ชายชราไม่อาจปกปิดอารมณ์ยินดี เขาจับมือป๋ายเสี่ยวเฟยแน่นหลังจากหัวเราะจนพอใจ

 

เขาถาม”เจ้าเคยกินอะไรแปลกๆ หรือไม่?

 

เป็นคำถามที่ทำให้ป๋ายเสี่ยวเฟยสะดุ้ง

 

‘เขารู้ได้อย่างไร…? ‘

 

”ใช่… ตอนข้ายังเด็ก ข้าเคยกินผลไม้สีแดงชาดที่ข้าเจอตรงขอบหน้าผา จากนั้นข้าก็เป็นไข้นอนซมสามวัน พอหายไข้ข้าก็ไม่สามารถควบคุมปราณของตนเองได้ เสี่ยวเอ้อเป็นหุ่นเชิดก่อนที่ข้าจะกลายมาเป็นแบบนี้” ป๋ายเสี่ยวเฟยตอบตามความจริง ความคาดหวังพลันอุบัติขึ้นมาในใจ

 

ในโลกที่นักเชิดหุ่นเป็นใหญ่ ไม่มีใครอยากจะเป็นคนพิการที่ไม่อาจควบคุมปราณกำเนิด

 

‘ถ้าเขาสามารถช่วยข้าได้…’

 

”ประเสริฐ! ” รอยยิ้มของชายชรากว้างขึ้นกว่าเดิม ”เหตุผลที่เจ้าไม่สามารถสัมผัสได้ถึงปราณกำเนิดของตนเองได้นั้นเป็นเพราะผลไม้จากสวรรค์กำเนิด แต่ร่างกายของเจ้าอ่อนแอเกินไปจึงไม่สามารถรองรับปราณกำเนิดได้มากขนาดนั้น หลังจากมีปราณกำเนิดเต็มขีดจำกัด ร่างกายของเจ้าจึงได้ปิดผนึกมันไว้”

 

นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนอธิบายสาเหตุของป๋ายเสี่ยวเฟยเช่นนี้ พ่อแม่บุญธรรมของเขาตระเวนหาอ่านหนังสือมากมายเพื่อหาวิธีรักษา แต่พวกเขาก็ไม่เคยหาเจอ

 

”ตามจริงแล้วร่างกายของเจ้าควรจะระเบิดเนื่องจากปราณที่มากเกินไป เจ้ารอดมาถึงตอนนี้ได้อย่างไรนะ? ”ร่องรอยของความประหลาดใจปรากฏขึ้นบนสีหน้าของชายชราเมื่อเขากล่าว ไม่ช้าก็หายไป”ใครจะไปสน! หากเจ้ายังมีชีวิตอยู่แค่นั้นก็เพียงพอ! ยิ่งมาเจอข้ายิ่งยอดเยี่ยมไปใหญ่! ” ชายชราผู้ชื่นชอบการพูดเองเออเองหัวเราะอีกครั้งในขณะที่เขาจ้องหน้าป๋ายเสี่ยวเฟยเขม็ง

 

”ผู้อาวุโส… ข้า…” แววตาดุดันของชายชราเป็นเหตุให้เส้นผมของป๋ายเสี่ยวเฟยชูตั้ง รู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมา

 

”มีเพียงวิชาฝึกปรือสองอย่างเท่านั้นในโลกใบนี้ที่สามารถช่วยเจ้าได้ อย่างแรกคือวิชาเทพจันทราจากจักรวรรดิเย่ฮวาแต่มันเป็นวิชาลับ มีคนน้อยกว่าสิบที่มีคุณสมบัติเพียงพอจะฝึกปรือมันได้”

 

”วิชาที่สองคือเคล็ดวิชาเทวะฉบับบกพร่องซึ่งข้าได้ค้นพบเมื่อครั้นเยาว์วัยและยังเป็นวิชาที่ข้าใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่ออนุมานให้มันสมบูรณ์ ประกายแสงสุริย” ร่องรอยแห่งความภาคภูมิปรากฏขึ้นบนหน้าของชายชราก่อนที่เขาจะเผยให้เห็นถึงรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ”แล้ว… ยังคิดจะปฏิเสธอยู่อีกรึ? ”

 

ป๋ายเสี่ยวเฟยกลืนน้ำลายลงไปอย่างยากเย็น เขายอมรับว่าเขาหวั่นไหว แต่สัญชาตญาณสั่งให้ป๋ายเสี่ยวเฟยคิดอย่างรอบคอบ เนื่องจากประสบการณ์ที่ได้รับการสั่งสอนอย่าง’ทารุณ’โดยพ่อบุญธรรมของเขา ทำให้เขารู้ว่าโชคลาภไม่มีทางหล่นมาใส่หัวเขาง่ายๆ!

 

”ท่านพูดว่ามันเป็นวิชาฉบับบกพร่องที่ท่านอนุมานให้มันสมบูรณ์? ท่านหมายความว่าไม่มีใครเคยฝึกวิชานี้มาก่อน? ”

 

ชายชราแข็งค้างเมื่อได้ยินเช่นนั้น

 

”นั่นเป็นเพราะไม่มีใครมีคุณสมบัติมากพอ! ” ชายชราเชิดคางขึ้นหมายจะปกปิดความไม่มั่นใจในสายตาของเขา

 

”ท่านหมายความว่าวิชานี้ต้องการคุณสมบัติหลายอย่าง? ”

 

ชายชรากลืนน้ำลายลงไปอึกใหญ่ ”เป็นเรื่องปกติสำหรับวิชาเทวะที่ต้องการคุณสมบัติของผู้ฝึกหลายอย่าง! ”

 

ป๋ายเสี่ยวเฟยที่แสนฉลาดสังเกตเห็นทุกรายละเอียดของชายชรา แต่ใบหน้าของเขาไม่ปรากฏให้เห็นถึงความปั่นป่วน

 

”ความจริงแล้วเคล็ดวิชานี้ยังไม่สมบูรณ์ใช่หรือไม่ ผู้อาวุโส? ”

 

ชายชราไม่อาจทนได้อีกต่อไป หากเขาปล่อยให้ป๋ายเสี่ยวเฟยถามต่อไปเรื่อยๆ แผนการของเขาต้องล้มเหลวไม่เป็นท่าแน่นอน”บัดซบ! เจ้าอยากเรียนหรือไม่เรียน! ไม่ว่าอย่างไรเจ้าก็ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว! นอกจากกลายมาเป็นศิษย์ข้าหรือจะเป็นคนพิการ เลือก! ”

 

แต่ชายชราร้อยไม่คิดพันไม่คิดว่าเหตุการณ์จะกลับตาลปัตรเสียได้

 

ผลึบ

 

โดยไม่ปล่อยให้ชายชราได้มีโอกาสพูด ป๋ายเสี่ยวเฟยคุกเข่าลงพื้นอย่างแรงตามด้วยโขกหัวสามครั้ง

 

”ศิษย์ป๋ายเสี่ยวเฟย คารวะท่านอาจารย์! ข้าภาวนาให้ท่านอาจารย์มีอายุยืนยาวไปอีกนับร้อยปี! สมรรถนะทางร่างกายสมบูรณ์พร้อม! ” ป๋ายเสี่ยวเฟยกล่าวเน้นย้ำคำว่า’สมรรถนะทางร่างกาย’ เพื่อส่งสัญญาณให้ชายชรารู้ตัวว่าบนอาภรณ์ของเขายังมีดินทรายติดอยู่และเขาควรจะประพฤติให้เหมาะสม!

 

แต่ชายชรากลับไม่รู้ตัว ใบหน้ายิ้มกระหยิ่มด้วยความพึงพอใจ

 

”ประเสริฐ! ประเสริฐ! มาๆ ข้าจะมอบของขวัญให้เจ้า” หลังจากพูดจบ ชายชราจ้องมือขวาของเขาอยู่นานจนในที่สุดก็เลือกที่จะถอดแหวนเล็กๆ ในนิ้วก้อยออกมาและยื่นมันออกไปให้ป๋ายเสี่ยวเฟย ”นี่คือแหวนมิติ ข้างในมีช่องว่างอยู่หนึ่งร้อยตารางเมตร ข้าตัดการเชื่อมต่อกับมันแล้วเพราะงั้นเจ้าแค่ใส่ปราณกำเนิดเข้าไปในเลือดของเจ้าและหยดลงใส่แหวนมันก็จะเป็นของเจ้า”

 

ป๋ายเสี่ยวเฟยเหม่อลอยจองหน้าชายชราอยู่นาน

 

‘ไอ้แก่! เจ้าล้อข้าเล่นหรืออย่างไร!? ทำไมไม่รักษาข้าก่อน!! ‘

 

”ท่านอาจารย์ แหวนวงอื่นของท่านก็เป็นแหวนมิติเช่นนั้นหรือ? ” ป๋ายเสี่ยวเฟยกะพริบตาปริบๆ นิ้วชี้ไปที่มือของชายชราพลางทำสีหน้าใสซื่อ

 

”เอ่อ… ก็ใช่ แต่เจ้าไม่ต้องห่วง ไม่มีวงไหนดีเท่าของเจ้า เพราะเจ้าคือศิษย์คนเดียวของข้านี่เนอะ ข้าจึงให้เจ้าในสิ่งที่ดีที่สุด”ชายชราทำสีหน้าน่าสมเพช คำพูดไม่น่าเชื่อถือสักนิด ”จะว่าไปเจ้ายังไม่สามารถโคจรปราณกำเนิดใช่หรือไม่? มาๆ เดี๋ยวข้ารักษาให้เอง”

 

ชายชรารีบเปลี่ยนเรื่อง มือของเขาส่องสว่างขึ้นอีกครั้งจากนั้นพลันปรากฏคัมภีร์เก่าแก่เล่มหนึ่ง ภายในคัมภีร์เขียนไว้ซึ่งคำอธิบายอันยาวเหยียดของการฝึกวิชา ข้างบนสุดมีคำแนะนำที่เขียนด้วยลายมือไม่สอดคล้องกับคุณภาพของคัมภีร์

 

”ข้าไม่เชี่ยวชาญเรื่องขีดเขียนเท่าไหร่ อ่านเท่าที่เจ้าอ่านได้ไม่เข้าใจตรงไหนค่อยถามข้า” ชายชราส่งคัมภีร์ให้ป๋ายเสี่ยวเฟยในท่วงท่าไม่สนใจไยดีราวกับว่าคัมภีร์นั้นเป็นเพียงขยะไร้ค่าและไม่ว่าป๋ายเสี่ยวเฟยจะมองอย่างไรคัมภีร์นี้ก็ไม่เหมือนคัมภีร์เคล็ดวิชาเทวะแม้แต่น้อย

 

เคล็ดวิชาสำหรับฝึกปรือปราณกำเนิดภายในทวีปถูกแบ่งออกเป็นเก้าระดับ จากต่ำไปสูงมีระดับ กำเนิด มนุษย์ วิญญาณ เหลือง ดำ ปฐพี สวรรค์ ศักดิ์สิทธิ์และเทวะ

 

โดยปกติแล้วระดับของเคล็ดวิชาจะส่งผลแค่ความเร็วในการควบแน่นปราณกำเนิดเท่านั้น อย่างไรก็ตามเคล็ดวิชาบางอันก็มีผลข้างเคียงพิเศษด้วยเช่นเคล็ดวิชาเทพจันทราที่ชายชราได้เอ่ยถึงซึ่งวิชานั้นมีผลข้างเคียงเป็นการฟื้นฟูระดับสูง

 

”มองข้าทำไม? ไปฝึกวิชา! ไม่มากนักหรอกที่ข้าจะว่างยืนคุ้มกันให้เจ้าได้” ชายชรามีสีหน้าประหลาดปนสับสนหลังเห็นว่าป๋ายเสี่ยวเฟยยืนนิ่งเป็นเวลานาน แต่คนที่สับสนว่าหาใช่ใครอื่นนอกจากป๋ายเสี่ยวเฟย

 

”ท่านอาจารย์… ท่านจะไม่สอนเคล็ดลับในการฝึกให้ศิษย์หน่อยหรือ? ”

 

ป๋ายเสี่ยวเฟยกล่าว ทั้งคู่ยืนจ้องตากันอยู่นาน

 

”แค่กๆ วิชาที่อาจารย์ฝึกบังเอิญว่ามันไม่สามารถเข้ากับเคล็ดวิชาประกายแสงสุริย การให้คำแนะนำเจ้าในการฝึกรังแต่จะส่งผลเสีย เหตุนั้นเองศิษย์ข้า ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน” ชายชราตบบ่าป๋ายเสี่ยวเฟย ใบหน้าขึงขังราวกับว่าได้มอบหมายภารกิจอันยิ่งใหญ่

 

ในระหว่างนั้นมรสุมพายุก่อตัวขึ้นในใจป๋ายเสี่ยวเฟย

 

‘บัดซบ! วิชาที่เจ้าฝึก’บังเอิญ’เข้ากันไม่ได้กับวิชานี้? แต่เจ้ายังบังอาจอนุมานส่วนที่เหลืออีกรึ!? เจ้าไม่คิดถึงความรู้สึกศิษย์ของเจ้าบ้างหรือไร?! ‘

 

‘แล้วจะให้ข้าฝึกอย่างไรเล่า!!! ‘

 

ป๋ายเสี่ยวเฟยขุ่นเคืองจนตัวสั่น เขารู้เป็นครั้งแรกในชีวิตว่าเขาไม่ใช่คนที่ไร้ยางอายที่สุดในโลก

 

”อย่าเพิ่งใจร้อนศิษย์ข้า การฝึกปรือวิชานี้ห้ามเร่งรีบต้องค่อยเป็นค่อยไป หาไม่แล้วเจ้าอาจถูกธาตุไฟเข้าแทรกได้! ”ชายชราผู้เข้าใจสิ่งที่ป๋ายเสี่ยวเฟยคิดรีบให้กำลังใจเขา ”ไม่ต้องเป็นห่วง เจ้าไม่มีทางตายเมื่อมีข้าอยู่ใกล้ๆ อีกอย่างเทือกเขาไร้ขอบเขตเต็มไปด้วยทรัพย์สมบัติจากธรรมชาติ การปกป้องเจ้าในที่แห่งนี้ไม่เป็นปัญหาเลยสักนิด”

 

คำปลอบประโลมของชายชราเป็นสิ่งที่ไร้ความน่าเชื่อถือที่สุดในโลก ป๋ายเสี่ยวเฟยอดไม่ได้ที่จะตัวสั่นก่อนที่เขาจะเปิดคัมภีร์อย่างช้าๆ

 

เป็นตายแล้วแต่สวรรค์กำหนด!!!