ตู้ม!

เกิดเสียงระเบิดดังก้องกลางอากาศอีกครั้ง หยวนซั่วยกเท้าเตะหญิงสาวตัวกระเด็น จากนั้นก็มีเสียงแตกร้าวของกระดูกดังขึ้นพร้อมกัน!

“ผู้เฒ่าหยวน เข้าใจผิดแล้ว!”

ณ ตอนนั้นหูฮ่าวกระโดดขึ้นกลางอากาศพร้อมแสงวาววับของดาบในมือ เหงื่อเปียกชุ่มไปทั้งศีรษะแต่กลับไม่กล้าลงมือ เขาได้แต่ตะโกนเสียงดังแล้วคว้าตัวหญิงสาวที่ถูกเตะกระเด็นไว้ ถอยร่นไปด้านหลังหลายก้าวถึงจะทรงตัวอยู่บนกลางอากาศได้

หญิงสาวในอ้อมแขนสลบไปแล้ว มีเลือดสีสดไหลออกจากปากไม่หยุด

หยวนซั่วมองด้วยสายตาเย็นยะเยือกแล้วดิ่งตัวแตะพื้นโดยตรง กระทั่งทิ้งรอยฝ่าเท้าลึกเอาไว้บนพื้น

“เข้าใจผิดเหรอ งั้นก็ถือว่าเป็นเรื่องเข้าใจผิดแล้วกัน! ไม่พอใจก็ให้หัวหน้าของพวกเธอมาหาฉันได้ทุกเมื่อ!”

หยวนซั่วในวัยชราที่พลังลดลงเรื่อยๆ ก็ปรากฏเลือดซึมตรงมุมปากเช่นกัน จากนั้นก็แค่นหัวเราะเสียงเย็นทีหนึ่ง “กลับไปบอกพวกเขา ถึงฉันจะแก่ลงแล้ว ความสามารถไม่เท่าเมื่อก่อนแล้ว แต่ก็ใช่ว่าคนอย่างพวกแกจะข่มเหงรังแกได้! พลังเหนือธรรมชาติผงาดขึ้นจนปรมาจารย์นักรบถึงจุดจบก็จริง…ถ้างั้นฉันก็จะไม่ถือสาแล้วบอกพวกแกว่าปรมาจารย์นักรบโกรธเมื่อไรก็ทำให้เลือดสาดได้เหมือนกัน!”

“ไม่กล้าครับ!”

หูฮ่าวเองก็พาหญิงสาวลงกลับสู่พื้นด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหวาดผวา แต่ไม่นานก็พรูลมหายใจกล่าว “ผู้เฒ่าหยวน เป็นเรื่องเข้าใจผิดจริงๆ! หลี่เมิ่งก็เพิ่งเคยออกภารกิจข้างนอกครั้งแรก ไม่รู้ขอบเขต จุดประสงค์ที่เรามาก็เพื่อปกป้องผู้เฒ่าหยวน พอดีลานบ้านของผู้เฒ่าหยวนถูกปิดมิดชิด หลี่เมิ่งเป็นห่วงความปลอดภัยของผู้เฒ่าหยวนถึงเปิดดวงตาแห่งสัจธรรมขึ้น…”

“งั้นก็ถือว่าเป็นเรื่องเข้าใจผิดแล้วกัน!”

หยวนซั่วพูดเสียงเรียบ “เข้าใจผิดก็ช่าง ตั้งใจแอบดูก็ช่าง กฎของปรมาจารย์นักรบของฉันก็แบบนี้แหละ! วิชาลับห้าปาณภูต หากไม่ใช่ศิษย์ในสังกัดของฉันก็ห้ามแอบดูเด็ดขาด!”

ว่าแล้วอยู่ดีๆ หยวนซั่วก็กุมหน้าอกพลางเหลือบมองหูฮ่าวแวบหนึ่ง จากนั้นถึงค่อยๆ หมุนตัวเดินถอยกลับไปยังลานบ้านเล็กๆ ของตนแล้วเอ่ยด้วยเสียงที่ฟังดูโดดเดี่ยวว่า “ไม่กล้าฆ่าใครแล้ว หากเป็นยี่สิบปีก่อน…ไม่สิ สามปีก่อน ถ้าแม่หนูคนนี้กล้าลักลอบดูฉันสอนวิชาลับ ต่อให้เป็นคนพิทักษ์รัตติกาล ฉันก็ฆ่าไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้น! แก่แล้ว ทำอะไรไม่ค่อยได้แล้ว…”

ฟังดูเศร้าโศกอย่างบอกไม่ถูกและแฝงความระอาใจอย่างหาที่สุดไม่ได้

ณ ตอนนี้หญิงสาวผู้นั้นก็ได้สติพอดี ได้ยินเช่นนั้นก็กระอักเลือดออกมาอีกทีหนึ่งแต่กลับไม่กล้าปริเสียงใดๆ

หยวนซั่วเดินโซซัดโซเซ ปรมาจารย์นักรบแห่งยุคเหมือนจะแก่ตัวลงแล้วจริงๆ!

“พลังเฮือกสุดท้ายที่เก็บไว้ดันใช้ไปกับพวกแกเสียแล้ว เดิมทียังคิดจะฆ่าศัตรูคนหนึ่งแท้ๆ…เสียดาย!”

เสียงผิดหวังของหยวนซั่วดังแว่วมาอีกครั้ง

หูฮ่าวสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย

หยวนซั่ว…ใกล้จะถึงจุดจบชีวิตแล้วหรือ

หลายปีก่อนบาดเจ็บสาหัส อีกอย่างระเบิดวันนี้ก็รุนแรงมากจริงๆ ปราณโลหิตทำให้เจ็บตัวทั้งสองฝ่าย ถ้าแผลเก่ากำเริบขึ้นอีก ถ้าตายไป…

หูฮ่าวเหงื่อผุดเต็มหน้าผากทันที!

รอกระทั่งหยวนซั่วหายลับไป เขาถึงมองหญิงสาวแล้วเอ่ยด้วยเสียงนิ่งขรึมปนเย็นชา “เกิดปัญหาใหญ่แล้ว!”

“เขา…เกือบจะฆ่าฉัน…”

หญิงสาวดูโกรธเคืองประมาณหนึ่ง

หูฮ่าวกลับกัดฟันพูดเสียงเย็นชา “เกิดปัญหาใหญ่แล้ว! ไม่ใช่ว่าเธอเกือบตาย แต่เธอบีบให้เขาต้องใช้พลังลมปราณเฮือกสุดท้าย ถ้าหยวนซั่วไม่สามารถอดทนอยู่จนถึงภารกิจครั้งนี้เสร็จสิ้น…ถ้าร่องรอยอารยธรรมโบราณนี้ไม่มีเขาเข้าร่วม ไม่มีเขาไปเปิด…ต่อให้ตอนนี้เธอไม่ตาย ต่อจากนี้เธอก็ต้องถูกส่งตัวไปเขตอันตรายที่สุด ไปทำภารกิจที่เสี่ยงอันตรายที่สุดอยู่ดี!”

หญิงสาวหน้าถอดสี!

เธอเกือบจะโดนซัดตายอยู่รอมร่อ หล่อนตกตะลึงในความสามารถของหยวนซั่ว แต่ในขณะเดียวกันก็แอบแค้นใจไม่น้อย ตาแก่นี่โหดเหี้ยมเกินไปแล้ว!

แต่พอได้ยินเช่นนี้เลยสีหน้าเปลี่ยนไปในฉับพลัน

หยวนซั่ว…ใกล้ตายแล้วหรือ

เธอตัวสะท้านเล็กน้อย พอนึกถึงผลที่จะตามมาก็ไม่คิดจะสนใจอาการบาดเจ็บที่สาหัสหรือความพยาบาทคิดแก้แค้นอะไรนั่นอีก หล่อนมีเพียงความกังวลใจ “เขา…จะตายเหรอ”

“บาดเจ็บสาหัสเกินไป แผลเก่ากำเริบแล้ว!”

หูฮ่าวพูดเสียงเบา “ความสามารถของยอดฝีมือนักรบทะลวงร้อย ช่างเกินความคาดหมายจริงๆ! กระโดดกลางอากาศในระยะสามสี่ร้อยเมตรได้ในชั่วพริบตา ใช้ปราณโลหิตกดทับพลังลี้ลับเหนือธรรมชาติ…ปรมาจารย์นักรบที่น่ากลัว! แต่นี่ นี่ก็เป็นฝีมือในยุคสมัยที่เขาอยู่จุดสูงสุด ช่วงเวลาหลายปีที่บาดเจ็บจนหัวใจแทบแหลกสลาย พอครั้งนี้ใช้วิธีนี้…”

หญิงสาวก็หน้าถอดสีพลันกัดฟันพูดว่า “ความผิดฉันเอง ฉันจะรีบยื่นเรื่องให้เบื้องบน ใช้เงินเก็บทั้งหมดของฉัน รวมถึงเงินเดือนต่อจากนี้ของฉันแลกกับยาเสริมพลังหนึ่งชุด! เพื่อช่วยรักษาอาการบาดเจ็บให้เขา!”

หยวนซั่วจะตายไม่ได้!

เขาตายไปต้องเกิดปัญหาใหญ่ตามมาแน่ โดยเฉพาะในอีกไม่ช้าจะมีการแกะรอยอารยธรรมโบราณครั้งใหม่

หยวนซั่วเป็นผู้เชี่ยวชาญคณะตามรอยอารยธรรมโบราณที่มีความรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับร่อยรอยอารยธรรมโบราณแห่งนั้นมากที่สุด

ความสำคัญของเขาในเวลานี้ย่อมสำคัญกว่าทุกเรื่องของเมืองหยิน หูฮ่าวกับเธอมาที่นี่ใช่ว่าจะเพื่อทำความเข้าใจคดีไฟคลอก แต่เพื่อไม่ให้คดีไฟคลอกลามไปถึงตัวหยวนซั่วต่างหาก

และด้วยเหตุนี้หยวนซั่วถึงได้เชิญหลี่ฮ่าวมาหาเขาหลายครั้ง เพราะตอนนี้เขายังได้รับการปกป้องคุ้มครองจากผู้พิทักษ์รัตติกาลอยู่

ตอนนี้ตัวหญิงสาวเองก็บาดเจ็บสาหัสไม่แพ้กัน ทว่ากลับยืนกรานจะเอาเงินเก็บทั้งหมดแลกของดีมาใช้รักษาบาดแผลของหยวนซั่ว ปฏิเสธไม่ได้ว่าหล่อนอดกลั้นพอตัวทีเดียว

แต่…ใครให้เธอไม่ฟังคำเตือนแล้วดูถูกปรมาจารย์นักรบยอดฝีมือผู้นี้กันล่ะ!

ชั่วเวลาเมื่อครู่ พอลองย้อนนึกดูอีกทีก็เหลือแต่ความกลัว

หูฮ่าวถอนหายใจทีหนึ่ง “รีบไปรายงานเบื้องบนเถอะ ไม่งั้นฉันกลัวว่าจะไม่ทันการเอา หวังว่าจะแก้ปัญหานี้ได้ เมื่อกี้ตอนเขากุมหัวใจ ฉันกังวลว่าหัวใจอาจจะแตกร้าวเลือดคั่งด้วยซ้ำ จากนิสัยถือทิฐิของหยวนซั่ว ถ้าไม่ถึงขีดสุดคงไม่ยอมกระอักเลือดต่อหน้าผู้น้อยอย่างเราหรอก!”

หยวนซั่วเป็นคนที่เย่อหยิ่งในศักดิ์ศรีอย่างถึงที่สุด!

ทั้งหยิ่งผยองทั้งโอหังถือตัว

แต่ตอนนี้พอหูฮ่าวมองแผ่นหลังที่จากไปของเขากลับรู้สึกไม่สบายใจอย่างบอกไม่ถูก

ปรมาจารย์นักรบแห่งยุคคนหนึ่งเชียวนะ!

บุคคลตัวอย่างของปรมาจารย์นักรบ ตอนนี้เพียงแค่วินาทีแรกที่แสดงฝีมือก็เผยให้เห็นความอ่อนล้าจนถึงขั้นอาจตายได้ แม้แต่เขายังทำใจไม่ได้เลย

สำหรับปรมาจารย์นักรบที่เคยอยู่จุดสูงสุดคนหนึ่ง เรื่องนี้มันโหดร้ายเกินไป!

หลี่เมิ่งที่อาการบาดเจ็บสาหัสได้ยินเช่นนั้นก็มองหยวนซั่วที่เดินไกลออกไปอีกครั้ง ทันใดนั้นความแค้นเคืองที่ก่อตัวอยู่ก้นบึ้งหัวใจก็ดับสลายไป พลางเอ่ยอย่างรู้สึกผิดว่า “ฉัน…ฉันไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้…ส่วนเขาก็เลือดร้อนเกินไป! ฉันยังไม่ทันเห็นอะไรเขาก็บุกจู่โจมเข้ามาเลย…”

“เฮ้อ ช่างเถอะ!”

หูฮ่าวส่ายหน้าไปมา แอบดูเขาสอนเคล็ดวิชาลับ แถมยังเป็นวิชาลับเฉพาะตัวของเขาอีกต่างหาก เรื่องนี้ต่อให้อธิบายอย่างไรก็ฟังไม่ขึ้น

ใช่ว่าหลี่เมิ่งจงใจจะแอบดูเคล็ดวิชาลับ แต่เรื่องที่เธอดูถูกหยวนซั่วจากก้นบึ้งของหัวใจนั้นเป็นเรื่องจริง

คิดว่าพลังเหนือธรรมชาติไร้เทียมทาน คนเก่าแก่อย่างหยวนซั่วไม่ลงมือทำอะไรมาตั้งหลายปีจะมีอะไรให้น่าระแวงอีก กระทั่งคิดว่าหยวนซั่วคงไม่สังเกตเห็นหล่อนด้วยซ้ำ เชื่อมั่นเกินตัวจนเป็นเหตุให้เกิดเรื่องราวครั้งนี้ขึ้น

“พอเถอะ แยกย้าย อยู่ให้ห่างด้วย!”

หูฮ่าวพยุงหลี่เมิ่งกลับไปอย่างรวดเร็ว เรื่องนี้ต้องรายงานเบื้องบนแล้วยังต้องรีบเอายามาให้เขาโดยด่วน อย่างน้อยต้องประคองชีวิตของหยวนซั่วไปสักระยะ แถมต้องปลอบประโลมเขาด้วย

ไม่อย่างนั้นในเมื่อใกล้ตายเต็มทีแล้วจะทำงานให้พวกเขาไปทำไมอีก

เรื่องนี้หากจัดการไม่ดีอาจเกิดปัญหาได้ เกรงว่าเบื้องบนคงโกรธพวกเขามากเช่นกัน ใครเล่าจะคาดคิดถึงผลลัพธ์เช่นนี้ได้

……

ณ กลางลานบ้าน

หยวนซั่วเดินโซซัดโซเซกลับมา

“อาจารย์!”

หลี่ฮ่าวทำหน้าเป็นห่วงเป็นใย

จากนั้นหยวนซั่วก็พรูลมหายใจออก อยู่ดีๆ ก็หัวเราะออกมา “อะไรกัน ไม่เป็นไรสักหน่อย! ทำเอาตกใจจะแย่!”

“…”

หลี่ฮ่าวมึนไปชั่วขณะ

เกิดอะไรขึ้น

“มองอะไรหัดใช้สมองหน่อยสิ!”

ในฐานะที่หยวนซั่วเป็นถึงอาจารย์ เขาเลยกล่าวชี้แนะอย่างไม่ถือสาอะไรด้วยเสียงหวาดผวา “เมื่อกี้จู่ๆ ก็อารมณ์ฉุนเฉียวขึ้นมา บวกกับอยู่ในช่วงเปลี่ยนแปลงเลยข่มอารมณ์ไว้ไม่อยู่ ลงมือหนักเกินไป!”

“พวกนี้เป็นผู้พิทักษ์รัตติกาล เป็นกลุ่มองค์กรพลังเหนือธรรมชาติอันดับหนึ่ง เรายังต้องพึ่งพาให้เขาปกป้องเราอยู่!”

หยวนซั่วหัวเราะเอ่ย “ในเมื่อซัดเขาจนสภาพปางตายเช่นนั้นจะไม่เป็นการสร้างปมแค้นหรือไร แบบนั้นไม่เป็นผลดีเลย…แถมยังเป็นแค่สาวน้อยคนหนึ่งเท่านั้นด้วย ทางฝั่งผู้พิทักษ์รัตติกาลจะหาว่าเรารังแกคนอ่อนแอกว่าเอาได้…”

พูดถึงตรงนี้ก็เอ่ยเสียงอย่างมีเลศนัยว่า “ถ่อมตัวหน่อย ไม่แน่อาจจะได้ผลประโยชน์สักหน่อย! ฉันใกล้ตายเต็มทีแล้วจะไม่ให้ของดีมาประคองชีวิตฉันได้ยังไง ต่อจากนี้พวกเขายังต้องการฉันอยู่นะ!”

หลี่ฮ่าวสูดหายใจเข้าลึก อาจารย์คิดได้มากมายขนาดนี้ในเวลาเพียงชั่ววูบเองเหรอ

“อีกอย่างหากฉันกระอักเลือดก็จะได้คายเลือดเสียในร่างกายออกไปด้วย เลือดเสียนั่นเกิดจากบาดแผลที่สะสมมานาน…พอดีเลย พิสูจน์ให้พวกเขาเห็นด้วยว่าอาการบาดเจ็บของฉันอยู่ในขั้นร้ายแรงแล้ว ใกล้ตายแล้ว ไม่มีความจำเป็นต้องคอยระแวงฉันหรอก!”

หลี่ฮ่าวสูดหายใจอีกที คิดได้ถึงขั้นนี้เลยหรือ

อาจารย์เจ้าเล่ห์เพทุบายเหลือเกิน…ไม่สิ จอมวางแผนต่างหาก!

แน่นอนว่าประเด็นสำคัญไม่ใช่เรื่องนี้ หลี่ฮ่าวถามเสียงเบา “อาจารย์ แล้วอาการบาดเจ็บของอาจารย์…”

“ใกล้หายดีแล้ว!”

หยวนซั่วยิ้ม ฉีกยิ้มสดใสเป็นพิเศษด้วย

“ถ่อมตัวไว้หน่อย อาการบาดเจ็บใกล้จะหายดีแล้ว! ตอนนี้กำลังดีเลย!”

เขามองไปยังหลี่ฮ่าว “สองคนนั้นยังอยู่ที่นี่ ฉันก็ไล่ไปไหนไกลไม่ได้ ตอนนี้อีกฝ่ายไปแล้วแต่ก็คงอยู่ห่างจากฉันอย่างน้อยพันเมตรอยู่ดี ตอนนี้…นับเป็นโอกาสที่ดีที่ฉันจะรักษาตัว!”

ยิงปืนนัดเดียวได้นกหลายตัวเชียวล่ะ!