ตอนที่ 37 ย้อนฆ่า (3)

“หุบปาก!”

หลิวเยี่ยนตวาดกลับ

หลี่ฮ่าวขัดขืน!

เฉินเจียนที่อยู่ด้านหลังสีหน้าเปลี่ยนไป ตะโกนอย่างโมโห “อย่าไปฟังมันพูดเหลวไหล! หลี่ฮ่าว อย่าขยับซี้ซั้ว มันจะรบกวนจังหวะการหนีของหัวหน้าหลิว!”

ให้ตาย!

ปกติหลี่ฮ่าวยังถือว่าหนักแน่นพอสมควร จู่ๆ วันนี้กลับสร้างความเดือดร้อนให้พวกเขาเสียได้!

แบบนี้จะตายเอานะ!

ให้ตายสิ พวกนักศึกษาเชื่อถืออะไรไม่ได้เพราะมักจะตกม้าตายยามคับขันตลอด ตอนนี้หลี่ฮ่าวขยับดิ้นไปมาจนลมหายใจของหลิวเยี่ยนเริ่มไม่คงที่

ส่วนปรมาจารย์นักรบหน้ากากผีที่อยู่ด้านหลังก็ยิ้มแป้น

เป็นไปตามคาด!

คนที่ให้ความสำคัญกับมิตรภาพอย่างหลี่ฮ่าว หลังจากฟังเขาพล่ามไปตั้งมากจะไม่หวั่นไหวได้อย่างไร

เขาชอบนักศึกษาประเภทนี้ที่สุด!

หากเป็นพวกเจนจัดลื่นเป็นปลาไหลอย่างหยวนซั่วคงจะอ้าปากด่าน้ำลายกระเด็นเต็มหน้าตั้งนานแล้ว คนแบบนั้นจะฟังเขาพล่ามขนาดนี้ได้หรือ

เพราะการขัดขืนของหลี่ฮ่าวทำให้หลิวเยี่ยนช้าลง

“หลี่ฮ่าว!!”

หลิวเยี่ยนตวาดเสียงต่ำอย่างเดือดดาล

ส่วนหลี่ฮ่าวยังคงขัดขืนต่อไป กัดฟันพูด “วางผมลง พวกพี่ไปเถอะ ผมตายได้ พวกพี่ต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป! เมืองหยินต้องการพวกพี่ ถ้าโลกนี้ถูกความมืดเข้าครอบงำย่อมต้องการคนอย่างพวกพี่จุดแสงสว่างให้กับคนเมืองหยิน! เพื่อให้คนเมืองหยินได้เห็นอนาคตวันข้างหน้า!”

“ต่อให้เมืองหยินจะถูกแทนที่จนต้องย้ายไปที่อื่นจริงๆ แต่หากมีพวกพี่อยู่ อย่างน้อยคนเมืองหยินก็ยังมีที่พึ่ง ยังมีความหวัง…ผมจะทำให้ทุกคนต้องมาเสี่ยงเพราะความเห็นแก่ตัวของผมไม่ได้ ผมจะทำให้เมืองหยินมองไม่เห็นแสงสว่างอีกต่อไปไม่ได้!”

หลี่ฮ่าวลั่นวาจาธำรงความเที่ยงธรรมอย่างหนักแน่น วินาทีถัดมาก็เริ่มขัดขืนอีกครั้ง!

“เจ้าบ้า!”

หลิวเยี่ยนเริ่มผิดจังหวะเพราะการขัดขืนของเขาจนลมหายใจเปลี่ยนไปจากเดิม จากนั้นก็จำต้องวางหลี่ฮ่าวลง ไม่สามารถอุ้มเขาต่อไปได้อีก

ปรมาจารย์นักรบหน้ากากผีด้านหลังหัวเราะลั่น

สำเร็จแล้ว!

ตอนนี้ทั้งสองฝ่ายอยู่ห่างกันไม่ถึงสิบเมตรแล้ว

หลี่ฮ่าวเอ๋ย เป็นเด็กดีจัง!

เขาเป็นเพียงเด็กน้อยคนหนึ่งที่มีใจแห่งความเที่ยงธรรมอยู่…หากเป็นเมื่อยี่สิบปีก่อนเขาเห็นเจ้าหมอนี่คงพออกพอใจจนถึงขั้นพิจารณารับเป็นศิษย์แน่ๆ หากรับพ่อหนุ่มแบบนี้ไว้ รอตนแก่ตัวลงคงสืบทอดวิชาตนต่อไปไม่มีวันหักหลังทรยศ ปรมาจารย์นักรบต้องการคนแบบนี้ไว้ดูแลยามแก่เฒ่าตราบจนสิ้นชีวิต!

เสียดายที่พลังเหนือธรรมชาติผงาดขึ้นแล้ว!

“คุณบอกว่าจะปล่อยพวกพี่หลิวไป!”

หลี่ฮ่าวสะบัดมือหลิวเยี่ยนออกและไม่ยอมให้หล่อนลากอีกต่อไป ตอนนี้แทบยืนคุยประจันหน้ากับปรมาจารย์นักรบหน้ากากผีหน้าพร้อมสายตาเว้าวอน “คุณก็เป็นปรมาจารย์นักรบเหมือนกัน กรรมก็มีเจ้ากรรมนายเวร หนี้ก็มีเจ้าหนี้ พวกคุณจะฆ่าผม ฆ่าได้ตามสบาย! แต่คุณห้ามผิดคำพูด!”

“หลี่ฮ่าว!”

เฉินเจียนโกรธอย่างมาก ตอนนี้เขาจำต้องคว้าแขนหลี่ฮ่าวแล้วผลักไปข้างหน้า!

ให้ตาย!

นี่นายกำลังทำอะไรอยู่กันแน่

นายกำลังคาดหวังให้ศัตรูทำตามสัญญาหรือ

“แน่นอน ฉันไม่ได้บ้าสักหน่อย แล้วจะฆ่าพวกเขาทำไม จะตั้งตัวเป็นศัตรูกับหลิวหลงและผู้พิทักษ์รัตติกาลเหรอ เหตุที่ฆ่าเธอเพราะเป็นภารกิจ! ฆ่าพวกเขาไม่ได้ประโยชน์อะไรสักนิด แล้วยังจะล่วงเกินผู้พิทักษ์รัตติกาลไปด้วย ต่อให้ตอนนี้ผู้พิทักษ์รัตติกาลจะไม่มีกำลังพอจะแก้แค้น แต่หากฉันถูกจับได้ว่าสถานะที่แท้จริงเป็นแค่ทะลวงร้อย ผู้พิทักษ์รัตติกาลก็หาทางจัดการฉันได้อยู่ดี ฉันไม่มีความมั่นใจมากพอที่จะกล้าล่วงเกินพวกเขาหรอกนะ!”

ปรมาจารย์นักรบหน้ากากผีเอ่ยกลั้วหัวเราะ

นี่ก็ถูกอีกแหละ!

อีกอย่างคำพูดของเขาก็คือความจริงเหมือนกัน

ในสถานการณ์ที่ไม่จำเป็น เขาจะฆ่าคนของทีมล่าปีศาจไปทำไมกัน

สร้างเรื่องเดือดร้อนให้ตัวเองหรือ

ขณะนั้นเองหลี่ฮ่าวก็อ้าปากกัดแขนเฉินเจียนทีหนึ่ง เฉินเจียนเผลอปล่อยมืออัตโนมัติ หลี่ฮ่าวสะบัดแขนแล้วใช้มืออีกข้างขืนตัวให้หลุดจากพันธนาการหลิวเยี่ยน

เขาสลัดตัวให้หลุดจากสองคนนั่นจนเกือบชนเฉินเจียนเข้าอย่างจังก่อนจะหลบเฉินเจียนได้อย่างหวุดหวิดแล้ววิ่งไปหาปรมาจารย์นักรบหน้ากากผี

“หลี่ฮ่าว!”

หลิวเยี่ยนชะงักฝีเท้า เฉินเจียนเองก็รีบชะงักฝีเท้าไปตามๆ กัน

หลี่ฮ่าวกำลังวิ่งไปหาอีกฝ่ายท่ามกลางสายฝน

ขณะนั้นหลี่ฮ่าวทำหน้าสบายๆ เตรียมใจรับกับความตายพลางตะโกนเสียงดังว่า “ผมอยู่ที่นี่ พวกพี่ไปเถอะ!”

พวกเขาสองคนอยู่ใกล้กันเกินไป!

เพิ่งพูดจบปรมาจารย์นักรบหน้ากากผีคนนั้นก็ยืนอยู่ตรงหน้าหลี่ฮ่าวแล้ว

วินาทีนี้ปรมาจารย์นักรบหน้ากากผีก็ดูชะงักไปนิดๆ

เจ้าหมอนี่…พาตัวเองมาส่งถึงที่จริงๆ!

เขากลัวจะชนหลี่ฮ่าวจนตาย ในเมื่อเขาเป็นถึงทะลวงร้อยเชียว หลี่ฮ่าวเป็นแค่คนธรรมดา เขาจึงรีบชะงักฝีเท้าลากเท้าทิ้งรอยยาวบนพื้น

จากนั้นก็ยกมือข้างหนึ่งวางบนไหล่หลี่ฮ่าว

ใบหน้าแต้มยิ้มถูกปกปิดอยู่ภายใต้หน้ากาก แต่ดวงตาที่อยู่ข้างนอก ตอนนี้หลี่ฮ่าวสามารถมองเห็นถึงความดีใจและระรื่นใจจากสายตาอีกฝ่ายได้

ภารกิจสำเร็จแล้ว!

เขาทำทุกอย่างเบามือราวกับหลี่ฮ่าวเป็นเพียงตุ๊กตากระเบื้องเคลือบ เพราะกลัวจะบีบหลี่ฮ่าวจนเละคามือ ปรมาจารย์นักรบทะลวงแข็งแกร่งมาก หากบีบแรงๆ เกรงว่ากระดูกไหล่ของหลี่ฮ่าวจะแหลกเอาได้

ตอนนั้นเองปรมาจารย์นักรบคนนั้นถึงระมัดระวังอย่างมาก

หลี่ฮ่าวกลับต่างกันไป…เขาเหมือนจะทรงตัวไม่อยู่จนพุ่งไปข้างหน้าเป็นฝ่ายชนแทน

แรงไม่เยอะมาก

เพราะเป็นแรงของคนธรรมดา

แต่หลี่ฮ่าวที่ฝึกวิชายุทธ์มาสามปีย่อมรู้จุดหนึ่งว่าต่อให้เป็นปรมาจารย์นักรบถึงขั้นทะลวงร้อย ภายใต้สถานการณ์ที่ใช้พละกำลังสุดแรง ความจริงทำลายจังหวะได้ง่ายที่สุดแล้ว

ขอเพียงจับจังหวะให้ถูก เพื่อทำลายจังหวะการหายใจของอีกฝ่าย แม้จะไม่เกิดอะไรขึ้นทันที แต่หากรออีกฝ่ายรวบรวมพลังก็ต้องใช้เวลาอยู่ประมาณหนึ่ง

สิ่งนี้หลี่ฮ่าวเรียนรู้เองภายหลังโจวเฮ่อถูกเขาฆ่าไปเมื่อคราวก่อน

ในสถานการณ์ทั่วไป ปรมาจารย์นักรบทะลวงร้อยจะไม่เอาตัวแนบคนอื่นใกล้ขนาดนี้ แถมอีกฝ่ายยังเป็นศัตรูอีกด้วย ปรมาจารย์นักรบหน้ากากผีในตอนนี้ระแวงหลิวเยี่ยนกับเฉินเจียนมากกว่าจึงไม่ได้สนใจหลี่ฮ่าวเท่าไร

เขาจับตัวหลี่ฮ่าวไว้ ขณะเดียวกันก็มองพวกหลิวเยี่ยนอย่างระแวง

สองคนนี้ใช่ว่าจะยอมจากไปแต่โดยดี

“หลิวเยี่ยน เฉินเจียน พวกเธอไม่จำเป็น…”

“แค่กๆ!”

ครั้นถูกหลี่ฮ่าวชนใส่จึงทำให้เขาที่กำลังพูดอยู่เผลอหายใจผิดจังหวะไปเฮือกหนึ่ง

ขณะนั้นเองหลิวเยี่ยนก็ตวาดใส่เสียงดัง หันตัวกลับมาพร้อมกำมีดสั้นในมือ ปลายเท้าเตะพื้นก่อนกระโจนเข้าใส่พร้อมกับความโกรธ ความผิดหวัง กรีดร้องกล่าว “ต่อให้ฉันฆ่าหลี่ฮ่าวก็ไม่มีวันให้พวกแกสมหวังหรอก!”

มีดของเธอพุ่งไปหาหลี่ฮ่าว!

ปรมาจารย์นักรบหน้ากากผีสะดุ้ง ไม่ได้นะ!

ตอนนี้หลี่ฮ่าวยังตายไม่ได้ ถ้าตายไปนอกจากเขาจะทำภารกิจไม่สำเร็จแล้วยังต้องโดนลงโทษอีกด้วย เบื้องบนออกคำสั่งมาชัดเจนว่าก่อนที่ฝนสีน้ำเงินจะตก หลี่ฮ่าวห้ามตายเด็ดขาด!

เขาไม่เพียงแค่ต้องรับผิดชอบจับกุมตัวหลี่ฮ่าว ยังต้องปกป้องหลี่ฮ่าวด้วย อย่างน้อยหลังจากจับกุมตัวมาต้องรับประกันความปลอดภัยของหลี่ฮ่าว กระทั่งจนกว่าจะส่งตัวให้ผู้มีพลังเหนือธรรมชาติเหล่านั้น

ปรมาจารย์นักรบหน้ากากผีไม่มีเวลามาสนใจเรื่องที่ถูกหลี่ฮ่าวชน เขาจับตัวหลี่ฮ่าวถอยกรูดไปด้านหลัง

“ปกป้องหลี่ฮ่าว!”

ปรมาจารย์นักรบหน้ากากผีตะโกนเสียงต่ำ เขาคว้าแขนหลี่ฮ่าวหมายจะเหวี่ยงไปด้านหลัง เพราะด้านหลังยังมีปรมาจารย์นักรบสิบสังหารอยู่หลายคน

ให้พวกเขาปกป้องหลี่ฮ่าวเพราะเขาต้องจัดการเจ้าบ้าสองคนนี้ก่อน

หากสองคนนี้ยืนกรานจะฆ่าหลี่ฮ่าว เขาก็จะไม่ออมมือเช่นกัน!

ส่วนหลี่ฮ่าวที่เขาไม่สนใจ ตอนนี้กลับมองเขาด้วยแววตาเจ้าเล่ห์!

สองมือทำท่างอเป็นกรงเล็บ พลังภายในกำลังเดือดพลุกพล่าน วินาทีที่ปรมาจารย์นักรบหน้ากากผีหิ้วตัวเขาขึ้นจนร่างของพวกเขาสองคนแนบกัน หลี่ฮ่าวดูเหมือนจะกลัวอยู่บ้างเลยยกแขนคล้องคออีกฝ่ายโดยไม่รู้ตัว

ปรมาจารย์นักรบหน้ากากผีแอบรู้สึกว่าไม่เหมาะสมเท่าไร หากสลัดพวกหลิวเยี่ยนไม่หลุดคงเป็นภาระให้ตัวเองอีก

ทำไมเจ้าหมอนี่ถึงมาขี้ขลาดเอาเวลานี้นะ

แต่วินาทีต่อมาเขาเหมือนจะรู้สึกว่ามีบางอย่างฉีกขาด อยู่ดี ๆหลี่ฮ่าวที่อยู่เบื้องหน้าก็ใบหน้าเปื้อนเลือด!

ทันใดนั้นเองหลี่ฮ่าวก็ออกแรงที่สองมือ ความสามารถของมือสิบสังหารผสมกับพลังภายในสองชั้น เขาทำมือเหมือนกรงเล็บเสือแล้วตะปบลงคออีกฝ่ายจนหักในทีเดียว!

เร็วเกินไปแล้ว!

เกินความคาดหมายมาก ในเมื่อปรมาจารย์นักรบหน้ากากผีแกร่งกว่าเขา อีกทั้งเอาแต่คอยระแวงพวกหลิวเยี่ยนตลอดโดยไม่คิดสงสัยหลี่ฮ่าวแต่อย่างใด

ตอนนั้นเองหลี่ฮ่าวก็หักคอเขาโต้งๆ!

สายตาไร้ซึ่งความหวาดกลัวกับความพรั่นพรึง ทว่ามีเพียงความเย็นชาเท่านั้น

…………………………………………………………………