ครั้งแรกที่เจี่ยงโยวนอนไม่หลับหลังกลับจากบ้านตระกูลซู

ในค่ำคืนนี้ ขอเพียงแค่เจี่ยงโยวหลับตาลง ก็จะเห็นภาพของซูหว่านที่เขย่งปลายเท้าและจูบกับพี่เซียว เจี่ยงโยวลืมตามองที่เพดาน เธอยังเห็นภาพพี่ซูที่หันกลับมากอดซูหว่านไว้ในอ้อมอก และจูบอย่างเร่าร้อน…

สรุปแล้วพี่ซูใช้วิธีแสดงความรักต่อหน้าคนผู้อื่นจนประสบความสำเร็จ ส่งผลให้นายหญิงใหญ่เอียนความรักจนนอนไม่หลับ สองสามีภรรยาซูแถมเป็นอันดับหนึ่งในบรรดาคนงานอยู่แล้ว…

เช้าวันถัดมา ครั้งแรกที่เจี่ยงโยวตื่นขึ้นเพราะนาฬิกาปลุก เธอทั้งขอบตาดำใส่ชุดนักเรียน ทั้งร้อนรนและออกจากประตูไป พอเดินมาถึงหน้าประตูห้องซูหว่าน ก็ได้เห็นซูหว่านเปิดประตูเดินออกมาพอดี เธอสวมใส่ชุดนอนสบายๆ ยังดูเหมือนง่วงนอน เห็นได้ชัดว่าเธอก็เพิ่งตื่นเหมือนกัน

สังเกตเห็นรอยจูบเล็กๆ น้อยๆ ที่โผล่ออกกระดูกไหปลาร้า สีหน้าของเจี่ยงโยวรู้สึกอึดอัดใจขึ้นมาทันที

“ที่รัก ผมอาบน้ำเสร็จแล้วนะ คุณรีบไปอาบน้ำนะ”

ทันใดนั้นได้ยินเสียงซูรุ่ยออกมาจากห้องนอน ที่แท้เมื่อคืนสองคนนี้มีอะไรกันจนตื่นสาย ตอนนี้ยุ่งอยู่กับการล้างหน้าแปรงฟัน ทั้งสองคนใช้ห้องน้ำที่มีเพียงห้องเดียวในเวลาเดียวกันซึ่งรู้ได้เลยว่าห้องน้ำนั้นแคบไปหน่อย เพราะเหตุนั้นซูหว่านจึงรีบให้ซูรุ่ยมาใช้ห้องอาบน้ำของเธอ ขณะที่เธอกำลังเปิดประตูเพื่อขึ้นไปห้องอาบน้ำประเภทห้องเดี่ยวที่ชั้นสอง คาดไม่ถึงเลยว่าจะเห็นเจี่ยงโยวอยู่ที่หน้าประตู

“พี่ พี่เซียว”

พอได้ยินเสียงซูรุ่ย เจี่ยงโยวมองเพียงชั่วครู่โดยอ้อมจากหลังของซูหว่าน ปรากฏว่าเธอเห็นผู้ชายที่สวมใส่ชุดอาบน้ำสีขาวที่กำลังเช็ดหยดน้ำบนหัวและเดินออกมาอย่างช้าๆ

ซูรุ่ยในตอนนี้เซ็กซี่มากๆ อย่างเห็นได้ชัด ชุดคลุมอาบน้ำที่หลวมๆ ทำให้หน้าอกอันน่าหลงใหลของเขาโผล่ออกมา กล้ามเนื้อทั้งเซ็กซี่และแข็งแรง มีหยดน้ำแวววาวที่กำลังส่องแสงจางๆ และรอยจูบสีแดงที่อยู่บนหน้าอกของเขายิ่งทำให้เธอจินตนาการไม่หยุด…

เจี่ยงโยวมองเพียงชั่วครู่ ใบหน้าของเธอแดงก่ำ “พวกเธอ ตามสบายนะ เดี๋ยวฉันลงไปก่อน! ”

ขณะที่พูดอยู่นั้นเธอหันหลังและจากไป

ซูหว่านหันหลังเช่นกันพร้อมกับยักคิ้ว เธอมองซูรุ่ยตั้งแต่หัวจรดเท้า

“ที่รัก คุณมองผมทำไม”

เธอมองแม่ทัพซูอย่างแปลกๆ ทันใดนั้นลางสังหรณ์ที่ไม่ค่อยดีนักผุดขึ้นมาจากก้นบึ้งของหัวใจซูรุ่ย

“ฮึ่มๆ ”

ซูหว่านก้าวขึ้นไปหนึ่งก้าว ใช้มือดึงผ้าคลุมอาบน้ำด้านหนึ่งของซูรุ่ยพร้อมกระชากเขาเข้าหาตัวเอง ส่วนมืออีกข้างถือโอกาสหยิกเนื้อนุ่มๆ ของเขา “บอกมานะ คุณตั้งใจใช่ไหม”

ซูรุ่ย “…”

ฉันไม่มีความผิดนะ!

เอ่อ

ที่รัก ทำไมคุณถึงได้มองออกนะ แม้กระทั่งผมตั้งใจออกมา “ยั่วยวนกับให้ท่า” นางเอง คุณยังจับได้อีกเหรอ

ก็ได้ แม่ทัพซูยอมรับว่าเขาตั้งใจ แต่ไม่ใช่เพราะนายหญิงใหญ่ เขาก็แค่อยากเห็นท่าทางเวลาภรรยาหึง อีกอย่างพอนึกถึงภรรยาท่าทางหลังจากที่หึงแล้ว แม่ทัพซูก็คิดว่าเหล่านักวิจารณ์กันทั้งหลายพูดถูกสักเรื่องแล้วสินะ

หึงบ่อยๆ จะได้มีประโยชน์

….

เหวินซูที่เพิ่งฟื้นยังไม่ได้ลงมาจากข้างบนในตอนเช้า ซูไห่เฉิงเป็นสามีที่แสนดีของเธอ ก็ทำอาหารทานด้วยกัน

เพราะเหตุนั้น ภายในร้านอาหารชั้นแรกของบ้านตระกูลซูเหลือเพียงแค่ซูหว่าน ซูรุ่ยและนายหญิง

เจี่ยงโยวที่พักผ่อนไม่เพียงพอมาทั้งคืนถูกซูเจียงจวินหยอกล้อเรื่องความรักอยู่ตลอดเวลาที่บนโต๊ะอาหารเพียงชั่วครู่ แม้แต่ตอนออกไปข้างนอก ซูรุ่ยยังลากซูหว่านเข้ามาหาตัวเองพร้อมกับใช้แรงจูบ “จุ๊บ” จากนั้นเธอไปทำงานด้วยความอิ่มอกอิ่มใจ

ได้เห็นเจี่ยงโยวที่หน้าตาอมทุกข์ตั้งแต่เช้า ซูหว่านก็รู้สึกสบายใจ

ครั้งนี้ทั้งสองคนนั่งอยู่บนท้ายรถ ซูหว่านฮัมเพลงรักเบาๆ ไปตลอดทางพร้อมกับใบหน้าที่ยิ้มแยมเบิกบาน ซึ่งทำให้เจี่ยงโยวหน้าบึ้งอยู่ตลอดเวลา

พอมาถึงหน้าประตูโรงเรียน เจี่ยงโยวเห็นซูหว่านหิ้วกระเป๋ารีบลงจากรถ เธอจึงรีบวิ่งไปถาม “เสี่ยวหว่าน ฉันมีอะไรจะพูดกับเธอหน่อย”

“มีอะไร”

ซูหว่านเดินตรงไปโดยไม่รอเธอ แต่ดีหน่อยที่เจี่ยงโยวคุ้นเคยกับกิริยาท่าทางของซูหว่านที่เย็นชาใส่ เธอรีบวิ่งตามฝีเท้าของซูหว่าน พร้อมกัดริมฝีปากตัวเองที่ดูเหมือนว่าทำใจไว้แล้ว และพูดด้วยน้ำเสียงขรึมๆ “เสี่ยวหว่าน เธอกับเขา…จริงใช่ไหม”

“เกี่ยวกับเธอเหรอ? นี่เป็นเรื่องของฉันกับเซียวฉี่ ไปสนใจเรื่องเธอกับหลัวอวี่ดีกว่านะ”

ได้ยินคำพูดของเจี่ยงโยว ฝีเท้าของซูหว่านหยุดเพียงชั่วครู่ อารมณ์ยังคงเย็นชาเหมือนเดิม

แต่หลังจากเจี่ยงโยวได้ยินซูหว่านพูดถึงชื่อหลัวอวี่ สีหน้าเธอเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน ท่าทางไม่ค่อยดี “เสี่ยวหว่าน เธอชอบหลัวอวี่เหรอ เพราะเหตุนั้นเธอถึงตั้งใจอยู่ด้วยกันกับพี่เซียวใช่ไหม เสี่ยวหวานอย่าทำแบบนี้นะ พี่เซียวเป็นคนดี ถ้าเธอโกรธแค้นฉันกับหลัวอวี่ เธอก็มาลงที่พวกเรา อย่าลากคนบริสุทธิ์เข้ามาด้วย”

ซูหว่าน “…”

ตรรกะป่วยๆ ของนายหญิงใหญ่ ซูเสี่ยวหว่านยังไม่มีอะไรจะพูดเลยนะรู้ไหม

เห็นซูหว่านก้มหน้าไม่พูดอะไร แต่เจี่ยงโยวกลับคิดว่าตัวเองพูดถูกแล้ว เธอรีบมองซูหว่านด้วยความจริงใจทันที “เสี่ยวหว่าน พวกเราเป็นพี่น้องกันนะ ไม่มีเรื่องอะไรที่แก้ไขไม่ได้ ฉันอยู่ด้วยกันกับหลัวอวี่หลังจากที่เธอกับเขาเลิกกันแล้ว ฉัน…ถ้าหากเธอไม่พอใจเรื่องนี้ ฉัน…ฉันก็จะเลิกกับเขา! ”

“อ้อเหรอ? ”

ในที่สุดครั้งนี้ ใบหน้าเย็นชาของซูหว่านก็เปลี่ยนไป “เธอยอมที่จะเลิกกับหลัวอวี่เหรอ? เพื่อเซียวฉี่? ”

ประโยคที่ซูหว่านถามขึ้น ทำให้ใครบางคนครุ่นคิดไปไกล แต่จากสิ่งที่เจี่ยงโยวแสดงออกมา มันไม่ได้ความหมายว่าแบบนี้เหรอ?

แต่เมื่อเห็นซูหว่านผ่อนคลายขึ้น เจี่ยงโยวกลับมั่นใจตัวเองมากขึ้น เธอสงสัยเพียงชั่วครู่ก็พยักหน้าทันที “ฉันยอม หากเธอ…”

“ไม่ต้องแล้ว”

จู่ๆ ข้างหลังก็มีเสียงใสแจ๋ว และเย็นชาจากชายหนุ่มคนหนึ่ง

เจี่ยงโยวแข็งทื่ออยู่ที่เดิม มองหลัวอวี่ที่ตากแดดในตอนเช้าตรู่อย่างงงๆ และยืนอย่างเงียบๆ กับพวกเธอสองคน

“ตอนนี้พวกเราเลิกกันเถอะนะ”

หลัวอวี่ชำเลืองมองเพียงชั่วครู่ ความภาคภูมิใจของตระกูลหลัวทำให้เขาไม่สามารถทนความรักของตัวเองที่ถูกผู้อื่นเหยียบย่ำได้

อันที่จริงบนโต๊ะอาหารเมื่อวานนี้ หลัวอวี่เห็นเจี่ยงโยวเอาแต่จ้องมองเซียวฉี่ ตอนนั้นเขามีลางสังหรณ์แล้ว จนวันนี้ได้ยินด้วยหูตนเอง สิ่งที่เจี่ยงโยวพูดมา หลัวอวี่ก็คงไม่ได้แสดงท่าทีเช่นนี้

แม้ว่าเขาจะชื่นชมเด็กผู้หญิงคนนี้ แต่หลัวอวี่ก็มีอุดมการณ์และความหยิ่งยโสของตัวเอง

ทั้งชีวิตของหลัวอวี่ไม่เหมือนกับในโลกของภารกิจเดิมที่เกลียดซูหว่านขนาดนั้นและไม่ได้เปรียบเทียบด้านไม่ดีของเธอ เขาก็ไม่เหมือนกับโลกเดิมที่เคยรักเจี่ยงโยวมากมายอะไรขนาดนั้น

เพราะเหตุนั้นที่บอกเลิกกันในตอนนี้ แม้ว่าเขาจะลำบากใจ แต่ก็ไม่ได้เจ็บปวดจนปางตาย

“หลัวอวี่…”

เจี่ยงโยวยืนงงๆ อยู่ที่เดิม มองหลัวอวี่ที่กำลังเดินออกห่างเรื่อยๆ ราวกับว่าชีวิตนี้จะไม่สามารถกลับมาเป็นคนเดิมได้อีก ทันใดนั้นหัวใจของเจี่ยงโยวเจ็บปวดขึ้นมาทันที

ความช่วยเหลือและความเอาใจใส่ในแต่ละครั้งของหลัวอวี่ จนทำให้เธอไม่รู้ว่าหลังรักผู้ชายคนนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่

แต่ว่า…

หากความรักและความเมตตาไม่ได้ลิขิตมาให้เจอกัน นึกถึงครอบครัวพี่เซียวที่ช่วยเหลือต่อตัวเอง เจี่ยงโยวที่ตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยว และสายตาอันแน่วแน่มองไปที่ซูหว่านอย่างกับเธอเป็นคนร้าย “ตอนนี้ ฉันกับหลัวอวี่เลิกกันแล้ว เธอก็ต้องทำตามสัญญา ปล่อยพี่เซียวเถอะนะ”

นายหญิงใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าแสดงอารมณ์ที่รู้ว่าเรื่องไหนสำคัญและรู้ว่าต้องช่วยเหลือใครก่อน ซูหว่านอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบาๆ “เจี่ยงโยว วันนี้เธอออกไปแต่เช้าลืมสมองไว้ที่บ้านหรือเปล่า เธอกับหลัวอวี่จะเลิกกันหรือเปล่าก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับฉันนะ ฉันกับเซียวฉี่อยู่ด้วยกันดีๆ แล้วก็วางแผนที่จะอยู่ด้วยกันตลอดไป”

หลังจากซูหว่านพูดเสร็จ ซูหว่านสะบัดกระเป๋าหนังสือของตัวเองอย่างแรงพร้อมกับหันตัวจากไปอย่างรวดเร็ว

ซูหว่าน…

เจี่ยงโยวยืนอยู่กับที่ จ้องมองเงาของซูหว่าน ภาพค่อยๆ เริ่มพร่ามัว

ทำไมเธอทำกับฉันแบบนี้

ตกลงแล้วฉันทำอะไรผิดกันแน่ เธอถึงทำแบบนี้กันฉัน