10 นาทีต่อมาได้เกิดแสงวูบวาบขึ้นที่รอบตัวซินหยา แสงนั่นได้พาตัวเขาออกไปจากที่ ๆ เขานั่งอยู่

หลังจากนั้นสักพักแสงได้หายไป เขาได้ลืมตาขึ้นช้า ๆ เขาพบว่าตัวเองอยู่ในเมืองใหม่ บ้านเรือนและชุดแต่งกายของ NPC ของที่นี่มีกลิ่นอายของยุโรปในสมัยศตวรรษที่ 16

เมืองนี้เต็มไปด้วยความผู้เล่นที่เดินไปมาอย่างหนาแน่น พวกเขาทำอิริยาบถต่าง ๆ กัน บางคนประกาศรับสมัครคนเข้ากิลด์ บางคนรับคนทำภารกิจ บรรยากาศเหล่านี้เขาได้สัมผัสมันอีกครั้งในชีวิตนี้

*ติ้ง*

ในขณะที่ซินหยากำลังซึมซับบรรยากาศ จู่ ๆ ก็มีการแจ้งเตือนดังขึ้น ระบบได้บอกเขาว่าฟังก์ชั่นแผนที่สามารถเปิดใช้งานได้แล้ว

เขาเปิดแผนที่เพื่อดูว่าเขาอยู่ที่ตรงไหนในภูมิภาคเซียม

ตัวแผนที่นั้นเป็นแบบโปร่งใสดังนั้นจึงไม่ต้องกังวลว่าจะมีใครมาชนมัน

ตอนนี้เขาอยู่ในเมืองที่ชื่อว่า เบลล์พอร์ต นอกจากจะแสดงที่ตั้งแล้วแผนที่ยังแสดงในเห็นถึงพืชพันธุ์ มอนเตอร์ท้องถิ่นและแร่ธาตุต่าง ๆ ที่สามารถพบได้ที่นี่ ถึงแม้มันจะไม่ได้แสดงตำแหน่งที่แน่นอนแต่มันก็เยี่ยมมาก

เบลล์พอร์ตนั้นตั้งอยู่ในพื้นที่ชั้นในของภูมิภาคและอยู่ใกล้กับเมืองหลวงมาก

ในพื้นที่ชั้นในมีเมืองอยู่สองเมืองซึ่งทั้งสองเมืองเป็นเมืองเริ่มต้นที่ผู้เล่นใหม่จะมาเริ่มต้นในภูมิภาคเซียม ที่นี่ล้วยแต่มีมอนเตอร์เลเวลต่ำ ส่วนพวกเลเวลสูงจะอยู่ในพื้นที่ที่ห่างไกลจะเมืองในโซนนี้

เนื่องจากตัวเขายังไม่แข็งแกร่งที่จะไปพื้นที่เหล่านั้น ดังนั้นเขาจึงไม่สนใจที่จะไปในตอนนี้

เขาจำเป็นต้องเลือกอาชีพเสียก่อนและอาชีพที่ซินหยาต้องการนั้นมีความแตกต่างจากอาชีพอื่น ๆ เล็กน้อย

มันเป็นอาชีพใหม่ที่เพิ่งเข้ามาเมื่อปีที่แล้ว

อาชีพนั้นมีชื่อว่า ช่างฝีมือ อาชีพนี้แบ่งเป็นสองสายใหญ่ ๆ ได้แก่อาชีพผสมระหว่างช่างตัดเสื้อกับช่างตีเหล็กและอาชีพผสมระหว่างนักปรุงยากับพ่อครัว

ช่างฝีมือเป็นอาชีพที่ชำนาญในการผลิตสิ่งของที่ทำด้วยมือ

ดังนั้นจึงต้องใช้ทักษะที่เกี่ยวกับการผลิตสูงมาก หลายคนคิดว่าช่างฝีมือ จะเป็นพวกสายสนับสนุนที่จะให้ผู้เล่นคนอื่นต่อสู้แทนพวกเขาเพื่อให้ได้วัตถุที่พวกเขาต้องการ ที่จะใช้ในการผลิตต่าง ๆ แต่จริง ๆ อาชีพช่างฝีมือสามารถต่อสู้ด้วยตัวเองได้

นอกจากนี้อาชีพนี้ยังทำให้ผู้เล่นได้แต้มทักษะถึงสองเท่าด้วย

ทำให้ผู้เล่นอาชีพอื่นที่รู้เรื่องนี้กลับอิจฉาพวกเขา แต่จนกระทั่งพวกเขาได้รู้ถึงว่า ทุก ๆ 5เลเวล ช่างฝีมือต้องรับทดสอบทักษะการผลิต หากพวกเขาล้มเหลวพวกเขาจะเสียเลเวลไป 5เลเวล จึงทำให้มุมมองของพวกเขาต่อคนที่เล่นอาชีพนี้ได้เปลี่นไปทันที

ส่วนคนที่เล่นอาชีพนี้นั่นนับวันก็น้องลงเรื่อย ๆ เหตุผลก็คือช่วงหลังการทดสอบ ๆ จะยากขึ้นตามลำดับ ผู้เล่นบางตัวต้องวนเวียนอยู่ในความล้มเหลวไม่รู้กี่รอบ เสียเลเวลและค่าประสบการ์ไปมหาศาล จนในที่สุดพวกเขาบางคนก็ถอดใจในที่สุด

ซินหยาจำเรื่องราวที่เขาอ่านจากผู้เล่นที่เลือกคลาสนี้ที่อยู่ในฟอรัมได้ เขาหวังว่าเขาจะใช้ความรู้จากชีวิตก่อนที่เขามีเอามันมาใช้ผ่านการทดสอบที่ยากลำบากพวกนั้น

ช่างฝีมือนั้นมีสองสาย แบ่งเป็นการต่อสู้ระยะใกล้กับการต่อสู้ระยะไกล โดยพวกเขาสามารถเลือกได้ว่าจะอาชีพหนึ่งในสองของพวกเขา โดยต้องเลือกอย่างใดอย่างหนึ่งมาใช้ในการต่อสู้หลัก หากคนที่เลือกอาชีพผสมระหว่างช่างตีเหล็กกับช่างตีเสื้อ โดยเลือกเป็นช่างตีเหล็ก พวกเขาจะสามารถใช้ค้อนยักษ์ในการต่อสู้ระยะใกล้ได้ หากเลือกเลือกช่างตัดเสื้อ พวกเขาจะได้การต่อสู้ระยะไกล โดยการใช้เข็มพิษเข้าต่อสู้

ส่วนอาชีพผสมระหว่างพ่อครัวกับนักปรุงยา ข้อมูลในส่วนนี้ค่อนข้างน้อยมาก แม้ว่ามันจะได้รับความนิยมในช่วงหลังอัปแพทก็ตาม โดยผู้เล่นส่วนใหญ่จะเน้นไปที่พ่อครัวที่เป็นนักสู้ในการต่อสู้ระยะประชิด มีเพียงไม่กี่คนได้ลองเลือกนักปรุงยาและส่วนมากก็ล้มเลิกโดยกลางคัน เนื่องจากทักษะของมันมีความยุ่งยากในการใช้งาน

ซินหยาที่ไม่ชอบการต่อสู้ระยะประชิดนั้นเขาตั้งใจจะเลือกไปที่นักปรุงยา แต่หากมันไม่ไหวจริง ๆ เขาก็จะเปลี่ยนมันในภายหลัง

ซินหยาได้เดินผ่านเมืองพักใหญ่ ก่อนที่เขาจะถึงที่หมาย มันเป็นสถานที่ที่จะใช้ในการเปลี่ยนอาชีพ

โดยขั้นตอนในการเปลี่ยนอาชีพนั้นเป็นภารกิจจากผู้เชี่ยวชาญโดยผู้เชี่ยวชาญในแต่อาชีพนั้นจะอยู่พื้นที่ที่แตกต่างกันออกไป

หากต้องการเป็นนักรบ คุณต้องไปที่ค่ายทหาร

หากต้องการเป็นนักเวทย์ คุณต้องมุ่งหน้าไปที่หอคอยเวทมนต์

ส่วนช่างฝีมือนั้นผู้เชี่ยวชาญจะอยู่ในสถานที่ต่าง ๆ โดยในเมืองนี้นั้น ผู้เชี่ยวชาญอยู่ในร้านขายของเล่นเก่า

ซินหยาได้หายใจเข้าลึก ๆ และกำลังจะเปิดประตูและเดินเข้าไป นี่เป็นจุดเริ่มต้นใหม่ในเส้นทางของเขา ดังนั้นเขาจึงรู้สึกประหม่าอยู่หน่อย ๆ

*ติ๊ง*

ก่อนที่เขาจะแตะประตูนั้น ได้มีเสียงแจ้งเตือนดังขึ้นมามันเป็นเสียงแจ้งเตือนของเพื่อนในเกม

ดูเหมือนว่าเมลติ้งสโนว์จะรู้แล้วว่าเขาออกจากหมู่บ้านเริ่มต้นแล้ว ซินหยาได้ถอนหายใจเบา ๆ และเปิดหน้าต่างแชทขึ้นมา

“ยินดีด้วยนะฮะพี่ดริฟที่ออกจากเมืองนั้นได้ ผมคิดว่าพี่จะที่นั่นไปตลอดไปซะอีก” เสียงที่ฟังสดใสได้ดังขึ้นมา

ซินหยายิ้มและพูดว่า “ก็มีบางอย่างที่ฉันต้องทำนี่ เลยต้องใช้เวลาที่นั่นนานไปหน่อย”

“อืม เข้าใจแล้ว งั้นตอนนี้พี่อยู่ที่เมืองไหนเหรอ?” หนุ่มน้อยถาม

“เมืองเบลล์พอร์ตน่ะ”

เมลติ้งสโนว์ได้เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดขึ้นมาว่า

“ว้าว! ดูเหมือนพี่จะอยู่ไม่ไกลจากผมนี่ เดี๋ยวผมไปหาพี่นะ มันใช้เวลาไม่แต่ชั่วโมงเอง”

“อ่าแต่..” ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบเมลติ้งสโนว์ก็ได้ตัดสายของทิ้งไป เขาได้ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้

จากนั้นเขาจึงเปิดประตูและเดินเข้าร้านไป