ในเมื่อตัดสินใจว่าจะเดินทางด้วยกันแล้ว การแลกเปลี่ยนข้อมูลย่อมเป็นเรื่องสําคัญที่ขาดไม่ได้เป็นธรรมดา

 

ยิ่งไปกว่านั้น ก็ได้ของดีจากองค์หญิงแอนมาไม่น้อยแล้ว ในตอนนี้ย่อมไม่ อาจปิดบังข้อมูลต่อไปได้อีก

 

ผมอธิบายการคาดเตาโดยประมาณผ่านแผนที่แผ่นนั้น ในไม่ช้าก็ได้รับการยอมรับจากพวกเขา

 

แม้ว่าผมจะมองออกว่าอีกสองคนคล้อยตามกับองค์หญิงมากกว่า แต่ในเมื่อมีคนเข้าใจก็พอแล้

 

“พวกเรานําอุปกรณ์เวทมนตร์ระบุตําแหน่งอัตโนมัติมา เพราะฉะนั้นไม่ต้องกังวลว่าจะหลงทาง

 

องค์หญิงแอนเผยอุปกรณ์ระบุตําแหน่งที่พวกเขาพกมา รู้สึกว่าเหมือนกับ GPS เลย ข้อเสียคือมันใหญ่เกินไป ถึงกับต้องใช้แหวนมิติหนึ่งวงเพื่อบรรจุเอาไว้ชิ้นเดียว และความเร็วในการเผาผลาญคริสตัลเวทมนตร์ก็เร็วจนน่าตกใจ เพียงใช้งานครั้งเดียวก็ต้องผลาญคริสตัลเวทมนตร์ไปประมาณสามลูกบาศก์เซนติเมตรแล้ว ผลาญเงินสุดๆ

 

แต่ตอนนี้พวกเรารู้ตําแหน่งของแม่น้ําแล้ว และผมก็ไม่ต้องจ่ายค่าธรรมเนียมในการใช้คริสตัล นี้ไม่งั้นผมคงกระอักเลือดจริงๆ

 

“ปัญหาคือปรากฏการณ์ประหลาดนี้ปรากฏขึ้นมานานแล้ว ตามที่แผนกข้อมูลให้ข้อมูลข้ามาอย่างน้อยสิบห้าปีก่อนแม่น้ําสายนี้ก็เริ่มไหลแล้ว”

 

“สิบห้าปีก่อน ๆ

 

ถ้าบอกว่าไม่มีใครพบสิ่งนี้มาสิบห้าปี นี่คงเป็นไปไม่ได้ หรือว่าผมวินิจฉัยพลาติ?

 

“อ่าๆๆๆ โธ่เอ๊ย งั้นผมก็ไม่รู้จริงๆ แล้ว”

 

“อืม… ไม่เป็นไร ตรงเข้าไปดูก็ไม่เป็นไร อย่างไรการพบหัวใจคริสตัลก็เกิดขึ้นแบบสุ่ม พวกเราก็ได้รับหัวใจคริสตัลมาโดยบังเอิญ”

 

“บังเอิญ? จะว่าไปพวกคุณพบหัวใจคริสตัลได้ยังไง?”

 

“อ่า คือว่า ว่าไปแล้วเป็นแองเจล่าที่พบ

 

องค์หญิงแอนวางแผนที่ ชี้ไปยังแองเจล่าที่อยู่ข้างๆ แล้วพูดขึ้น แองเจล่าที่ได้ยินองค์หญิงพูดถึงชื่อตัวเอง จึงม้วนผมหยักศกสีน้ําเงินของตัวเอง จากนั้นทําท่าเคารพของชนชั้นสูง

 

“สามารถช่วยเหลือองค์หญิงได้ถือเป็นเกียรติของข้า แค่กๆ เอาล่ะ อันที่จริงข้าชิงหัวใจคริสตัลอันนั้นมาจากตัวสัตว์อสูร”

 

“ซึ่งมา?”

 

ผมนวดหว่างคิ้ว แล้วถามด้วยความจริงจัง

 

“เซอร์แองเจล่า อธิบายรายละเอียดหน่อยได้ไหม?”

 

“ได้สิ”

 

ตั้งแต่พูดคุยด้วยความยกย่องแล้วไอ้หมอนี่ก็ดูพูดง่ายขึ้น

 

“ในตอนนั้นข้า อีเลนแล้วก็องค์หญิงรวมถึงผู้ติดตามของนางเข้าไปในป่า ข้าก็รับรู้ได้ว่ามีบาง สิ่งตามพวกเรามาตลอด ต่อมา ตอนที่หันหลังไปมองโดยบังเอิญ ข้าพบว่าข้างหลังพวกเรามีสิ่งมีชีวิตลึกลับสีดําตัวหนึ่งมองพวกเราอยู่บนต้นไม้ไม่ไกล”

 

“เพราะงั้นคุณก็เลยฆ่ามัน?”

 

ตามอยู่ข้างหลัง นั่นน่าจะเป็นอาจารย์ที่ตามพวกนายมาสินะ? มอนสเตอร์ที่น่าสงสารน่าจะเพียงแค่ปรากฏตัวแถวนั้นพอดี

 

“เปล่า เจ้านั่นรวดเร็วเกินไป พวกเราใช้ถนน้ำโจมตีพร้อมกัน อีกฝ่ายก็หลบไปได้อย่างง่ายดาย

 

“สัตว์อสูรที่มีความว่องไวสูงเหรอ”

 

ในสิ่งมีชีวิตที่มีความว่องไวสูง นอกจัมเปอร์แล้วยังมีสิ่งมีชีวิตอื่นๆ อีกมากมายที่มีพลังโจมตีสูง แต่จัมเปอร์เป็นตัวที่อันตรายที่สุดในนั้น

 

“งั้นสุดท้ายพวกคุณจัดการมันยังไง?”

 

“อิ่ม! นั่นเป็นเพราะข้ามีสกิลที่ได้รับมือกับศัตรูที่มีความเร็วสูงแบบนี้โดยเฉพาะ

 

พูดจบ ธาตุสีน้ำเงินที่สะสมบนตัวแองเจล่าอย่างรวดเร็ว แต่ว่า บนตัวเขากลับไม่มีลวดลายเวทมนตร์ที่ปรากฏเหมือนตอนปล่อยสกิล แต่แทนที่ด้วยแผ่นฟิล์มบางสีน้ําเงินลอยอยู่บนผิวเขา!

 

ไม่ถูก ไม่ใช่แผ่นฟิล์ม เพราะวินาทีต่อมาเงาสีน้ําเงินที่รูปร่างคล้ายกับแองเจล่าก็เดินออกมาจากบนตัวเขา แล้วเงานี้มียังเป็นสามมิติ ไม่มีหน้าตา ดูแล้วคล้ายกับภาพเงาของแองเจล่า

 

“บลูแฟนธอม หนึ่งในสี่มหาเวทวิญญาณของตระกูลปอมเปอีแม้ว่าตระกูลปอมเปอีจะไม่ได้ โดดเด่นในเรื่องการค้าขายหรือว่าการเมือง แต่ความสามารถในการใช้คาถาลวงตานั้นค่อนข้างมีชีอเสียง เป็นหนึ่งในตระกูลที่แข็งแกร่งที่สุดในการใช้คาถาลวงตาสายนา”

 

ลอธิบายอยู่ข้างๆ

 

“ฮัลนายนรู้เยอะจริงๆ”

 

ผมพูดอย่างประหลาดใจ

 

“เปล่าหรอก แต่เมื่อก่อนขาเคยอ่านมาพอดี”

 

หลังวิญญาณน้ำถูกอัญเชิญออกมาก็เคลื่อนไหวอยู่ในปาด้วยความเร็วสูงความเร็วนี้ ใกล้เคียงกับการเคลื่อนที่ของยูบริส

 

คาถาลวงตา…คาถาลวงตารวมกับเข้าเวทมนตร์ได้ด้วยเหรอ? ผมยังรู้สึกค่อนข้างปกติตอนที่เห็นอาชีพอัศวินเวทกับนักฆ่าเวทมนตร์ แต่แม้กระทั่งของอย่างคาถาลวงตาก็สามารถรวมเข้าไป ได้ตกลงมันเป็นความจริงหรือภาพลวงตากันแน่?

 

ผมเพิ่งคิดจะสัมผัสมัน เงาสีน้ำเงินกลับกลายเป็นธาตุเวทมนตร์สลายไปในอากาศทันที

 

“สิบวินาทีคือขีดจํากัดของข้าแล้ว แม้ว่ามันจะเร็วมาก แต่นอกจากใช้ลอบโจมตีแล้วก็ไม่มีประโยชน์อื่นอีก”

 

แองเจล่าหอบไปด้วยพูดไปด้วย ดูเหมือนของนี้จะไม่ได้ผลาญแค่มานาของเขา ยังผลาญแรง กายของเขาไม่น้อย

 

“ ก็หมายความใช้ “บลูแฟนธอม” จัดการสัตว์อสูรประหลาดตัวนั้นได้ใช่ไหม?”

 

“ใช่แล้ว แม้ว่ามีเวลาเพียงสิบวินาที แต่ใช้ “บลูแฟนธอม” แค่ครู่เดียวก็จัดการอีกฝ่ายได้ จากนั้นพวกเราจึงรีบไปข้างหลัง และพบหัวใจคริสตัลข้างใต้ตําแหน่งที่มอนสเตอร์ตัวนั้นปรากฏ”

 

“อืม ก็หมายความพวกคุณไม่เห็นศพของสัตว์อสูรตัวนั้นสินะ?”

 

“ใช่แล้ว”

 

สัตว์อสูรส่งหัวใจคริสตัลให้แปลกจริงๆ ทําไมพวกผมถึงไม่พบเรื่องดีขนาดนั้นบ้าง?

2007

 

ทําไมมันเหมือนกับคุณสมบัติของเทพธิดาแกะที่ชอบอยากรู้อยากเห็นใน TraiXX series เลยเจอของดีแบบนี้ถ้าไม่เก็บไว้ผมคงรู้สึกผิดต่อตัวเองแน่

 

“แม้ไม่รู้ว่าเป็นสิ่งมีชีวิตอะไร แต่ในเมื่อรู้แล้วสัตว์อสูรแบบนี้จะให้หัวใจคริสตัล ต่อไปพวกเราก็สังเกตสัตว์อสูรแบบนั้นไว้ก็พอ”

 

“สําหรับเรื่องนี้ ดูเหมือนคงเป็นไปไม่ได้”

 

องค์หญิงแอนถอนหายใจ

 

“ตั้งแต่นั้นมาพวกเราก็ไม่เคยพบสัตว์อสูรที่คล้ายกันอีกเลย แม้กระทั่งสัตว์อสูรธรรมดาก็ไม่เคยพบ

 

“ไม่พบ?”

 

ผมมองทางซิกซ์ที่อยู่ข้างองค์หญิงแอน

 

“คุณให้ซิกซ์ลบรังสีฆ่าฟันบนตัวแล้วรึยัง? ถ้าคงรังสีฆ่าฟันไว้ตลอด แม้แต่ “จัมเปอร์ มอนสเตอร์ระดับนั้นก็คงไม่กล้าเข้าใกล้

 

“ชิกซ์!”

 

“ขอประทานอภัยเพศะองค์หญิง!”

 

ซิกซ์คุกเข่าลงทันที

 

“ข้าไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้เป็นความผิดของข้าเอง! ขออภัยที่ทําให้องค์หญิงเสียหาย! โปรดลงโทษข้าด้วย!”

 

“อ้า โธ่เอ๊ย ๆ

 

องค์หญิงแอนสายศีรษะอย่างจนปัญญา

 

“ลงโทษเจ้ามีประโยชน์อะไร?”

 

“องค์หญิงแอน คุณซิกซ์ทําแบบนี้เพื่อความปลอดภัยของคุณ ดังนั้น ๆ

 

“ข้ารู้แล้วๆ”

 

องค์หญิงแอนถอนหายใจตัดบทผม

 

“ข้ากับซิกซ์เป็นเพื่อนรักกันมานานแล้ว ข้าไม่ลงโทษนางหรอก วางใจเถอะ”

 

“องค์หญิงข้า”

 

“เอาล่ะ เจ้าก็คุ้มกันให้ดีก็พอ ถ้าไม่มีคนทําร้ายข้า ก็อย่าปล่อยรังสีฆ่าฟัน”

“ ทราบแล้วเพศะ องค์หญิง”

 

ซิกข์พูดไปด้วยพลางลุกขึ้นยืน จากนั้นแทรกตัวอยู่ข้างหลังองค์หญิงแอน บนใบหน้ายังมีรอยยิ้มตามแบบฉบับเหมือนก่อนหน้า

 

ยัยนี้ไม่ได้สวมหน้ากากใช่ไหม? แม้ว่าการแสดงออกจะเป็นรอยยิ้มที่เป็นมิตร แต่ความรู้สึกประหลาดก็ไม่ได้เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย ช่างเถอะ อย่าไปสนใจเลย

 

“แต่ถ้าต้องการหา พวกเราน่าจะหาสัตว์อสูรที่ลักษณะพิเศษ”

 

“ฟีลพูดถูก อย่างไรชะในป่านี้ก็มีอสูรมากขนาดนี้ หากต้องการหัวใจคริสตัลก็คงปรากฏแค่บนตัวสัตว์อสูรที่มีลักษณะพิเศษ”

 

นึกไม่ถึงว่าคนที่เห็นด้วยกับผมเป็นคนแรกจะเป็นอีเลน เขาหยิบเอาหนังสือที่เหมือนกับพจนานุกรมออกมาจากในกระเป๋า หลังจากพลิกไปหลายหน้าก็หันมาทางผม

 

“ข้างในนี้มีชื่อของสัตว์อสูรที่ปรากฏตัวในปากริฟฟิน ปรับปรุงแก้ไขครั้งสุดท้ายเมื่อห้าปีก่อนข้อมูลบนนี้ค่อนข้างเชื่อถือได้

 

“สุดยอด!”

 

ในหนังสือมีข้อมูลจุดอ่อนและรายละเอียดของสัตว์อสูร น่าตกใจจริงๆ

 

โลกนี้ยังมีชุดข้อมูลที่คล้ายกับหนังสือกลยุทธ์ตัวย! นี่มันเยี่ยมจริงๆ!

 

“พูดง่ายๆ ก็คือป่าแห่งนี้แบ่งเป็นสองส่วนคือชั้นในและชั้นนอก ชั้นนอกก็คือป่าพวกนี้ และ ชั้นในก็คือภูเขาลูกนั้น ข้างในป่ามี “จัมเปอร์มรกต” ที่ครอบครองความเร็ว และ “ผู้รับใช้สายลมปี ศาจ” ที่ครอบครองพลังโจมตี แล้วยังมี “เต่าติน สัตว์อสูรที่หาได้ยากยิ่ง ส่วนชั้นในนั้น แทบทุกศ รั้งจะพบสัตว์อสูรที่แตกต่างกัน เรียกได้ว่าเป็นดินแดนที่เต็มไปด้วยปริศนา”

 

“เป็นแบบนี้ ถ้าสามารถไปถึงภูเขาได้ ความเป็นไปได้ที่พวกเราจะชนะก็มีไม่น้อยเลยใช่ไหม?”

 

“ดูเหมือนจะใช่”

 

แล้วยังต้องป็นภูเขาอีกโธ่เอ๊ย

 

“ตอนนี้ท้องฟ้ามืดแล้ว ข้าไม่อยากเดินทางตอนกลางคืน ทุกคนเตรียมของพักผ่อนเถอะ”

 

องค์หญิงพูดจบ จึงหยิบเอากล่องลูกบาศก์ขนาดเล็กออกมาจากในแหวนเก็บของมาวางไว้บน พื้นจากนั้นก็ใช้ไม้คทาแตะมัน

 

ครูต่อมา บ้านหลังเล็กสูงประมาณสองเมตรก็ปรากฏตรงหน้า!

 

พระเจ้าช่วย โลกนี้มีของสะดวกแบบนี้ด้วยเหรอ?

 

มองทางคนอื่น ทุกคนต่างหยิบของที่คล้ายกันออกมา แม้แต่ฮีลก็ไม่เว้น

 

“ ฟีล เจ้าเป็นอะไร?”

 

น่าจะเป็นเพราะเห็นผมไม่มีปฏิกิริยา ฮีลจึงเดินมาทางผมแล้วถาม

 

“คือว่าทําไมพวกนายถึงมีบ้านที่สะดวกแบบนี้ด้วยล่ะ?”

 

“เอ?”

 

ฮัลมองผมอย่างประหลาดใจ

 

“บนประกาศของสถาบันบอกว่า “บ้านเวทมนตร์พกพา เป็นของที่สามารถใช้ได้ มีให้พวกเราซื้อ เจ้าไม่เห็นเหรอ?”

 

อาจารย์แมรีไม่เคยให้ของแบบนี้กับผมเลย!!