ถ้าผมเกิดใหม่ใน RPG? (So What if it’s an RPG World !?) – ตอนที่ 39
“นึกไม่ถึงว่านายจะมีทักษะแบบนี้ด้วย ไม่เลวนี่”
เห็นผมเคาะบนแผงควบคุมเทอร์มินัลของสถาบันอย่างรวดเร็ว อาร์ย่าก็พูดอย่างเบื่อหน่าย
“คนที่ออกแบบระบบนี้มาจากโลกเดียวกับเรา ระบบนี้เลยคล้ายกับระบบของ Windows ถ้าใช้วิธีเดียวกันมาแฮค ก็จะสามารถชิงสิทธิ์ในการจัดการได้ โลกนี้ไม่เหมือนกับโลกของเรา ที่มีผู้ดูแลคอยดูกลไกทุกอย่าง เลยไม่มีใครเห็นที่ฉันทำ แต่สิ่งแรกที่ทำให้ฉันนึกถึงการแฮคมัน ก็คือเครื่องมือแทรกแซงเทอร์มินัลของ ‘เรดลีฟ’ ที่ฟาลันให้ฉัน หลังจากฉันเปิดออกก็พบว่าขั้นตอนของมันเป็นการอ้อมผ่านระบบของผู้ดูแลแล้วเริ่มเทอร์มินัลการติดต่อโดยตรง ดังนั้นด้วยมุมมองนี้ ฉันเลยอ้างอิงจากข้อมูลข้างต้นมาขยายฟังก์ชั่นของมันให้ได้รับฟังก์ชั่นทุกอย่าง และโชคดีที่ส่วนมากระบบนี้จะไม่ใช้ลวดลายเวทมนตร์มาเป็นขั้นตอนดำเนินการ ไม่งั้นคนที่ไม่ผ่านทฤษฎีเวทมนตร์อย่างฉันคงลำบากแน่ เอาละ เชื่อมต่อได้แล้ว”
กดปุ่มเอนเทอร์(enter) หลังจากแถบความคืบหน้าสิ้นสุด พอร์ตที่เต็มไปด้วยโฟลเดอร์ก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าพวกเรา
“เหมือนระบบบน Windows เลย!”
อาร์ย่าพูดอย่างประหลาดใจ
“มันเป็นระบบของ Windows ยุคก่อน ที่มีช่องโหว่เยอะแยะ และการจัดการมันก็ไม่ใช่เรื่องยาก แม้ส่วนใหญ่สถานที่ที่มีเครื่องมีนี้จะไม่ได้ป้อนข้อมูลทั้งหมดเข้าไป แต่ข้อมูลที่มีในตอนนี้ก็พอสมควรแล้ว”
“นายเลยคิดจะหาจากเทอร์มินัลเครื่องนี้เหรอ”
“แน่สิ ถึงไม่รู้ว่าใครเอาเทคโนโลยีนี้เข้ามาบนโลกนี้ แต่เขาเองก็คงอยากให้พวกเราได้ข้อมูลที่ต้องการด้วยวิธีนี้ละมั้ง”
“งั้นเขาก็คงมีทักษะทางคอมพิวเตอร์พอสมควรเลย เพราะคนอย่างฉันคงทำไม่ได้หรอก”
อาร์ย่าถอนหายใจ แต่ก็ยังโน้มตัวเข้ามา
“จากนั้นล่ะ สิ่งที่นายจะหาคือ…”
“ก็ต้องค้นหาตรงๆ เลยสิ”
พูดจบผมก็ป้อนคำว่า ‘การดัดแปลงมนุษย์’ ลงไปในแถบค้นหา
ความเร็วในการค้นหาช้าได้ใจจริงๆ ไม่รู้จริงๆ ว่าใช้อะไรประกอบเทอร์มินัลนี้กันแน่ แต่อย่าหวังว่ามันจะเป็นไฟเบอร์ออบติคเลย ของแบบนั้นไม่มีที่นี่แน่
ตอนนี้เลยทำได้แค่มองแถบความคืบหน้า
“ช้าจังเลย ทนไม่ไหวแล้วนะ”
“ทนอีกหน่อยเถอะ ฉันรู้ว่าการรอคอยมันยากสำหรับเธอ แต่ถึงเธอจะสับเทอร์มินัลเป็นชิ้นก็ไม่ทำให้มันเร็วขึ้นหรอก”
“ฉันรู้น่า เพียงแต่มันน่าเบื่อจริงๆ นี่ จะว่าไป นายคิดจะเตร็ดเตร่ในสถาบันนี้ตลอดไปเลยหรือเปล่า แต่นายจะไม่มีทางอัพเลเวลได้เลยนะ”
“ฉันรู้แล้ว แต่มันก็ช่วยไม่ได้นี่ อยู่ข้างนอกฉันก็เรียนรู้สกิลไม่ได้ มีเพียงอยู่ในสถาบันเท่านั้นฉันถึงจะเรียนรู้สกิลที่ฉันอยากเรียนได้”
“นายโง่หรือเปล่า นายคิดจะทำตามกฎสถาบันแล้วค่อยๆ รออัพเลเวลกับเรียนสกิลจริงเหรอ”
อาร์ย่ามองผมเหมือนกับมองคนโง่
“เอ๊ะ หรือว่าเธอไม่ทำล่ะ”
“สกิลบนโลกนี้อยู่ในหนังสือสกิลหมดเลยไม่ใช่เหรอ ขอแค่คิดหาทางเอาหนังสือมาได้ก็พอแล้วนี่”
“พูดง่ายนะ”
ผมกลอกตาใส่เธอ
“ถ้าฉันเอาหนังสือมาได้จะต้องให้เธอบอกด้วยเหรอ”
“งั้นฉันถามนายหน่อย ว่าหนังสืออยู่ที่ไหน”
“หนังสืออะไรอยู่ที่ไหน”
อาร์ย่าเขกศีรษะของผม
“โอ๊ย เธอไม่ต้องใช้วิธีเขกหัวฉันได้ไหม ไม่ก็เข้าร่วมทีมแล้วค่อยเขกก็ได้”
“ได้สิ”
ติ๊ง
อาร์ย่าเข้าร่วมทีม
จากนั้น ศีรษะผมก็โดนเขกอีกครั้ง
เอาเถอะ เห็นเลือดไม่ลด ก็ทำเป็นเมินไปแล้วกัน
“เอาละ กลับเข้าประเด็นได้แล้ว ในเมื่อนายรู้ว่าหนังสือที่ตามหาอยู่ในห้องสมุด ทำไมนายไม่เข้าไปขโมยมาล่ะ”
“เธอคิดว่าฉันไม่เคยคิดเหรอ แต่ห้องสมุดของสถาบันถูกล้อมไว้ด้วยกลไกกับดักเวทมนตร์ต่างๆ ถ้าไม่มีสกิลปลดกับดักกับสกิลสืบสวนระดับสูงจะเอาไปได้ไง”
“ฉันทำได้นะ”
อาร์ย่าชี้ที่ตัวเอง
“ฉันเรียนรู้วิธีการปลดกับดักกับสะเดาะกลอนมาหลายวิธีจากคนที่ชื่นชอบการงัดแงะที่อยู่ในสถาบัน และแน่นอน มันไม่ใช่วิธีการเรียนรู้สกิล แต่เป็นการเรียนรู้จริงๆ”
อีกฝ่ายหยิบสิ่งหนึ่งที่ดูเหมือนลูกกุญแจออกมา แต่มันกลับเป็นเส้นลวดที่มีความหนาบางไม่เท่ากัน
“ขณะเดียวกันฉันยังใช้ ‘แว่นตาตรวจจับกับดักเวท’ และ ‘เรดาร์เซนเซอร์เวทมนตร์’ ด้วย ไม่ว่ากับดักอะไรก็ปลดได้ทุกอย่างเลย”
เห็นสิ่งของเหล่านี้ ผมก็ตื่นเต้นจนจับมืออาร์ย่า
“เธอมีของดีขนาดนี้ทำไมไม่บอกแต่แรก! สอนฉันทีว่าใช้ยังไง! แล้วไปซื้อของพวกนี้มาจากไหนเนี่ย!”
“อ๊า เอาละๆ! นาย…นายปล่อยมือฉันนะ”
“อ้อ”
ผมปล่อยอาร์ย่า แล้วถามต่อไป
“บอกมาสิ ตกลงเธอซื้อเครื่องมือพวกนี้จากไหนกันแน่”
“ตลาดมืดไง ตลาดมืด นายต้องไปที่เมืองใหญ่ๆ ก็จะเจอตลาดมืดเอง จากนั้นนายจะซื้ออะไรก็ได้ ขอเพียงนายมีเงินมากพอ”
“งั้นเหรอ ดูท่าฉันคงต้องไปลองดูนอกสถาบันหน่อยแล้ว ตอนนี้เราไปขโมยหนังสือก่อนดีกว่า”
“นายอย่าใจร้อนสิ นายดาวน์โหลดข้อมูลใกล้เสร็จหรือยัง”
“อ้อ จริงด้วย”
มองบนหน้าจอ บนนั้นก็มีข้อมูลมากมายเกี่ยวกับการดัดแปลงมนุษย์แล้ว
“ถึงมันจะตั้งรหัสไว้ แต่คนที่มีสิทธิ์ผู้ดูแลระยะไกลแบบฉันก็เปิดได้แน่”
เปิดโฟลเดอร์บนนั้น ผมก็ต้องขมวดคิ้วอีกครั้ง
“อะไรเนี่ย ติดตั้งการฟื้นฟูอัตโนมัติในร่างกายมนุษย์ ข้อมูลจากศูนย์ข้อมูลคริสตจักรงั้นเหรอ พระเจ้า พวกเขาทำการทดลองแบบนี้จริงเหรอเนี่ย”
“แหม พวกเขามีเวทรักษาอย่างแท้จริง ถ้าเอาสิ่งนี้เสริมเข้าไปในร่างกายก็จะสามารถฟื้นฟูได้แบบไร้ขีดจำกัดแล้ว”
“แล้วอันนี้ล่ะ การดัดแปลงผิวโลหะ แถมยังกลับคืนไม่ได้อีก นี่มันบ้าชัดๆ”
“เอาละ ประเด็นของเราไม่ใช่พวกนี้หรอกเหรอ”
“ก็ใช่”
เพิ่มคำว่า ‘สมิว’ เข้าไปในช่องค้นหา ระบบก็เหลืออยู่เพียงแค่หนึ่งโฟลเดอร์
“ดูท่าเป้าหมายของเราคงชัดเจนแล้ว นี่แหละ…”
ผมเปิดโฟลเดอร์ แล้วก็ตกตะลึงอีกครั้ง
“นะ…นี่มันอะไรกัน”
ในโฟลเดอร์ที่ถูกเปิดมีอยู่แค่ไฟล์เดียว พอเปิดออกมากลับมีแค่หัวข้อกับที่อยู่
“ตุ๊กตาทดแทนชีวิตไร้สาย เลขที่สิบเก้า ถนนตะวันออก เมืองเฮอแลนโด อาณาจักรเอส มันคืออะไร”
“ฉันว่ามันคงเป็นคำบอกใบ้ของตำแหน่งถัดไปหรือเปล่า”
“ทำอย่างกับเกมพัซเซิล(puzzle)1 น่าปวดหัวจริงๆ”
“แบบนี้ถึงจะน่าสนใจนี่”
“ก็จริง”
“แต่ถ้าเป็นแบบนี้เราก็ทำได้แค่หาเบาะแสจากในเอกสารพวกนี้น่ะสิ”
“เอกสารเหรอ”
ขณะที่อาร์ย่าทำสายตาสงสัย ผมก็โยนเอกสารออกไป
“มันคือเอกสารที่ฉันขโมยมาจากบ้านพวกเขา ฉันยังคิดว่าจะหาข้อมูลที่ฉันต้องการได้จากการเซิจ แต่นึกไม่ถึงว่าตอนนี้จะทำได้แค่มานั่งพลิกเอกสารพวกนี้”
“ฉันว่า…”
อาร์ย่าเบ้ปาก
“ฉันว่าเราไปขโมยหนังสือกันเถอะ”
ประเภทของเกม เป็นเกมที่ต้องไขปริศนา ถอดรหัส
คอมเม้นต์