ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด !!

 

เสียงของนาฬิกาปลุกอัตโนมัติดังขึ้นพร้อมกับเด็กหนุ่มคนหนึ่งสะดุ้งตื่นด้วยความสับสน เหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นบนหน้าผากของเด็กหนุ่ม

 

เด็กหนุ่มมองรอบข้างด้วยความสับสนก่อนจะพบว่าเห็นห้องนอนขนาด 4×4 ที่คุ้นเคยเด็กหนุ่มแสดงสีหน้าประหลาดใจออกมาก่อนจะรีบลุกขึ้นจากเตียงและเดินตรงไปยังหน้าต่างของห้อง

 

ปัง !!

 

เด็กหนุ่มเปิดหน้าต่างออกดูก็พบว่าตรงหน้าของเขาเป็นถนนที่คึกคักเต็มไปด้วยเหล่านักศึกษามหาลัยกำลังเดินหน้าไปเรียนในช่วงเช้า

 

เด็กหนุ่มเห็นแบบนั้นก็ถึงกับทรุดลงกับพื้นก่อนจะรวบรวมสติของตัวเอง แต่ยังไม่ทันที่จะได้คิดเรื่องราวใดๆประตูของห้องก็ถูกเปิดออกพร้อมกับเด็กหนุ่มหน้าตาหล่อเหล่าคนหนึ่งเดินเข้ามา

 

“ลู่หมิงแกยังไม่ตื่นอีกเรอะ !!”

 

เด็กหนุ่มที่ถูกเรียกว่าลู่หมิงจ้องมองเด็กหนุ่มผู้เข้ามาใหม่อย่างสงสัยก่อนจะนึกอะไรบางอย่างออก

 

“จางเหว่ย !?”

 

จางเหว่ยมองลู่หมิงอย่างงุนงงเล็กน้อยก่อนจะตอบกลับ

 

“ใช่ฉันเอง นายเป็นอะไรรึเปล่า ?”

 

ลู่หมิงส่ายหน้าก่อนจะบอกกับจางเหว่ยไปว่า

 

“วันนี้ฉันไม่สบายนิดหน่อย นายช่วยเป็นธุระลาอาจารย์ให้ฉันทีนะ”

 

จางเหว่ยได้ยินแบบนั้นก็มองลู่หมิงด้วยสายตาแปลกๆก่อนจะพยักหน้าและเดินออกจากห้องไป ส่วนลู่หมิงก็กลับมานั่งที่เตียงของเขาอีกครั้งและกดไปที่สายรัดข้อมือของตัวเองเบาๆ จากนั้นหน้าจอโฮโลแกรมก็ปรากฏขึ้นมา จากนั้นลู่หมิงก็พูดขึ้นเบาๆ

 

“วันนี้เป็นวันที่เท่าไหร่ ?”

 

สิ้นเสียงของลู่หมิง ก็มีเสียงอันไร้ความรู้สึกหนึ่งดังขึ้นมาจากหน้าจอโฮโลแกรมตรงหน้า

 

[ วันนี้เป็นวันอังคาร ที่ 27 เดือน มิถุนายน ปี 2114 ]

 

“เวลาล่ะ ?”

 

[ ตอนนี้เป็นเวลา 8:15 น. ตามเวลาสหพันธ์ ]

 

เมื่อได้ยินแบบนั้นลู่หมิงก็ถอนหายใจออกมาก่อนจะทิ้งตัวลงบนที่นอนของตัวเอง

 

“อีกไม่นานก็จะเริ่มแล้วสินะ”

 

ลู่หมิงหลับตาลงพร้อมกับนึกถึงสิ่งที่ตัวเองพบเจอมาตลอดยี่สิบปีแห่งความวุ่นวาย ในอีกไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงโลกที่ทุกคนรู้จักและมีประวัติมายาวนานกว่าพันปีก็จะเปลี่ยนแปลงไป เหล่าสัตว์ประหลาดและอสูรกายจำนวนมากต่างปรากฏตัวขึ้นมาอย่างไม่มีที่มาที่ไป ภายในเวลาไปกี่ชั่วโมงหลังจากนั้นเหล่านักวิชาการและนักภูมิศาสตร์ทั่วโลกก็ต้องตกตะลึงเมื่อพบว่าโลกของตัวเองเปลี่ยนแปลงไปอย่างมากราวกับว่าโลกนี้ไม่ใช่โลกใบเดิมของพวกเขาอีกต่อไป

 

ลู่หมิงต้องใช้ชีวิตอยู่ในโลกที่เต็มไปด้วยอันตรายมาตลอดยี่สิบปีพัฒนาตัวเองอยู่ทุกวันเพื่อเอาชีวิตรอด โลกที่เคยสงบสุขเกิดการต่อสู้ขึ้นแทบทุกที่ กฏหมายบางข้อต่างใช้ไม่ได้อีกต่อไปเพราะกฏของโลกที่เคยอยู่ภายในกฏหมายได้เปลี่ยนไปแล้วกลายเป็นกฏแห่งป่าโดยสมบูรณ์

 

ลู่หมิงถอนหายใจออกมาก่อนจะนึกถึงสิ่งหนึ่งก่อนหน้านี้ คริสตัลสีแดงเลือดที่เขาเคยได้สัมผัสในศึกของที่ราบปาสคาเนียร์หลังจากนั้นร่างกายของลู่หมิงก็รู้สึกราวกับถูกบางอย่างดูดกลืนจากนั้นเขาก็หมดสติไปและมาตื่นอยู่ที่นี้ เป็นไปได้ว่าคริสตัสนั่นจะเป็นหนึ่งในเจ็ดคริสตัลแห่งกอสสเปลและที่เขาเคยได้ยินมาซึ่งมันสามารถใช้ย้อนเวลากลับไปในอดีตได้ แต่ในตอนแรกลู่หมิงคิดว่ามันคงจะเป็นเพียงเรื่องราวของตำนานปรำปราไม่ใช่เรื่องจริง และไม่ว่าตัวของลู่หมิงจะไม่เชื่อมันแค่ไหน สิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้ก็ทำให้เขานั้นจำเป็นจะต้องเชื่อ

 

ลู่หมิงถอนหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะส่งข้อความบางอย่างให้กับจางเหว่ย

 

จากนั้นลู่หมิงก็ได้อาบน้ำแต่งตัวเดินลงไปด้านล่างเขามีเวลาเตรียมตัวราวๆหนึ่งชั่วโมงก่อนที่เกมจะเริ่มต้น ลู่หมิงเดินเข้าไปในตลาดและซื้อของจำเป็นทุกอย่างกลับมาด้วยเงินเก็บเกือบทั้งหมดของเขา เพราะในอนาคตค่าเงินเหล่านี้จะไม่มีค่าอีกต่อไปสิ่งของต่างๆจะถูกใช้จ่ายโดยแต้มของเกมและทรัพยากรบางชนิดเช่นน้ำมัน แก๊ส อาวุธ หรืออาหารเท่านั้น

 

ลู่หมิงหอบทุกอย่างกลับมาที่หอพักของเขาจากนั้นก็ไปนั่งรออยู่ที่สวนสาธารณะเพื่อรอการเริ่มต้นของเกมอย่างใจเย็น

 

ที่สวนสาธารณะในยามเช้าลู่หมิงได้พบกับผู้คนมากมายที่กำลังออกกำลังในยามเช้าอยู่โดยที่พวกเขาไม่รู้เลยว่าอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้ชีวิตประจำวันของพวกเขาจะเปลี่ยนไปตลอดกาล

 

ในขณะที่ลู่หมิงกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่นั้นท้องฟ้าเหนือหัวของเขาก็เปลี่ยนไปมืดครึ้มพร้อมกับมีหน้าต่างหนึ่งปรากฏขึ้นตรงหน้าของเขา

 

{ ยินดีต้อนรับเข้าสู่เกมของพระเจ้า }

 

ลู่หมิงมองหน้าจอตรงหน้าพร้อมกับยิ้มออกมาเล็กน้อย