข้าร้านอาหารที่หรูหราขนาดนี้ ไม่รู้ว่าควรจะทานอะไรจริงๆ

พี่ใหญ่ ช่วยชีวิตด้วย

“งั้นฉันช่วยสั่งให้แล้วกัน”

ในตอนนี้ซูรุ่ยก็จำได้ว่าในฐานะพี่น้องตระกูลเซียวคาดว่าคงไม่เคยเข้าร้านอาหารระดับห้าดาวแบบนี้ เขายกมือหยิบเมนูที่อยู่ด้านข้างและพลิกดูอย่างลวกๆ หน้าตาอาหารดูไม่เลว?

สั่งอาหารสองอย่างที่ซูหว่านชอบทาน จากนั้นก็นึกออกว่าน้องชายของตัวเองกินจุ ซูรุ่ยอดไม่ได้ที่จะสั่งเพิ่มอีกสองสามจาน

หลังจากสั่งอาหารเสร็จ ซูรุ่ยก็หันไปมองซูหว่านด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นอย่างเคยชิน “คุณอยากทานอะไรอีกไหม? อยากดื่มเหล้าไหม? ”

“ตอนบ่ายยังมีเรียน พวกเราดื่มเหล้าไม่ได้”

ระหว่างที่รอซูหว่านตอบคำถาม เจี่ยงโยวที่นั่งอยู่ด้านข้างก็แย่งตอบออกมาก่อน

สีหน้าของซูรุ่ยนิ่งเฉย คำพูดของก้างขวางคออะไรเนี่ย เกลียดที่สุดเลย

ซูหว่านยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้ บอกเป็นนัยๆ ไม่ให้ซูรุ่ยหุนหันพลันแล่น

และหลัวอวี่เด็กเก่งที่นั่งหน้าตาเย็นชามาโดยตลอด ก็ยังมองซูรุ่ยกับซูหว่านและไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ ทั้งสองคนนั่งอยู่ตรงนั้นเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย ไม่เหมือนคนแปลกหน้าที่เพิ่งรู้จักกันเลยสักนิด

ไม่รู้ทำไม จู่ๆ ในหัวของหลัวอวี่ก็มีภาพที่ซูรุ่ยกอดและจูบซูหว่านก็ผุดขึ้นมา ฉากนั้นทำให้หัวใจของเขาหงุดหงิดอย่างอธิบายไม่ถูก

ซูหว่านคนเดิมนั้นสงบเสงี่ยมมากๆ เป็นโรคคุณหนูค่อนข้างรุนแรง แต่ว่าเธอก็เรียกได้ว่าเป็นผู้หญิงที่สง่างามมาก

และเพื่อรักษาภาพลักษณ์อันสูงส่งของดาวโรงเรียนของเธอ ซูหว่านจึงมีพฤติกรรมที่ดีเสมอมา ถึงแม้ว่าจะอยู่กับหลัวอวี่สองต่อสอง เวลาเธออ้อนเขาก็แค่ดึงมุมเสื้อของเขาและจับมือเขา

หลัวอวี่ในตอนนั้น ถึงแม้ไม่ได้เบื่อหน่ายอารมณ์คุณหนูของซูหว่าน แต่ความจริงในใจเขาก็รู้สึกว่าเธอทำตัวเหนือคนอื่นจนน่าเบื่อหน่าย

และวันนี้ ซูหว่านกลับจูบอย่างร้อนแรงกลับผู้ชายอีกคนที่ไม่รู้ว่าโผล่มาจากไหนต่อหน้าต่อตาเขา ฉากนี้มันเป็นเรื่องที่เหนือความคาดหมายของหลัวอวี่ไปหน่อย

อีกทั้งเมื่อคิดว่าซูหว่านน่าจะรู้จักผู้ชายคนนี้มาก่อนหน้านั้นนานแล้ว บางทีอาจจะรู้จักกันตั้งแต่ตอนที่เธอยังคบอยู่กับเขา สีหน้าของหลัวอวี่ยิ่งแย่กว่าเดิม

“ซูหว่าน พวกคุณทั้งสองคนไม่ได้เจอกันครั้งแรกใช่ไหม? ”

หลัวอวี่เก็บความเย็นชาในแววตาเอาไว้ แล้วค่อยๆ เงยคางขึ้น ถึงแม้คำพูดจะใช้ถามซูหว่าน แต่สายตาของเขากลับจ้องไปที่ใบหน้าของซูรุ่ย

ถึงแม้ซูรุ่ยไม่ได้แสดงออกอะไรมา แต่ว่าความจงใจและการหยิ่งทะนงที่ถูกเก็บไว้อย่างลึกยังคงถูกซูรุ่ยจับได้อย่างแม่นยำ

ซูรุ่ยค่อยๆ เหลือบมองหลัวอวี่ และเอาแขนไปวางไว้บนไหล่ของซูหว่านทันที ยิ้มตาหยีมองหน้าซูหว่าน “ที่รัก เขาเป็นใคร? ”

“แค่คนนอกคนหนึ่ง”

ซูหว่านตอบอย่างลวกๆ ทันใดนั้นเธอยกมือขึ้นและจับแขนของซู่รุ่ยออกจากไหล่ “ตั้งใจกินข้าว กินข้าวเสร็จ ฉันจะพาคุณไปหาที่พัก”

หลัวอวี่ “…….”

คนนอกถูกซูหว่านเมินโดยสิ้นเชิง เขารู้สึกไม่สบายใจเลย

ถึงแม้ซูหว่านไม่ได้ตอบคำถามของหลัวอวี่ แต่ว่าในใจของหลัวอวี่ก็มีคำตอบที่ตัวเองอยากได้แล้ว ไม่ว่าเมื่อก่อนทั้งสองคนเคยรู้จักกันหรือไม่ การแสดงและท่าทางของซูหว่านในตอนนี้มันชัดเจนมากว่ากำลังแสดงให้เขาดู

นี่วางแผนให้เขาลำบากใจใช่ไหม?

ในตอนนี้ คนที่อารมณ์สับสนวุ่นวายเหมือนกับหลัวอวี่ ก็คือเจี่ยงโยวที่นั่งอยู่ข้างเขา

ในความทรงจำของเจี่ยงโยวเซียวฉี่เป็นคนที่จริงใจ เป็นพี่ใหญ่ที่เงียบสงบมาก จนทำให้คนที่อยู่ด้วยรู้สึกปลอดภัย ในตอนที่สูญเสียแม่เลี้ยงไป เซียวฉี่ก็ปลอบเธอมาโดยตลอดและยังเป็นเขาที่คอยปลอบใจเธอให้พ้นจากความโศกเศร้าในเวลานั้น แต่ตอนนี้…….

เซียวฉี่ที่อยู่ตรงหน้าทำให้เจี่ยงโยวรู้สึกเหมือนคนไม่รู้จักกัน พี่ใหญ่ที่เมื่อก่อนยิ้มให้เธออย่างอบอุ่น วันนี้สายตาที่มองเธอนั้น ช่างเย็นชาเหมือนคนแปลกหน้า

ตอนที่แยกกันเมื่อไม่กี่วันนี้ มันเกิดอะไรกันแน่?

ทำไมพี่ใหญ่เซียวถึงเปลี่ยนไปเป็นคนละคนแบบนี้กันนะ?