บทที่ 27 ธาตุเวทมนตร์ทั้ง 10 และอาณาจักรเหมันต์

“ว่าไง ข้าชื่อแดเนียล คาเกโบนะ”

แดเนียลเป็นหนุ่มหล่อมีมารยาทดีพร้อมด้วยเสื้อผ้าและเครื่องประดับที่ดูสง่างาม พอเห็นเหมิงเหล่ย แดเนียลก็ออกตัวทักทายเขาทันที เขายิ้มออกมาด้วยความจริงใจและเป็นมิตร แบบที่ไม่ว่าใครเห็นก็ต้องรู้สึกดีด้วยแน่ๆ

“สวัสดี ข้าเหมิงเหล่ย”

เหมมิงเหล่ยเองก็ยิ้มตอบรับก่อนจะยื่นมือออกไปเพื่อจับ

“ตอนที่ข้าเข้ารับการทดสอบเวทมนตร์ ข้าได้ยินข่าวว่ามีชาวมนุษย์คนนึงทดสอบได้พรสวรรค์ระดับดีเยี่ยมม ไม่แพ้กับอัจฉริยะในปีนี่ที่เป็นลูกครึ่งมังกรชื่อออดอสเลย” แดเนียลพูดพร้อมสีหน้าเป็นมิตร “ข้าเองก็อยากจะมาทำความรู้จักเป็นการส่วนตัว เผื่อว่าจะได้เห็นได้ชมหน้าตาของอัจฉริยะด้านเวทของจริง แต่ไม่นึกไม่ฝันเลยว่าจะได้มาเจอเจ้าเร็วขนาดนี้”

“แล้วเป็นไงละ พอได้เจอ ผิดหวังรึเปล่า ความหวังลมๆแล้งๆที่จะได้เห็นผู้ยิ่งใหญ่สลายหายไปเลยไหมละ”เหมิงเหล่ยกระพริบตาแล้วหัวเราะออกมา

“เปล่า ไม่เลย ไม่ได้ผิดหวังแม้แต่นิดเดียว ในทางกลับกัน เจ้าเองก็เป็นแบบที่ข้าคิดไว้เป๊ะเลย” แดเนียลยิ้มแล้วพูด “มีคำกล่าวที่ว่า อย่าตัดสินคนจากหน้าตา คนเก่งๆหลายคน หน้าตาธรรมดาๆก็มีถมไป”

“ใช่ไหมละ คนหล่อหน้าตาดีแต่ฝีมือไม่เอาถ่านก็มีถมไปใช่มะ”

ฮาร์ตหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดี หลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็เหมือนคิดขึ้นมาได้ว่าตัวเองเหมือนจะพูดผิดไปหน่อย เลยหันไปโบกมือโบกไม้แล้วพูด “เออ แดเนียล ข้าไม่ได้พูดถึงเจ้านะ เจ้าหน่ะต่างไปจากคนหล่อคนอื่นๆรู้ไหม แหะๆ”

แดเนียลยิ้มก่อนจะพูด “ไหนๆวันนี้ก็เป็นครั้งแรกที่เล่าได้เจอกัน เราไปหาอะไรกินด้วยกันไหม วันนี้ข้าเลี้ยงเอง”

“555 จะให้เจ้าเลี้ยงข้าได้ยังไงกันละ ข้าเป็นคนพาเจ้ามานะ” ฮาร์ตยิ้มอย่างอารมณ์ดีก่อนจะตบอก “ไปกันเถอะ ไม่เป็นไร ข้าเลี้ยงเอง เออ พี่ชาย แล้วเพื่อนร่วมหอของเจ้าอยู่ไหนกันละ ชวนเข้ามากินข้าวด้วยกันไหม”

“เออ คือ เขา….”

เหมิงเหล่ยเกาหัวไม่รู้ว่าจะพูดยังไงดี

และในตอนนั้น รูมเมทของเขาก็เดินลงมาข้างล่างพอดี ฮาร์ตเลยตะโกนทักทายด้วยความอบอุ่น “เจ้าหน่ะ เป็นรูมเมทของเหมิงเหล่ยใช่ไหม ยินดีที่รู้จักนะ ข้าชื่อฮาร์ต ไปกินข้าวด้วยกันไหม”

“ไม่ไป”

…

ฮาร์ตที่โดนปฏิเสธแบบไร้เยื้อใยทำหน้าเศร้าทันทีเหมือนโดนหักอก แต่โชคยังดีที่อาหารมื้ออร่อยมันช่วยเยียวยาจิตใจของเขาได้ เขากินอย่างมีความสุขกับเพื่อนๆของเขา

อาหารในร้านของทวีปแดนสวรรค์นั้นเรียกได้ว่าอร่อยมาก และเหมิงเหล่ยก็รู้สึกมีความสุขสุดๆ อาหารทุกอย่างของที่นี่อร่อยกว่าเนื้อตากแห้งโง่ๆตอนที่เขาอยู่ในหมู่บ้านมาก ๆ มันเป็นทั้งอาหารตาและโอชาลิ้นจนแค่มองก็น้ำลายไหล

ทั้ง3 คนกินและพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน พวกเขาต่างสนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ แน่นอนละ การสานสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนนั้น ถูกสร้างได้ดีที่สุดตอนที่กินข้าวด้วยกันนี่ละ

หลังจากรับประทานอาหารกันเสร็จ ทั้ง3 คนก็ออกเดินทางกลับหอกันไป และหลังจากอาบน้ำเรียบร้อย เหมิงเหล่ยก็เริ่มกระบวนการทำจิตสมาธิตามปรกติ

ตอนนี้เขาทำจิตสมาธิแทนการนอนจนกลายเป็นนิสัยไปแล้ว

มันก็แค่เป็นอีกวันนึงที่เขาไม่ได้นอน และในวันถัดมา เหมิงเหล่ยก็ออกจากหอพักแต่เช้า วันนี้เป็นวันแรกของการเข้าเรียนก็จริง แต่มันก็เป็นวันที่ตารางแน่นมากๆเหมือนกัน เริ่มจากการปฐมนิเทศยามเช้า มีประชุมเด็กใหม่ตอนเที่ยง อัดแน่นซะจนไม่มีเวลาพักเลย

รุ่นปีนี้มีนักเรียนใหม่ทั้งหมด 98 คน ถูกแบ่งออกเป็น 2 คลาส คลาส 1 กับ คลาส 2 แต่ละคลาสมี 49 คน โดยมี หัวหน้าอาจารย์ 1 คน ไกด์นำคลาส 1 คน แล้วก็ผู้ช่วยอีก 10 คน

หัวหน้าอาจารย์นั้นเป็นจอมเวทรุ่นใหญ่ที่ถูกมอบหมายจากวิทยาลัยโดยตรง และไม่ได้มีหน้าที่สอนในแต่ละวันโดยตรง การสอนจะเป็นหน้าที่ของไกด์นำคลาสทั้งหมด ส่วนผู้ช่วยอีก 10 คนนั้นเป็นตัวแทนจอมเวทประจำธาตุทั้ง 10 พวกเขาเป็นรุ่นพี่ปีโตมีหน้าที่ตอบคำถามและช่วยเหลือเรื่องต่างๆภายนอกการเรียนการสอน

ธาตุทั้ง 10 นั้นแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

ดิน น้ำ ลม ไฟ ไม้ เหล็ก สายฟ้า แสง มืด ความเย็น

ธาตุทั้ง 10 นั้นมีเหมือนกันหมดในทุกๆวิทยาลัยเวทมนตร์ของแดนสวรรค์ รวมไปถึง โรงเรียนเวทมนตร์ที่แยกย่อยมาจากวิทยาลัยใหญ่อีกด้วย

พิธีเปิดการศึกษาและปฐมนิเทศที่น่าเบื่อ ในที่สุดก็จบลงไปในช่วงเช้า

หลังจากกินข้าวเที่ยงกันเสร็จ เหมิงเหล่ยกับคนอื่นๆก็โดนเรียกไปที่ห้องเรียน โดยไกด์คลาสเป็นผู้รับหน้าที่ประชุมเด็กใหม่

รุ่นพี่สาวหุ่นดี ผมบลอนด์สวย ตาสีฟ้าเดินเข้ามาในห้องแล้วยืนตรงโพเดี่ยมก่อนจะพูดแนะนำตัวเอง

“สวัสดีทุกๆคน ข้ามีชื่อว่าเจนนี้ เลน เป็นรุ่นพี่ปี 6 และข้าก็เป็นไกด์ของคลาส 1 และเป็นนักเวทธาตุลมระดับ 6 ด้วย ตลอดทั้งปีนี้ ข้าจะเป็นผู้ที่รับผิดชอบการสอนทั้งหมดในคลาสนี้…”

“พระเจ้ามังกรช่วย”

“โคตรสะบึมเลยวะ”

“ของโคตรดี”

“ไกด์คลาสของเราเป็นรุ่นพี่สาวสุดสวยชาวมนุษย์เหรอเนี่ย”

“แถมเก่งซะด้วยนะ เป็นนักเวทธาตุลมระดับ 6”

“หึหึ สวยซะจนน่าพากลับบ้านไปนอนกกบนเตียงเลย…”

พอเห็นรุ่นพี่สาวสุดสวยแล้ว นักเรียนใหม่แต่ละคนก็มีการแสดงออกที่ต่างกัน บ้างก็ชื่นชม บ้างก็ตื่นเต้น บ้างก็ดูเฉยๆ บ้างก็อยากได้อยากโดน หงี่ขึ้นมาออกหน้าออกตา

เป็นกลุ่มคนที่มีความหลากหลายมาก

เหมิงเหล่ยเองก็เฉยๆ แต่มองดูรอบๆแล้ว เด็กใหม่คลาส 1 ทั้งหมด 49 คน กว่า 30 คนนั้นเป็นครึ่งมังกร และเกินครึ่งนึงในนั้นเป็นผู้ชาย ไม่รู้ว่าพวกผู้ชายพวกนั้นมันได้พรสวรรค์ของสายเลือดมังกรมามากน้อยแค่ไหน แต่ที่แน่ๆ พวกเขาได้ความหื่นของสายเลือดมังกรมาเต็มๆ

ชายกลัดมันทุกคนไม่ค่อยเก็บอาการกันเท่าไร จ้องรุ่นพี่เจนนี้ตาเป็นมัน จนเหมิงเหล่ยเองก้พูดอะไรไม่ออก

แต่รุ่นพี่เจนนี้เองก็ดูเหมือนจะชินแล้ว ที่เห็นแบบนั้น เธอเลยไม่ค่อยจะแคร์แล้วพูดขึ้นมา “ต่อไป ข้าอยากจะให้พวกเจ้าแนะนำตัวเองให้ทุกคนรู้จักกันบ้าง เริ่มจากแถวหน้าก่อนเลย”

เหล่าชายกลัดมันฟื้นสติของตัวเองกลับมาอย่างรวดเร็ว แล้วนั่งตัวตรงยืดอก

“สวัสดีทุกคน ข้าชื่อแลรี้ บิลลี้ จากจังหวัดฮั่วหลานนะ”

“ยินดีที่ได้รู้จักนะทุกคน ข้าชื่อมอนตี้ ดันบาร์จากจังหวัดโอเด้”

“สวัสดีทุกคน ข้าชื่อทันน่า ไอรัมจาก อานาจักรเหมันต์”

“เอ๋ มีคนมาจากอาณาจักรเหมันต์ด้วยเหรอ

สีหน้าประหลาดใจปรากฏขึ้นมาเล็กน้อย อาณาจักรเหมันต์ที่ว่านั้นตั้งอยู่ชายแดนทิศเหนือของจักรวรรดิ มันเป็นอาณาจักรที่หิมะปกคลุมตลอดทั้งปี ถึงได้ชื่อว่าอาณาจักรเหมันต์

อาณาจักรมังกรไฟนั้นตั้งอยู่ทางฝั่งตะวันตกของจักรวรรดิ ซึ่งห่างไกลจากอาณาจักรเหมันต์มากๆ ถึงขนาดใช้สัตว์ปีกบินไปยังต้องใช้เวลาเกือบครึ่งปีกว่าจะถึงอาณาจักรเหมันต์

เพราะงั้นการที่มีคนจากอาณาจักรเหมันต์ลงทุนมาเรียนถึงนี้จึงเป็นเรื่องน่าประหลาดใจจนทำให้มีแต่คนหันมามองเธอทันที

เธอสวมชุดเดรสสีขาวสะอาด มีเขาสีแดงเล็กๆอยู่ที่หัว ผิวขาวนวลเหมือนหิมะ เป็นเผ่าครึ่งมังกรที่สวยมากๆคนนึง

พอสังเกตว่าทุกคนกำลังมองเธออยู่ เธอจึงยิ้มอย่างเขินๆก่อนจะอธิบาย “อาณาจักรเหมันต์ของข้านั้นตั้งอยู่ทางเขตแดนเหนือ และเชี่ยวชาญธาตุความเย็น แต่ข้ากลับมีพรสวรรค์ด้านธาตุไฟข้าเลย…”

นั้นละคือเหตุผลที่เธอมาเรียนถึงที่นี้

ทุกคนต่างรู้ดีว่าการฝึกเป็นนักเวทนั้น สภาพแวดล้อมที่เหมาะสมเป็นสิ่งที่จำเป็นมากๆ คนที่จะฝึกธาตุไฟแต่อยู่ในที่หนาวเย็นจับขั้วหัวใจนั้นทำได้ยากมากๆ เพราะว่าตอนทำจิตสมาธิ ธาตุไฟที่อยู่ในอากาศนั้นจะมีน้อยกว่าที่นี่มาก

ทันน่าเลยเลือกที่จะออกจากอาณาจักรเหมันต์เพราะเหตุผลนี่เอง

“ส่วนข้าชื่อจิมมี้ ฮัดเก้น ยินดีที่ได้พบทุกคนนะ”

“สวัสดี ข้าชื่อเหมิงเหล่ย”

“อะไรนะ”

“เหมิงเหล่ยเหรอ”

“เขาน่ะเหรอเหมิงเหล่ย”

“อัจฉริยะอันดับ1ของรุ่นนี่น่ะเหรอ”

“คนที่มีพรสวรรค์ดีที่สุดในรุ่นนี่”

ควับ

สายตาของทุกคนจับจ้องมาทางเหมิงเหล่ยทันที