ตอนที่ 33 แปดอันดับแห่งสํานักชิงหลัว (1)

 

“โอ ศิษย์น้อง เจ้าถามได้ถูกประเด็นแล้ว!” เมื่อไม้ไผ่ได้ยินคําถามของป้ายเสี่ยวเฟยเกี่ยวกับอันดับค่าหัว ความสนใจของเขาพุ่งขึ้นมาปรากฏขึ้นบนใบหน้าแต่ก่อนที่เขาจะทันได้อ้าปากพูด หมาอ้วนก็ผลักเขาไปข้างๆ เสียก่อน

 

“ข้าจะบอกเอง” ใบหน้าของหมาอ้วนมีร่องรอยความตื่นเต้นขณะที่เขาฉกฉวยสิทธิ์ในการพูดสําเร็จ

 

“เจ้าไม่รู้จักอันดับค่าหัวเช่นนั้นเจ้าคงไม่รู้จักแปดอันดับแห่งชิงหลัวเช่นกันใช่หรือไม่?”

 

ป่ายเสี่ยวเฟยส่ายหัวเล็กน้อยตอบกลับคําถามของหมาอ้วน

 

“เช่นนั้นก็ดี งั้นฟัง…”

 

ไม้ไผ่ผู้ถูกผลักไปด้านข้างเมื่อครู่ขัดขวางหมาอ้วนก่อนที่หมาอ้วนจะพูดเสร็จ เขากล่าว “พวกเรามาถึงศาลายาแล้ว ถึงเจ้าจะไม่รีบแต่ผู้หญิงของศิษย์น้องต้องรีบเข้ารักษา เรื่องอื่นไว้ที่หลัง ตอนนี้เข้าไปก่อนดีกว่า”

 

เมื่อหมาอ้วนเงยหัวขึ้นมาเขาก็พลันสังเกตเห็นสิ่งก่อสร้างใหญ่ โตมโหฬารที่มีลักษณะเก่าแก่โบราณ ตรงหน้าทางเข้ามีกระถางปรุงยาที่ดูโอ่อ่าและกว้างใหญ่จนถึงขั้นต้องการคนอย่างน้อยสิบคนโอบล้อมถึงจะพอ

 

“นี่คือศาลายา เจ้าต้องเงียบปากทันทีเมื่อเข้าไปเพราะใครก็ตาม ที่ไม่ได้เจ็บไข้ได้ป่วยแต่กล้าส่งเสียงดังจะต้องถูกจัดการ” หมาอ้วนทําหน้าเคร่งเครียดขณะที่เขายืนอยู่ข้างป่ายเสี่ยวเฟย

 

หลังจากพวกเขาได้รับการยืนยันจากป่ายเสี่ยวเฟย ไม้ไผ่และหมาอ้วนนําทางเดินอ้อมกระถางยาเข้าไปยังศาลายา

 

ศาลายาในสํานักชิงหลัวถูกแบ่งออกเป็นห้าชั้น ชั้นแรกสําหรับรับยาและปรุงยา ชั้นสองสําหรับรักษาบาดแผลภายนอก ชั้นสามสําหรับรักษาบาดแผลภายใน ชั้นสี่ไว้สําหรับพวกที่บาดเจ็บสาหัสหรือป่วยหนักต้องมาพักผ่อน ส่วนชั้นที่ห้าเป็นแหล่งรวม การรักษาระดับสูง มีเพียงคนสําคัญเท่านั้นที่เข้าไปได้

 

สภาพของหลินหลีจัดอยู่ในหมวดชั้นที่สอง ส่วนของหมาอ้วน และไม้ไผ่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าชั้นใด

 

“ไม่ต้องกังวล แค่อาการเหนื่อยธรรมดาเท่านั้น นางเพียงต้องนอนอยู่ที่นี่สักพักและไม่นานนางก็จะตื่นขึ้นมา ข้าจะให้คนเอายาฟื้นฟูพลังกายมาส่งในภายหลัง เจ้าป้อนยานางเมื่อนางตื่นขึ้น” คนที่พูดเป็นศิษย์ที่หญิงปีสามที่สวมแว่นและเสื้อคลุมสีน้ําตาลของศาลายา กี่เพ้าสีม่วงอ่อนส่งเสริมเสน่ห์ของนางมากยิ่งขึ้น

 

ศิษย์พี่หญิงเดินจากไปเมื่ออธิบายให้ปายเสี่ยวเฟยรู้ว่าต้องทําอะไรบ้าง หมาอ้วนและไม้ไผ่ผู้ซึ่งมีท่าทีนอบน้อมและใฝ่หาเห็นดังนั้น จึงรีบวิ่งเข้ามาทันที

 

หลังจากได้รับการรักษา อาการบาดเจ็บของพวกเขาดีขึ้นมาก อย่างน้อยป้ายเสี่ยวเฟยก็สามารถมองเห็นใบหน้าของพวกเขาได้บ้างแล้ว…

 

“อะไรวะ ศิษย์น้อง นี่คนรักเจ้าหรือ!?” ทั้งคู่ตกใจเป็นอย่างมาก เมื่อเห็นหลินหลีนอนอยู่บนเตียง น้ําลายของพวกมันเริ่มไหลในทัน

 

ป๋ายเสี่ยวเฟยก้าวเข้ามาบดบังสายตาของพวกมันไว้ก่อนจะเผย ให้เห็นรอยยิ้มซื่อๆ

 

“ศิษย์พี่ พวกเราสามารถกล่าวได้ว่าเป็นสหายใช่หรือไม่?” ป้ายเสี่ยวเฟยไม่ได้พูดขวานผ่าซากแต่ความหมายในคําพูดของเขาชัดเจนเป็นอย่างมาก ทั้งหมาอ้วนและไม้ไผ่ถือได้ว่าเป็นคนมีศีลธรรม เพราะพวกเขารีบปาดเช็ดน้ําลายออกไปทันที

 

“คนเราไม่ควรโหยหาคนรักของสหาย พวกเรามีหลักการของพวกเรา เมื่อครู่เป็นเพียงปฏิกิริยาปกติเท่านั้น…” ทั้งคู่รีบปลับเปลี่ยนสีหน้าของตนพลางยิ้มอย่างละอายใจ

 

“แต่ศิษย์น้อง ไม่ยากเลยที่คนรักของเจ้าจะได้กลายเป็นหนึ่งในอันดับบุปผา!”

 

“แน่นอน แน่นอน นางงดงามถึงขนาดสามารถไต่เต้าขึ้นไปยังอันดับสูงได้เลยด้วยซ้ํา!”

 

ทั้งสองพูดเป็นจังหวะอันสมบูรณ์ เป็นอีกครั้งที่พวกเขากล่าวศัพท์ที่ป้ายเสี่ยวเฟยไม่เข้าใจ

 

“ศิษย์พี่เชิญนั่งก่อน พวกท่านช่วยชี้แนะศิษย์น้องได้หรือไม่ว่าแปดอันดับพวกนี้คือสิ่งใด?” หลังจากเชิญพวกเขานั่ง ป้ายเสียวเฟยหันเหความสนใจของทั้งสองมายังคําถามของเขา

 

“เป็นคําถามที่ดี!” หมาอ้วนที่มีรูปร่างจ้ำม่ำถูมือเขาหากันก่อนจะพูดถึงหัวข้อที่เขากล่าวไม่เสร็จเมื่อครู่

 

“แปดอันดับถูกแบ่งออกเป็นสองประเภท ประเภทแรกถูกจัดอันดับโดยทางสํานักมีทั้งหมดสี่อันดับ มีอันดับชิงหลัว อันดับต่อสู้อันดับบัญชาและอันดับชื่อเสียง”

 

“อีกประเภทถูกจัดโดยเหล่าศิษย์ มีอันดับมั่งคั่ง อันดับบุปผา อันดับสมบัติ และอันดับค่าหัว” เมื่อหมาอ้วนพูดชื่อของทั้งแปดอันดับจบก็เป็นไม้ไผ่ที่กล่าวขัดขึ้นมา

 

“ถึงตาข้า! ตาข้า!” หลังจากไม้ไผ่กระแอมลําคอเล็กน้อย เขาเริ่มเปิดปากพูด

 

“อันดับชิงหลัวกล่าวได้ว่าเป็นหนึ่งในรากฐานของสํานัก อันดับชิงหลัวจะมีภารกิจจากทั้งสํานักและโลกภายนอก ศิษย์ทั้งหมดตั้งแต่ปีหนึ่งจะสามารถรับภารกิจได้ทางอันดับชิงหลัว ผู้ที่ทําภารกิจสําเร็จจะได้รับคุณูปการตามความยากง่ายของภารกิจ เป็นเหตุให้อันดับชิงหลัวบางครั้งก็ถูกเรียกว่าอันดับคุณูปการเช่นกันเพราะภารกิจในอันดับชิงหลัวถูกจัดอันดับเรียงตามคุณูปการที่จะได้รับ”

 

“คุณูปการ?” ป้ายเสี่ยวเฟยพูดขัดไม้ไผ่พลางมีสีหน้าประหลาดใจระคนตื่นเต้น

 

“คุณูปการสามารถนําไปแลกเป็นหินชิงหลัว ในขณะเดียวกันการมีคุณูปการที่เพียงพอจําเป็นต่อการจบการศึกษา มีหลายคนที่ไม่อาจได้ตราจบการศึกษาเพราะพวกเขามีคุณูปการไม่พอ”

 

ป้ายเสี่ยวเฟยพยักหน้าเล็กน้อยตอบรับ ไม้ไผ่พูดต่อทันที

 

“อันดับต่อสู้ถูกเรียกว่าอันดับอัจฉริยะเช่นกัน มีหลายองค์กรที่มายังสํานักชิงหลัวเพื่อเลือกเฟ้นหาศิษย์ตามระดับของพวกเขาในอันดับต่อสู้”

 

“ตามชื่อของมัน อันดับต่อสู้ขึ้นอยู่กับว่าใครต่อสู้ได้เก่งกว่า แถมอันดับต่อสู้ยังเปลี่ยนไปตลอดเวลา หากเจ้าต้องการเจ้าสามารถท้าสู้หนึ่งในร้อยจากอันดับต่อสู้และหากเจ้าสามารถชนะคนผู้นั้นในการต่อสู้ที่ยุติธรรมได้ เจ้าจะกลายเป็นผู้ครองตําแหน่งนั้น”

 

นัยน์ตาทั้งสองของป่ายเสี่ยวเฟยเปล่งประกายเมื่อได้ยินเกี่ยวกับอันดับต่อสู้

 

“ข้าสามารถใช้ทุกวิธีการเพื่อสู้ได้หรือไม่?”

 

หมาอ้วนและไม้ไผ่ตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นป้ายเสี่ยวเฟยสนอกสนใจอันดับต่อสู้ก่อนจะเผยให้เห็นสีหน้าของผู้มีประสบการณ์

 

“เป็นเช่นนั้น แต่ศิษย์น้อง อันดับต่อสู้ไม่ใช่สิ่งที่เจ้าควรจะคิดในตอนนี้สํานักชิงหลัวมีศิษย์มากกว่าหนึ่งหมื่นคนแต่มีเพียงหนึ่งร้อยคนเท่านั้นที่มีชื่ออยู่ในอันดับต่อสู้ แม้แต่คนที่อยู่อันดับหนึ่งร้อยยังไม่ใช่คนที่เจ้าสามารถต่อกรได้”

 

ป่ายเสี่ยวเฟยไม่ได้สนใจคําตักเตือนของไม้ไผ่มากนักแต่เขายังพยักหน้า “ศิษย์พี่ไม่ต้องเป็นกังวล ข้าเพียงถามประดับความรู้เท่านั้น ท่านเชิญกล่าวต่อเถิด”

 

“ต่อไปคืออันดับบัญชา คนทั้งหมดที่อยู่ในอันดับนี้คือพวกสมองโตชาญฉลาดเกินมนุษย์ ในขณะเดียวกันจักรวรรดิทั้งหลายต่างก็ต่อสู้แย่งชิงเพื่อให้ได้คนเหล่านี้มาอยู่ข้างเดียวกับตนสักคนก็ยังดี นอกจากนั้นความสามารถของพวกเขาจะถูกตัดสินโดยจา นทรายมายา เจ้าจะสามานรถบัญชาทหารได้ที่นั่น และยิ่งเจ้าผ่านด่านได้มากเท่าใดระดับของเจ้าในอันดับบัญชาก็จะยิ่งสูงขึ้น”

 

ป่ายเสี่ยวเฟยไม่ได้กล่าวขัดในครั้งนี้ แต่เขาจดจําชื่อของอันดับบัญชาไว้ในสมอง

 

“อันดับสุดท้ายที่ถูกจัดโดยสํานักคืออันดับชื่อเสียง อันดับชื่อเสียงส่วนใหญ่จะคงที่ไม่ค่อยเปลี่ยนแปลงเพราะสํานักจะจัดการให้ศิษย์ออกเสียงได้ในทุกๆ ปี ส่วนใหญ่พวกที่สามารถเข้ามาอยู่ในอันดับชื่อเสียงจะเป็นสมาชิกของสภานักเรียน พวกเขามีหน้าที่รับผิดชอบช่วยเหลือสํานักในการจัดการเรื่องราวต่างๆ”

 

ไม้ไผ่เผยสีหน้าภาคภูมิขณะกล่าว

 

“ศิษย์พี่ของเจ้าซึ่งก็คือข้า เป็นหนึ่งในคนที่อยู่ในอันดับนี้ ถึงแม้ระดับของข้าจะไม่สูงนักแต่หากเจ้ากล่าวถึงชื่อข้า ฉู่กานในเตาหลอมกฤษณา มันก็พอจะมีประโยชน์อยู่บ้าง”

 

(ฉู่กานออกเสียงคล้ายไม้ไผ่ในภาษาจีน)

 

“หยุดโอ้อวดได้แล้ว! เจ้ากล้าพูดอย่างไม่อายได้อย่างไรใน เมื่อเจ้าอยู่ในระดับต่ําสุด? ถอยไป” หมาอ้วนดูเหมือนจะไม่สมอารมณ์กับท่าที่โอ้อวดของฉู่กาน เขาผลักฉู่กานไปด้านข้าง

 

“ข้าจะอธิบายอันดับที่เหลือทั้งสี่” เฟ่ยโก่วไม่สนใจฉู่กานที่ส่งเสียงอึดฮัด เขากล่าวอธิบายอันดับทั้งสี่ให้ป๋ายเสี่ยวเฟย