ยอดหญิงแห่งวังหลัง – ตอนที่ 69.4
ตอนที่ 69-4 พี่สามอยู่ที่นี่
เหตุผลที่ท่านผู้อาวุโสหลีดูแลฮูหยินสามมาโดยตลอด นั่นเป็นเพราะบุตรชายคนเล็กของนางจากไปก่อนวัยอันควร ดังนั้นจึงรู้สึกสงสารหญิงม่ายผู้นี้เป็นอย่างมาก
และสําหรับหลานชายบุญธรรมหลี่หมิ่นเต่อนั้น อันที่จริงนางมิได้มีความรักต่อเขามากนัก
สําหรับฮูหยินใหญ่และฮูหยินรองนั้น พวกนางมีความขุ่นเคืองใจต่อฮูหยินสามอย่างลึกซึ้งมานานแล้ว
หรือพวกนางมีความโลภต่อทรัพย์สินและความมั่งคั่งของฮูหยินสามมานานแล้ว จนพวกนางมีความต้องการที่จะกําจัดนายท่านคนที่สาม
แม้ว่าเว่ยหยางสัญญาว่าจะดูแลเขา แต่นางยังคงต้องต่อสู้ฮูหยินใหญ่อยู่ตลอดเวลา และทุกครั้งจะต้องใช้ชีวิตของตนเองเป็นเดิมพันในการต่อสู้
แต่หากนางต้องปกป้องเด็กผู้นี้ควบคู่ไปกับการต่อสู้ ก็คงจะเป็นการยากลําบากสําหรับนางและหากนางเกิดพลาดพลั้งขึ้นมา กรณีนี้หมินเพื่อจะทําอย่างไรต่อไปในวันข้างหน้า
“มันคือท่านป้าสะใภ้ใหญ่ ”
นัยน์ตาใสของหลี่หมินเพื่อพัฒนาความขุ่นเคืองโดยมิรู้ตัว
เขากัดริมฝีปากของตนเองจนกลายเป็นหยดเลือดที่สดใส
“หากมิใช่เพราะนาง ท่านแม่คงมิติดโรคระบาด…”
เมื่อได้ยินดังนั้นหลเว่ยหยางจึงรู้สึกตกใจมาก และรู้สึกว่ามีความหมายบางอย่างซ่อนอยู่ในคํากล่าวของเขา
แต่ความคิดนี้หายไปในพริบตา ขณะที่การหายใจของนางเริ่มเร่งด่วนเล็กน้อย
“หมินเต๋อ เจ้ารู้หรือไม่ว่ากําลังกล่าวอันใดออกมา?”
เสียงของหลี่หมิ่นเต่อจางหายไปขณะที่ศีรษะของเขาฝังอยู่ในฝ่ามือของตนเอง
เมื่อหลี่เว่ยหยางได้ยินน้ําเสียงแหบแห้งที่เกิดจากความเศร้าโศกและความโกรธแค้นเมื่อครู่ทําให้นางรู้สึกว่าความไร้เดียงสาและความขี้ขลาดของเด็กผู้นี้มิได้หลงเหลืออยู่แล้ว
ในตอนนี้เหลือเพียงแค่ความรู้สึกเกลียดชังที่แสนจะเย็นชา
“ครึ่งเดือนก่อน ท่านแม่ช่วยหญิงสาวผู้หนึ่งระหว่างการเดินทางกลับมาจากการสวดอ้อนวอนที่วัด
โดยการให้อาหารและน้ําแก่หญิงผู้นั้น ทําให้นางรู้สึกขอบคุณท่านแม่ แต่ต่อมาพบว่านางมาจากพื้นที่ซึ่งมีโรคระบาด
ตอนแรกเรามิได้คิดอันใดมาก แต่หลังจากที่ท่านแม่มีอาการป่วย ข้าจึงนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์นั้น
ข้ารู้สึกว่ามีบางอย่างที่ผิดปกติ เพราะถนนสายนั้นเป็นทางผ่านสําหรับผู้ที่จะขึ้นเขาไปเพื่อสวดมนต์
และผู้คนที่ต้องการจะหนีจากภัยพิบัติ น่าจะมุ่งหน้าไปยังตัวเมืองที่มีความเจริญรุ่งเรือง
เหตุใดพวกเขาจึงไปที่ภูเขาอันห่างไกล?
และตลอดทางนางต้องพบเจอรถม้านับถ้วน แต่นางมิได้ใส่ใจ แต่กลับมาเป็นลมหมดสติอยู่หน้ารถม้าของท่านแม่?
และในตอนที่นางได้รับน้ําและอาหารแล้วนั้น นางมิยอมจากไปอย่างง่ายดาย แต่นางต้องการแสดงความขอบคุณต่อหน้าท่านแม่?
อีกทั้งนางยังมอบสายสิญจน์ให้กับท่านแม่เป็นของขวัญเพื่อแทนคําขอบคุณ แม้ว่าท่านแม่จะมิยอมรับ แต่นางก็ได้สัมผัสสิ่งนั้นไปแล้วในที่สุด…”
หลี่เว่ยหยางมีความรู้สึกประหลาดใจกับสิ่งที่เขาเล่าให้ฟัง
นั่นหมายความว่า เรื่องที่ฮูหยินสามติดเชื้อโรคระบาดอย่างกะทันหันนั้น มีความเกี่ยวข้องกับฮูหยินใหญ่หรือไม่?
หมินเต๊อคงมิได้กล่าวโดยมมีเหตุผล!
ดวงตาของนางลดลงมาบนมือของเขาโดยมิรู้ตัว และทันใดนั้นก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจว่า
นางรีบดึงกําปั้นที่กําแน่นของเขาออก และพบว่าฝ่ามือของเขาเต็มไปด้วยเลือดจากบาดแผลที่ฉีกขาดหลเว่ยหยางกระซิบอย่างแผ่วเบาด้วยความเป็นห่วงว่า:
“เจ้าบ้าไปแล้ว!”
“ข้าถูกท่านพ่อท่านแม่ทิ้งตั้งแต่ยังเด็ก ข้ามิรู้ว่าตนเองเป็นใคร ข้ามรู้ด้วยซ้ําว่าตัวตนของข้าคืออันใด
ท่านแม่พบข้าที่ทางเข้าวัดแห่งหนึ่ง ในตอนที่นางพบข้านั้น นอกจากจี้หยกชิ้นนี้แล้ว ข้าก็มมีอันใดอีก
เพื่อป้องกันมิให้ผู้คนสงสัยในตัวข้า ท่านแม่จึงคิดหาวิธีที่จะจัดเตรียมให้ข้าได้เข้ามาอยู่ในบ้านตระกูลหลี่แห่งนี้ โดยการรับข้ามาเป็นบุตรบุญธรรมอย่างเป็นทางการ
แม้ว่าในครอบครัวนี้จะมิมีผู้ใดชอบข้ามากนัก แต่ข้าก็มิเคยใส่ใจ เพราะสิ่งเดียวที่ข้าสนใจคือครอบครัวนี้มีนางอยู่
ข้าต้องการเพียงแค่ครอบครัว หากท่านแม่มิอยู่แล้ว ข้าจะทําอย่างไรดี…” เขากระซิบอย่างเศร้าสร้อย
สวรรค์ช่างไร้ความปรานี สวรรค์ต้องการพรากความสุขเดียวของเด็กชายผู้นี้ไป
บ้านตระกูลหลี่แห่งนี้มิใช่ที่หลบภัย ทุกคนที่นี่น่ากลัวมาก แม้ว่าจะมีรอยยิ้มที่อ่อน โยนและเป็นมิตรบนใบหน้า
แต่ภายในใจของพวกเขานั้นช่างน่าขยะแขยงและน่าสะอิดสะเอียนยิ่งนัก
“ข้ามมีอันใดนอกจากท่านแม่. เหตุใด…เหตุใดพวกเขามีปล่อยนางไป…”
น้ําเสียงของเขาค่อย ๆ เปลี่ยนไปจากเสียงที่ขาดช่วงในตอนแรกกลายเป็นน้ําเสียงที่หนาวเหน็บ
เขาก้มศีรษะลง และความชัดเจนในดวงตาของเขากลายเป็นความลึกลับและมืดมิด เหมือนอัญมณีที่ล้ําค่าเพียงแค่ว่าในตอนนี้มันมิสามารถเปล่งประกายออกมาได้เท่านั้น
หลี่เว่ยหยางนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ นางมิรู้ว่าจะปลอบโยนเด็กผู้นี้ที่หัวใจเต็มไปด้วยความแค้นได้อย่างไร
เขาถูกบิดามารดาผู้ให้กําเนิดทอดทิ้ง และยังต้องมาเผชิญกับสถานการณ์ที่สิ้นหวังขอมารดาบุญธรรม…
หลเว่ยหยางจ้องมองดูเขา และมีช่วงเวลาหนึ่งที่ดูเหมือนว่า นางกําลังมองดูชีวิตในอดีตของตนเอง
ในตอนที่นางเดินทางมาถึงบ้านตระกูลหลีเป็นครั้งแรก และนางยืนอยู่ที่บริเวณประตูทางเข้าด้วยหัวใจที่สับสนและว้าวุ่น
โดยมิรู้ว่า นางจะได้รับความโปรดปรานจากท่านพ่อและผู้คนในครอบครัวหรือไม่ และหากมได้เป็นดั่งหวังนางจะเดินต่อไปอย่างไร เช่นเดียว
กับหมินเต๋อในตอนนี้
ในตอนนั้นนางต้องการผู้ใดสักคนที่รักและห่วงใยนางอย่างแท้จริงและพร้อมที่จะก้าวไปข้างหน้าเพื่อฝ่าฟันอุปสรรคไปด้วยกัน
นางมิปรารถนาให้เด็กชายที่อยู่ตรงหน้าผู้นี้ ต้องกลายมาเป็นเหมือนนาง
หลี่เว่ยหยางถอนหายใจอีกครั้ง ขณะที่เงยหน้าขึ้นช้า ๆ อย่างคาดหวัง
และได้เห็นดวงตาของเด็กชายเอ่อล้นไปด้วยน้ําตา หัวใจที่มีพลังของนางจึงส่งผ่านกําลังใจออกมาทางรอยยิ้มอย่างอบอุ่น
“อย่าร้องไห้ เจ้ายังมีพี่สามอยู่ที่นี่ทั้งคน!”
หลี่หมินเพื่อจับมือของนางมาวางไว้บนแก้มของตนเองแน่น ราวกับว่าเขาได้รับความอบอุ่นอย่างท่วมท้นจนเต็มหัวใจ
คอมเม้นต์