ตอนที่ 35 ฝนตกแล้ว (1)

ซ่าๆ…

ฝนตกแล้ว!

เม็ดฝนเล็กๆ โปรยปรายลงมากระทบกันสาดนอกหน้าต่างส่งเสียงดังแปะๆ

ยามค่ำคืนดึกดื่นเงียบสงบ

หลังสี่ทุ่มไปเมืองเล็กอย่างเมืองหยินก็แทบไม่มีใครเดินอยู่บนถนนแล้ว

ในเมื่อรู้ว่าอากาศไม่ดีจวนจะฝนตก ทั้งเมืองหยินในตอนนี้ก็ยิ่งมีผู้คนสัญจรน้อยลงไปอีก

ร้านค้าสองข้างทางล้วนปิดร้านกันหมดแล้ว

ฤดูฝนมาเยือนแล้ว!

ต่อจากนี้เมืองหยินจะมีแต่ฝน

……

ห้องชั้นใต้ดิน

หลี่ฮ่าวเปลี่ยนชุดเครื่องแบบผู้ตรวจการณ์ชุดใหม่พร้อมเหน็บปีน Vortex รุ่นที่สามไว้ตรงเอว รวมถึงระเบิดมืออีกหลายลูก

แต่เขาไม่ได้พกพาอาวุธปืนไฟที่มีอานุภาพทำล้างลายสูงไปด้วยเพราะไม่สะดวก เวลาใช้งานคนเดียวก็ยากจึงไม่สะดวกนำติดตัวไปด้วย

ไม่ไกลจากตรงนั้น เฉินเจียนมีโล่สีดำขนาดไม่ใหญ่นักเพิ่มมาอันหนึ่ง ซึ่งหลักๆ เอาไว้ใช้ป้องกันตัว

ส่วนมุมอีกฝั่งคุณหมออวิ๋นเหยากำลังเก็บกล่องปฐมพยาบาลของตัวเองอยู่

ส่วนเจ้าก้างอู๋เชาควงมีดสั้นในมือเล่นเหมือนกำลังเหม่อลอยไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่

คนตรงหน้าหลี่ฮ่าวคือหลิวเยี่ยน

หลิวเยี่ยนในตอนนี้ไม่มีรอยยิ้มและเหม่อลอยไปด้วยอีกคน ข้างหน้ามีกรอบรูปหนึ่งที่ถูกวางไว้ ไม่รู้ว่าคนในกรอบรูปเป็นใคร อาจจะเป็นสามีที่ถูกฆ่าตายของเธอละมั้ง

ปัง!

ประตูเปิดออกแล้ว

หลิวหลงในชุดเสื้อโค้ทพร้อมสุนัขตัวหนึ่งเดินตามมาข้างๆ กระทั่งตอนนี้หลิวหลงถึงพาเจ้าเสือดำออกมาจากห้องทำงานของตน

ทุกคนต่างเบือนสายตาหันไปทางเขา

ต่อให้เป็นหลิวเยี่ยนกับอู๋เชาที่กำลังเหม่อลอย ณ ตอนนี้ก็ชะงักลง ตั้งสติแล้วมองไปยังหัวหน้าทีมคนนี้

คนนี้ต่างหาก ที่เป็นเสาหลักทางจิตใจของคนทั้งทีมล่าปีศาจ

“ฝนตกแล้ว!”

หลิวหลงก้าวขาเข้ามา เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาพลางกวาดมองไปรอบๆ “เตรียมพร้อมหรือยัง”

“พร้อมแล้ว!”

เฉินเจียนตอบรับเสียงอื้ออึงประโยคหนึ่ง

หลิวหลงเผยยิ้มเย็นยะเยือก “จำเอาไว้ ความชั่วร้ายไม่มีวันเอาชนะความถูกต้องได้! เรา คือความถูกต้อง!”

“ความถูกต้อง!”

ทุกคนตะโกนเป็นเสียงเดียวกัน!

“เราจะธำรงความเที่ยงธรรม เพื่อขจัดมารปีศาจ!”

สโลแกนของทีมดังขึ้นในห้องชั้นใต้ดินอีกครั้ง ถึงแม้ออกจะดูเชยไปบ้าง แต่เสียงที่ดังก้องนี้กลับกระตุ้นใจหลี่ฮ่าวเป็นอย่างดี

ธำรงความเที่ยงธรรม ขจัดมารปีศาจ!

เปรี้ยง!

ขณะนั้นเองก็มีเสียงฟ้าร้องดังขึ้น

และแล้วพวกหลิวหลงกลับสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย

หลิวหลงลุกพรวดทำหน้าเย็นยะเยือก “ไม่ใช่เสียงฟ้าร้อง!”

ใช่แล้ว นี่ไม่ใช่เสียงฟ้าร้อง

พวกเขาคุ้นเคยมากเกินไป!

นี่เป็นเสียงระเบิด!

หลิวหลงสีหน้าดูย่ำแย่นิดๆ ฝืนยิ้มเอ่ย “พลังเหนือธรรมชาติ…ช่างเก่งกาจซะจริง! พวกเขาไม่ยอมให้เราออกจากเมือง ไม่ยอมให้เราเป็นฝ่ายชักนำ พวกเขา…เข้าเมืองมาแล้ว!”

เข้าเมืองแล้ว!

ศัตรูเข้าเมืองหยินมาแล้ว อีกทั้งกำลังทำลายบ้านเมืองซึ่งเกี่ยวพันกับความปลอดภัยของประชาชน ซึ่งบีบให้คนเหล่านี้ต้องแยกกันแล้วจะได้ควบคุมตัวพวกเขาง่ายขึ้น

หลี่ฮ่าวหน้าซีดเล็กน้อย

พวกหลิวหลงนึกว่าเขาตกใจเลยไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่รู้สึกเหนือคาดหน่อยๆ ว่าหลี่ฮ่าวกลับมากลัวเอาป่านนี้ วัยรุ่นมักตกม้าตายในสถานการณ์คับขันตามคาดจริงๆ!

หลี่ฮ่าวไม่ได้ตกใจแต่อย่างใด

แค่ได้ยินเสียงเขาก็รู้สึกโกรธและเป็นกังวล “ลูกพี่ เสียงระเบิดเหรอ เหมือนจะ…มาจากทิศทางของบ้านผม…”

รู้สึกเหมือนจะใช่!

ส่วนจะใช่หรือไม่นั้น ตอนนี้เขายังไม่สามารถยืนยันได้

ข้างนอกเกิดเสียงฮือฮาขึ้น

กองตรวจการณ์ออกปฏิบัติการแล้ว!

หลิวหลงในตอนนี้กลับมาใจเย็นได้ดังเดิม “นี่เพิ่งเริ่มต้นเอง เห็นทีศัตรูในครั้งนี้คงจัดการยากพอตัว”

ไม่รอให้พวกหลี่ฮ่าวออกจากเมือง อีกฝ่ายก็ชิงลงมือก่อน

เป็นการขู่ขวัญ และเป็นการตักเตือน

อย่าคิดจะออกจากเมือง!

ถึงขั้นกำลังบอกพวกหลิวหลงว่า ยอมแพ้เถอะ แผนของพวกแก เรารู้ทันหมดแล้ว

พวกเขาถึงขั้นรู้ว่าหลิวหลงวางกับดักไว้ตรงไหนบ้าง หมายรอให้พวกเขาพลาดตกหลุมพราง

อย่าหวังเลย!

ผู้มีพลังเหนือธรรมชาติบางส่วนจองหองอวดดี ทว่าบางส่วนกลับรอบคอบระมัดระวัง เห็นทีศัตรูในคราวนี้ต่างรอบคอบกันดี ต่อให้คิดว่าทีมล่าปีศาจไม่น่ากลัว แต่คงไม่ยอมเป็นฝ่ายพลาดโดนกับดักที่พวกหลิวหลงวางเอาไว้ก่อน

หลิวหลงสูดหายใจลึกเฮือกหนึ่ง ณ ตอนนี้เขารู้ดีว่าปัญหาอาจจะมาถึงตัวแล้ว

“กริ๊งงง!”

เสียงกริ่งดังขึ้น หลิวหลงหยิบเครื่องมือสื่อสารข้างกายขึ้นมา ก่อนจะมีเสียงตะคอกคุ้นหูแว่วออกมา “หลิวหลง! คุณอยู่ไหน ทางหน่วยปฏิบัติการไม่มีคุณอยู่ หลิวเยี่ยนก็ไม่อยู่ เมืองหยินเกิดเรื่องใหญ่แล้ว คุณหูหนวกไม่ได้ยินเหรอ เกิดคดีระเบิดมีคนเสียชีวิตแล้ว!”

เรื่องใหญ่ขนาดนี้ เมืองหยินต้องการหน่วยปฏิบัติการรีบไปจัดการโดยด่วนที่สุด

แต่ว่าทางหน่วยปฏิบัติการกลับเกิดความวุ่นวายขึ้น เพราะหัวหน้าและรองหัวหน้าหน่วยไม่อยู่ทั้งคู่

คดีระเบิด เกิดขึ้นเพียงจุดเดียว

แต่ไม่รู้ว่าจะมีจุดต่อไปหรือเปล่า

ไม่เพียงเท่านี้ เสียงเดือดดาลดังขึ้นจากเครื่องมือสื่อสารอีกครั้ง “รีบกลับหน่วยปฏิบัติการเดี๋ยวนี้ พาหน่วยไปยังจุดเกิดเหตุ! ไม่ใช่แค่คุณ รวมถึงหลิวเยี่ยนด้วย รีบกลับหน่วยด่วน! ตรงชายแดนตะวันตกของเมืองหยินเกิดคดีไฟไหม้ท่วมคลังเก็บน้ำมันอีกหนึ่งคดี…เพราะมีคนวางเพลิง!”

หลิวหลงเผยสีหน้าราบเรียบพลางเอ่ยเนิ่บๆ “ครับ ผู้อำนวยการ อย่าร้อนใจไป ผมจะจัดการเอง!”

“หลิวหลง!”

เสียงผู้อำนวยการดังขึ้นอีกหน น้เสียงแข็งกร้าวขึ้นมาก “ผมรู้ว่าช่วงนี้คุณยุ่ง มีบางอย่างผมทำได้แค่ปิดตาข้างหนึ่งลืมตาข้างหนึ่ง! แต่เรื่องเฉพาะด้านก็ต้องให้มืออาชีพเป็นคนแก้ปัญหาไป ผมเป็นผู้อำนวยการกองตรวจการณ์ กองตรวจการณ์เป็นหน่วยงานบังคับใช้กฎหมายเพียงหนึ่งเดียวของเมืองหยิน…คุณต้องรู้ว่าความปลอดภัยของประชาชนทั้งเมืองย่อมสำคัญกว่าคนใดคนหนึ่ง! คืนนี้ผมมาสั่งการกองตรวจการณ์เอง คุณ…แค่ออกไปตามจับเจ้าโจรนั่น ถ้าคุณคิดว่า…ต้องคุ้มครองเจ้าเด็กนั่นให้ได้ก็ส่งมาที่ห้องผู้อำนวยการของกองตรวจการณ์เสีย!”

ทั้งคู่ต่างรู้ดีว่าเสียงระเบิดเมื่อครู่เป็นแค่น้ำจิ้มเท่านั้น

กองตรวจการณ์ต้องรู้หน้าที่ตัวเอง แล้วให้ทีมล่าปีศาจของหลิวหลงเลิกคุ้มครองหลี่ฮ่าว

เป้าหมายของพวกเขามีเพียงหลี่ฮ่าวโดยเสมอมา

ดังนั้น ณ ตอนนี้ไม่ว่าจะเป็นคดีระเบิดหรือคดีไฟไหม้ล้วนเป็นการตักเตือน แต่ไม่ใช่จะแตกหักกับหน่วยบังคับใช้กฎหมายของเมืองหยิน

เสียงของผู้อำนวยการดังมาก

หลี่ฮ่าวเลยได้ยินเช่นกัน

ครั้งนี้หลี่ฮ่าวเข้าใจแล้วว่าศัตรูน่ากลัวและเจ้าเล่ห์ขนาดไหน

พวกเขาไม่สนใจและไม่แยแสว่าทีมล่าปีศาจจะเข้าร่วมหรือไม่ เพราะพวกเขาวางแผนไว้แต่แรกแล้ว…โดยสร้างความโกลาหลให้เมืองหยิน!

ขอเพียงเกิดความโกลาหล ทีมล่าปีศาจก็จะต้องถูกกดดันอย่างมาก

ในเมื่ออ้างว่าเป็นฝ่ายธำรงความถูกต้องเที่ยงธรรมไม่ใช่หรือ

เช่นนั้นตอนนี้พวกคุณจะเลือกไปแก้ปัญหาคดีอื่นๆ เพื่อรักษาความสงบของเมืองหยิน หรืออยู่ต่อเพื่อปกป้องหลี่ฮ่าวกันแน่

“ผมรู้!”

หลิวหลงยังคงพูดด้วยเสียงราบเรียบเช่นเคย “ผมจะจัดการเอง! ผู้อำนวยการ ผมวางสายก่อนนะครับ!”

เขากดตัดสายไป

หลิวหลงมองหลี่ฮ่าวแวบหนึ่ง เงียบไปพักหนึ่งถึงปริปากเอ่ย “พวกคุณรออยู่ตรงไหน อย่าไปไหนเองโดยพลการ ผมขึ้นไปจัดการข้างบนก่อน!”

“ลูกพี่!”

หลิวเยี่ยนสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย “สิ่งที่พวกเขาต้องการจะเห็นก็คือสถานการณ์เช่นนี้!”

ทีมล่าปีศาจต่างพากันแยกย้าย อย่าได้เข้ามายุ่งกับเรื่องนี้

เป้าหมายของพวกเขาก็คือหลี่ฮ่าวอย่างเห็นได้ชัดมาโดยตลอด

หลิวหลงพยักหน้า “ฉันรู้!”

แต่เขาต้องออกไป

หากเขาไม่ออกไปเลย ไม่ปรากฏตัวเลย คนพวกนั้นก็ต้องก่อความวุ่นวายขึ้นเรื่อยๆ บางทีการปกป้องเมืองหยินคงอาศัยแค่ลมปากอย่างเดียวไม่ได้

สุดท้ายหลิวหลงก็เลือกที่จะไป

วินาทีนี้หลี่ฮ่าวสีหน้าดูไม่สู้ดีนัก ไม่ใช่เพราะหลิวหลงขอตัวออกไปแต่เพราะเขาโมโห เขาโกรธคนพวกนั้นที่อยากฆ่าเขาเพียงคนเดียว แต่กลับทำทุกวิถีทางโดยไม่สนใจอะไรเลยเพื่อให้บรรลุเป้าหมาย!

พวกเขากำลังเอาชีวิตของคนทั้งเมืองบีบให้ทีมล่าปีศาจอย่าสอดมือเข้ามายุ่ง

ต่อให้พวกเขาคิดว่าทีมล่าปีศาจไม่น่ากลัว ไม่ใช่ศัตรูที่เอามาเปรียบได้ แต่เพื่อไม่ให้เกิดความผิดพลาดจึงเลือกที่จะเอาเมืองหยินมาขู่

“สมควรฆ่าทิ้งซะ!”

หลี่ฮ่าวเดือดดาลในใจ แต่กลับทำอะไรไม่ได้เพราะเขาอ่อนแอเกินไป

……………………………………………………………