SPH: บทที่ 107 เครื่องรางฟื้นคืนชีพ

 

ต้วนเฟย, ต้วนหยูชาน และกลุ่มบุคลากรทางการแพทย์ทุกคน มองหน้าจอคอมพิวเตอร์ในเวลาเดียวกัน และเห็นข้อความที่สะดุดตาปรากฏขึ้นบนหน้าจอ

 

“ลูกค้าวีไอพีการ์ดสีดําที่เคารพของธนาคารแห่งประเทศจีน คุณกําลังจะใช้จ่าย 215,700 หยวน หวังว่าคุณจะสนุกกับการใช้จ่ายของคุณ!”

 

ต้วนเฟย อ่านด้วยเสียงต่ำแล้วพูดด้วยความงงว่า “นี่อะไรนะการใช้จ่ายของธนาคาร เตือนอย่างสุภาพแบบนี้เหรอ?”

 

บุคลากรทางการแพทย์จํานวนมาก ในปัจจุบันงงงวยว่าทําไมจึงมีการแจ้งเตือนการใช้งานดังกล่าว

 

“ลูกค้าวีไอพีที่มีบัตรดํา คืออะไร มีบัตรดังกล่าวหรือไม่?”

 

“ฉันไม่รู้ฉันไม่เคยได้ยินเลย แต่จากหน้าตาของบัตรเครดิตธนาคารนี้อาจไม่ธรรมดา!”

 

“ทิ้งๆ!” ดูเหมือนว่าฐานะชายหนุ่มคนนี้ จะเป็นความลับมาก! ”

 

ต้วนเฟย มองเด็กสาวที่เขาถูกใจในดวงตาของเขา และพูดอย่างไม่พอใจว่า “สาวน้อยหลี่ บัตรธนาคารนี้คืออะไร?

 

หลีน้อย หลับตาไม่อยากมอง ต้วนเฟย และพูดอย่างเหยียดหยามว่า “จุ๊ๆ!” คุณเองไม่รู้ด้วยซ้ำ!”

 

หลังจากนั้นเธอมองดู เย่หยู อย่างกระตือรือร้น ดวงตาของเธอเปล่งประกาย ขณะที่เธอพูดว่า “บัตรกำของธนาคารแห่งประเทศจีน ซึ่งเป็นบัตรธนาคาร ที่มีเพียงคนที่รวยที่สุดเท่านั้น ที่สามารถถือได้! เงินภายในต้องไม่น้อยกว่าหมื่นล้าน!”

 

“อะไร!?” “อย่างน้อยหมื่นล้าน” 

 

เมื่อได้ยินอย่างนี้ดวงตาของต้วนเฟยเบิกกว้าง ขณะที่เขาตะโกนด้วยความไม่เชื่อ “นี่เป็นไปไม่ได้” เขาจะรวยได้ยังไงกัน! “

 

ต้วนหยูชานยังมองดูเย่หยู ด้วยสีหน้าหวาดกลัว และสีหน้าของเขาก็ดูน่าเกลียด ตอนนี้ ก่อนหน้านี้ เขาเย้ยหยันเย่หยู ตอนนี้ ปากของเขาถึงกับพูดติดอ่าง!

 

ต้วนหยูชาน รู้สึกเสียใจในใจของเขา เขาหวังว่าเขาจะตบตัวเองได้!

 

เจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ทุกคนที่อยู่ในขณะนี้ ก็หายใจเข้าลึก ๆ โดยมองเย่หยูด้วยดวงตาที่ดูตกใจ

 

“กว่าหมื่นล้าน?” ต้องใช้เงินเท่าไหร่!?

 

“เงินเดือนหนึ่งหมื่นห้าพันต่อเดือน ซึ่งเป็นหนึ่งแสนแปดหมื่นดอลลาร์ต่อปี โอ้พระเจ้า!” ฉันต้องอดกินและดื่มเป็นเวลาหลายปี เพื่อรับเงินจํานวนมาก! “

 

“แม่ง รวยโครตๆ!” ไม่น่าแปลกใจเลยที่เขาพักในห้องวีไอพี เมื่อเขามาถึงเงินเล็กน้อยนี้ไม่ได้สร้างปัญหาอะไรให้เขาเลย!”

 

หลิวเฟย และ ไคว่หยวน ก็มองเย่หยู ด้วยความประหลาดใจเช่นกัน พวกเขาไม่เคยคิดเลยว่า ชายหนุ่มคนนี้ปกปิดฐานะของเขาอย่างแนบเนียน

 

ทันใดนั้นดวงตาของหลิวเฟิง ก็เปล่งประกาย เขาจําได้ว่าครั้งสุดท้ายที่เขาเห็นเย่หยู อยู่ที่การประมูลสูงสุด และรายการสุดท้ายคือ พระคัมภีร์ลับ สิบสามเข็มจากประตูผีถูกขายไปหมื่นล้าน มันอาจจะเป็น?

 

“เย่หยู อย่าบอกนะว่า หนังสือนั้น ตัวคุณเป็นเจ้าของ?”

 

เย่หยู มองดูหลิวเฟิงและยิ้มเบาๆ “ถูกต้อง มิฉะนั้น ผมจะเรียนรู้วิธีการฝังเข็มชนิดนี้ได้อย่างไร?”

 

หลิวเฟิง และ ไคว่หยวน ได้รู้แจ้งในที่สุด “ไม่น่าแปลกใจที่คุณรวยมาก หนังสือโบราณเล่มหนึ่งของคุณมีค่านับหมื่นล้านแล้ว!”

 

เมื่อถูกคนได้ยินสิ่งนี้ พวกเขาก็ประหลาดใจหนังสือโบราณ? หมื่นล้าน? 

 

ทุกคนเริ่มตื่นเต้น เขาควรจะกลับไปที่บ้านของบรรพบุรุษเพื่อตรวจดู? บางทีอาจจะมีของเก่าราคาเป็นหมื่นล้าน

 

เย่หยู ผลักเตียงของเย่เหว่ยกัว กล่าวกับเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ว่า “โปรดอนุญาตให้ผมไปได้แล้ว ผมจะพาปู่ของผมกลับไปที่หอผู้ป่วย” 

 

ทุกคนกลับมาได้สติ และหลีกทางให้อย่างรวดเร็ว

 

อย่างไรก็ตามพวกเขา ตอบสนองในทันที และล้อมรอบเขาอีกครั้ง

 

“ให้ฉันทําโฉันจะส่งชายชรากลับไปที่วอร์ด”

 

“ฉันจะทํามัน มือของฉันมั่นคงฉันจะเป็นคนพาไปส่งเอง”

อ่านนิยาย เรื่องนี้ ก่อนใคร ที่ novelza.com

“ให้ฉันทํามันสิ!” ฉันเก่งที่สุด ในการดูแลผู้คน!”

 

เย่หยูไม่มีทางเลือก นอกจากปล่อยเตียงของเย่เหว่ยวกัว และให้พวกเขาผลักเตียงเย่เหว่ยกัวกลับไปที่หอผู้ป่วย

 

ในห้องโถงที่กว้างขวาง เหลือเพียงต้วนเฟย,ต้วนหยูชาน,ไคว่หยวน และหลิวเฟิงยังคงยืนอยู่

 

ก่อนขอตัวออกไป เย่หยู หันหน้าไปรอบๆ แล้วพูดกับต้วนเฟยว่า “ใช่ ผมคิดว่าคุณควรจะเปลี่ยนเสื้อผ้าของคุณ หลังจากนั้น ค่อยไปเก็บอุจจาระและนี่ให้ปู่ผมด้วย!”

อ่านนิยาย เรื่องนี้ ก่อนใคร ที่ novelza.com

ใบหน้าของ ต้วนเฟย เปลี่ยนเป็นสีซีดทันที และเขาก้มหัวลงไม่กล้ามองเย่หยู

 

ติ๊ดๆ!

 

เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ดังขึ้น ทําให้ด้วนเฟยรอดตัว

 

ด้วนเฟยรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วก็รับสาย

 

“เฮ้ อะไรนะ!”

 

เมื่อได้ยินคําพูดทางโทรศัพท์ ต้วนเฟย ก็อุทานออกมาทันที

 

“คุณล้อเล่นรึเปล่า?!รถยนต์ของฉัน ถูกลมพัดปลิวไปตามพื้นดิน และพัง?”

 

เมืองหมิงโจว โรงพยาบาลกลาง หอผู้ป่วย

 

เย่เหว่ยกัว นอนลงบนเตียงของเขา แล้วนอนหลับสนิท

 

เย่หยู เห็นว่าการอาการของปู่ของเขามั่นคง และการหายใจของเขาราบรื่น ในที่สุดเขาก็ถอนหายใจ ด้วยความโล่งอก

 

ผู้เชี่ยวชาญและอาจารย์สองสามคนจากโรงพยาบาล กําลังเฝ้าสังเกตและพูดคุยเกี่ยวกับอาการ เย่หยู ไปพบคนเหล่านี้ ท้ายที่สุดสําหรับเย่หยู

 

ในปัจจุบันการใช้จ่ายเงิน เพื่อทําอะไรบางอย่างก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

 

“ เย่หยู ถึงแม้ว่า อาการของคุณปู่ของคุณจะคงที่ แต่ก็ยังต้องดูแลเขาต่อไป ก่อนหน้านี้เขาเคยมีอาการตกเลือดในสมอง และอวัยวะภายในของเขาถูกแตกร้าวเล็กน้อย สภาพของเขารุนแรงมาก!”

 

หลังจากช่วงเวลาแห่งความเงียบงัน ไคว่หยวน พูดต่อ “ คุณควรไปพักผ่อนก่อน รอไปก็ไม่มีประโยชน์ รอคุณปู่คุณฟื้นก่อน เราค่อยมาดูอาการอีกที”

 

ที่ด้านข้างหลิวเฟิง มองเห็นว่าสีหน้าของเย่หยู เปลี่ยนไป และปลอบโยนเขา “แต่เย่หยู คุณไม่ต้องกังวล ชีวิตของคุณปู่ของคุณพ้นขีดอันตรายแล้ว ดังนั้นคุณต้องรอให้เขาตื่นขึ้น”

 

เย่หยู ขมวดคิ้ว “ช้าเกินไป!” ไม่มีวิธีใด ที่จะทําให้ปู่ของผม ฟื้นเร็วขึ้นโดยเร็วที่สุด? ”

 

เช่นเดียวกับที่เย่หยูพูดจบ อาจารย์อาวุโสที่มีผมสีขาวเต็มหัวก็ไม่พอใจ

 

“ช้าเหรอ? คณปู่ของคุณที่สามารถพ้นขีดอันตราย คุณควรสวดมนต์ขอบคุณพระเจ้านะ!” แต่ยังคิด ว่ามันช้าอยู่ดีหรือ?

 

แพทย์คนอื่น ๆ ก็พูดขึ้นว่า “เราเข้าใจความรู้สึกของสมาชิกในครอบครัวของคุณ แต่การฟื้นตัวไม่ใช่เรื่องง่ายมันต้องใช้เวลา!”

 

“แม้ว่าเราจะควบคุมการตกเลือด จากศีรษะของผู้ป่วยแล้ว แต่เขาก็ยังมีเนื้อเยื่อสมองที่เสียหายของเขา มันยากที่จะพูดว่า เมื่อไรเขาจะตื่นขึ้น!

 

“ นอกจากนี้แขนขาทั้งสี่ของผู้ป่วย ก็แตกหักแตกต่างกันไป ฉันคาดว่าเขาจะต้องกายภาพบําบัดอย่างน้อยครึ่งปี”

 

“แม้ว่าอวัยวะภายในที่ได้รับบาดเบ จะได้รับการซ่อมแซม แต่ก็เป็นการดีที่สุด ที่เขาอาจจะต้องนอนอยู่บนเตียงในอนาคตอันใกล้

 

เมื่อได้ยินความคิดเห็นของผู้เชี่ยวชาญเหล่านี้ เย่หยู ส่ายหัวแล้วพูดว่า “มันนานเกินไป ไม่มีทางไหนดีกว่านี้ เหรอ?”

 

เมื่อถูกคนได้ยินสิ่งนี้ พวกเขาจะยิ้มได้อย่างขมขื่นเท่านั้น แม้ว่าคุณจะมีเงิน คุณก็ไม่สามารถทําตามใจ! ความเจ็บป่วยประเภทนี้ เกิดขึ้นได้อย่างรวดเร็ว แล้วจะหายดีโดยเร็วได้อย่างไร?

 

“เมื่อคุณไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว ใช้วิธีการของผม!”

 

เย่หยูเห็นว่าไม่มีใครพูดอะไรเลย เขาจึงพูดขึ้น

 

เมื่อกลุ่มผู้เชี่ยวชาญได้ยิน พวกเขาตกตะลึง และมองดูเย่หยู ด้วยความประหลาดใจว่า “คุณมีวิธีอะไรบ้าง?”

 

“เรายอมรับปาฏิหาริย์ของการฝังเข็มของคุณ ที่สามารถฟื้นกลับมาจากความตาย แต่มันไม่มีผล ต่อการฟื้นฟู ใช่ไหม?”

 

หมออาวุโสชาวจีนผมขาวพูดด้วยน้ำตา “ชายชราคนนี้ เคยได้ยินเรื่องเข็มสิบสามจากประตูผี มันน่าอัศจรรย์ สําหรับการเจ็บป่วยร้ายแรง แต่ดูเหมือนว่าเรื่องการฟื้นตัวของผู้ป่วย ไม่มีบันทึก…”

 

ชายชราไม่ได้พูดต่อ แต่ทุกคนเข้าใจว่าเข็มสิบสามของประตูผี เป็นเทคนิคการช่วยชีวิตที่น่าอัศจรรย์ และไม่สามารถใช้ในการฟื้นฟูผู้ป่วยได้

 

เข้าใจผิดแล้ว ผมจะไม่ใช้เข็มสิบสาม”

 

เย่หยู ส่ายหัวและพูดขึ้น

 

ทุกคนประหลาดใจ “อย่าบอกว่า คุณมีเทคนิคเข็มมหัศจรรย์?”

 

เย่หยู หยิบของชิ้นสุดท้ายที่เขาได้จากการจับสลาก และจับมันไว้ระหว่างนิ้วมือของเขา ขณะที่เขาพูดว่า “คราวนี้ฉันจะใช้มัน!”

 

“เครื่องรางฟื้นคืนชีพ!(คืนเยาว์วัย)” 

 

แพทย์ทุกคนในวอร์ด ให้ความสนใจกับ เครื่องรางฟื้นคืนชีพพวกเขาต้องการรู้ว่า ชายหนุ่มคนนี้มีวิธีการอัศจรรย์อะไร

 

“นี่ นี่ดูเหมือนจะเป็นกระดาษ ?”

 

“เพื่อนตัวน้อย นายไม่หลอกพวกเรา ใช่มั้ย คิดว่ามันจะใช้ไล่ปีศาจชนิดนี้ จะมีประโยชน์อะไร?”

 

“ไร้สาระ” ยุคนี้เป็นเช่นไร!? มีความเชื่อโชคลางเหลืออีกเหรอ!”

 

แพทย์จีนแผนโบราณที่มีเครา และผมสีขาว ตะโกนอย่างตื่นเต้น “คุณ! มันไร้ประโยชน์ ที่ฉันจะคิดว่า คุณเป็นคนที่มาจากศาสตร์แขนงเดียวกัน ซึ่งไม่คิดว่าคุณจะเชื่อในเทคนิคโบราณคร่ำครึ!”

 

ไคว่หยวน และ หลิวเฟิง ก็ตกตะลึง เช่นกัน พวกเขาเดิมคิดว่าเย่หยู จะใช้เทคนิคเข็มลึกลับบางชนิด แต่คราวนี้ เย่หยู

 

หยิบเครื่องรางออกมาจริงๆ! นี่ไม่ใช่เรื่องตลก!

 

เมื่อมองดูที่ไม่แน่ใจบนใบหน้าของทุกคน เย่หยู หัวเราะเบาๆ “คุณทุกคน ไม่เชื่อว่าเครื่องรางฟื้นฟูนี้ จะสามารถรักษาปู่ของฉันได้หรือ?”

 

“ไม่แน่นอน!”

 

เสียงสงบ ดังขึ้น ที่ประตูวอร์ด และ ชายชราผู้หนึ่งก้มตัวเล็กน้อย เดินเข้ามา

 

“ประธาน!” “ทําไมถึงอยู่ที่นี่?”

 

“อาจารย์ใหญ่ สุขภาพของคุณไม่ดี!” คุณต้องพักผ่อนให้มากขึ้น!”

 

เมื่อเห็นบุคคลหัวหน้าแพทย์ในวอร์ด ทุกคนก็ตะโกนออกมาด้วยความเคารพ

 

ตันเฟิ่งหัว เป็นประธานของโรงพยาบาลกลางแห่งแรกของเมืองหมิงโจว และเป็นสมาชิกของ Chinese Academy of Sciences สถาบันวิทยาศาสตร์จีน เขามีอายุมากกว่า 90 ปี และได้รักษาผู้ป่วยจํานวนนับไม่ถ้วนในชีวิตของเขา

 

ตันเฟิ่งหัว ก้าวเดินช้า ๆ ไปข้างหน้าเย่หยู “ฉันต้องการเห็นเด็กหนุ่มคนนี้ รักษาด้วยเทคนิคแปลก ๆ แต่ฉันก็ผิดหวังอย่างมาก!”

 

เมื่อมองดูชายชราคนนี้ ในช่วงบั้นปลายชีวิต เย่หยู ยิ้มเบาๆ แล้วพูดว่า “ดูเหมือนว่าอาวุโส จะเข้าใจผิดเกี่ยวกับลัทธิเต๋าไปหน่อย”