“เจ้า! เป็นนักล่าเงินรางวัลจากกิลด์ใดกัน!”

ทันทีที่ย้ายไปอยู่ในที่ที่อีกสองคนมองไม่เห็น เคห์ลานีก็เปลี่ยนสีหน้า ดวงตาที่เดิมทีเป็นสีน้ำตาลคู่นั้นก็กลายเป็นสีแดง ดูแปลกประหลาดมาก

ทว่าเธอยังคงกดเสียงให้อยู่ในระดับที่มีเพียงผมที่ได้ยิน

“นักล่าเงินรางวัลคืออะไร…”

“เจ้าคิดว่าพูดโกหกตอนนี้จะมีประโยชน์เหรอ?”

กลางฝ่ามืออีกฝ่ายปรากฏลูกบอลสีดำ จากนั้นมันก็ส่ายอยู่ตรงหน้าผม

“เอ๊ะ?”

แต่ดูเหมือนความเปลี่ยนแปลงของลูกบอลสีดำจะอยู่เหนือความคาดคิดของเธอ เธอเก็บลูกบอลสีดำแล้วเรียกออกมาอีกครั้ง ทว่า เห็นได้ชัดว่าของที่แสดงอยู่ข้างบนยังคงอยู่เหนือความคิดเธอเช่นเคย

ดังนั้นเธอจึงใช้สายตาเหลือเชื่อมองทางผม

“เป็นไปได้อย่างไร…”

ยัยนี่ต้องอันตรายอย่างแน่นอน…นี่เป็นของที่สามารถตรวจสอบได้ว่าผมพูดโกหกรึเปล่าใช่ไหม? ก็แปลว่าผมทำได้แค่ตอบคำถามเธอด้วย ‘ความจริง’? ถ้าเป็นแบบนี้คงทำได้แค่ตอบโดยเลี่ยงคำสำคัญ

แล้วยัยนี่ก็เลเวลสูงสุดในที่นี้ ผมมั่นใจถึงแปดสิบเปอร์เซนต์ว่าเธอซ่อนความแข็งแกร่งของตัวเองเอาไว้ในสถาบัน

ทว่า ผมกับเธอไม่ใช่ศัตรูกัน ในเมื่อไม่ใช่ศัตรู แม้ว่าอีกฝ่ายเป็นกองกำลังชั่วร้ายแล้วยังไงล่ะ?

“คือว่า…วางใจได้ ฉันไม่ใช่ศัตรูของเธอ…ถ้าให้พูดตามตรง ฉันเป็นแบบเดียวกับเธอนั่นแหละ…”

“ฮะ? เจ้า?”

อีกฝ่ายดูสงสัยต่อการแสดงออกของผม พริบตาที่เธอมองลูกบอลสีดำลูกนั้น ผมก็คิดบทสนทนาของผมไว้เรียบร้อยแล้ว

“ฉันก็เป็นผู้ถูกประกาศจับ!”

ดวงตาสีแดงคู่นั้นของเคห์ลานีเผยให้เห็นแววตาประหลาดใจยิ่งกว่าเมื่อครู่ แต่หลังจากมองลูกบอลสีดำในมือ เธอจึงถอนหายใจแล้วบีบมันจนแตก

“เอาเถอะ ข้าจะเชื่อเจ้าไปก่อน ไม่ว่าเป้าหมายของเจ้าคืออะไร ทิ้งมันไปซะ เมื่อถึงสถาบันแล้วค่อยว่ากัน นับแต่นี้ อย่าเรียกข้าว่าเคห์ลานี จงเรียกข้าว่าฟาลัน! ฟาลัน โคส! เมื่อไปถึงสถาบันแล้วเจ้าจะตามมาร่วมกับข้าก็ได้ เจ้าแค่พยักหน้าก็พอแล้ว อย่าพูดเรื่องไม่จำเป็น!”

“ดะ…ได้”

หลังจากเธอพูดอย่างก้าวร้าวดุดันจบ ก็กะพริบตา สีตากลับเป็นสีน้ำตาล จากนั้นก็พาผมกลับไปที่กลุ่ม

ใบหน้าที่เมื่อกี้ยังเต็มไปด้วยโกรธเกรี้ยวเปลี่ยนเป็นอ่อนโดยนในทันใด เปลี่ยนหน้าได้เร็วสุดยอด! เมื่อก่อนยัยนี่คงไม่ได้เคยทำการแสดงสีหน้ามาก่อนหรอกนะ?

“ฮี่ฮี่ คนคนนี้เป็นเพื่อนของญาติข้าเอง เลยจำข้ากับนางสลับกันน่ะ”

“เอ๊ะ งั้นเหรอ”

ลาน่าหรี่ตาแล้วหัวเราะ หลังจากสำรวจผมขึ้นลง ก็หยิบเอาของเหลวประหลาดสองสามขวดออกมาจากกระเป๋าตัวเองทันที

“ถึงยาเมื่อกี้จะฟรี แต่ตอนนี้ต้องเริ่มจ่ายแล้วนะ ในเมื่อเจ้ามีความสัมพันธ์ที่ไม่เลวกับฟาลัน ข้ามีส่วนลดให้เจ้า 5%”

น้อยจัง…สมกับที่เป็นแม่ค้า…

ทว่า ตอนที่ผมรับมามองก็ประหลาดใจ

ยาฟื้นฟู HP ของลาน่า ฟื้นฟู HP ได้ 500 หน่วย ผลพิเศษ : เพิ่มพลังป้องกัน 10 แต้ม

ยาฟื้นฟู MP ของลาน่า ฟื้นฟู MP ได้ 300 หน่วย ผลพิเศษ : เพิ่มความเร็วในการเคลื่อนที่ 10 แต้ม

หรือว่ายาพวกนี้เป็นยาที่ยัยนี่ทำขึ้นเอง? เพราะงั้นเลยมีคุณสมบัติรองเพิ่มเติม? แล้วส่วนเพิ่มเติมก็มีผลเป็นบวกทั้งหมด ถ้าเป็นแบบนี้ก็ไม่เลว

“ราคาล่ะ…”

“ของพวกนี้ทั้งหมดราคา 10 เหรียญทอง ถ้าเจ้าอยากได้น้ำยาระดับสูงกว่านี้ ก็ต้องกลับไปที่สถาบันนะ”

อ่า ถูกมาก…เทียบกับยาในหมู่บ้านฝึกหัดแล้ว ถูกกว่ามากเลย!

“เอาอย่างละ 20 ขวดแล้วกัน”

ผมหยิบ 400 เหรียญทองส่งให้มือเธอ แต่ไม่รู้ทำไม อีกฝ่ายกลับตกตะลึง

“400…”

อีกฝ่ายกลืนน้ำลาย มองผมแล้วมองเหรียญทอง

หลังจากมองกลับไปกลับมาแบบนี้อยู่หลายครั้ง ลาน่าก็รีบฉวยทองคำทั้งหมดบนมือผมไปอย่างรวดเร็ว หลังจากเก็บเข้ากระเป๋าแล้ว ก็วางยา 40 ขวดบนมือผม

“ขอบคุณที่อุดหนุน!!!”

ปฏิกิริยาของอีกฝ่ายทำให้ผมประหลาดใจอยู่บ้าง มองคนที่อยู่ข้างๆ พวกเธอก็ใช้สายตาประหลาดใจมองผมเช่นกัน

“เจ้านี่…รวยจริงๆ มีกระเป๋ามิติก็ว่าไป นึกไม่ถึงว่ายังมีเหรียญทองมากขนาดนี้อีก แบบนี้ไม่ดีนะ อันตรายมาก”

ฟาลันพูดไปด้วยพลางเดินเข้ามา จากนั้นก็เข้ามาใกล้ผม แล้วพูดเสียงเบา

“ไปถึงสถาบันแล้วก็เก็บมันให้ดี ข้าไม่สนว่าเจ้าขโมยเงินพวกนี้มาได้อย่างไร แต่ว่า คนในสถาบันไม่ใช่พวกล้อเล่น เจ้าอ่อนแอแบบนี้ ระวังจะถูกกินเถอะ!”

“เอ่อ…ขอโทษด้วย…”

หรือสถานที่แตกต่างก็มีมุมมองต่อเหรียญทองที่แตกต่างกัน? เดี๋ยวนะ…คนที่ผมเคยพบมาก่อนหน้านี้ต่างก็เป็นคนชนชั้นสูง พวกบทบาทประเภทกษัตริย์ ต้องมีเงินมากมายแน่ๆ แต่ในเมื่อพวกเธอเป็นคนของสถาบัน…ถ้างั้น…

“คราวหน้าถ้าต้องการอะไรก็มาหาข้า ไม่ว่ายาแบบไหน ข้าจะช่วยเจ้าปรุงให้ ใช่แล้ว นี่เป็นตารางสินค้าของข้า เชิญดูตามสบายเลย เจ้าดูสิ ทั้งยาโป๊ ยาพิษ น้ำยาล้างสมองก็มีครบทุกอย่าง ขอเพียง…โอ๊ย!”

พูดไปได้สักพักก็ถูกคนตบที่ศีรษะ ลาน่าหมุนตัวกลับไปมอง ก็เห็นเป็นยูบริลที่ไม่พูดจามาตลอด

“อย่าลืมว่าสิ่งเหล่านี้ละเมิดกฎสถาบัน”

“ขอโทษ พี่ยูบริล”

ลาน่าพูดพลางแลบลิ้นอย่างน่ารัก

“ไปเถอะ ภารกิจของพวกเราไม่ใช่คนรวยโง่ๆ นี่”

พูดจบ ยูบริลก็หมุนตัวไป

คนรวยโง่ๆ?

พูดถึงผมงั้นเหรอ?

“ไปเถอะ ในเมื่อเจ้ารวยขนาดนี้ ข้าคิดว่าต่อไปพวกเราคงจะได้ช่วยเหลือกันนะ”

ฟาลันยิ้มอย่างมีเลศนัย แล้วเดินตามยูบริลไป

ผมยิ้มขื่น แล้วทำได้เพียงเดินตามไป