ตอนที่ 14 หอมมาก
“เสมียนถาน เอ่อ…ตะ…ตอนที่ผมมา ที่นี่…โอ้ว ไม่รู้แล้ว” หยางผิงมองวัดที่ใหม่เอี่ยมตรงหน้า เขารู้ว่าตอนนี้พูดอะไรไปก็ไม่มีประโยชน์ ความจริงชนะทุกอย่าง
หวังโอ้วกุ้ยกล่าว “อาถานอย่าโทษหยางผิงเลย ผมเดาว่าเจ้านี่มันขี้เกียจ ไม่ได้ ขึ้นเขามาแน่ๆ เพียงแค่ให้คนส่งเอกสารจากรัฐบาลแล้วก็กลับไปรายงาน แต่ก็ไม่ใช่ว่าเขาพูดโกหกหรอกนะ ผมจำได้ว่าเมื่อปีก่อนตอนมาวัดเอกดรรชนี ที่นี่เสื่อมโทรมจริงๆ หนึ่งปีมานี้ ไม่เห็นเลยว่ามีใครขนย้ายอิฐกับกระเบื้องขึ้นเขามาซ่อมวัด ทำไมวัดถึงใหม่ ได้ล่ะ?”
ถานจวี่กั๋วขมวดคิ้วเป็นตัว八 ส่ายหน้าพลางพูดขึ้น “ไม่รู้ก็ไปถามสิ”
หวังโอ้วกุ้ยกับหยางผิงไม่ออกความเห็นอะไร จึงตามขึ้นไปพร้อมกัน
ระหว่างทาง หวังโอ้วกุ้ยเอ่ยขึ้น “อาถาน หลวงจีนหนึ่งนิ้วไม่อยู่แล้ว ตอนนี้ วัดเอกดรรชนีก็น่าจะเหลือแต่สามเณรฟางเจิ้งนั่นคนเดียวใช่ไหม? ผมจำได้ว่าตอนนั้น เขายังเรียนอนุบาลที่หมู่บ้านเราอยู่เลย ต่อมาอาก็ส่งเขาไปเรียนมัธยมต้นกับมัธยมปลายใช่ไหม?”
นัยน์ตาถานจวี่กั๋วฉายแววหวนรำลึก พยักหน้าเล็กน้อย “ใช่ ตอนนั้นเจ้าเด็กคนนั้นยังเด็ก ตอนนี้เป็นเจ้าอาวาสแล้ว เฮอะๆ เวลาผ่านไปเร็วจริงๆ…”
ระหว่างคุยกันสามคนมาถึงหน้าประตูใหญ่วัดเอกดรรชนี เงยหน้าขึ้นเห็นป้ายวัดสีทอง สามคนพลันเกิดความเคารพขึ้นโดยจิตใต้สำนึก ความกังวลในใจทั้งหมดหายไป เหลือเพียงจิตใจสงบ รวมถึงรู้สึกถึงพลังน่าเกรงขาม ทำให้พวกเขาเบาเสียงลงโดยไม่รู้ตัว