เขม็ง! ทำเอากินไม่ลง พอก้มหน้ามองก็พบว่าเป็น หมาป่าเดียวดาย
ตอนที่ 17 ระบบเจ้าเล่ห์
ไม่รู้ว่าหมาป่าเดียวดายกลับมาเมื่อไร แต่ถึงอย่างไรตอนที่ฟางเจิ้งส่งพวกหวังโอ้วกุ้ยก็ไม่เห็นมันเข้ามา ตอนนี้เจ้านี่กลับมาอย่างกะทันหัน ทำเอาฟางเจิ้งตกใจ
“นี่นายทำอะไร?” ฟางเจิ้งกล่าว
หมาป่าเดียวดายเห่าสองที
ฟางเจิ้งพูดด้วยความโกรธ “อย่าหวัง! นี่ข้าวเช้าของอาตมา! แค่คำเดียวยังจะแบ่ง อีกเหรอ? อยากให้อาตมาหิวตายรึไง?”
หมาป่าเดียวดายเห่าอีกสองทีอย่างคับอกคับใจ อ้อนวอนให้ฟางเจิ้งแบ่งมันสักคำ จมูกหมาป่าดีกว่าคนมาก อร่อยหรือไม่แค่ดมก็รู้ชัดยิ่งกว่า! ข้าวในชามฟางเจิ้งมีกลิ่นหอมที่สุดเท่าที่มันเคยได้กลิ่นมา อร่อยกว่าไก่อ้วนอีก!
ฟางเจิ้งเห็นท่าทีคับอกคับใจมัน จึงกระทืบเท้าด้วยความโกรธ ตัดใจแบ่งมันไปคำนึง
หมาป่าเดียวดายกินข้าวบนพื้น จากนั้นมันก็ดูแปลกไป นอนบนพื้น แลบลิ้น เบิกตากลมโต สีหน้ามีความสุข เหมือนกินอิ่มเอิบจนกลายเป็นหมาติงต๊อง!
ฟางเจิ้งไม่สบายใจแล้ว แค่ข้าวชามเดียวไม่ใช่เหรอ? ทำไม่หมาป่าหิวโหยถึงได้กลายเป็นหมาติงต๊องอย่างพันธุ์ฮัสกี้? ในนี้คงไม่มีกาแฟอะไรอยู่หรอกมั้ง?
ขณะพึมพำฟางเจิ้งก็ลองข้าวในชามไปคำหนึ่ง ต่อมาเขาร้องไห้โฮ! กอดหมาป่าเดียวดายซ้ำยังเฆี่ยนตี “นายคายออกมาเดี๋ยวนี้ คายออกมา! คายออกมาเถอะ! นายจะสิ้นเปลืองอาหารเลิศรสของฉันแบบนี้ไม่ได้…”