ปัง!

 

เสียงปะทะดังไปทั่วบริเวณ หลินหลีและเสวี่ยอิ่งแยกออกจากกันทันที ทั้งสองถอยไปข้างหลัง ที่น่าแปลกใจคือเสวี่ยอิ่งกลับต้องถอยมากกว่าหลินหลีหลายก้าว

 

ซึ่งหมายความว่าเสวี่ยอิ่งเป็นฝ่ายแพ้ในการปะทะครั้งนี้!

 

ฉากตรงหน้าทำทุกคนตกตะลึงพรึงเพริดไม่เว้นแม้แต่ตัวเสวี่ยอิ่งเอง

 

แต่ต่างจากพวกป๋ายเสี่ยวเฟยที่กำลังมองการต่อสู้ เสวี่ยอิ่งตกใจเพราะท่วงที่ที่คล้ายคลึงกับของนาง!

 

หลินหลีหยุดเคลื่อนไหวก่อนจะพูดคำขาดๆ หายๆ “พี่หญิงเสวี่ย…ปราณกำเนิด…ของท่าน!”

 

คนอื่นไม่เข้าใจสิ่งที่นางพูดแต่เสวี่ยอิ่งเข้าใจ

 

หลินหลีต้องการให้เสวี่ยอิ่งเพิ่มระดับปราณกำเนิดของนาง!

 

“ต่อให้เจ้าไม่พูดข้าก็จะทำเช่นนั้น!” เสวี่ยอิ่งกล่างพลางยกระดับปราณกำเนิดขึ้นไปสองขั้นกลายเป็นระดับปรมาจารย์เท่ากับหลินหลี! นางเคลื่อนไหวอีกครั้งทันทีพร้อมความเร็วที่มากกว่าเดิมสองเท่า ท่วงท่าของนางยิ่งลึกลับพิสดารกว่าเดิม นางย่างก้าวเป็นรูปตัว Z

 

นัยน์ตากลมโตของหลินหลีหดลงเล็กน้อย นางเปลี่ยนท่วงท่าเป็นป้องกัน หลินหลีที่อยู่ในการต่อสู้ช่างแตกต่างจากหลินหลียามปกติยิ่งนัก เมื่อเผชิญหน้ากับการจู่โจมที่นางไม่เคยเห็นมาก่อน นางเลือกที่จะป้องกันอย่างเหนียวแน่นพลางจดจำเส้นทางย่างก้าวของเสวี่ยอิ่ง!

 

ในหนึ่งชั่วลมหายใจ เสวี่ยอิ่งเข้าสู่ระยะจู่โจมอีกครั้ง นางปะทะตัวหลินหลีเล็กน้อยก่อนจะหยิบยืมแรงปะทะเพื่อส่งตนเองกระโดดไปข้างบนตีลังกาข้ามหัวหลินหลีไป

 

การตอบโต้ของหลินหลีถือได้ว่าไวไม่น้อย นางย่อตัวลงหลบเลี่ยงมือที่หมายจ้องจะจับกุมคอของนางได้ทันเวลาพอดี

 

แต่การโจมตีของเสวี่ยอิ่งยังไม่จบเพียงเท่านี้ หลังจากนางตกลงมาถึงพื้น นางเหวี่ยงลูกเตะไปที่หลังของหลินหลีในขณะที่หลินหลียังคงนั่งอยู่บนพื้น

 

หลินหลีรู้ว่าตนมิอาจหลบได้ นางจึหันหลังกลับไปพาดมือทั้งสองข้างไว้ตรงหน้าอกเพื่อป้องกันการโจมตีของเสวี่ยอิ่งก่อนจะถอย

 

“ปลดปล่อยปราณกำเนิดเพื่อป้องกันการโจมตีในขณะที่ประยุกต์ใช้ปราณกำเนิดเพื่อลดแรงจู่โจม…. เจ้าเคยฝึกเรียนการต่อสู้ระยะประชิดในอดีตหรือ?” ใบหน้าเสวี่ยอิ่งเต็มไปด้วยความตกใจหลังจากล้มเหลวในการโจมตีเพราะการกระทำของหลินหลีเหนือล้ำคาดความเดาของนางไปมาก

 

“ท่าน… ใช้เมื่อครู่..” เป็นเพียงไม่กี่คำที่ทำให้ทุกคนตกตะลึง

 

เสวี่ยอิ่งถึงกับนึกถึงภาพที่พวกเขาปะทะกันเป็นครั้งแรกและปฏิกิริยาเมื่อนางเป็นฝ่ายเสียเปรียบ ความประหลาดใจบนใบหน้านางยิ่งมากขึ้นไปอีก

 

“เจ้าสามารถเรียนรู้วิธีการใช้ปราณกำเนิดเพียงมองแค่หนึ่งครา!?” เสวี่ยอิ่งถามอีกครั้งด้วยน้ำเสียงไม่อยากจะเชื่อ สายตาที่จ้องมองหลินหลีเปลี่ยนไปทันที

 

หากหลินหลีบอกว่านางแค่โกหก เสวี่ยอิ่งคงเชื่ออย่างไร้ข้อสงสัยเพราะการที่สามารถเรียนรู้และประยุกต์ใช้สิ่งต่างๆ ในการต่อสู้แค่เพียงมองครั้งเดียวเป็นเรื่องที่น่าหวาดกลัวเหลือเกิน

 

“ข้าเป็นเช่นนี้…ตลอดมา…” หลินหลีพูดบ้างหยุดบ้าง นางกลับมาเป็นสาวหน้าแข็งทื่อเหมือนเดิม

 

“พวกเรา… จะยังสู้ต่อหรือไม่? ข้ายัง… อยากฝึกอีก…” หลินหลีจ้องเสวี่ยอิ่งเขม็งพลางร่องรอยแห่งอารมณ์ที่คล้ายกับความตื่นเต้นที่หาได้ยากปรากฎขึ้นในดวงตา นางเงียบรอคำตอบ

 

พวกนักเรียนที่เหลือที่กำลังเฝ้าสังเกตุการณ์ต่างหวาดกลัวกันสุดขีดเมื่อได้ยินบทสนทนาของทั้งสอง นอกจากยืนเหม่อมองอย่างโง่งมและกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงลำคอแล้ว พวกเขาล้วนไม่รู้ว่าควรจะทำสีหน้าเช่นไรดี

 

แต่พวกเขารู้บางอย่าง!

 

หลินหลีเป็นคนจำพวกที่อยู่ในตำนาน…

 

อัจฉริยะ!

 

อัจฉริยะด้านการต่อสู้!

 

“แน่นอน แต่เจ้าต้องมองให้ดีเพราะมีบางสิ่งที่ข้าสามารถใช้ได้เพียงครั้งเดียว!” หลังจากกล่าวจบเสวี่ยอิ่งเคลื่อนไหวทันทีแต่ครั้งนี้นางใช้พลังทุกหยดที่สามารถใช้ได้จากระดับปรมาจารย์!

 

ในอีกด้าน หลินหลีเคลื่อนไหวเช่นกัน และท่วงท่าที่นางใช้เป็นการย่างก้าวรูปแบบ Z ที่เสวี่ยอิ่งใช้ก่อนหน้านี้!

 

เสวี่ยอิ่งแน่ใจอย่างแจ่มแจ้ง ถึงวิธีการโยกย้ายจัดการปราณกำเนิดอาจถูกสอนจากผู้อื่น แต่ท่วงท่าย่างก้าวนี้เป็นสิ่งที่เสวี่ยอิ่งค้นคว้าด้วยตนเอง แต่หลินหลีกลับสามารถใช้งานมันได้อย่างสมบูรณ์แบบไม่ขาดตกบกพร่องแม้แต่น้อย!

 

ในสิบนาทีต่อมา ป๋ายเสี่ยวเฟยกับคนอื่นราวกับเป็นเป็ดน้อยที่ได้ยินเสียงสายฟ้า พวกเขายืนนิ่งไม่เคลื่อนไหวพลางมองทั้งสองต่อสู้กันในสนามฝึกด้วยใบหน้าตกตะลึง

 

แถมในช่วงเวลาอันสั้นสิบนาทีนี้ เสวี่ยอิ่งและหลินหลีปะทะกันทุกไม่กี่วินาทีเท่านั้นโดยทีเสวี่ยอิ่งใช้วิธีจู่โจมแตกต่างไปแต่ละวิธี แต่เพื่อสั่งสอนหลินหลีแล้วท่วงท่าที่นางใช้สามารถต่อกรได้ด้วยท่วงท่าก่อนหน้านี้

 

หลินหลีไม่ทำให้เสวี่ยอิ่งผิดหวังแม้แต่น้อย นางเลียนแบบท่วงท่าของเสวี่ยอิ่งได้อย่างไร้ที่ติทุกครั้งที่พวกนางปะทะกัน

 

เมื่อทั้งสองหยุดต่อสู้ หน้าผากของเสวี่ยอิ่งมีเหงื่อผุดขึ้นมาหลายเม็ด แต่ตั้งทัวหลินหลีชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อนานแล้ว

 

“ขอบคุณ…พี่…” หลินหลียังไม่ทันกล่าวจบนางก็เสียสมดุลล้มลงไป

 

ป๋ายเสี่ยวเฟยผู้อยู่ใกล้ที่สุดรีบก้าวขายาวเข้าไปรับนางทันเวลาพอดีก่อนจะถึงพื้น ร่างของนางอ่อนยวบไปหมด

 

“หลินหลี!?” ป๋ายเสี่ยวเฟยเรียกขาน คนอื่นที่เหลือเข้ามาล้อมรอบพวกเขาไว้

 

“พวกเจ้าทั้งหมดถอยไป!” เสียงของเสวี่ยอิ่งดังขึ้นมาทำให้ทั้งกลุ่มแยกออกจากกันสร้างทางเดินให้นาง

 

“ข้าบอกให้พวกเจ้าทั้งหมดถอยไป อยากให้นางขาดอากาศตายรึ!?”

 

ถึงแม้สุ้มเสียงของนางจะจริงจังไปบ้างแต่นางดูราวกับไม่เป็นกังวลแม้แต่น้อย นางเดินไม่กี่ก้าวก็ไปถึงข้างกายหลินหลีก่อนจะตรวจสอบอาการแล้วจึงเผยให้เห็นรอยยิ้มผ่อนคลาย

 

“ไม่ต้องห่วงนางแค่เหนื่อยเกินไปเท่านั้น พลังกายของนางไม่ดีนักและเป็นเพราะนางเคลื่อนไหวโดยไม่คำนึงถึงพลังกายนี้เองที่ทำให้นางสามารถสู้กับข้าได้นานขนาดนี้ นางจึงมิอาจทนรับผลกระทบเมื่อหยุดสู้” เสวี่ยอิ่งกล่าว ทุกคนถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความโล่งอกทันที

 

“พี่หญิงเสวี่ย หลินหลีนาง…” สือเฉินถามอย่างระมัดระวังแต่ก่อนที่นางจะได้พูดเสร็จก็ถูกสายตาจ้องเขม็งของเสวี่ยอิ่งหยุดไว้

 

“จงรู้ไว้ว่าเรื่องของหลินหลีพวกเจ้ามิอาจเอาไปบอกผู้อื่น” เสวี่ยอิ่งกวาดตามองทุกคนพลางกล่าว หลังจากทุกคนยอมรับแล้วนางค่อยเผยใบหน้าผ่อนคลาย

 

“การฝึกวันนี้จบลงแล้วและหลินหลีจะไม่เข้าร่วมการฝึกประเภทนี้อีกในอนาคต พวกเจ้าทั้งหมดต้องไปคิดทบทวนการต่อสู้วันนี้ให้ดีเพราะครั้งหน้าจะไม่มีเหตุการณ์ไม่คาดคิดแบบนี้เกิดขึ้นอีก” หนึ่งประโยคดับความหวังทุกคนไปในเหวลึก ความไร้กำลังและความสิ้นหวังเข้ามาแทนที่ความสงสัยในใจจนหมดสิ้น

 

“จบลงแล้ว… ท่านหมายความว่า…” โม่ข่ากลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงไปก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงสั่นไหวเพราะความกลัวที่มีต่อเสวี่ยอิ่งฝังรากลึกไปถึงกระดูก…

 

“พวกเจ้าสามารถทำตามที่อยากในเวลาที่เหลือ แน่นอนว่าหากต้องการฝึกเพิ่มก็สามารถบอกข้าได้” เสวี่ยอิ่งเลิกคิ้วขึ้นนางกลับไปเป็นพี่หญิงขี้เล่นข้างบ้านตามเดิม

 

“ไม่ ไม่! พี่หญิงเสวี่ย ข้ารู้ว่าท่านมีเรื่องต้องทำ! พวกเราไม่อาจรบกวนท่านได้!”

 

เหตุผลหลายประการหลุดมาจากปากกลุ่มนักเรียนทุกคน ในชั่วพริบตาสิบกว่าคนหายไปจากการมองเห็นของเสวี่ยอิ่งราวกับกำลังมีใครวิ่งไล่สังหารพวกเขาอยู่

 

“เจ้าไม่ไปหรือ?” เสวี่ยอิ่งเผยรอยยิ้มแปลกประหลาดขณะที่มองไปยังป๋ายเสี่ยวเฟย