ปล้นสวรรค์ – บทที่ 115 สารภาพรัก
SPH: บทที่ 115 สารภาพรัก
ใต้เวที ฝูงชนของนักเรียน มองไปในทิศทางที่อู่เฉินชี้ไป
“เฮ้อ มันน่าเสียดายที่ไม่ใช่ฉัน!”
“เป็นใคร?”
” ทําไม เฉินเฉิน ไม่เลือกฉัน”
“นั่นฮันเสวี่ย เหรอ?” “ช่างโชคดีจริงๆ!”
ฮันเสวี่ย อ้าปากด้วยความประหลาดใจ ยืนขึ้นแล้วพูดว่า “ฉันเหรอ?”
อู่เฉินยิ้ม แล้วพยักหน้า “ใช่ คุณนั่นแหละ!”
ฮันเสวี่ย ดูลังเล แต่ฉันไม่…”
อู่เฉิน เหยียดมือออกเพื่อขัดขวาง ในความคิดของเขา ฮันเสวี่ย ต้องการพูดว่า เธอร้องเพลงไม่ได้
“ มันไม่สําคัญ ถ้าคุณไม่สามารถร้องเพลงได้ ผมจะสอนคุณ!”
สาว ๆ ที่อยู่ข้างใต้เวทีต่างก็มองหาฮันเสวี่ย ด้วยความอิจฉา “ว้าว!” “คําสอนของเฉินเฉิน!”
“ฮันเสวี่ย โชคดีเกินไป! เลือกได้เพียงแค่คนเดียว!”
–
“ฮันเสวี่ยรีบขึ้นไป และร้องเพลง คุณสามารถเพิ่มคําขอเล็ก ๆ น้อย ๆ ได้”
“ถูกต้อง! เราสามารถทานอาหารเย็นด้วยกันได้ แค่คิดว่ามันทําให้ฉันตื่นเต้น!”
ความลังเลใจที่ใบหน้าของฮันเสวี่ยลึกซึ้งขึ้น เมื่อเธอได้ยินสิ่งนี้ เธอต้องการปฏิเสธคําขอของอู่เฉิน แต่เธอพบว่ามันน่าละอายที่จะพูดถึงมัน
เย่หยู ยืนขึ้นแล้ว จับมือของ ฮันเสวี่ย บอกใบ้ให้เธอไม่ต้องกังวลด้วยการแสดงออกที่เฉยเมยของเขา พูดกับอู่เฉิน ” ทําไมคุณ ไม่ให้ผมขึ้นไปร้องเพลงบนเวทีแทนล่ะ?”
อู่เฉิน ตกตะลึงสักครู่ก่อนจะหัวเราะออกมา ” คุณ?” “เมื่อคุณต้องการ ฉันก็เห็นด้วย!”
มุมปากของอู่เฉิน ขดตัวด้วยรอยยิ้มอันเย็นชา แม้ว่าจะเป็นที่น่าเสียดายที่ ฮันเสวี่ยไม่ได้ขึ้นมาบนเวที แต่ผลลัพธ์ก็เหมือนกัน สําหรับเด็กหนุ่มคนนี้
อู่เฉิน มั่นใจว่าเย่หยูนั้นไม่สามารถเทียบกับเขาได้ ถ้าเขายังคงขายหน้า ต่อสาวน้อยล่างใต้เวที จะเลิกสนใจเขาอย่างแน่นอน และสะบัดแขนของเขาทิ้ง!
ด้วยการแสดงออกที่ไม่แยแส เย่หยู เขาเดินขึ้นไปบนเวทีและรับไมโครโฟนมา
อู่เฉิน พูดพล่ามขณะที่เขากระซิบใส่หูของเย่หยู ”เฮ้ เมื่อ คุณทําตัวเป็นคนโง่ ให้แฟนดู ฉันอยากจะเห็นว่า สาวน้อยนั้น จะยังคงอยู่กับคุณ!”
ดวงตาของเบ่หยู ส่องแสงเย็นยะเยือกและพูดอย่างเย็นชาว่า ” คุณไม่จําเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้!”
ปิ๊บ!
เย่หยู สะบัดนิ้วของเขา และไม่มีใครสังเกตเห็นว่า แสงสีทองเข้ามาในร่างของอู่เฉิน
ทักษะ: ไอคําสาป เปิดใช้งานแล้ว!
อู่เฉิน นั่งหลังเวที และจิบน้ำ เตรียมที่จะดูเย่หยู ทําให้ตัวเองให้ขายหน้า
“แค่กๆ!”
ทันใดนั้น อู่เฉินก็ไอสองสามครั้ง แล้วทําแว่นตาหล่น อู่เฉิน ตะโกนว่า “โชคร้ายจริง!”
บนเวที เย่หยู ยังไม่ได้ร้องเพลง แต่มองไปที่มุมหนึ่งของเวที แล้วพูดว่า “ฉันยังเป็นติดคําขอของผู้หญิงอยู่เพลงหนึ่ง”
ภายใต้สายตาจ้องมองของทุกคน เย่หยู กล่าวต่อว่า “เมื่อสองสามวันก่อน ฉันวางแผนที่จะร้องเพลงให้เธอฟังที่คารา โอเกะ แต่มีคนมาขัดจังหวะซะก่อน”
ฮันเสวี่ย ที่ใต้เวที เอามือของเธอปิดปากเธอไว้ ความประหลาดใจปรากฏในดวงตาของเธอ “เขาร้องเพลงให้ฉัน!”
เย่หยู ยืนอยู่บนเวที มองดูฮันเสวี่ยที่ประหลาดใจ และพูดพร้อมกับยิ้มว่า “โอกาสนี้มัน เหมาะแล้ว”
“ตอนนี้ฉันจะร้องเพลงให้เธอ หิมะร่วงหล่น!!”
ใต้เวทีดวงตาของฮันเสวี่ยก็ชุ่มชื่น เขารู้ว่านี่เป็นเพลงโปรดของฉัน
เพลงเริ่มต้นขึ้น และเย่หยู เอาไมโครโฟนจ่อไปที่ปากของเขา
ทักษะ: หน้ากากราชันย์เพลง ถูกเปิดใช้งานแล้ว!
”ชิงชิง โปรดร่วงลงบนฝ่ามือของฉัน”
“นิ่งเงียบ ในมือคุณ”
“การพบกันอีกครั้งหนึ่ง เป็นโชคชะตาในชีวิต ที่ผ่านมาของฉัน ความเจ็บปวด ไม่ใช่จุดจบ ฉันอยากพบกับความสุขทั้งหมด”
เมื่อเย่หยู ส่งเสียงครั้งแรก ทุกคนด้านล่างเวทีก็เงียบลง แล้วปิดตาซึบซัมอารมณ์ของเพลง
เสียงราวแม่เหล็กของเย่หยู ดูเหมือนจะเดินทางผ่านเวลาและสถานที่นําพาทุกคนในเมือง รู้สึกถึงความรักและความเกลียดชังภายในพระราชวัง
ชายคนหนึ่งยืนพิงหน้าต่าง และยื่นมือออกไปจับหิมะที่ตกลงมา
ฉันทําทั้งหมดนี้เพื่อช่วยชีวิตคุณ แต่ฉันทําให้คุณเสียใจในที่สุด ดังนั้นฉันจะอยู่ห่างจากคุณ และมองดูหิมะที่ตกลงมา
เป็นไปได้ไหมว่า ทั้งหมดนี้เป็นความประสงค์ของสวรรค์?
มันเสียใจไหม เสียใจ? หรือเขาลังเล
น้ำตาเริ่มหลั่งไหลลงมาบนใบหน้าของฝูงชนโดยไม่รู้ตัว
“ฉันจะค่อยๆฟังเสียงหิมะที่ตกลงมา”
เสียงยังคงดําเนินต่อไป และทุกคนก็ดื่มกับการร้องเพลงของเย่หยูอย่างสมบูรณ์ ในห้องโถงอันกว้างใหญ่ ไม่มีเสียงรบกวนแม้แต่น้อย
ดวงตาของทุกคนเปียกน้ําตา
“เปิดตาของคุณ ท้องฟ้าเต็มไปด้วยหิมะ ”
“ใครจะมาอยู่เคียงข้างฉัน ในชีวิตนี้”
หลังจากไม่ทราบระยะเวลา เสียงของเหยูก็หยุดลงไปแล้ว
สายตาของทุกคน ยังคงปิดอย่างแน่นหนา ราวกับหลงใหลในเสียงของเย่หยู ไม่ยอมตื่นขึ้นมา
หลังจากนั้นไม่นาน ก็ไม่รู้ว่าใครเป็นคนทําลายความเงียบในห้องโถง ด้วยการร้องไห้ก่อนคนอื่น
หลังจากที่เย่หยู ร้องเพลงเสร็จแล้ว ทุกคนในปัจจุบันก็หลงเสน่ห์อย่างสมบูรณ์
หลังจากวางไมโครโฟนลงแล้ว เย่หยู ก็เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย เผยให้เห็นผมสีดําที่ยังไม่ได้จัดทรงของเขา แสงจ้าส่องสว่างร่างกายของ เย่หยู ทําให้ดูเหมือนว่ามีเพียงคนเดียว ที่เหลืออยู่ในโลกมันเป็นความเหงาและโดดเดี่ยว
“หูวว … การร้องเพลงของเย่หยู นั้นน่าประทับใจเกินไปแล้ว!”
“โอ้พระเจ้า!” ทําไมเขาร้องเพลงได้ดีมาก! ”
“ว้าว!” เขาหล่อมากเลย! “ เขาหล่อกว่าอู่เฉินอีก!”
” นี่คือ เทพบุตรของฉัน!”
“เย่หยู ฉันรักคุณ!”
ไม่เพียง แต่นักเรียนมัธยมเซียงหยูที่จะคลั่งไคล้ แม้แต่ครูที่นั่งอยู่แถวหน้า ซึ่งกําลังฟังการร้องเพลงของเหยู ก็น้ำตาคลอในดวงตาของพวกเขา
“การร้องเพลงของ เย่หยู นั้นดีมาก ๆ ที่ได้ฟัง!” “เขาร้องดีกว่าอู่เฉินมาก!”
“ฮึ” เทียบไม่ติดเลย! ” หลี่ เสวี่ยซูโกรธเมื่อนึกถึงอู่เฉิน ตอนนี้เขารู้แล้วว่าเย่หยู ร้องเพลงเก่งกว่าอู่เฉิน เขาก็รู้สึกโล่งอก อย่างที่อธิบายไม่ได้
“เฮ้อ การร้องเพลงของ เย่หยู ทําให้ฉันนึกถึงความรักครั้งแรกของฉัน!”
“วู…เสี่ยวฟาง ฉันคิดถึงคุณ!”
ใต้เวทีดวงตาของฮันเสวี่ยนั้นพร่ามัว และน้ำตาไหล เธอกอดตัวแน่น มองเย่หยูด้วยสีหน้านิ่ง ๆ ”เย่หยู ฉันจะไม่ทําให้นายผิดหวัง!”
ที่ด้านหลังของเวที อู่เฉิน ก็ยึดร่างของเขา และเคาะโต๊ะโดยไม่ได้ตั้งใจ กระแทกกับแก้วน้ำของเขา
ไม่สนใจเสื้อผ้าเปียก อู่เฉินมองกลับไปที่เย่หยู ด้วยความไม่เชื่อว่า “เป็นไปได้อย่างไร?!” เขาร้องเพลงได้ดีกว่าฉันได้อย่างไร! ”
เย่หยู มองฝูงชนที่เศร้าโศกใต้เวที เผยให้เห็นรอยยิ้มว่า “อย่าเศร้า ไปเลยทุกคน แม้ว่าบางครั้งความรักจะเสียใจ แต่ส่วนใหญ่ก็จบลงได้ด้วยดี!”
เย่หยู หันหน้าของเขาไปที่มุมด้านล่างเวที เย่หยู พูดเบา ๆ ว่า “ถ้าคุณชอบ คุณต้องพูดมันออกมา อย่ารีรอ จนกว่าความรักของคุณจะหายไป จากนั้นคุณจะสูญเสียมัน ทิ้งไว้ข้างหลัง”
“ฮันเสวี่ย ฉันชอบเธอ!”
ตอนแรกผู้ชมเงียบกริบ แต่ไม่นานหลังจากนั้น พวกเขาก็ส่งเสียงเชียร์
“กรี้ด!” นี่เป็นคําสารภาพรักหรือไม่? ”
”อา!” “ช่างแสนโรแมนติก!”
“เย่หยู หล่อมากเกินไป!” ฉันอิจฉาฮันเสวี่ยจริงๆ! ”
“วู้วว..ฉันต้องการ ใครสักคนที่จะสารภาพรักกับฉันด้วย!”
ครูที่นั่งแถวหน้ายิ้มและส่ายหัว เมื่อได้ยินคําสารภาพอันกล้าหาญของเย่หยู
เมื่อได้ยินคําสารภาพรักของเย่หยู ฮันเสวี่ยก็วิ่งหนีไปบนเวทีด้วยความยินดี ทําให้เย่หยู ยืนกอดอกเดียวดาย
และในขณะนี้ใต้เวทีมีอีกคนหนึ่งที่แสดงออกอย่างซับซ้อน บนใบหน้าของเขา เมื่อเขามองเย่หยู และฮันเสวี่ย
ในขณะนี้ หยางเฟิงหวู่ รู้สึกว่างเปล่าในใจราวกับว่าวัตถุที่รักที่สุดของเธอ ถูกคนอื่นคว้าไป
หยางเฟิงหวู่ก็ยืนขึ้น หัวของเธอว่างเปล่า ไม่รู้ว่าเธอกําลังคิดอะไร แต่ทันใดนั้น เธอก็โพล่งออกมาว่า “เย่หยู ฉันชอบนาย!”
ทุกคนดูที่ หยางเฟิงหวู่ ด้วยความตกใจ เทพธิดาแห่งการต่อสู้ จากภูเขาน้ำแข็งที่ไม่เคยยิ้มให้ใครเลย และก็ชอบเย่หยูเหมือนกัน
เย่หยู มองดู หยางเฟิงหวู่ ด้วยความประหลาดใจ พี่สาวสุดสวยคนนี้ สารภาพความจริงกับเขาในตอนนี้
หลังจาก หยางเฟิงหวู่ พูดเสร็จ เธอก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ ฮันเสวี่ย มองเธอด้วยสายตาที่ดุร้าย
อย่างไรก็ตาม เนื่องจากเธอได้พูดไปแล้ว จึงไม่จําเป็นต้องกลัวอีกต่อไป หยางเฟิงหวู่ ก็กลับมาดูไม่เต็มใจยอมแพ้ต่อฮันเสวี่ย
สายตาของเธอ ดูเหมือนจะพูดว่าฉันจะไม่ยอมแพ้!
เมื่อเห็นว่าฮันเสวี่ย และหยางเฟิงหวู่ กําลังจะพบกันแบบตาต่อตา ฟันต่อฟัน เย่หยูก็ปวดหัวเล็กน้อย
“ปั๊บ” “ขอแสดงความยินดีกับเจ้าของร่างที่มีคนที่ต่อสู้ เพื่อชิงเจ้าของร่าง สามารถจับรางวัลได้หนึ่งครั้ง!”
เมื่อได้ยินเสียงของระบบในหัวของเขา เย่หยู ก็เจ็บปวดยิ่งกว่าเดิม
โชคดีที่มีผู้หญิงไม่กี่คนที่ยืนขึ้นและตะโกนใส่เย่หยูว่า “เย่หยู ฉันชอบนาย!”
“เย่หยู ฉันชอบนายเหมือนกัน!”
“เย่หยู ฉันอยากเป็นแฟนของนาย!”
เย่หยู เหยียดมือออก เพื่อเช็ดเหงื่อเย็น ๆ ที่หน้าผากของเขา ก่อนที่จะหัวเราะกับฮันเสวี่ย อย่างเงียบ ๆ “เฮ่ ๆ เด็กผู้หญิงสมัยนี้เปิดกว้างเกินไปในทุกวันนี้”
“ฮึ!” ฮันเสวี่ย มองเย่หยู แล้วก็หยิกเอวของเขา
หลังเวทีอู่เฉิน กําหมัดทั้งร่างสั่นด้วยความโกรธ นี่เป็นเกียรติของเขาเอง แต่เย่หยูก็แย่งเอามันไปจากเขา!
คอมเม้นต์