บทที่ 21 คุณผู้อุปถัมภ์ที่รัก ได้โปรดรับเลี้ยงดูฉันหน่อย(1)

เจ้าของร่างนี้ชื่อ เจียงหวัน เธออาศัยอยู่ในเมืองระดับสอง 4 เมื่อตอนเธออายุได้ประมาณสิบขวบ เธอก็พบกับความสูญเสียครั้งใหญ่ในชีวิต พ่อและแม่ของเธอจากไปด้วยอุบัติเหตุ และการสูญเสียในครั้งนั้นทําให้เธอจําเป็นที่จะต้องย้ายไปอยู่กับครอบครัวของลุง เงินประกันจํานวนหนึ่งที่ได้รับจากการสูญเสียครั้งนั้น แม้จะไม่ได้มากมายอะไร แต่เมื่อลองคํานวณดูแล้วก็น่าจะเพียงพอที่จะส่งเธอเรียนจนจบมหาวิทยาลัยได้

แต่อย่างไรก็ตาม ครอบครัวของลุงไม่เคยปฏิบัติต่อเธอเหมือนว่าเธอเป็นลูกเป็นหลานคนหนึ่งเลย พวกเขาปฏิบัติกับเธอ เฉกเช่นว่าเธอเป็นเพียงคนใช้ในบ้านเท่านั้น ซ้ำร้ายยังยึดเงินประกันทั้งหมดเอาไว้เอง และไม่แม้แต่จะจ่ายค่าเทอมเรียนมหาวิทยาลัยให้เธอด้วยซ้ำ

เจียงหวันเริ่มทํางานหาเลี้ยงตัวเองตั้งแต่ตอนที่เธอยังเรียนอยู่แค่มัธยมปลาย และประมาณปีที่สามของการเป็นนักเรียนมัธยมปลาย ลุงของเธอก็ได้วางแผนเพื่อที่จะให้เธอแต่งงา กับผู้ชายอายุรุ่นราวคราวพ่อ เธอไม่สามารถที่จะยอมรับการกระทําของพวกเขาได้ เพราะฉะนั้นการหนีออกไปจากตรงนี้ น่าจะเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดสําหรับเธอ

ด้วยความกลัวว่าครอบครัวของลุงจะตามหาเธอเจอ เจียงหวันตัดสินใจจะไปตายเอาดาบหน้า เธอมุ่งหน้าไปยังเมืองระดับหนึ่ง หลังจากนั้นเธอก็พยายามผลักดันตัวเองทุกวิถีทางทางเพื่อเข้าสู่วงการบันเทิง งานแรกของเธอคือการรับบทเป็นตัวประกอบ ซึ่งในเรื่องเธอเล่นเป็นหนึ่งในกลุ่มผู้ชุมนุมทางการเมือง แต่ด้วยหน้าตาที่สะสวย และโดดเด่น ทําให้เธอได้รับโอกาสในการแสดงบทอื่นๆเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

หลังจากนั้นไม่นานเธอก็ได้รับบทนางรองลําดับที่สองของ ละครแนวดราม่าเรื่องหนึ่ง ซึ่งได้ออนแอร์ในช่องที่มีชื่อเสียงพอสมควร และจากบทบาทที่เธอได้รับก็ทําให้เธอเริ่มมีชื่อเสียง และกลายเป็นที่รู้จักของผู้คนมากขึ้น ส่งผลให้เธอได้รับข้อเสนอเซ็นสัญญาเป็นนักแสดงในสังกัดของบริษัทชื่อดังอย่างตงฟางเอ็นเตอร์เทรนเม้นท์

โศกนาฏกรรมอันโหดร้ายในชีวิตของเจียงหวันเริ่มขึ้นอีกครั้งเมื่อเธอได้พบกับ ซีโม่ ประธานบริษัทตงฟางเอ็นเตอร์เทรนเม้นท์

ซิโม่คือ ตัวเอกฝ่ายชาย และเจียงหวัน เป็นเพียงหมากในเกมที่ซีโม่ใช้เป็นเครื่องมือในการแก้แค้นนางเอกในตอนต้น และเป็นเกราะกําบังให้นางเอกในตอนท้ายสุดเท่านั้น

ตัวเอกฝ่ายหญิงชื่อเซี่ยเหมิน เซี่ยเหมินรู้จักกับซีโม่ตั้งแต่เด็กๆ อย่างไรก็ตาม เซี่ยเหมินตัดสินใจไปเรียนต่อต่างประเทศหลังจากเรียนจบมัธยมศึกษาตอนต้น ซิโม่รู้สึกเหมือนโดนทรยศต่อคําสัญญาของเขากับเธอ เขาจึงเปลี่ยนแปลงตัวตนของตัวเองทุกอย่าง จากผู้ชายที่แสนอบอุ่นกลายเป็นซีอีโอไร้หัวใจยากจะคาดเดาอารมณ์ และในช่วงที่เจียงหวันได้เซ็นสัญญาเป็นนักแสดงในสังกัดของตงฟางเอ็นเตอร์เทรนเม้นท์ เซี่ยเหมินเองก็เริ่มเข้าสู่วงการบันเทิงด้วยเช่นกัน

เมื่อครั้งแรกที่ซีโม่ได้พบกับเซี่ยเหมิน คือ หลังจากที่เธอเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ เจียงหวันที่ก่อนหน้านั้นถูกซูโม่เมินเฉยใส่มาตลอด กลับถูกคว้าร่างเข้าประชิดตัว ก่อนที่เขาจะที่แสร้งแนะนํากับเซี่ยเหมินว่า เธอคือแฟนสาวของเขาเพื่อยั่วให้ เซี่ยเหมินรู้สึกโกรธ และเหมือนมันจะได้ผล สังเกตได้จากการข่มอารมณ์โกรธจากสีหน้าของเซี่ยเหมินก่อนที่เธอจะเดินจากไป

วันต่อมาผู้ช่วยของซีโม่มาหาเธอพร้อมกับทีมงานระดับแนวหน้าของวงการ เพื่อเตรียมผลักดันให้เธอขึ้นแท่นเป็นดาวเด่ ดวงใหม่ของวงการบันเทิง โดยทั้งหมดนี้เธอต้องแลกกับการที่ต้องแกล้งเป็นแฟนสาวของเขาเพื่อเป็นการตอบแทน

ก่อนหน้าที่เจียงหวันจะเจอกับซิโม่ ตอนที่เธอต้องดิ้นรนในวงการบันเทิงด้วยตัวเอง เธออยู่ประมาณอันดับที่ 18 ของประเทศ ซึ่งถือว่าแทบจะรั้งท้ายของวงการ อาจจะ ด้วยเพราะเธอไม่ได้มาจากครอบครัวฐานที่มีฐานะมากนัก ทําให้ไม่มีผู้สนับสนุน อีกทั้งบุคลิกส่วนตัวที่เป็นคนขี้อายไม่มีความเป็นผู้นํา ซึ่งอาจเป็นเพราะเธอเติบโตมาภายใต้ครอบครัวของลุงที่กดขี่ข่มเหงเธอเยี่ยงทาสมานาน เพราะฉะนั้นไม่แปลกเลยที่เธอจะเชื่อฟังคําสั่งของซีโม่ทุกอย่าง

เธออยู่เคียงข้างเขาอย่างเจียมเนื้อเจียมตัว ไม่กล้าแม้แต่จะคิดชอบเขาเลยด้วยซ้ำ

ใช่ สิ่งที่คุณได้ยินมาไม่ผิดหรอก…ในใจของเจียงหวัน ซีโม่เปรียบเหมือนเทพเจ้าที่เธอไม่เคยคาดเดาอะไรจากเขาได้เลย เป็นคนที่เธอไม่ควรอาจเอื้อมไปชอบเขาเพราะฉะนั้นการที่เธอเผลอไปชอบเขามันช่างเป็นเรื่องที่น่าขันสิ้นดี

ภายใต้ การปกครอง” ของซีโม่ในช่วงนั้น งานในวงการบันเทิงของเธอดําเนินไปอย่างราบรื่นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

แต่มันก็ตามมาด้วยการที่เธอต้องโดนดูถูกเย้ยหยัน และโดนกลั่นแกล้งจากเหล่าผู้หญิงที่ชอบเขาหลายคน

เธอได้รับความทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัสจากบรรดาผู้หญิงเหล่านั้น ซึ่งใครจะรู้ว่านั้นคือจุดประสงค์ของซีโม่ เขาต้องการให้เธอเป็นจุดเด่นเพื่อดึงความสนใจ และความเกลียดชังของผู้คนทั้งหมดมาไว้ที่เธอแทนเซี่ยเหมิน ซึ่งเธอก็ทํามันสําเร็จเสียด้วย

ฉากหน้าซีโม่แกล้งเป็นแฟนกับเจียงหวัน แต่เบื้องหลังฉากเซี่ยเหมินกับซีโม่กลับมาคบกันอีกครั้งอย่างราบรื่น ก่อนที่ผู้คนจะสังเกตเห็นความสัมพันธ์ของพวกเขา เซี่ยเหมินก็กลายเป็นดาราดังไปแล้ว

ในขณะที่เส้นทางในวงการของเซี่ยเหมินกําลังเจิดจรัสเจียงหวันกลับโดนโจมตีอย่างหนัก ทั้งเรื่องภาพโป๊เปลือยของเธอที่ถูกปล่อยออกมาว่อนอินเทอร์เน็ต ข้อกล่าวหาว่าเธอมั่วยาเสพติดทั้งข้อมูลส่วนตัวต่างๆก็ถูกขุดขึ้นมาเผยแพร่ ทําให้เธอได้รับเสียงวิพากษ์วิจารณ์จากสังคมอย่างหนักและผู้มากมายต่า ก็กดดันให้เธอออกจากวงการไปซะหรือไม่ก็ลาจากโลกนี้ไปเลยยิ่งดี

แต่ละวันของเจียงหวันผ่านไปด้วยความหวาดกลัว เธอทําได้แค่ซ่อนตัวอยู่ในบ้านเงียบๆ ไม่กล้าออกไปพบปะผู้คนภายนอก และยิ่งไปกว่านั้นในสถานการณ์ที่ยากลําบากเช่นนี้ เธอไม่เคยคาดคิดเลยว่ามันจะยิ่งซ้ําร้ายเข้าไปอีกด้วยการถูกครอบครัวของลุงบุกมาถึงบ้านเพื่อรีดไถเงินจากเธอ

เมื่อครั้งที่เธออยู่ภายใต้ “การปกครอง” ของซีโม่ภาพเบื้องหน้าที่เขาจัดฉากไว้ให้ผู้คนมองช่างดูสวยหรู ผู้คนต่างคิดว่า เธอคงมีรายได้มหาศาล แต่ใครเล่าจะรู้ว่าสัญญาที่เธอได้เซ็นกับตงฟางเอ็นเตอร์เทรนเม้นท์ไป แทบจะเรียกได้ว่าเป็นสัญญาทาส เธอต้องทํางานอย่างหนักแต่ได้รับค่าตอบแทนเพียงน้อยนิด ยิ่งไปกว่านั้นค่าใช้จ่ายเพิ่มเติมอื่นๆ อย่างค่าเรียนการแสดง ค่าเสื้อผ้าหรือแม้กระทั่งค่าช่างแต่งหน้าและค่าทํา ผม เธอก็ยังต้องเป็นคนรับผิดชอบเองทั้งหมด เพราะฉะนั้นจึงไม่แปลกอะไรที่เธอแทบจะไม่มีเงินเก็บเลย

เมื่อครอบครัวของลุงไม่ได้รับเงินจากเธอ พวกเขาก็โกรธแค้นเธอเป็นอย่างมาก จึงพยายามสร้างเรื่องใส่ร้ายป้ายสีเธอสารพัดและนําไปลงในอินเทอร์เน็ต จนทําให้เธอทนต่อกระแสสังคมไม่ไหวจนตัดสินใจที่จะจบชีวิตตัวเอง

ในช่วงเวลาก่อนหน้าที่เธอจะตัดสินใจจบชีวิต เธอทรุดตัวลงต่อหน้าเหล่าสื่อมวลชนพร้อมกับทิ้งท้ายไว้ด้วยประโยคนี้ “สิ่งที่อันตรายที่สุดในโลกใบนี้คือหัวใจมนุษย์มันสามารถที่จะส่งคุณขึ้นไปสู่สรวงสวรรค์ หรือตกลงสู่นรกได้ในเวลาเดียวกัน”

เจียงหวันมีความปรารถนาเพียงสามอย่างเท่านั้น หนึ่งคือ การที่ครอบครัวของลุงเธอได้รับการตอบแทนอย่างสาสมกับสิ่งที่ทํากับเธอสองคือ เธอต้องการให้คนร้าย(ในที่นี้หมายถึงศัตรูในนิยาย)ได้สัมผัสกับความทุกข์ทรมานแบบที่เธอเคยได้รับ และข้อสุดท้ายคือ เธอต้องการที่จะขึ้นไปยืนอยู่บนจุดสูงสุดของวงการบันเทิง

แต่ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับตัวเอกของนิยายเรื่องนี้ ในความปรารถนาสุดท้ายของเธอเลย

เมื่อฉีเฟิงเริ่มประมวลผลข้อมูลทั้งหมดที่เธอได้รับมาจากระบบ เธอก็เริ่มรู้สึกแน่นหน้าอก และหายใจไม่ค่อยออก จนกินเวลาไปเกือบสักพักกว่าเธอจะรู้สึกดีขึ้น

ตัวละครตัวนี้ช่างโง่เหง่าเสียจริง” นี่คือความรู้สึกแรกที่เธอคิดหลังจากได้รับข้อมูลมาเธอรู้สึกว่าคนแต่งเรื่องนี้คงมีความแค้นกับตัวละครตัวนี้กระมั่ง ถึงได้พยายามเขียนบทให้เจียงหวันมีชีวิตที่รันทดปานนี้

แท้จริงแล้วตัวละครตัวนี้ก็ไม่ได้มีอะไรผิดปกติมากนัก แค่ขาดความมั่นใจ และมีกลุ่มญาติที่น่ารังเกียจที่คอยแต่จะเอารัดเอาเปรียบเธอจนกลายเป็นฝันร้ายในใจก็เท่านั้น การตั้งค่าที่ดีก็เปรียบเหมือนดั่งตะเกียงนําทางชีวิต ตอนนี้ก็แค่ต้องแก้นิสัยที่ขาดความมั่นใจของเธอและกําจัดญาติที่คอยสูบเลือดสูบเนื้อของเธอซะ เท่านี้เธอก็สามารถใช้ชีวิตได้อย่างสงบสุขแล้ว

เพื่อเน้นหนักให้เห็นถึงความรักและการปกป้องที่ตัวเอกฝายชายต้องการแสดงต่อตัวเอกฝายหญิงจนทําได้ทุกอย่าง

คนแต่งจึงเขียนบทเช่นนี้ให้กับเจียงหวัน “นี่เป็นเหตุผลว่านักเขียนประเภทแม่นี่น่ากลัวเกินไปแล้ว พวกเขาเล่นถือหางตัวเอกจนไม่สนใจใครเลย!”

ฉีเฟิงล้างมือเรียบร้อยแล้ว ก่อนจะเดินออกมาจากห้องน้ำ ทีมงานคนอื่นๆเองก็เริ่มทยอยกลับเข้ามาประจําตําแหน่งของตัวเอง หลังจากเวลาพักเบรกหมดลง

เธอมาถึงหน้าเซ็ตช้านิดหน่อย แต่ก็ถือว่ายังไม่สายจนเกินไป นี่เป็นช่วงเวลาที่เจียงหวันเพิ่งเซ็นสัญญา และอยู่ภายใต้ “การปกครอง” ของซีโม่ได้ไม่นาน ซึ่งวันนี้เป็นคิวถ่ายทําละครโทรทัศน์เรื่องหนึ่งที่ซีโม่ได้จัดหาไว้ให้และบทบาทในวันนี้ของเธอคือนักแสดงสนับสนุนฝ่ายหญิง

ละครโทรทัศน์เรื่องนี้ถูกดัดแปลงมาจากนวนิยายเมื่อครั้งออกอากาศไปแล้ว กระแสตอบรับก็ไม่ค่อยดีนักเมื่อเทียบกับ ละครเรื่องอื่นๆนั้นก็เป็นเพราะพล็อตเรื่องที่ไม่ค่อยดีนัก แถมบทบาทก็ไม่มีความโดดเด่น ยิ่งไปกว่านั้นเจียงหวันยังถูกกลั่นแกล้งต่างๆนานาจากคนในกองถ่ายทําให้เธอทําผลงานออกมาได้ไม่ดีนัก และนี้กลายเป็นอีกหนึ่งจุดด่างพร้อยในชีวิตการเป็นนักแสดงของเธอ ผู้คนต่างพูดกันว่าที่ละครเรื่องนี้ไม่ ปัง แถมฟังไม่เป็นท่าก็เพราะเธอ

ฉีเฟิงไม่สนใจเสียงดังลั่นกองที่เต็มไปด้วยความโกรธของผู้กํากับ และปล่อยให้ช่างแต่งหน้าใช้เครื่องสําอางกลบรอยตบ และรอยบวมบนใบหน้าของเธออย่างใจเย็น

“ยัยผู้หญิงร่าน!”

ฉีเฟิงเงยหน้ามองเจ้าของเสียง และก็ได้รู้ว่าคนผู้นั้นคือหลินซานซาน คนที่เพิ่งจะตบหน้าเธอไปเมื่อกี้

ผู้หญิงคนนี้ถือว่าเป็นตัวละครที่สําคัญอีกตัวหนึ่งของเรื่องนี้ อนึ่งถ้าหนังสือเล่มแต่งขึ้นมาโดยมีเนื้อเรื่องรวมทั้งหมดอยู่ประมาณหนึ่งล้าน {1,000,000} คํา บทของเธอก็คงมีอยู่ราวๆ 500,000 คําได้ในตอนต้นของเรื่องเธอคือนางร้ายหมายเลขหนึ่งผู้กล้าหาญและเสียสละ

หลินซานซานเองก็อยู่ภายใต้การดูแลของตงฟางเอ็นเตอร์เทรนเม้นท์ เธอเป็นหนึ่งในดาราอันดับต้นๆที่บริษัทกําลังผลักดันอยู่ ความจริงแล้วบทที่เจียงหวันได้รับ เธอต้องการที่จะแนะนําคนของตัวเองมารับบทนี้ แต่บทนี้กลับถูกเจียงหวันได้ไป เพราะเรื่องนี้จึงทําให้หลินซานซานไม่พ ใจและตั้งตัวเป็นปฏิปักษ์กับเจียงหวัน

“หลินซานซาน รอยตบพวกนี้มาจากฝีมือของคุณ” ฉีเฟิงชี้ไปยังรอยบวมที่แก้ม ที่ตอนนี้ถูกกลบไปด้วยเครื่องสําอางบ้างแล้ว สายตาที่มองออกไปส่อแววเจ้าเล่ห์

ด้วยเหตุผลบางอย่าง หลินซานซานรู้สึกเสียวสันหลังวาบ ดวงตาคู่นั้นที่จ้องมองเธอช่างน่ากลัวเหมือนมีกลิ่นอายอันตรายแฝงอยู่ราวกับดวงตาของหมาปาที่กําลังจ้องมองเหยื่อก็ไม่ปาน

เมื่อหลินซานซานหลุดออกจากภวังค์ความสงสัยได้ฉีเฟิงก็เดินได้จากไปแล้ว

หลินชานชานยกมือขึ้นมาทาบอกเบาๆ “ทําไมเมื่อกี้ยัยผู้หญิงโสโครกคนนั้นจึงจ้องมองเธอด้วยสายตาแบบนั้น? หืมม.หรือมันคิดว่าจะสามารถทําให้เธอตกใจกลัวได้ แค่เพราะจ้องตาเธอเนี้ยนะ คิดว่าฉันเป็นคนขี้ขลาดรึไง!”

ช่างแต่งหน้าแสร้งทําเป็นไม่ได้ยินสิ่งที่หลินซานซานพูด ขณะที่เธอเก็บข้าวของและเดินออกไปแฟนเพจ : novelza