SPH:บทที่​ 24 13 เข็มเผ่าภูติผี
LG ได้โยกย้ายถิ่นฐานไปอีกทวีปหนึ่งได้ 1 เดือนแล้ว ในฐานะผู้เป็นเลิศทุกอย่าง ด้วยชื่อเสียงของเขาทำให้ภายใน 1 เดือนนี้มีสาวงามมากมายรวมทั้งอนุทั้งหลาย ทุกห้องในบ้านของเขาแทบจะไม่มีที่ว่าง
ไม่ได้มีเพียงแค่นั้นยามที่เขาออกไปด้านนอกไม่ว่าเขาจะก้มศีรษะหรือเงยหน้าก็จะได้รับเงินและโชคลาภ และด้วยความโชคดีนับไม่ถ้วนของเขาทำให้เขาได้รับสมบัติมากมาย เรียกว่าภายใน 1 เดือนนี้ไม่ว่าเขาจะกระโดดลงหน้าผา 3 ครั้งหรือตกลงไปในแม่น้ำ 2 ครั้งเขาก็มักจะได้สมบัติกลับมาเสมอ รวมทั้งสาวงามทั้ง 8 ที่กำลังตกหลุมรักเขา
LG รู้ว่านี่เป็นเพียงแค่เรื่องเล็กน้อยมีรางวัลใหญ่กว่านี้มากมายกำลังรอเขาอยู่ จนเมื่อวันหนึ่งมีขอทานเฒ่านอนอยู่ตรงหน้าประตู LG ก็รู้ว่าเทพเซียนทรงปรารถนาส่งบางอย่างมาให้เขาอย่างแน่นอน หลังจากที่เขาช่วยเหลือขอทานเฒ่า ชายชราคนนั้นก็กลับกลายเป็นแพทย์เซียนที่มีฝีมือเป็นอย่างมากในดินแดนการแพทย์ ชื่อของเขาคือ 13 เข็มเผ่าภูตผี แต่ละเข็มของเขาสามารถแบ่งหยินและหยางได้
“สหายน้อย ข้านั้นสามารถท่องเที่ยวทั่วแดนแห่งนี้และคาดนั้นเชื่อมั่นในฝีมือการฝังเข็มของตัวเองเป็นอย่างมาก ตอนนี้ข้าขอส่งมอบตำรา 13 เข็มให้กับเจ้า!”
ขอทานเฒ่าส่งตำราให้ LG และจากไป ในตอนนี้ LG ไม่ได้สนใจขอทานเท่าที่หายตัวไปเลยสักนิดเขากำลังหัวเราะเสียงดังอยากตื่นเต้น
“นี่มันไม่ใช่เคล็ดวิชาของเทพเซียนที่ส่งมาให้ข้าอย่างนั้นหรือ เอ๊ะ[email protected] ตำราอยู่ไหน!”
ทันใดนั้น lc ก็ตกตะลึง
“เจ้าสาระเลวคนใดขโมยตำราของข้าไป” ในขณะที่ LG กำลังจดจออยู่กับความตื่นเต้นก็มีมือข้างหนึ่งปรากฏขึ้นจากที่ใดสักแห่งและขวาตำราของขอทานเฒ่าไปจากนั้นหายไปอย่างไร้ร่องรอย
เย่หยูจามออกมา มือขวาของเขากำลังถือตำราที่ร้อยด้วยเส้นด้ายขณะดึงออกมาจากช่องมิติ ขณะมองตำราโบราณร้อยด้วยเส้นด้ายในมือ เย่หยูก็ตกตะลึงเล็กน้อย ตำราโบราณนี้คืออะไรกันแน่ เขาพลิกเปิดมันผ่าน ๆ เย่หยูเห็นรูปวาดมนุษย์วาดไว้ในทุกหน้า โดยมีจุดสีแดงเล็ก ๆ แต้มอยู่ตามร่าง จุดสีแดงบางจุดถึงกับมีรูปวาดที่คล้ายกับเข็มอยู่บนนั้นด้วย
หรือนี่คือตำราแพทย์
“บี๊ป! ยินดีด้วย เจ้าของร่างขโมยมาได้สำเร็จ รางวัลคือ​ 80​ คะแนน
“บี๊ป ยินดีด้วยกับเจ้าของร่างที่ขโมยตำราแพทย์ได้สำเร็จ คุณอยากดึงวิญญาณออกมาไหม” เสียงเครื่องกลของระบบดังขึ้นในความคิดของเย่หยู
“นำออกมา”
แสงสีเขียวพวยพุ่งจากตำราแพทย์ที่อยู่ในมือของเย่หยู และเข้าไปในความคิดของเขา หลังผ่านไปสักครู่ใหญ่ เย่หยูดูดซับข้อมูลในความคิด และลืมตาขึ้น มีแสงสว่างปรากฏวาบ และเขาตระหนักว่าสิบสามเข็มหยินหยางนั้นยอดเยี่ยมอย่างแท้จริง!
13 เข็มเผ่าภูติผีผสมผสานการฝังเข็มและการรมยาเอาไว้อย่างสมบูรณ์แบบไร้ที่ติ ตัวเข็มแบ่งออกเป็นหยินและหยาง วิญญาณและภูตผียืนอยู่แต่ละด้าน ชีวิตคนจะเป็นหรือตายขึ้นอยู่กับพลังใจของบุคคลที่ใช้เข็มเล่มนั้น
น่าทึ่ง น่าทึ่งยิ่งนัก!
เย่หยูชื่นชมในใจ แต่เขาไม่เคยทดสอบเทคนิกชั้นเทพของเข็ม แค่ในคำแนะนำ เขารู้ว่าเทคนิคการใช้เข็มที่ร้ายกาจนี้จะใช้อย่างไร ตำราเล่มนี้คือคู่มือสำหรับสิบสามเข็มแห่งเผ่าภูตผี แต่วิธีล้ำเลิศแห่งเทพของเย่หยูสามารถดึงจิตวิญญาณออกมาได้ตรง ๆ
แม้ว่าเขาอยากโยนมันทิ้งไป แต่เย่หยูกลับเก็บมันไว้ แม้มันไร้ประโยชน์ แต่ดูเหมือนมันยังเป็นของโบราณ เอาไว้หาเงินจากการประมูลน่าจะดี อาจมีค่าขึ้นมาก็เป็นได้
“หยูน้อย ได้เวลากินแล้ว!” ที่นอกบ้าน เสียงของคุณปู่เย่เหว่ยเกาดังขึ้น
หลังรับประทานเสร็จ เย่หยูหยิบเป้หนังสือและเดินไปโรงเรียน
เมืองหมิงโจวตั้งอยู่ทางใต้ อุณหภูมิเหมาะสมกับการมีสี่ฤดูกาลต่อปี อากาศสดชื่น แถมในฐานะเมืองแห่งต้นไม้ สภาพแวดล้อมและทิวทัศน์ล้วนงดงาม
ดังนั้น ทุกวันเมื่อเย่หยูไปโรงเรียน เขาจะพบคนแก่มากมายทั้งชายและหญิง กำลังออกกำลังกายตอนเข้า
“นี่ ดูสิ ที่รัก มีคนเป็นลม”
“ใช่แล้ว ผู้เฒ่าถังเป็นลม!”
“เราควรทำยังไงดี รีบโทรแจ้งตำรวจเร็ว”
“โทรแจ้งตำรวจ โทร 120!”

เย่หยูได้ยินเสียงดังอื้ออึงตอนเดินที่ถนน เมื่อได้ยินว่ามีคนเป็นลม เย่หยูรีบวิ่งไปทันที และเห็นผู้เฒ่าท่านหนึ่งสวมชุดตระกูลถังนอนอยู่บนพื้น ในยามนั้นมีคนมุงเขาอยู่มากมาย
เย่หยูรีบเร่งฝีเท้าเพื่อไปดู ใบหน้าของผู้เฒ่าซีดเผือดและลมหายใจแผ่วเบา เขาหมดสติแน่นิ่งไปแล้ว
แต่กลุ่มคนชุลมุนวุ่นวาย เพราะไม่มีใครมีความรู้ด้านการปฐมพยาบาล พวกเขาจึงได้แต่ยืนมอง เย่หยูมองไปรอบ ๆ และเห็นร้านขายยาใกล้ ๆ ดวงตาเขาเป็นประกาย และรีบวิ่งไปทันที
เมื่อเขาไปถึง ร้านขายยาไม่มีคนเลย มีแต่เภสัชกรที่เล่นมือถืออยู่อย่างเบื่อหน่าย
ปัง!
เย่หยูผลักประตูและวิ่งเข้าไป เภสัชกรที่กำลังเล่นเกมอยู่ตกใจ พอเธอเห็นว่าเป็นนักเรียนชั้นมัธยมปลาย เธอก็ถอนใจโล่งอกเฮือกใหญ่และลุกขึ้นมาถาม “สวัสดี มีอะไรให้ฉันช่วยไหม”
“คุณขายเข็มฝังเข็มไหมครับ” เย่หยูรีบพูด
“ขายค่ะ เธออยากได้รุ่นไหนล่ะ” เภสัชกรขมวดคิ้วเมื่อพยายามเดาว่าทำไมนักเรียนชั้นมัธยมปลายถึงมาซื้อเข็มฝังเข็ม เย่หยูอึ้งไป เขาไม่รู้ว่าหมอฝังเข็มใช้แบบไหน เขาจึงตอบว่า “แบบไหนก็ได้ครับ!”
เภสัชกรผู้ขายยาก็พลอยงงไปด้วย “ฉันอยากรู้ว่าเธอจะซื้ออะไรกันแน่!” แต่จรรยาบรรณของอาชีพทำให้เธอต้องถามอย่างอดทนว่า “เอาเป็นฉันหาแบบที่ใช้กันทั่วไปให้ดีไหม”
“ดีครับ!”
ที่ถนนอีกฝั่งด้านนอกร้านขายา ทุกคนยังมองดูผู้เฒ่าที่หมดสติไปอย่างไม่สบายใจ
“ถอยไป ถอยไป ผมเป็นหมอ” มีเสียงตะโกนดังขึ้นจากด้านนอกกลุ่มคนมุง
เมื่อทุกคนได้ยินคำนั้น พวกเขาตะโกนอย่างยินดีว่า “คุณหมอมาแล้ว ทุกคน หลีกทางให้ด้วย”
กลุ่มคนมุงหลบไปทีละคน และชายหนุ่มสวมสูทเดินเข้ามา เขาย่อกายลงข้างผู้เฒ่าที่หมดสติและตบไหล่อีกฝ่ายเบา ๆ เขาเรียกอยู่สองสามครั้ง แต่ผู้เฒ่าไม่ตอบสนองเลยสักนิด
เมื่อคุณหมอหนุ่มเห็นผู้เฒ่าไม่ตอบสนอง เขาส่องดูดวงตาของอีกฝ่าย ลมหายใจและการเต้นของหัวใจ เขารู้ว่าถ้าไม่ช่วยชีวิตอีกฝ่ายตอนนี้ ก็จะไม่มีโอกาสอีก เขารีบโน้มตัวลงกดฝ่ามือลงบนแผ่นอกของผู้เฒ่า ใช้แรงกดและเริ่มผายปอดให้อีกฝ่าย
เมื่อกลุ่มคนมุงเห็นว่าคุณหมอหนุ่มเป็นมืออาชีพมาก พวกเขาก็โล่งใจขึ้นเล็กน้อย
“คุณหมอท่านนี้ควรช่วยเขาได้ทันเวลา ถ้าไม่เช่นนั้นแล้ว ผู้เฒ่าถังอาจไม่มีชีวิตรอด”
“ถูกแล้ว คุณหมอท่านนี้เป็นคนดี อีกอย่าง เขาเป็นมืออาชีพมาก อยากรู้จังว่ามาจากโรงพยาบาลไหน”
คุณหมอหนุ่มผายปอดไม่หยุด เขากดมือบนทรวงอกอีกฝ่ายและเป่าปากเข้าออก แต่ผู้เฒ่าแซ่ถังไม่ขยับเลยสักนิด
เวลาผ่านไปวินาทีต่อวินาที คุณหมอหนุ่มเหงื่อกาฬไหลย้อย สุดท้ายเขาลุกขึ้นยืนและมองผู้เฒ่าที่นอนแน่นิ่ง เขาถอนใจและแววตามีแววเสียใจ
“เฮ้อ ผมเสียใจด้วย ผมพยายามเต็มที่แล้ว!”
เมื่อทุกคนได้ยินเช่นนั้น ก็พากันเงียบกริบอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนพูดออกมาอย่างแผ่วเบาว่า
“นี่แหละชีวิต นี่คือเหตุการณ์เลวร้ายที่สุดของผู้เฒ่าถัง”
“ถูกต้อง คุณหมอ คุณไม่ต้องเสียใจ คุณทำดีที่สุดแล้ว”
พอเย่หยูซื้อเข็มฝังเข็มเสร็จเรียบร้อยจากร้านขายยา ก็รีบวิ่งกลับมา เขาได้ยินพอดีว่าผู้เฒ่าคนนั้นหมดหวังแล้ว
ในใจของเย่หยูรู้สึกกระวนกระวาย เขาหยิบเข็มฝังเข็มไว้ในมือและแทรกตัวเข้าไปในกลุ่มคนมุง
“ขอทาง ให้ผมรักษา ผมช่วยเขาได้!”
กลุ่มคนมุงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่พวกเขายอมเปิดทางให้เย่หยู ซึ่งถือฏโอกาสเดินไปที่ข้างกายชายแก่
คุณหมอหนุ่มที่ยืนใกล้ชายชรามองเย่หยูพลางขมวดคิ้วและหยุดเขาไว้ “ไม่มีประโยชน์ เกือบห้านาทีแล้ว คุณปู่ท่านนี้เสียชีวิตแล้ว!”
เมื่อเห็นว่าคุณหมอหนุ่มหยุดเขาไว้ เย่หยูจึงโบกเข็มฝังเข็มในมือไปมา “คุณรู้ได้อย่างไร ให้ผมลอง มันอาจใช้ได้”
คุณหมอหนุ่มตวัดสายตามองเข็มฝังเข็มในมือของเย่หยู และพูดด้วยน้ำเสียงดูหมิ่น “ทำไมผมถึงจะไม่รู้ ผมเป็นหมอ ผมพยายามกู้ชีพเขาแล้ว แต่มันไม่ได้ผล คุณจะทำอะไรได้ ใช้เข็มฝังเข็มในมืองั้นเหรอ น่าขำสิ้นดี”
ตอนกลุ่มคนมุงได้ยินว่ามีคนมีหาทางช่วย ก็มีความหวังขึ้นมารำไร แต่พอมองไปที่เย่หยู ซึ่งดูเหมือนนักเรียนชั้นมัธยมปลาย พวกเขาก็ผิดหวังทันที
“เจ้าหนุ่ม ยอมแพ้เถอะ คุณหมอท่านนี้บอกแล้วว่ามันสายเกินไป”
“ถูกต้อง พ่อหนุ่ม เธอคิดเหรอว่าจะช่วยเขาได้หลังอ่านตำราแพทย์สองเล่ม”
“เฮ้อ นายผู้เฒ่าถังที่น่าสงสาร ผมมาอยู่ที่นี่ได้แค่ไม่กี่วัน เขาเป็นคนดีและตอนนี้เขาจากไปแล้ว!”
เย่หยูเดินไปที่คุณหมอหนุ่ม แล้วย่อตัวนั่งข้างผู้เฒ่า และดึงเอาเข็มฝังเข็มออกมา “ไม่ว่าเข็มฝังเข็มนี้จะใช้ได้ผลหรือไม่ ขอให้คอยดู!”
“คุณ!”
คุณหมอหนุ่มขมวดคิ้วเมื่อเห็นเย่หยูไม่ฟังคำแนะนำของเขา ผมอยากรู้ว่าเขาจะฟื้นคืนชีพได้เพียงแค่ใช้เข็มฝังเข็มไม่กี่เล่มได้หรือไม่