เสี่ยวเอ้อที่ยังมิได้แปลงกายกลับสู่สภาพปกติเดินเนิบนาบไปหาพวกโม่ข่า รูปลักษณ์ดุร้ายน่าเกรงขามของมันสร้างความหวาดกลัวอย่างมหาศาลให้แก่พวกเขาจนถึงกับขาอ่อนยวบไปอยู่บนพื้น

“พะพะ… พี่ใหญ่… เฟ.. เฟย.. มะ..มัน” โม่ข่าพูดติดอ่างกระตุกทั่วร่างหลังจากถูกจ้องมองโดยเสี่ยวเอ้อ ใบหน้าของพวกเขาแทบจะแนบชิดติดกัน

“เสี่ยวเอ้อ พอได้แล้ว เจ้าต้องแบกพวกมันกลับหากพวกมันหมดสติ” เสียงของป๋ายเสี่ยวเฟยดังขึ้น จากนั้น ‘เสือกลืนอัสนี’ หดตัวลงช้าๆ ภายใต้สายตาไม่อยากจะเชื่อของทั้งสาม ในที่สุดก็กลับเป็นเสี่ยวเอ้อตามเดิม

ต้องรอให้เสี่ยวเอ้อเลียหน้าเขาอยู่หลายคราก่อนสติสตังจะกลับคืนสู่ตัวโม่ข่า

“ข้า..ฝันไป?” โม่ข่าขยี้ตาตนเอง ยังคงรู้สึกเหลือเชื่อเล็กน้อยและไม่ใช่แค่เขาเท่านั้นที่เป็นเช่นนี้ สือขุยและหวู่จื๋อก็อยู่ในสภาพไม่ต่างกัน

“ไปเถอะ พวกเจ้ารอให้หมาป่าวายุกลับมาหรือไร!?” ป๋ายเสี่ยวเฟยถามในใจเต็มไปด้วยโทสะจากลูกถีบของหูเซียนเอ๋อเมื่อครู่ แต่เขาไม่มีที่ให้ระบาย

ในระหว่างทางกลับสำนักชิงหลัว โม่ข่าและพวกกลับมาเป็นเด็กน้อยขี้สงสัยอีกครั้ง หากแต่จุดศูนย์กลางของคำถามในครานี้คือเสี่ยวเอ้อ

ถึงแม้ป๋ายเสี่ยวเฟยจะรำคาญเป็นอย่างมากแต่การตอบคือตัวเลือกเพียงอย่างเดียว มิเช่นนั้นเสี่ยวเอ้อคงมีชะตากรรมถูกเจ้าสามวายร้ายจับกุมตัวไปชำแหละเป็นแน่แท้

เมื่อป๋ายเสี่ยวเฟยกล่าวคำ ‘ลอกเลียนแบบ’ ทั้งสามตกตะลึงถึงขั้นยืนโง่งมอยู่นาน

นักเชิดหุ่นสายมายาไม่เคยถูกมองในแง่ดีมาก่อน ยกเว้นก็เพียงแต่สายมายาแขนงลอกเลียนแบบ และเพราะความผิดปกตินี้เองที่ทำให้หลายคนถึงกับเสนอแนะให้ย้ายลอกเลียนแบบออกจากสายมายา แต่ข้อเสนอแนะพวกนั้นถูกปฏิเสธ

อย่างไรก็ตามความ ‘โกง’ ของแขนงลอกเลียนแบบเพียงพอให้ป๋ายเสี่ยวเฟยราวกับเป็นสมบัติไม่ว่าจะเป็นกับองค์กรใด!

เมื่อพวกเขาเดินมาถึงหอพัก ป๋ายเสี่ยวเฟยหยุดเดินโดยพลันใบหน้าปรากฏรอยยิ้มอ่อนจางแฝงด้วยความชั่วร้าย “พวกเจ้าคิดว่าพวกมันจะทำความสะอาดห้องเราหรือไม่?”

โม่ข่าและพวกชะงักนิ่งครุ่นคิดอยู่นาน

“พวกมันอาจไม่ทำแต่พวกมันล้อมพวกเราแน่” โม่ข่าเป็นคนแรกที่ตอบ สือขุยและหวู่จื๋อพยักหน้าเห็นด้วยแต่หลังจากนั้นสือขุยก็พลันเปลี่ยนเป็นส่ายหัวแทน

เขากล่าว “พวกมันจะไม่กลัวเรื่องจะซ้ำรอยรึ?”

โม่ข่าพูดไม่ออกเมื่อได้ยินที่สือขุยพูด และก็เป็นเช่นนั้นจริงแท้ ขนาดโม่ข่าเองก็ยังหาวิธีจัดการระเบิดเหม็นโฉ่ไม่ได้

“เหตุใดเราไม่มาพนัน? ข้าพนันว่าพวกมันไม่เพียงทำความสะอาดห้องให้แต่พวกเราทั้งสี่จะยังสามารถหลับอย่างสงบได้ในคืนนี้ หินชิงหลัวสองก้อนเป็นเช่นไร?”

ป๋ายเสี่ยวเฟยถูมือทั้งสองปากเผยให้เห็นเขี้ยว

เสี่ยวเอ้อที่อยู่ด้านข้างพยายามอย่างหนักในการส่ายหัวไปหาพวกโม่ข่า น่าเสียดายที่พวกเขาไม่ทันสังเกต

เมื่อพวกเขาได้ยินก็หันหน้ามามองกันก่อนจะพินิจพิจารณาถึงข้อได้ข้อเสีย

ส่วนแรกของการพนันไม่ยากนักเพราะหากไม่เกิดสิ่งนอกเหนือการคาดเดาขึ้นและจางชิงซานกับพวกไม่อยากถูกหัวเราะเยาะโดยคนอื่น พวกเขาจะต้องทำความสะอาดเพื่อลบกลิ่นออกจากร่างแน่นอน แต่เรื่องที่พวกเขาจะไม่ก่อปัญหาคงเป็นไปไม่ได้

“ตกลง ข้าพนัน!” โม่ข่าเป็นคนแรกที่ตอบ ในฐานะ ‘สมอง’ ของทั้งสาม เขาประสบความสำเร็จชักจูงอีกสองคนมาเข้าร่วมด้วย

ในครู่ต่อมาทั้งสามต้องเสียใจอย่างสุดซึ้งกับการตัดสินใจครั้งนี้

เพราะภายใต้การควบคุมของป๋ายเสี่ยวเฟย เสี่ยวเอ้อเปลี่ยนร่างอีกครั้ง และร่างในครั้งนี้คือฉินหลิงหยาน!

“ข้าไม่รู้ว่าพวกเจ้าจำได้หรือไม่ แต่คนที่ข้าตบหน้าเอ่ยถึงพี่ของมัน หากข้าคาดไม่ผิดพี่ของมันจะต้องเป็นศิษย์พี่แต่เพราะศิษย์ปีสองมีความเย่อหยิ่งในศักดิ์ศรีการถ่อมาถึงหอพักเด็กใหม่เพื่อรังแกไม่ใช่สิ่งที่น่าชื่นชม เช่นนั้นหากเขาจะมาเขาต้องเป็นศิษย์ปีหนึ่งเป็นแน่แท้” ป๋ายเสี่ยวเฟยหยุดชั่วครู่ “และหากเขาเป็นศิษย์ปีหนึ่ง ใบหน้านี้ไม่ต่างไปจากใบผ่านทาง!”

ป๋ายเสี่ยวเฟยยิ้มจางต่างจากพวกโม่ข่าที่ความเจ็บปวดมีให้เห็นทั่วใบหน้า

‘พวกเราถามเรื่องนี้ไปแล้วระหว่างทาง เหตุใดจึงลืมเสี่ยวเอ้อไปได้!’

แต่ยังมีอีกสิ่งที่ป๋ายเสี่ยวเฟยไม่คาดคิด เป็นสิ่งนี้เองที่ผลักเขาตกลงไปยังเหวลึก

ทั้งสี่… เอ่อ… ทั้งห้าเดินเข้าไปในหอพักศิษย์ใหม่ พวกนักเรียนคนอื่นที่เห็นต่างก็เผยสีหน้า ‘หวาดกลัว’ เหตุผลไม่ใช่อื่นใดนอกจาก ‘ฉินหลิงหยาน’ !

‘ศิษย์พี่หญิง!?’

‘มายังหอพักชาย!?’

‘ศิษย์พี่หญิงในปัจจุบันสง่าผ่าเผยขนาดนี้เชียวรึ!?’

‘บัดซบ! พวกมันไม่เหมือนหนุ่มรูปงามสักนิด… ศิษย์พี่หญิงผู้นี้ตาบอดหรือไร!?’

…

การคาดเดาและสนทนาเริ่มขึ้นตั้งแต่ชั้นแรกไปจนถึงชั้นแปด มีกระทั่งผู้คนที่วิ่งออกจากห้องหลังจากได้ยินข่าวด้วยซ้ำ

ในชั่วขณะหนึ่ง กลุ่มป๋ายเสี่ยวเฟยทั้งสี่กลายเป็นเป้าท่ามกลางพายุสายตาของผู้คน

“พี่ใหญ่เฟยท่านสนิทสนมกับศิษย์พี่หญิงผู้นี้หรือ?” ก่อนพวกเขาจะเดินเข้าไปในห้อง โม่ข่ารู้สึกเกรงกลัวเล็กน้อยเพราะด้วยบทสนทนาที่เขาได้ยินตลอดทั้งทางมันเป็นไปไม่ได้เลยที่เรื่องนี้จะไม่รั่วไหลไปภายนอก หากศิษย์พี่หญิงนางนี้มาทวงคืนความแค้น พวกเขาคงต้องลำบากเป็นแน่แท้

“หากไม่มีสิ่งใดผิดพลาด พวกเราสามารถกล่าวได้ว่าเป็นศัตรู” ป๋ายเสี่ยวเฟยกล่าว ใบหน้าเต็มไปด้วยโทสะที่บ้านร้อยรสของฉินหลิงหยานพลันปรากฏขึ้นในใจ หากนางทำได้นางคงสั่งสอนบทเรียนหนักให้ป๋ายเสี่ยวเฟยไปแล้วในตอนนั้น บทเรียนที่ตายยังดีเสียกว่า!

โม่ข่าชะงักไปชั่วครู่ก่อนจะระเบิดเสียงหัวร่อออกมา “พี่ใหญ่เฟย เลิกล้อเล่นเสียที…”

‘ใช่! เขาต้องกำลังล้อเล่นอยู่แน่ๆ!’

“ข้าไม่ได้ล้อเล่น หากเจ้าไม่เชื่อก็รอจนถึงวันพรุ่งนี้ ดูจากนิสัยของนาง นางจะต้องมาหาเรื่องพวกเราแน่นอน” เมื่อป๋ายเสี่ยวเฟยกล่าวจบ ทั้งสามเบิกตาโพลงจ้องมองเขาอย่างโง่งมในฉับพลันพวกเขาถอยห่างจากเสี่ยวเอ้อออกไปอย่างน้อยห้าเมตร

“ช้าไปแล้ว มีผู้คนมากมายเห็นหน้าพวกเจ้า เจ้ายังจะไปหลบที่ใดได้อีก?”

คำพูดสั้นๆ ของป๋ายเสี่ยวเฟยดับความหวังสุดท้ายอันริบหรี่ของพวกโม่ข่าที่เต็มไปด้วยความเศร้าโศก

“พี่ใหญ่เฟย เหตุใดท่านจึงไม่บอกพวกข้าก่อนเล่า? ท่านกำลังขุดหลุมสู่ความตายให้พวกเรา!” โม่ข่ารู้สึกถึงความชั่วร้ายของป๋ายเสี่ยวเฟยอีกครา ปิศาจตนนี้จะไม่สังหารเจ้าแต่จะทำให้เจ้าเจ็บปวดยิ่งกว่าตาย…

“ข้าสาบานว่าครั้งนี้ข้าไม่ได้ตั้งใจ” ป๋ายเสี่ยวเฟยผายมือพลางทำหน้าใสซื่อไร้เดียงสา

“ตอนแรกข้าเพียงจะใช้ความโด่งดังของศิษย์พี่หญิงผู้นี้ทำให้พวกมันกลัว แต่มันสายไปเสียแล้วเมื่อข้ารู้สึกว่ามีบางสิ่งผิดแปลกไป” ป๋ายเสี่ยวเฟยกล่าวราบเรียบ พวกโม่ข่าไม่เห็นความกลัวในสายตาแม้แต่น้อย

“ท่านไม่กลัวว่าศิษย์พี่หญิงผู้นี้จะก่อเรื่องให้ท่านหรือ?”

“มีอะไรให้กลัว? เรื่องมันเกิดไปแล้วกลัวไปจะได้อะไร? อีกอย่างหากข้าไม่ทำเช่นนี้พวกเจ้ามีวิธีจัดการพวกมันหรือไม่?”

ทั้งสามตกอยู่ในความครุ่นคิดอยู่นาน พวกเขาได้คำตอบอย่างหนึ่ง

เขาไม่อาจหนีไปไหนได้…

“ใจเย็น ใจเย็น สวรรค์เมตตาคนดีอยู่แล้ว จะไม่มีปัญหาอะไรเกิดขึ้นเมื่อมีข้าอยู่” ป๋ายเสี่ยวเฟยยิ้มเจ้าเล่ห์ราวกับกำลังหยิบยื่นฟางเส้นสุดท้ายให้ทั้งสาม

แต่สำหรับพวกโม่ข่า ฟางเส้นนี้ช่างเปราะบางเหลือเกิน…