“พระเจ้า หรือว่านายไม่ได้เลือกอาชีพแล้วใช้แท่งไม้อัพเลเวลอยู่นอกหมู่บ้านมาตลอดเลย? น่าเหลือเชื่อจริงๆ ถึงเป็นนักดาบแต่ไม่มีสกิลก็ลำบากนะ! ไม่นึกเลยว่านายจะใช้แค่แท่งไม้อัพจนถึงเลเวล 3 ได้ น่าเหลือเชื่อจริงๆ”

ทนไม่ไหวแล้ว ตั้งแต่ยัยนี่เริ่มพูดประโยคแรกเธอก็ไม่เคยหยุดพูดเลย ไม่รู้ว่าชาติที่แล้วเป็นนกแก้วรึไง

“ฉันบอกแล้วว่าฉันไม่เห็นของแบบนี้เลย ตั้งแต่ฉันมาโลกแห่งนี้ นอกจากเห็นช่องเก็บของ เลเวล สถานะของตัวเอง แล้วก็หลอด HP กับเลเวล สถานะของคนอื่นแล้ว ฉันก็ไม่เห็นอะไรอีกเลย”

ใช่แล้ว ตอนแรกที่ผมมองเห็นชื่อกับหลอด HP ปรากฏอยู่เหนือศีรษะคนตรงหน้า ผมยังนึกว่ากำลังฝันอยู่ซะอีก

จนกระทั่งผมหยิกตัวเอง หลังจากยืนยันได้ถึงความรู้สึกเจ็บปวด ผมจึงเข้าใจว่านี่ไม่ใช่เรื่องเรื่องโกหก

ยิ่งกว่านั้นหลอด HP บนศีรษะยังต่ำสุดๆ แต่ยังไงซะ HP ของเลเวล 1 ก็ต่ำมากอยู่แล้ว

“จากนั้นล่ะ? แม้แต่เควสต์นายก็ไม่รับแล้วไปเก็บเลเวลจากไก่ป่าข้างนอกเหรอ? นายนี่…”

“ฆ่าไป 50 กว่าตัวเหรอ? เงินที่ได้จากการขายเนื้อไก่ ซื้อยาฟื้นฟูได้ 40 กว่าขวด ยังไงซะช่องเก็บของก็จุของได้ 99 ชิ้น เพราะงั้นไม่เป็นไรหรอก”

“นายนี่ขยันจัง…”

เรื่องของฉัน!

ยังไงซะการโจมตีไก่พวกนั้นก็แค่ทำให้มันหายไปจากที่เดิม เพราะงั้นก็เลยไม่ได้มีผลกระทบต่อจิตใจ

คนพูดเหลวไหลผิดปกติคนนี้ชื่อว่าอาร์ย่า จู่ๆ เธอก็ปรากฏตัวบนโลกแห่งนี้เช่นกัน มีอาชีพเป็นนักดาบเพลิงคู่ เลเวล 6

เธอมาถึงที่นี่เป็นเวลาเกินหนึ่งสัปดาห์แล้ว หลังจากทำเควสต์ในหมู่บ้านฝึกหัดเสร็จสิ้น ก็เสาะหาเส้นทางรอบหมู่บ้านฝึกหัดเพื่อไปสู่หมู่บ้านต่อไป ทว่ารอบๆ ล้วนถูกหน้าผาล้อมรอบเอาไว้ ไร้ทางออกโดยสิ้นเชิง

ส่วนผม เพิ่งมาถึงโลกแห่งนี้เป็นเวลาสองวัน แค่ทำความเข้าใจโลกแห่งนี้ก็ใช้เวลาไปครึ่งวันแล้ว จากนั้นฆ่าพวกไก่ป่าที่ออกมาไม่หยุดพวกนั้น…ก็ผ่านไปอีกครึ่งวัน

และด้วยการสำรวจเส้นทางอันไร้ประโยชน์ของอาร์ย่า เธอจึงวิ่งกลับมาที่หมู่บ้านฝึกหัด ผลคือเห็นผมที่มีใบหน้าหดหู่ยืนอยู่ริมถนน เลยเข้ามาจับทำเป็นแรงงาน

“ฉันเป็นรุ่นพี่ที่นี่ ไม่เข้าใจอะไรก็มาถามฉันได้เลย”

อาร์ย่าพูดอย่างมั่นใจเต็มเปี่ยม

“ครับๆ~ รุ่นพี่~”

ผมพูดไปด้วยพลางลูบศีรษะเธอไปด้วย

แน่นอน อีกฝ่ายปัดมือผมออกทันที แล้ว HP ของผมก็ลดลง!

“เฮ้ยๆ อย่าลงมือหนักแบบนี้สิ HP ของฉัน…”

หลอด HP 300 หน่วยถูกตบทีเดียวลดไป 50! รุนแรงเกินไปแล้ว! ยัยนี่เป็นพวกมีแนวโน้มนิยมการใช้กำลังแน่เลย

“ฮึ่ม! ใครใช้ให้นายสวมแค่เกราะผ้าล่ะ อย่างน้อยก็เปลี่ยนเป็นเกราะเบาเถอะ”

“ไว้รวบรวมเงินแล้วค่อยว่ากันเถอะ ของนั่นไม่ถูกเลย”

“ใครใช้ให้นายฆ่าแต่ไก่ป่าล่ะ พวกนั่นไม่ดรอปอุปกรณ์นะ”

“อุปกรณ์?”

ผมมองอาร์ย่าอย่างเหลือเชื่อ

“เธอกำลังจะบอกว่าฆ่ามอนสเตอร์แล้ว พวกมันจะดรอปอุปกรณ์บางอย่าง…แบบรองเท้าบู๊ทสักคู่?”

“ใช่แล้ว แบบนั้นแหละ”

อาร์ย่าแบมือ

“นี่มันระบบบ้าอะไรกัน? หรือจะบอกว่าความอยากอาหารของมอนสเตอร์พวกนี้ดีมาก แม้แต่อุปกรณ์ก็ยัดเข้าในท้องได้งั้นเหรอ”

“ขอร้องเถอะ หยุดพูดแล้ว”

สีหน้าอาร์ย่าเริ่มหม่นหมอง

“อุปกรณ์ส่วนใหญ่บนตัวฉันดรอปมาจากมอนสเตอร์…น่าขยะแขยงจัง…”

“บางทีนั่นคงเป็นถุงน้ำดีของพวกมัน…อ๊ะ!”

หมัดหนักๆ กระแทกเข้าที่ท้องผมจนทำให้ผมปลิวออกไปทันที

พระเจ้า HP เกลี้ยงเลย!

มองเห็นตัวเลขที่มุมขวาบนกลายเป็น 0 ผมก็ตกใจกลัวจนหน้าเขียว

“เธอจะฆ่าฉันเหรอ! ยัยฆาตกร!”

“อย่าห่วงไป ถึง HP จะหมดแล้ว ขอแค่ไม่ได้รับการโจมตีถึงชีวิตภายในห้าวินาทีก็ไม่ตาย การตายภายในขอบเขตของหมู่บ้านจะฟื้นคืนชีพใหม่ที่วิหาร เพราะงั้นไม่ต้องกังวลไปหรอก”

มองเห็นท่าทางผ่อนคลายของเธอ ผมก็อยากรู้ว่าเธอทำการทดลองมาหลายครั้งแล้วใช่ไหมถึงรู้กฎพวกนี้…

แต่ความจริงคือผ่านไปห้าวินาที HP ของผมก็เริ่มฟื้นฟูช้าๆ

“อย่ามองฉันแบบนี้สิ นายก็รู้ว่า NPC บางคนเวลาสนทนาจะเข้าสู่โหมดพิเศษไม่ใช่เหรอ? ถ้านายกำลังเล่นเกม ปกติแล้วจะรับเควสต์ได้ที่ไหนล่ะ?”

ผมคิดสักครู่แล้วมองทางเธอ

“หัวหน้าหมู่บ้าน”

“ฉลาดมาก”

บ้าเอ๊ย ยัยนี่อารมณ์ไม่ปกติ แต่พอยิ้มขึ้นมากลับน่ารักชะมัด