ตอนที่ 15 คุยโวด้วยมาดขรึม
“ฟางเจิ้ง นายอย่าทำให้ดูลึกลับไปหน่อยเลย บอกมาเถอะว่าวัดนี้ซ่อมใหม่ได้ยังไง? แล้วนายไปเอาเงินซ่อมใหม่มาจากไหน?” หยางผิงเป็นนักบัญชี ย่อมรู้ว่าวัดเอกดรรชนียากจนขนาดไหน และรู้ด้วยว่าการจะซ่อมวัดใหม่ต้องใช้เงินไม่น้อย รู้ๆ กันว่าฟางเจิ้งเป็นนักเรียนยากจน ไม่มีเงิน อีกทั้งหลวงจีนหนึ่งนิ้วส่งฟางเจิ้งเรียนจนย่ำแย่แบบสุดๆ แต่วัดนี้กลับซ่อมใหม่อย่างกะทันหัน เขาจึงรู้สึกว่ามันไม่ปกติ
หวังโอ้วกุ้ยก็พูดต่อ “ฟางเจิ้ง เรื่องนี้แกต้องพูดให้ชัดเจนนะ อาไม่ได้เห็นแก่ได้อะไรหรอก แค่รู้สึกว่าแปลกเกินไป กลัวจะมีคนใช้วิธีสกปรกกับแก”
ถานจวี่กั๋วไม่ได้พูดอะไร แต่ความกังวลในแววตาอธิบายทุกอย่าง
ฟางเจิ้งยิ้มตอบกลับ “นักบัญชีหยาง อาหวัง ปู่ถาน คิดมากกันเกินไปแล้ว ยังไงก็ขอบคุณมากนะ”
“ขอบคุณพวกเรา?” สามคนงุนงง
ฟางเจิ้งมองหยางผิงแล้วพูดขึ้น “เมื่อหลายวันก่อน พี่ใหญ่หยางส่งเอกสารราชการมาให้ผม ผมจึงได้เป็นเจ้าอาวาสอย่างถูกต้อง วันนั้น ผมฝันถึงพระพุทธองค์ ท่านบอกว่าผมเป็นผู้มีบุญสิบภพ ชาตินี้จึงจะเติมเต็มความปรารถนาที่ชอบธรรมให้ผมหนึ่งข้อ
ผมบอกว่าอยากให้หลวงตาหนึ่งนิ้วคืนชีพ พระพุทธองค์ไม่ยอม บอกว่าหลวงจีนหนึ่งนิ้วไปทางตะวันตกบรรลุอรหันต์แล้ว กลับมาเกิดในโลกไม่ได้อีก