เมื่อพวกเขาได้ยินเสียงหลินหลี ผู้ที่ขยับตัวเป็นคนแรกหาใช่ ป๋ายเสี่ยวเฟย เฟยโก่วหรือฉู่กานไม่ หากแต่เป็นเสี่ยวเอ้อที่กําลังซ่อนตัวอยู่ข้างหลังป๋ายเสี่ยวเฟย

 

เสี่ยวเอ้อกระโดดโลดเต้นไปมาชั่วครู่ก่อนจะกระโดดขึ้นไปยังเตียงที่หลินหลีนอนอยู่ มันเห่าอย่างมีความสุขพลางส่ายหางไปมา

 

ในอีกด้าน เฟยโก่วและฉู่กานที่ตกตะลึงพรึงเพริดมองไปยังสุนัขบนเตียงก่อนจะหันไปหาป๋ายเสี่ยวเฟยที่มีสีหน้าตกตะลึงไม่แพ้กัน พวกเขากลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงลําคอ

 

“สุนัขฮัสกี้?”

 

“ป๋ายเสี่ยวเฟย?”

 

ทั้งคู่ถามด้วยน้ำเสียงไม่อยากจะเชื่อ ในขณะที่ป่ายเสี่ยวเฟยกําลังจะพูดแก้ตัวก็เป็นศิษย์พี่หญิงของศาลายาที่ผลักประตูเข้ามา ในมือของนางถือน้ำซุปยาอยู่ด้วย

 

“ศิษย์พี่หญิง ต้องลําบากท่านแล้ว ที่เหลือปล่อยให้ข้าจัดการ” ป๋ายเสี่ยวเฟยยิ้มอย่างอ่อนโยนขณะเดินไปรับยาก่อนจะรีบเดินกลับมาข้างกายหลินหลี เขาราวกับได้ลืมเลือนคําถามของเฟยโก่วและฉู่กานไปเป็นที่เรียบร้อย

 

“ศิษย์พี่หญิงจากศาลายาบอกไว้ว่าเจ้าจะหายดีในไม่ช้าหลังกินยา เพราะฉะนั้นห้ามบ่นเรื่องยาขม” หลังจากพยุงหลินหลีขึ้น ป๋ายเสี่ยวเฟยยกน้ำซุปยาก่อนจะเป๋าช้อนที่มีน้ำซุปยาสีแดงอย่างแผ่วเบาแล้วจึงเคลื่อนมือไปยังปากของหลินหลี

 

แต่หลินหลีไม่ได้อ้าปากขึ้นในทันที นางเพียงจ้องไปที่ป๋ายเสี่ยวเฟยด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ ดวงตาใหญ่โตของนางรื้นน้ำตาขึ้นราวกับจะรินไหลได้ทุกเมื่อ

 

“มีอันใด? รีบกินยาเข้า มันเย็นแล้วเนี่ย” ป๋ายเสี่ยวเฟยประหลาดใจเล็กน้อยเพราะการตอบสนองของหลินหลีเหนือความเข้าใจของเขาไปมาก

 

“ขอบคุณ” หลินหลีพยายามอย่างหนักเพื่อเค้นรอยยิ้มอ่อนจางบนใบหน้าแข็งที่อ แต่ถึงอย่างนั้นป๋ายเสี่ยวเฟยก็ราวกับได้เห็นบุปผานับร้อยเบ่งบานในทันใด

 

“มีอันใดให้ขอบคุณ? หากเจ้าชอบข้าจะป้อนเจ้าเมื่อใดที่ก็ตามที่เจ้าอยาก” ป๋ายเสี่ยวเฟยเอ่ยก่อนจะตบหน้าตัวเอง

 

“ปากไร้มงคล ปากไร้มงคล! เจ้าจะต้องแข็งแรงและไม่ต้องกินยาพวกนี้อีก อย่ากังวล”

 

หลินหลีอดไม่ได้ที่จะแย้มยิ้มอีกครั้งเมื่อเห็นท่าทางน่าขันของฝ่ายเสี่ยวเฟย แต่ครั้งนี้เป็นรอยยิ้มที่แจ่มใสกว่าเมื่อครู่เล็กน้อย

 

ป๋ายเสี่ยวเฟยป้อน หลินหลีกิน นางไม่เพียงไม่บ่นว่ายาขมแม้แต่ครั้งเดียว แต่กลับเผยรอยยิ้มที่ป๋ายเสี่ยวเฟยไม่อาจทําความเข้าใจได้ตลอดเวลา

 

ในอีกด้าน เฟยโก่วและฉู่กานตั้งใจจะสอบสวนป่ายเสี่ยวเฟยเกี่ยวกับตัวตนของเขา แต่ทั้งคู่ไม่รู้ว่าควรเอ่ยปากเช่นใดดีเมื่ออยู่ต่อหน้าสถานการณ์เช่นนี้

 

ท้ายที่สุดพวกเขาไม่อาจอดทนต่อความทรมานนี้ได้อีกพวกเขาเดินออกจากห้องไป

 

“หมาอ้วน ศิษย์น้องคนนั้นเรียกเขาว่าป๋ายเสี่ยวเฟยมิผิดใช่หรือไม่?” ฉู่กานอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายอีกใหญ่ ความตื่นเต้นมีให้เห็นทั่วใบหน้า

 

สั่งสอนป่ายเสี่ยวเฟยหนึ่งคราได้รางวัลหินชิงหลัวห้าก้อนสิบคราเท่ากับห้าสิบก้อน ต่อให้แบ่งครึ่งก็ยังเป็นจํานวนที่มากสําหรับพวกเขาอยู่ดี

 

“แน่นอน! เจ้าไม่เห็นหรือว่าเขาจงใจบ่ายเบี่ยงหลบหน้าพวกเรา!?” นัยน์ตาของเฟยโก่วเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น เขาได้เริ่มคิดว่าจะจัดการฝ่ายเสี่ยวเฟยอย่างไรดี

 

“แต่หากเขามีความสัมพันธ์กับฉินหลิงหยานขึ้นมาจริงๆ ” ฉู่กานยังคงเป็นกังวลอยู่ลึกๆ เขาไม่เกรงกลัวป่ายเสี่ยวเฟยแม้แต่น้อย แต่กับฉินหลิงหยานนั้นเป็นอีกเรื่อง

 

“เจ้าหวาดกลัวอันใด? ถึงแม้พวกเขาจะมีความสัมพันธ์กันจริง สิ่งที่พวกเราเห็นเมื่อครู่ก็เพียงพอ ให้พวกเขาต้องแยกทางกันแล้ว บางทีรางวัลของพวกเราอาจจะมากกว่าเดิมก็เป็นได้เ” เฟยโก่วรีบโน้มน้าวฉู่กานด้วยข้อเท็จจริงทันที

 

และทั้งคู่ก็ได้รออย่างใจจดใจจ่อให้เหยื่อของพวกเขามาติดกับ..

 

เวลาผ่านไปอย่างแช่มช้า ฉ่กานแนบหูฟังอยู่นานแต่กลับไม่ได้ยินเสียงอันใดแม้แต่น้อย และป่ายเสี่ยวเฟยกับหลินหลีไม่มีทีท่าว่าจะออกมา

 

“เป็นเช่นใด?” เฟยโก่วถามเสียงแผ่วเบาราวกับกลัวว่าฝ่ายเสี่ยวเฟยจะรู้ตัว

 

“ไม่มีเสียง! พวกเขาหลับไปแล้วหรือไม่?” เมื่อฉู่กานเอ่ยจบก็เป็นเฟยโก่วที่ตบศีรษะเขาพลางมองฉู่กานราวกับเป็นไอ้หน้าโง่ตัวหนึ่ง

 

“หลับมารดาเจ้าสิ! เจ้าคิดว่าทุกคนโง่เขลาเหมือนเจ้าหรือไร!? เข้าไป!” เฟยโก่วผลักประตูเข้าไปขณะที่เขาตะโกนลั่น แต่ก็ต้องตะลึงกับภาพที่เห็น

 

ทั้งห้องว่างเปล่าไร้ร่องรอยผู้คนตั้งแต่เมื่อใดมิทราบ หน้าต่างบานหนึ่งภายในห้องปลิวขึ้นลงจากลมหนาวเหน็บ

 

“บัดซบ! เจ้าเด็กนั่นจงใจ! พวกเราโดนหลอก!” ฉู่กานร้องเสียงหลง เขาเป็นพวกประเภทที่จะฉลาดขึ้นเมื่อมีสิ่งใดเกิดกับตัวและ สิ่งที่เขาเตรียม” ก็ได้กลายเป็นไร้ประโยชน์ด้วยเหตุนี้

 

“ตามไป! พวกเขายังไปได้ไม่ไกลนัก!” เฟยโก่วส่งสัญญาณด้วยมือขณะกล่าว ฉับพลันนั้นหุ่นเชิดรูปร่างคล้ายหนูก็ผุดขึ้นมาจากแสงสีน้ำเงินอ่อนทรงกลม มันดมกลิ่นภายในห้องเพียงชั่วครู่ก่อนจะกระโดดออกไปทางหน้าต่าง

 

มิติหุ่นเชิดเป็นมิติพิเศษที่นักเชิดหุ่นคนใดก็ตามที่ถึงระดับปรมาจารย์สามารถเปิดออกด้วยปราณกําเนิดของพวกเขา

 

หุ่นเชิดหนูของเฟยโกวเดิมที่มีไว้เพื่อตรวจหาทรัพยากรสําหรับปรุงยา แต่มันก็มีประสิทธิภาพในการตามหาคนเช่นกัน

 

ทั้งคู่วิ่งไล่ตามหลังหุ่นเชิดหนูด้วยความเร็วที่ขัดกับร่างกายของพวกเขา อย่างน้อยทั้งป๋ายเสี่ยวเฟยและหลินหลีก็อ่อนด้อยกว่าพวกเขาแน่นอน

 

ในเวลาไม่ถึงสิบห้านาที พวกเขาสามารถมองเห็นป๋ายเสี่ยวเฟยและหลินหลีวิ่งอยู่ข้างหน้า

 

“หยุดก่อนป่ายเสี่ยวเฟย! พวกเราไม่มีเจตนาร้าย!” หลังจากตะโกนสิ่งที่เขาเองก็ไม่เชื่อ อู่กานเรียกขานหุ่นเชิดของเขาศรโปร่งแสง

 

ส่วนใหญ่แล้วหุ่นเชิดตัวแรกของนักปรุงโอสถจะเป็นกระถางยาเพราะหุ่นเชิดที่เชื่อมโยงต่อจิตใจของนักเชิดหุ่นส่งผลต่ออัตราสําเร็จในการปรุงยา สําหรับหุ่นเชิดตัวต่อๆ ไป นักปรุงโอสถจะเลือกหุ่นเชิดประเภทต่อสู้เพื่อปกป้องตนเอง

 

ฉู่กานเป็นนักปรุงโอสถทั่วไปที่ปฏิบัติตามความเชื่อของคนส่วนมาก และศรโปร่งแสงนี้เป็นอาวุธที่ช่วยปกป้องชีวิตของเขา หุ่นเชิดระดับเหลือง ศรตัดวายุ!

 

“อย่าโจมตีโดนจุดสําคัญ พวกเราไม่อาจรับผิดชอบไหวหากเขาตาย” เฟยโก่วตักเตือนฉู่กาน

 

“ไม่ต้องกังวล ข้าไม่ได้โง่” ฉู่กานกล่าวพลางส่งปราณกําเนิดเข้าไปยังศรตัดวายุ ไม่นานหลังจากนั้นศรโปร่งแสงพุ่งตรงไปยังเข่าของป่ายเสี่ยวเฟยอย่างรวดเร็วรุนแรง

 

แต่ในวินาทีที่ทั้งสองคิดว่าศรนั้นจะต้องจู่โจมสําเร็จก็พลันมีร่างหนึ่งตกลงมาจากฟากฟ้า แสงสีม่วงอ่อนหยุดยั้งศรวายุด้วยความแม่นยํา

 

“ประเสริฐยิ่งนัก! ดูเหมือนว่าข้าจะอบรมพวกเจ้าทั้งสองไม่เพียงพอ!”

 

ผู้มาเยือนไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเสวี่ยอิ่งในชุดคลุมสีขาวของอาจารย์!

 

และแสงสีม่วงอ่อนที่หยุดยั้งศรวายุคือหนึ่งในหุ่นเชิดของเสวี่ยอิ่ง หุ่นเชิดระดับม่วง ฝูเหยา! (ลมกรด)

 

เมื่อพวกเขาเห็นหน้าของผู้มาเยือน ทั้งคู่รู้สึกได้ถึงความหนาวเหน็บตรงสันหลังทันที ความคิดเดียวของพวกเขาคือการหลบหนี

 

แต่การหลบหนีจากเสวี่ยอิ่ง นักเชิดหุ่นระดับยอดปรมาจารย์นั้นพูดง่ายทํายาก!

 

เสวี่ยอิ่งกําหมัดเล็กน้อยขณะเดินเนิบนาบไปทางฉู่กานและเฟยโกว ทั้งคู่ตัวสั่นเพิ่มจากหัวจรดเท้าและเสียงที่เสวี่ยอิ่งหักกําปั้นทําพวกเขาหวาดกลัวถึงขั้นนั่งตัวยองมือกุมศีรษะ อ้อนวอนเมตตา

 

“อาจารย์ ไว้ชีวิตข้าด้วย!”

 

“อาจารย์ไว้ชีวิตข้าด้วย!”

 

“เป็นเพียงความเข้าใจผิดเท่านั้น! พวกเราและน้องป๋าย…”

 

เฟยโก่วไม่ทันเอ่ยจบก็พลันถูกวายุบ้าระห่ำจู่โจมเข้าที่ใบหน้า ในวินาทีต่อมาเสวี่ยอิ่งกวาดขาถีบเฟยโก่วส่งเขากระเด็นไปไกลเกือบห้าเมตร

 

“ข้าได้ยินไม่ชัดนัก เจ้าเรียกข้าว่ากระไร?” เสวี่ยอิ่งเอ่ยเสียงเย็นเยียบขณะมองไปยังฉู่กานที่ยังนิ่งยองอยู่บนพื้นก่อนจะเหยียบลงไปบนตัวเขาจนกระทั่งคู่กานนอนราบพื้นดิน เป็นเวลานี้เองที่เสวี่ยอิ่งลืมว่ามีกฎห้ามอาจารย์ทําร้ายลูกศิษย์!