หลังจากเทศกาลคริสต์มาสผ่านพ้นไป ที่ตามมาติดๆ ก็คือวันขึ้นปีใหม่ จากนั้นก็เป็นวันสำคัญที่สุดทุกเทอมของเฟิงเหิง ก็คือ “การสอบปลายภาค”

 

 

การสอบครั้งนี้สำหรับซูหว่านไม่ใช่เรื่องยากลำบากอะไร ดังนั้นเธอจึงสอบได้สามอันดับต้นของชั้นเรียน แสดงการพลิกกลับตำแหน่งบ๊วยต่อหน้าทุกคนได้สำเร็จ ทำให้เพื่อนๆ ทั้งชั้นเรียนต่างพากันตกตะลึง ครูประจำชั้นเวินเหวินเฮ่าถึงกับต้องเรียกซูหว่านไปพบที่ห้องทำงานเพื่อคุย

 

 

สำหรับบุคคลที่แต่งตัวดี แต่นิสัยไม่ได้เรื่องแบบคนคนนี้ ซูหว่านไม่ได้มีความรู้สึกดีด้วยแม้แต่น้อย เธอจึงรีบๆ พูดตัดรำคาญไปสองสามประโยค ก่อนจะหนีออกจากห้องทำงาน เพิ่งออกมาจากประตู ซูหว่านก็เห็นหลัวอวี่ยืนพิงกำแพงรออยู่ที่ด้านข้างตรงระเบียง

 

 

“ไม่เป็นไรใช่ไหม?”

 

 

หลัวอวี่มองซูหว่านด้วยความกังวล

 

 

“ฉันจะเป็นอะไรได้”

 

 

สายตาของซูหว่านที่ปะทะกับหลัวอวี่มีความรู้สึกคาดไม่ถึงกับคำถาม

 

 

“ไม่มีอะไร”

 

 

หลัวอวี่ทอดสายตาตัวเองไป วันนั้นที่งานเต้นรำคนอื่นไม่รู้ว่าเวินเหวินเฮ่าออกไปกับใคร แต่หลัวอวี่รู้

 

 

แค่แวบเดียวเขาก็รู้ว่านั่นคือเจี่ยงโยว หลังจากนั้นเรื่องที่เจี่ยงโยวย้ายออกจากบ้านซูที่อยู่ด้วยกันกับเวินเหวินเฮ่า ที่ถึงแม้จะเป็นความลับ แต่อยู่ที่เมือง D สำหรับบ้านหลัวแล้วไม่มีอะไรเป็นความลับ

 

 

การที่เจี่ยงโยวเลือกที่จะอยู่กับเวินเหวินเฮ่า ทำให้หลัวอวี่ประหลาดใจและรู้สึกตัดใจไปพร้อมกัน

 

 

เจี่ยงโยวในตอนนี้ ไม่สามารถทำให้หลัวอวี่รู้สึกใจเต้นเหมือนครั้งแรกอีกแล้ว และยิ่งไปกว่านั้นช่วงนี้เจี่ยงโยวสนิทกับโอวหยางลั่วเป็นพิเศษ เรื่องนี้ทำให้หลัวอวี่รู้สึกสนใจ เขาไม่รู้ว่าเจี่ยงโยวกำลังคิดอะไรอยู่ วันนี้บังเอิญเห็นเวินเหวินเฮ่าพาซูหว่านเข้าไปที่ห้องทำงาน หลัวอวี่จึงเดินตามไปดูแบบติดๆ เขารู้สึกว่าเวินเหวินเฮ่าไม่น่าไว้ใจ

 

 

“เลิกเรียนแล้ว ฉันไปก่อนนะ”

 

 

เห็นหลัวอวี่ยืนตะลึงงัน ไม่พูดจาอยู่ตรงนั้น ซูหว่านจึงอดไม่ได้ที่จะพูดและเดินจากไป

 

 

“ฉันจะไปส่งคุณเอง”

 

 

“คุณอาหลิวจะมารับฉัน” ตั้งแต่เจี่ยงโยวออกจากบ้านซูไป คุณอาหลิวก็ได้ตำแหน่งคนขับรถเฉพาะของซูหว่านคนเดียว

 

 

“รถฉันอยู่ข้างล่าง จะไปส่งคุณที่หน้าประตูโรงเรียน”

 

 

หลัวอวี่ใบหน้ายิ้มที่เต็มไปด้วยความจริงใจทำให้คนไม่กล้าที่จะปฏิเสธ

 

 

“ตกลง”

 

 

ซูหว่านพยักหน้า แฟนเก่าคนนี้ตอนนี้ดูเหมือนจะไม่ทำให้คนรู้สึกรำคาญขนาดนั้น

 

 

สองคนเดินไปคุยไป โดยไม่ได้รับรู้ว่ากำลังมีคนรูปร่างบอบบางเดินตามพวกเขาอยู่ และแอบหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแอบถ่ายอย่างไม่หยุด

 

 

“แป๊น แป๊น”

 

 

ซูหว่านเพิ่งนั่งลงบนรถของหลัวอวี่ โทรศัพท์มือถือของเธอก็ได้รับข้อความหนึ่งข้อความ พอเห็นเนื้อหาในข้อความสีหน้าของซูหว่านก็เยือกเย็น แววตาเหม่อลอยมองไปที่กระจกมองหลัง

 

 

“เป็นอะไรหรือ?” เมื่อรู้สึกได้ว่าสีหน้าของซูหว่านเปลี่ยนไป หลัวอวี่เห็นแล้วอดไม่ได้ที่จะถามเธอขึ้นมา

 

 

“เปล่า”

 

 

ซูหว่านยิ้มๆ แล้วก้มหน้าก้มตาดูโทรศัพท์มือถือของตัวเอง หลังจากดูไปดูมา อยู่ดีๆ เธอก็มองไปที่หน้าหลัวอวี่ แล้วยิ้มและพูดขึ้นว่า “หลัวอวี่ งานเลี้ยงคืนนั้นฉันเห็นคุณที่ห้องโถง แต่เหมือนว่าคุณกำลังกอดหญิงสาวคนหนึ่งอยู่ ฉันไม่กล้ารบกวนเรื่องดีๆ ของคุณ”

 

 

งานเลี้ยง หญิงสาว

 

 

หลัวอวี่กำพวงมาลัยรถที่มือแน่น “คุณเห็นเข้าจนได้ คนนั้น…..”

 

 

ระหว่างช่วงเวลานั้น หลัวอวี่ก็ไม่รู้จะพูดอย่างไร ผู้หญิงที่ใส่หน้ากากคนนั้นให้ความรู้สึกคุ้นเคยเป็นพิเศษ แต่เขาก็เดาไม่ออกและหาไม่เจอว่าเธอเป็นใคร

 

 

วันนั้นเธอแค่ไม่ได้ตั้งใจล้มมาที่หน้าอกของตน ทั้งสองพูดกันแค่เพียงประโยคเดียว และตอนที่แยกจากกัน ผู้หญิงคนนั้นจู่ๆ ก็หันมากอดและจูบที่ริมฝีปากของเขา

 

 

และนี่ยังเป็นการโดนจูบครั้งแรกของหลัวอวี่อีกด้วย แต่จูบของผู้หญิงคนนั้นช่างอ่อนโยนให้ความรู้สึกลึกซึ้งไม่อยากจาก ทำให้ใจของหลัวอวี่อ่อนตาม แต่น่าเสียดายที่เธอหายไปท่ามกลางผู้คนอย่างรวดเร็ว ต่อมาหลัวอวี่ตามหาจนทั่วทั้งงาน แต่ก็ไม่พบร่างที่คุ้นเคยนั้น

 

 

เธอเป็นใคร? ซินเดอร์เรลล่าหรือ?

 

 

“ผู้หญิงคนนั้นฉันไม่รู้จัก แต่ฉันรู้สึกว่าเธอคุ้นมาก”

 

 

หลัวอวี่ยิ้มแบบรู้สึกเสียดายนิดๆ “เธอเหมือนซินเดอร์เรลล่าที่อยู่ในนิทาน ตอนที่เวทมนตร์หมดสิ้น เธอก็หายไปจากงานเลี้ยง ฉันตามหาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ”

 

 

“เธอไม่ใช่ซินเดอร์เรลล่า เธอเป็นพี่สาวของซินเดอร์เรลล่า”

 

 

“เอี๊ยด!”

 

 

ได้ยินคำพูดของซูหว่าน หลัวอวี่เหยียบเบรคอย่างแรง “คุณรู้ว่าเธอคือใคร? ”

 

 

“ฮึ”

 

 

ซูหว่านกะพริบตาแบบเจ้าเล่ห์ “ไม่แน่อาจจะเป็นฉัน? ”

 

 

เอ่อ

 

 

หลัวอวี่สายตาเป็นประกาย “อย่าล้อเล่นเลย ไม่ใช่คุณ ฉันรู้ เธอให้ความรู้สึก…..สรุปไม่ใช่คุณ”

 

 

“เอาเถอะ ไม่ใช่ฉัน แต่ฉันรู้จริงๆ นะว่าเธอเป็นใคร อืม ถ้าคุณอยากเจอเธอ ฉันช่วยได้”

 

 

“จริงหรือ? ”

 

 

ใบหน้าที่มองมาที่ซูหว่านด้วยรอยยิ้ม ท่าทางของหลัวอวี่ตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด “ซูหว่าน คุณยอมช่วยผมจริงๆ หรือ? ”

 

 

“ขึ้นอยู่ที่คุณ”

 

 

ซูหว่านตกอยู่ในภวังค์และมองไปที่กระจกหลังอีกครั้ง “ขับรถต่อเถอะ คุณจะรีบอะไร ของดีต้องรู้จักรอ”

 

 

หลัวอวี่ผู้เป็นเด็กเรียน “…..”

 

 

หลังจากที่แยกกับหลัวอวี่ ซูหว่านยังไม่กลับบ้านซูทันที เธอกำชับคุณอาหลิวให้ขับรถไปที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่งซึ่งห่างจากโรงเรียนไม่ไกล หาที่เงียบๆ นั่ง เปิดโทรศัพท์มือถือส่งข้อความออกไป

 

 

ไม่นานก็มีคนรูปร่างคุ้นเคยเดินเข้ามาในร้านกาแฟ เมื่อเห็นซูหว่าน คนนั้นรีบเดินไปที่หน้าโต๊ะของเธอ นั่งลงตรงข้ามซูหว่านช้าๆ

 

 

“มาแล้ว? ”

 

 

ซูหว่านมองสวี่นั่วที่กำลังหอบแฮ่กๆ อดไม่ได้ที่จะยิ้มมุมปาก “ฉันสั่งกาแฟจาเมกาบลูเมาท์เทนให้คุณ หลัวอวี่ชอบ คุณก็น่าจะชอบ? ”

 

 

สีหน้าของสวี่นั่วเขินอาย ถึงแม้ว่าจะมีแว่นตาหนาๆ บังอยู่ แต่ซูหว่านยังคงเห็นความเก้อเขินในดวงตาของสวี่นั่ว

 

 

“เรื่องวันนี้…..”

 

 

ซูหว่านคิดอยู่สักครู่ กำลังจะเปลี่ยนหัวข้อสนทนา สวี่นั่วที่อยู่อีกฝั่งเอามือสองข้างที่กำลังตื่นเต้นมาวางไว้ทันที “ฉันไม่ได้สะกดรอยตามคุณ ฉันไม่ได้สะกดรอยตามพวกคุณจริงๆ! ”

 

 

“ฮึ”

 

 

ซูหว่านเห็นใบหน้าที่ตึงเครียดของสวี่นั่ว อดไม่ได้ที่จะนึกถึงวันที่ตัวเองเข้าเรียนวันนั้น คนที่เห็นเป็นคนแรกก็คือสวี่นั่ว

 

 

เธอแทบไม่มีตัวตนในชั้นเรียน แต่ที่จริงแล้วสวี่นั่วเป็นผู้หญิงสวยคนหนึ่ง เธอแค่แต่งตัวไม่เป็นและแสดงตัวตนไม่เป็นเท่านั้น

 

 

เมื่อสักครู่ข้อความที่ซูหว่านได้รับบนรถของหลัวอวี่ ก็คือข้อความจากสวี่นั่ว แต่เนื้อหาในข้อความนั้นกลับเกี่ยวข้องกับเจี่ยงโยว

 

 

ช่วงนี้เจี่ยงโยวเงียบไปไม่น้อย พอสอบเสร็จก็จะเป็นวันหยุดข้ามปีแล้ว ซูหว่านไม่ค่อยได้สนใจการมีอยู่ของเจี่ยงโยว คิดไม่ถึงว่าเธอกลับต้องการจะเปิดโปงตนเองอยู่ทุกวิถีทาง

 

 

รับบทนางเอกต้องทำถึงขนาดนี้ ถือว่าสู้มากจริงๆ

 

 

“ฉันรู้ว่าคุณไม่ได้มีเจตนาจะพบว่าเจี่ยงโยวกำลังสะกดรอยตามฉัน สวี่นั่วขอบคุณมาก”

 

 

คำพูดของซูหว่านทำให้สวี่นั่วที่กำลังตึงเครียด สงบใจลงไม่น้อย

 

 

วันนั้นที่งานเลี้ยงหลังจากวู่วามจูบหลัวอวี่ไปนั้น สวี่นั่วทั้งคนก็กลายเป็นยัยทึ่มไปเลย เธอรู้สึกว่าเธอไม่กล้าเจอใครอีก ดีที่ไม่มีใครรู้ว่าเรื่องนี้เธอเป็นคนทำ

 

 

ดังนั้น นักเรียนสวี่ตัดสินใจที่จะแกล้งตายจนถึงที่สุด ตีให้ตายก็ไม่สามารถให้หลัวอวี่รู้ว่าตัวเองคือคนที่ทำเรื่องเลวร้ายคนนั้น เพราะฉะนั้นช่วงนี้สวี่นั่วคอยเดินหลบหลัวอวี่อยู่ตลอด แต่วันนี้ตอนเลิกเรียนเห็นหลัวอวี่อยู่กับซูหว่าน เธอจึงหลบไปอีกด้านหนึ่งโดยอัตโนมัติ ผลคือเจี่ยงโยวพลาดท่าเรื่องโดนสวี่นั่วเจอเข้า ว่ากำลังแอบสะกดรอยตามสองคนนั้นอยู่

 

 

สวี่นั่วรู้สึกว่าสายตาที่เจี่ยงโยวมองสองคนนั้นดูน่ากลัว เธอคิดแล้วคิดอีก สุดท้ายจึงเลือกส่งข้อความให้ซูหว่าน

 

 

“ฉันรู้สึกว่าเจี่ยงโยวช่วงนี้แปลกไปมาก”

 

 

สวี่นั่วคิดอย่างถี่ถ้วนอยู่ครู่หนึ่ง เงยหน้ามองซูหว่านอย่างตั้งใจ “ซูหว่าน คุณต้องระวังตัว ฝีมือเธอดีขนาดนั้น หากอยากคิดทำไม่ดีกับคุณ…..”

 

 

“ไม่ต้องห่วง ฉันมีแผนในใจอยู่แล้ว”

 

 

ตามจริงซูหว่านก็รู้ความคิดของเจี่ยงโยวอยู่บ้าง เธอตั้งใจหาทุกวิถีทางเพื่อสะกดรอยตามตนกับหลัวอวี่ เพื่อใช้เป็นหลักฐานว่ามีคนอื่นและนอกใจ จากนั้นเอาให้พี่ใหญ่เซียวดูหรือ?

 

 

ในเมื่อเธอตั้งใจ และทำด้วยความอยากลำบากขนาดนี้ ตนจะต้องทำให้เธอสมปรารถนา

 

 

ปิดเทอมฤดูหนาวเริ่มขึ้นแล้ว ในที่สุดซูหว่านก็ได้ปลดปล่อย และช่วงเวลานี้เป็นการจัดประชุมเกมออนไลน์นานาชาติที่สำคัญที่สุด จะถูกจัดขึ้นที่ประเทศ M

 

 

ตอนแรกซูรุ่ยอยากพาซูหว่านไปร่วมด้วย แต่ซูหว่านกลับบอกให้ซูรุ่ยนำทีมไปคนเดียวก่อน

 

 

หลังจากส่งซูรุ่ยที่สนามบิน ซูหว่านรีบนัดหลัวอวี่ให้มาเจอที่ร้านอาหารฝรั่งใจกลางเมืองทันที

 

 

“ถ้าคุณอยากรู้ว่าผู้หญิงที่งานเลี้ยงวันนั้นเป็นใคร คุณต้องช่วยฉันเรื่องหนึ่ง”

 

 

ซูหว่านบอกเงื่อนไขของตนเองกับหลัวอวี่อย่างตรงไปตรงมา เมื่อได้ยินคำพูดของเธอ สายตาของหลัวอวี่นิ่งไป “ทำไมผมรู้สึกเหมือนลงเรือลำเดียวกับคุณ คุณอยากให้ผมช่วยทำอะไร?”

 

 

“คุณรู้จักซืออวี่ของตระกูลโอวหยางไหม?”

 

 

โรงแรมซืออวี่ โรงแรมระดับสูงที่เป็นส่วนตัวที่สุดแถวชานเมือง D นั่นคือธุรกิจของคุณพ่อของโอวหยางลั่ว เป็นสถานที่หรูหราและมีชื่อเสียงในการละลายทรัพย์ของเมือง D ที่อ่อนหวานละมุนละไม

 

 

“ซืออวี่ ฉันรู้จัก คุณกับเซียวฉี่สนใจสถานที่แห่งนั้น? ”

 

 

ตอนแรกหลัวอวี่ค่อนข้างถือสากับการอยู่ด้วยกันของซูหว่านและเซียวฉี่ เขาในตอนนั้นยังเคยสงสัยว่าซูหว่านกับเซียวฉี่ติดต่อกันตั้งแต่ยังไม่เลิกกับตน แต่ตอนหลังหลัวอวี่ส่งคนไปดูถึงรู้ว่า เซียวฉี่เพิ่งเคยมาเมือง D เป็นครั้งแรกจริงๆ วันนั้นที่หน้าประตูโรงเรียน ก็เป็นการเจอกับซูหว่านเป็นครั้งแรก แต่คนที่มีความสัมพันธ์รู้จักกันดีกับเซียวฉี่ก่อนหน้านี้ กลับเป็นเจี่ยงโยว…..

 

 

ช่วงนี้เกิดเรื่องราวขึ้นมากมาย ความคิดของหลัวอวี่ก็ค่อยๆ เติบโตขึ้น บ้านหลัวข่าวคราวรวดเร็วมาโดยตลอด หลัวอวี่ในตอนนี้ก็รู้มาตั้งนานแล้วว่าเซียวฉี่ไม่ได้เป็นเหมือนแต่ก่อนแล้ว เด็กยากจนคนหนึ่งในตอนนั้น ตอนนี้เป็นถึงดาวเด่นที่มีพรสวรรค์ และมีชื่อเสียงที่สุดในประเทศ

 

 

แค่ซืออวี่หรือ จะพูดอย่างไรดีล่ะ?

 

 

ขอแค่คุณมีเงิน มีอำนาจ คุณก็สามารถจองห้องส่วนตัวที่เป็นของคุณล่วงหน้าได้ ในห้องนั้น คุณจะทำอะไรกับคนรักของคุณก็ได้ เครื่องแบบ แซ่ กุญแจมือ เทียน ที่นั่นมีให้ครบถ้วนทุกอย่าง

 

 

แน่นอนว่าถ้าคุณมาคนเดียว ยังสามารถจ่ายเงินเพื่อเสพสุขกับดาวเด่นและบริการที่ทางซืออวี่อำนวยให้โดยเฉพาะ

 

 

อยู่ในสถานที่ลับ ถอดรูปลักษณ์ตัวตน อยากทำอะไรก็สามารถทำได้ตามใจปรารถนา

 

 

ปลอดภัย ตื่นเต้นเร้าใจ และในเวลาเดียวกันก็ไม่มีใครรับรู้

 

 

ห้องที่หรูหรา อุปกรณ์ที่ครบครัน เก็บเป็นความลับอย่างเคร่งครัด นี่คือจุดดึงดูดคนมากที่สุดของซืออวี่

 

 

ได้ยินซูหว่านถามถึงเรื่องซืออวี่ สิ่งแรกที่หลัวอวี่คิดขึ้นได้คือ กินอิ่มแล้วก็อยาก….. เซียวฉี่กับซูหว่านอยากจะไปผ่อนคลายกันที่ซืออวี่สักครั้งหรือ?

 

 

พอได้ยินที่หลัวอวี่ถามกลับ ซูหว่านก็ได้แต่ยิ้มแบบมีลับลมคมใน “คนที่จะไปซืออวี่ไม่ใช่เซียวฉี่ แต่เป็นคุณ”

 

 

หลัวอวี่ “…..”

 

 

นี่มันเรื่องอะไรกัน ?