เย่เทียนเฉินโยนโจรที่จับเป็นมาลงกับพื้น มันถูกเย่เทียนเฉินตัดขาทั้งสองจนพิการ ร้องไห้โอดครวญอยู่บนพื้น มองเย่เทียนเฉินด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง

หานเจี๋ยมองโจรที่เย่เทียนเฉินจับมา มันเป็นชาวต่างชาติ ลักษณะคล้ายชาวแอฟริกา สวมชุดทหารลายพราง หน้าดำราวถ่าน มีเพียงดวงตาโหดเหี้ยมทั้งสองข้างที่มองมายังเธอและเย่เทียนเฉิน

“ผมจะรับหน้าที่ลงมือเอง ส่วนคุณรับหน้าที่สอบสวน!” เย่เทียนเฉินกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“แกเป็นคนของกลุ่มทหารรับจ้างมารโลหิตใช่ไหม? พวกแกมากันทั้งหมดกี่คน? จัดวางกำลังคนแบบไหน?” หานเจี๋ยนั้นไม่พอใจกับท่าทีของเย่เทียนเฉิน เธอต่างหากที่เป็นหัวหน้า ส่วนเขาเป็นแค่ทหารหน่วยรบพิเศษคนหนึ่ง แต่ในช่วงเวลาอันตรายเช่นนี้ ก็พยายามไม่สนใจมากนัก

“กูไม่รู้ กูไม่บอกพวกมึงหรอก พวกมึงต้องตาย!” เจ้าโจรชั่วใช้ภาษาจีนห่วยๆกล่าวออกมาอย่างดุร้าย

เพียะ!

เย่เทียนเฉินตบหน้าไปครั้งหนึ่ง ตบแรงจนเจ้าโจรชั่วฟันหลุดออกมาสองซี่ แต่มันก็ยังปากแข็ง เจอตบหน้าเข้าไปอีกครั้ง จนหน้าบวมไปครึ่งหน้าก็ยังไม่ยอมพูด

“เอาไงดี? หมอนี่ไม่ยอมพูดความจริงแน่”

โจรคนนี้ปากแข็งนัก คงจะผ่านการฝึกฝนมาโดยเฉพาะ คงไม่สามารถง้างปากมันได้ ราวกับว่าต่อให้ตายก็ไม่ยอมพูด หานเจี๋ยเห็นดังนี้ก็รู้สึกร้อนใจ ตอนนี้พวกเขาถูกพวกทหารรับจ้างมารโลหิตล้อมไว้แล้ว  พวกมันเป็นองค์กรที่โหดร้ายมาก ท่าทางพวกมันจะเตรียมฆ่าพวกเธอที่นี่ ถ้าไม่สามารถเข้าใจถึงสถานการณ์ จำนวนคน รวมถึงการวางกำลังของอีกฝ่ายอย่างละเอียด ก็คงฝ่าออกไปได้ยาก

“ไม่เป็นไร คุณไปยืนพักข้างๆก่อน เดี๋ยวผมถามเอง!” เย่เทียนเฉินหัวเราะพลางกล่าวกับหานเจี๋ย ในสกานการณ์เช่นนี้ เย่เทียนเฉินก็ไม่ได้ตีหน้าเคร่งขรึมอยู่ตลอด อย่างไรเสียก็เหลือแค่เขากับหานเจี๋ยสองคน ถ้าไม่สามัคคีกันก็ยากที่จะตอบโต้กลับ

หานเจี๋ยนิ่งอึ้งไปชั่วครู ตอนนี้เธอรู้สึกว่าตนเองคล้ายกับเด็กหญิงตัวน้อยเข้าไปทุกที เริ่มที่จะพึ่งพาเย่เทียนเฉินที่เป็นเพียงทหารที่เพิ่งได้รับการบรรจุเข้าหน่วยรบพิเศษ ประสบการณ์ด้านต่างๆก็ด้อยกว่าเธอ ตัวเธอเองนั้นเป็นถึงผู้บัญชาการระดับเขต แต่กลับต้องมาพึ่งพาเขา

ผู้หญิงก็เป็นเช่นนี้ ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงที่อ่อนโยนหรือเข้มแข็ง ยามที่มีผู้ชายอยู่ข้างกาย เธอก็มักจะพึ่งพาโดยไม่รู้ตัว โดยเฉพาะเย่เทียนเฉินในตอนนี้ที่เคร่งขรึมจริงจัง ราวกับว่าเปลี่ยนไปเป็นคนละคน

“แกมีทางเลือกสองทาง พูดหรือตาย!” เย่เทียนเฉินพูดภาษาอังกฤษได้ แต่ก็ยังใช้ภาษาจีนพูดกับเจ้าโจรผู้นั้น นี่คือลักษณะอย่างหนึ่งของชาวจีน

“อย่าเข้าใจผิดสิ พวกมึงต้องตายทุกคน กลุ่มทหารรับจ้างมารโลหิตของพวกกูล้อมพวกมึงไว้แล้ว ใครก็ไม่รอด!” เจ้าโจรชั่วคำรามตอบเย่เทียนเฉิน

พลั่ก!

เย่เทียนเฉินไม่พูดอะไรอีก พลันปักมีดลงไปที่ขาของมัน เสียงร้องโอดครวญก็ดังขึ้นมาทันที หานเจี๋ยตกตะลึง แต่จะอย่างไรเธอก็เป็นผู้หญิงที่ทั้งงดงามและเข้มแข็ง ย่อมเข้าใจว่าไม่ควรใจอ่อนกับศัตรูโดยเด็ดขาด  เพียงแต่คาดไม่ถึงว่าเย่เทียนเฉินจะกลายเป็นดุดันขึ้นมา หรือว่าการตายของสหายร่วมรบมีผลกับเขามากจนกระตุ้นศักยภาพของเขาออกมา?

หานเจี๋ยที่ไม่รู้ว่าเย่เทียนเฉินกลายเป็นผู้มีพลังพิเศษระดับพระเจ้าไปแล้วก็ได้แต่ใช้เหตุผลเช่นนี้มาอธิบายความเปลี่ยนแปลงของเย่เทียนเฉิน

“อั่ก พวกมึงต้องตายทุกคน….”

พลั่ก! เสียบมีดลงไปอีกครั้งในตำแหน่งเดิม ที่ปากแผลเดิม

“ปิศาจ มึงมันปิศาจ….”

พลั่ก! ครั้งที่สาม ขาของเจ้าโจรผู้นั้นก็ถูกกริชปักลึกไปถึงกระดูก มันกรีดร้องออกมาราวจะขาดใจ

ตอนที่เย่เทียนเฉินยกกริชขึ้นอีกครั้ง มันก็ยอมแพ้ เล่าแผนการทั้งหมดในครั้งนี้ออกมาอย่างหมดเปลือก มันไม่สามารถทนต่อการสอบปากคำของเย่เทียนเฉินได้ รู้สึกว่าตัวมันเองได้ตกอยู่ในกำมือของปิศาจ มันทรมานยิ่งกว่าถูกฆ่าในดาบเดียวเสียอีก

เดิมที พวกโจรจากกลุ่มทหารรับจ้างมารโลหิตได้รับการว่าจ้างจากรัฐบาลของประเทศm เพื่อป้องกันไม่ให้หานเจี๋ยนำข้อมูลลับกลับไปยังประเทศจีนได้สำเร็จ ในหมู่พวกที่ถูกจ้างมานี้ผู้ที่มีฝีมือเยี่ยมยอดที่สุดคือรองหัวหน้าของกลุ่มนามแซนเบเกอร์ เป็นบุคคลที่อยู่ในประกาศจับของทุกประเทศ เป็นคนที่โหดร้ายป่าเถื่อนอย่างมาก แผนการจัดวางกำลังคนในครั้งนี้ แซนเบเกอร์กล่าวไว้ว่า ทหารหน่วยรบพิเศษของจีน อ่อนแอไร้ทางสู้ จะมากี่คนก็ตายหมด

“ขอบคุณ!”

เย่เทียนเฉินกล่าวกับโจรผู้นั้นยิ้มๆ กริชในมือขวาปักลงไปที่คออย่างรวดเร็ว ถูกบริเวณเส้นเลือดจนเลือดพุ่งกระฉูดออกมา เหลือทิ้งไว้เพียงศพที่ดวงตาทั้งสองเบิกกว้างด้วยความกลัว

“ไปกันเถอะ ที่นี่อยู่นานไม่ได้ ผมคิดว่าคนของกลุ่มทหารรับจ้างมารโลหิตคงตามมาถึงที่นี่ในไม่ช้า” เย่เทียนเฉิที่นเดินไปเบื้องหน้าของหานเจี๋ยกล่าวขึ้น

“พวก…พวกเราจะไปไหน?” หานเจี๋ยรู้สึกโง่งม เธอเองก็ได้ยินคำสารภาพของโจรผู้นั้น ทั้งสี่ทิศล้อมด้วยพวกมัน เห็นได้ชัดว่าต้องการฆ่าพวกเธออที่นี่ ยากที่จะฝ่าออกไป

“ไปที่ค่ายของพวกมัน ไปเก็บพวกมันให้เหี้ยน” เย่เทียนเฉินกล่าวพลางหัวเราะ

หานเจี๋ยอดไม่ได้ที่จะตกตะลึง พลางมองไปยังเย่เทียนเฉิน เธอไม่กล้าเชื่อในสิ่งที่ตนเองได้ยิน ทหารหน่วยรบพิเศษเจ็ดคน ตายไปแล้วหก เหลือแค่เธอกับเย่เทียนเฉิน ส่วนอีกฝ่ายไม่เพียงแค่มีจำนวนคนมาก อาวุธร้ายแรงก็พร้อมสรรพ ที่สำคัญคือพวกมันมียอดฝีมือจากกลุ่มทหารรับจ้างมารโลหิตอยู่หลายคน โดยเฉพาะรองหัวหน้าหน่วยแซนเบเกอร์ มีฝีมือน่ากลัวย่างมาก เป็นบุคคลที่ทั่วโลกต้องการตัว ไม่ง่ายเลยที่จะต่อกรกับความสามารถของมัน

ว่ากันตามปกติแล้ว เมื่อได้ทราบข้อมูลพวกนี้และเข้าใจถึงจุดวางกำลังพลโอบล้อมของศัตรู ถ้าไม่หาช่องโหว่หนีไป ก็หาจุดที่อ่อนแอที่สุดฝ่าวงล้อมออกไป มีที่ไหนที่จะไปที่ค่ายของศัตรู ไม่ใช่ว่ารนหาที่ตายหรอกเหรอ? มีแต่คนโง่นั่นแหละถึงจะทำเช่นนี้

“เทียน….เทียนเฉิน พวกเราหาจุดอ่อนฝ่าออกไปกันเถอะ แล้วค่อยให้กำลังเสริมมาเก็บกวาดพวกมัน” อาจเป็นเพราะในสภาพเช่นนี้ เย่เทียนเฉินแสดงส่วนที่เป็นลูกผู้ชายออกมา หรืออาจเป็นเพราะไม่ว่าอย่างไรหานเจี๋ยก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง จิตใต้สำนึกรู้สึกพึ่งพาเย่เทียนเฉิน คำเรียกขานจึงแสดงความสนิทสนมอยู่ไม่น้อย

“ผู้บัญชาการ ผมเข้าใจความหมายของคุณดี แต่ผมอยากจะแก้แค้นให้สหายที่ตายไป และไม่อยากให้ใครมาดูถูกทหารหน่วยรบพิเศษของจีน เรื่องบางเรื่องไม่ทำไม่ได้!”  เย่เทียนเฉินกล่าวพลางมองหานเจี๋ยอย่างเด็ดเดี่ยว

“เทียนเฉิน นาย….นายอย่าเรียกฉันว่าผู้บัญชาการอะไรนั่นเลย จริงๆแล้วฉันไม่ใช่ผู้บัญชาการเขตอะไรหรอก เป็นแค่พนักงานฝ่ายเทคนิคของหน่วยรบพิเศษ เรียกฉันว่าพี่หานก็พอ ตอนนี้เหลือแค่นายกับฉัน พวกเราคือสหายร่วมรบ!” หานเจี๋ยกล่าวพลางผงกหัว ถูกลูกบ้าของเย่เทียนเฉินแพร่เชื้อไปเสียแล้ว

“ไป!”

เย่เทียนเฉินกล่าวพลางยิ้ม เขาเดินนำไปด้านหน้า เข้าสู่เปิดโหมดสังหาร เตรียมจะเอาชีวิตของพวกโจรชั่วทุกคนทิ้งไว้ที่นี่ ตอนนี้เย่เทียนเฉินไม่ใช่คนเดิมแล้ว หากว่าเป็นเย่เทียนเฉินคนก่อนจะต้องคิดฝ่าวงล้อมออกไปเหมือนหานเจี๋ยแน่นอน

แต่เย่เทียนเฉินคนปัจจุบัน ในชีวิตก่อนเขาไม่อนุญาตให้ใครหน้าไหนมาแตะต้องคนของเขา  หลักการของเขาคือ พี่น้องข้า สหายข้า ใครกล้ายุ่ง ชดใช้ด้วยชีวิต!

                ในตอนที่ได้เกิดใหม่ เย่เทียนเฉินได้แอบสาบานอยู่ในใจว่า ‘สหาย! ในเมื่อฉันมาครอบครองร่างของนาย ได้รับโอกาสในการเกิดใหม่ ถ้าอย่างนั้นฉันก็เป็นหนี้นายอยู่หนึ่งชีวิต จากนี้เป็นต้นไป เรื่องของนายก็คือเรื่องของฉัน เพื่อนของนายก็คือเพื่อนของฉัน ฉันจะปกป้องทุกสิ่งทุกอย่างแทนนาย ไม่ว่าใครหน้าไหนกล้ามายุ่ง ฉันจะให้มันชดใช้ด้วยเลือด’

และก้าวแรกก็คือ การล้างแค้นให้สหายร่วมรบที่ตายไปทั้งหกคน จะตัดหัวพวกโจรชั่วช้าไม่ให้เหลือรอดแม้แต่คนเดียว โหมดสังหารของเย่เทียนเฉินถูกปลุกขึ้นมาแล้ว แม้ว่าพลังพิเศษจะยังไม่ตื่น พลังที่ฟื้นฟูมาได้ก็มีไม่ถึงหนึ่งส่วน แต่ก็พอที่จะเก็บกวาดชีวิตสุนัขของพวกมันแล้ว!

“อ่า!”

เพิ่งจะเดินไปได้ไม่กี่ก้าว หานเจี๋ยก็กรีดร้องออกมา ถ้าไม่ได้เย่เทียนเฉินที่หันกลับมาอย่างรวดเร็ว ก็คงล้มลงไปกองกับพื้นแล้ว

ถูกเย่เทียนเฉินกอดไว้ในอ้อมอก ใบหน้าขาวซีดของหานเจี๋ยก็กลายเป็นแดง ต่อให้เป็นผู้บัญชาการ แต่ก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่งและยังเป็นผู้หญิงที่งดงามมากด้วย และหญิงสาวบริสุทธิ์อย่างหานเจี๋ยจะไม่เขินอายได้อย่างไร

“พี่หาน พี่ไม่เป็นอะไรใช่ไหม อย่างไรให้ผมแบกพี่เถอะ ร่างกายของพี่อ่อนล้าเกินไป ต้องใช้เวลาในการฟื้นฟู!” เย่เทียนเฉินมองใบหน้าขาวซีดของหานเจี๋ยพลางกล่าวออกมา

“ไม่ ไม่เป็นไร ฉันเดินเองได้” หานเจี๋ยเขินเล็กน้อย แต่ก็ยังเข้มแข็ง เธอก็เป็นทหารคนหนึ่ง ถ้าตอนนี้ถูกแบกขึ้นหลังก็ยังรู้สึกลำบากใจเล็กน้อย

เห็นท่าทางเดินหนึ่งก้าวเซหนึ่งก้าวของหานเจี๋ย เย่เทียนเฉินก็รู้สึกเจ็บปวดใจอยู่บ้าง แม้ว่าเขาจะไม่ใช่เย่เทียนเฉินคนเดิมแล้ว และไม่ทราบว่าเย่เทียนเฉินคนเดิมนั้นมีความรู้สึกอะไรต่อผู้หญิงคนนี้ แต่ในความทรงจำ ดูเหมือนว่าผู้หญิงคนนี้จะปฏิบัติต่อเขาไม่เลวเลย

                ไม่รอให้หานเจี๋ยได้ทันตอบโต้ เย่เทียนเฉินก็แบกหานเจี๋ยขึ้นหลัง หานเจี๋ยคิดจะขัดขืน แต่กลับถูกมือซ้ายของเย่เทียนเฉินจับเข้าที่ก้น ตามมาด้วยคำพูดที่ทั้งขบขันทั้งข่มขู่ “อย่าขยับมั่วสิ ตกไปเจ็บนะ ก้นของพี่ยิ่งใหญ่ๆอยู่ คงยิ่งเจ็บขึ้นอีก อีกอย่าง พี่ไม่กลัวพวกทหารรับจ้างมารโลหิตตามมาฆ่าพวกเราหมดเหรอ?”

ได้ฟังคำพูดของเย่เทียนเฉิน หานเจี๋ยก็อายจนหน้าแดง ไม่ขัดขืนอีก สองมือค่อยๆเกาะไหล่ของเย่เทียนเฉิน ศีรษะก็ค่อยๆพิงหลังของเย่เทียนเฉิน ไม่คิดเลยว่าเจ้าหมอนี่จะแข็งแกร่งเช่นนี้

 เย่เทียนเฉินไม่คิดอะไรมาก เขาเป็นผู้ชายปกติ ต่อให้เป็นผู้แข็งแกร่งที่มีพลังพิเศษระดับพระเจ้าก็ยังคงมีอารมณ์ยู่ กับผู้หญิงที่ทั้งงดงามและเซ็กซี่นั้น ย่อมมีความต้องการตามสัญชาตญาณ เพียงแต่ไม่ใช่ในตอนนี้ อีกทั้งแย่เทียนเฉินในชีวิตก่อนนั้นเป็นผู้แข็งแกร่งที่มีพลังพิเศษระดับพระเจ้า ไม่ใช่คนประเภทที่เห็นหญิงงามก็ทำอะไรไม่ถูก ผู้หญิงนั้นเขาย่อมต้องการ เพียงแต่เขายังมีความเป็นสุภาพบุรุษอยู่

หานเจี๋ยถูกเย่เทียนเฉินแบกขึ้นหลัง ศีรษะพิงหลังอันแข็งแกร่งของเย่เทียนเฉิน หลับไปโดยไม่รู้ตัว ผู้หญิงคนหนึ่งที่ต้องหลบหนีมาตลอด ร่างกายใช้พลังงานไปเกินขีดจำกัด สามารถฝืนได้ถึงตอนนี้ ก็ทำให้เย่เทียนเฉินรู้สึกนับถือแล้ว

ท้องฟ้าค่อยๆมืดลง เย่เทียนเฉินเดินตรงไปยังค่ายของพวกกลุ่มทหารรับจ้างมารโลหิตทีละก้าวทีละก้าว พวกมันแม้ในฝันก็คงคิดไม่ถึงว่า เหล่าทหารหน่วยรบพิเศษของจีนที่ถูกพวกมันฆ่าตาย ยังมีคนกล้าหันปืนเข้าสู้ ค่ำคืนนี้ถูกกำหนดไว้แล้วว่า ความเงียบสงบจะต้องถูกทำลายด้วยเสียงกรีดร้องและเลือด

…………………………….