ตอนที่ 23 ยากจน
“พระเจ้า ฉันรู้แล้วว่าทำไมตอนนั้นซือหม่าโอ่งถึงทุบกวางทิ้ง ถุยไม่ใช่ ทำไม ซือหม่ากวาง[1]ถึงทุบโอ่งทิ้งต่างหาก ก็เพราะมันใหญ่แบบนี้ไง ฉันก็จะทุบโอ่งเหมือนกัน! นี่ระบบ ถึงสินค้านายจะมีประโยชน์นะ แต่นี่มันใหญ่เกินไปแล้วโว้ย! นายให้ฉันจริงๆ หรือเนี่ย นึกว่าให้ช้างใช้เสียอีก?” ฟางเจิ้งเดินวนรอบโอ่งน้ำ
ปากโอ่งมีเส้นผ่านศูนย์กลางหนึ่งเมตรห้า สูงเกือบสองเมตร! ตัวโอ่งสีน้ำตาล สลักด้วยอักษรพุทธสีทอง! อักษรเหล่านี้มีพลังมาก มองแวบแรกมีพลังอำนาจอยู่ หลายส่วน ประกอบกับโอ่งน้ำ จึงยิ่งเสริมความยิ่งใหญ่ขึ้นไปอีกหลายส่วน
ฟางเจิ้งแกะตรงขอบทองของอักษรบนโอ่งน้ำ แต่แกะไม่ออก ซ้ำยังกัดเข้าไปอีก ก่อนกล่าวด้วยความไม่พอใจ “แข็งแบบนี้ไม่ใช่ทองจริงๆ! ระบบ นายหลอกอีกแล้วเหรอ? ทำเป็นสีทองแต่ไม่ใช่ทองจริง คิดจะหลอกกันรึไง”
“นี่คือ ทองคำพุทธ ไม่ใช่ทองทั่วไป ทองคำพุทธมีผลในการขับไล่มารทำให้ที่อยู่อาศัยสงบสุข อีกทั้งเมื่อพบเรื่องไม่ดีจะช่วยให้หลีกพ้นไปได้ นายอย่าคิดทำอะไรมัน จะดีที่สุด นี่คือ อักษรบนโอ่งพุทธ ต่อให้นายกัดมันแตก อักษรก็ไม่เปลี่ยนไปหรอก”
“เฮอะๆ…พูดอะไรน่ะ? ฉันแค่จะดูเองว่าใช่ทองจริงไหม ใครว่าจะทำแบบนั้นกัน” ฟางเจิ้งถูกอ่านความคิดออก จึงถูจมูกอย่างเก้อเขิน ทั้งยังสะบัดแขนเสื้อจะดื่มน้ำ ทว่า ก็ต้องร้อนใจ
ฟางเจิ้งเดินวนในครัวอยู่หลายรอบ ก่อนพูดขึ้น “ฉัน…อมิตพุทธ! โอ่งน้ำฉันล่ะ! ถูกขโมยเหรอ? ไม่ใช่ คนในหมู่บ้านก็มีโอ่งน้ำกันทั้งนั้นนี่ จะมาขโมยของฉันทำไม?”
ไม่ผิด โอ่งน้ำฟางเจิ้งในครัวหายไป แม้แต่น้ำในโอ่งก็หายไปด้วย!
“โอ่งน้ำนั่นเป็นของทางโลก มีโอ่งพุทธแล้ว โอ่งน้ำนั่นต้องถูกทิ้งไปอยู่แล้ว ฉันช่วยนายทิ้งไปเอง ไม่ต้องขอบคุณ”
‘ขอบคุณกับผีสิ!’ ฟางเจิ้งด่าในใจ แต่ปากว่า “ขอบคุณ? นายคิดมากไปแล้ว ฉันอยากเฆี่ยนแกนัก! นั่นมันโอ่งน้ำของฉัน! ตอนทิ้งนายบอกสักคำไหม? แล้วน้ำในนั้นล่ะ?”
“ทิ้งไปด้วยกันแล้ว” ระบบตอบกลับอย่างไม่สำนึกแม้แต่น้อย
ฟางเจิ้งจำใจ นอนหมอบอยู่ข้างโอ่งมองไปข้างใน ในนั้นว่างเปล่า ไม่มีน้ำแม้แต่หยดเดียว
ฟางเจิ้งอยากจะร้องไห้ อยากดื่มน้ำก็ไม่ได้ดื่ม
ฟางเจิ้งวิ่งไปข้างบ่อน้ำหลังวัดกดไม้กระดกบ่อน้ำ มีเสียงน้ำดังซู่ๆ แต่น้ำไม่ออก พอไม่มีน้ำเป็นตัวนำ การจะดื่มน้ำจึงไม่มีหวัง
‘เฮ้อ คงต้องลงเขาไปตักน้ำจริงๆ’ ฟางเจิ้งจนปัญญาจริงๆ แต่ก็หยิบไม้คานขึ้นมา หิ้วถังน้ำอีกสองใบ
‘หืม? เบาจัง? ไม่ใช่ ก่อนหน้านี้ไม่ได้เบาขนาดนี้นี่ แต่หนักมากต่างหาก’ ฟางเจิ้งใช้มือชั่งน้ำหนักถังเหล็ก ถังน้ำเหล็กส่งเสียงกระทบกัน เห็นได้ว่าไม่ใช่ของปลอม เขาพลันตั้งสติได้ ตนฝึกหัตถ์พลังนักรบโพธิสัตว์ พละกำลังในตอนนี้ไม่ใช่อย่างในอดีตแล้ว
ฟางเจิ้งยิ้มแห้ง “เอาล่ะ ระบบ นายวางแผนไว้แต่แรกแล้วใช่ไหมว่าจะให้ฉันไปตักน้ำ? มิน่าถึงให้ฉันฝึกวิชา ที่แท้ก็เอามาใช้แรงงานนี่เอง”
พอออกประตูไปก็เห็นหมาป่าเดียวดายส่ายหางวิ่งมาแต่ไกล ฟางเจิ้งมองมันแล้วกลอกตา…