ซินหยากับเมลติ้งสโนว์ได้มาถึงร้านของเล่นเก่า ที่นี่สถานที่ที่เมลวิน ปรมาจารย์ของเขาอยู่

พวกเขาเขาไปด้านใน เมลติ้งสโนว์ได้ตื่นเต้นกับของเล่นนานาชนิดที่อยู่ภายในร้าน

 

“ว้าว!! ที่นี่มันสุดยอด!!!” เมลติ้งสโนว์กล่าวก่อนจะตรงไปสำรวจพวกของเล่นที่อยู่ในร้าน

 

ซินหยาส่ายหัวกับความเป็นเด็กของเขา เขาหันมองไปรอบ ๆ ก็พบว่าเมลวินกำลังเดินมาย้อนรับเขาด้วยรอยยิ้ม เขาจ้องมองไปที่เมลติ้งสโนว์ เขารู้สึกยินดีที่เด็กหนุ่มชื่นชมในของเล่นที่เขาสร้างขึ้น

 

“ยินดีต้อนรับกลับมา ดริฟติ้งคลาวด์ ครั้งนี้เธอพาเพื่อนมาด้วยสินะ” เมลวินกล่าวด้วยรอยยิ้ม

 

“ใช่แล้ว นั่นคือเพื่อนของผมเอง เขามีชื่อว่าเมลติ้งสโนว์ ดูเหมือนเขาจะชอบของเล่นของคุณมาก”

 

“เด็ก ๆ ก็ชอบของเล่นกันทั้งนั้นแหละ” เมลวินตอบพลางหัวเราะ “แล้วเธอทำงานที่ฉันขอไว้เสร็จรึยังล่ะ”

 

“ผมทำเสร็จแล้ว” ซินหยาพูดขณะหยิบยาออกมา “ยา 20ขวด ตามที่คุณขอ”

 

เมลวินมองดูพวกมันและได้พึมพำเบา ๆ เมื่อตรวจพบว่ามันเป็นยาคุณภาพดี เขาจึงเงยน้าขึ้นมาถามอีกครั้งว่า

 

“แล้วสตูว์เบลลี่บอร์กล่ะ มันอยู่ที่ไหน”

 

“อยู่นี่ครับ” ซินหยาพูดพลางหยิบภาชนะออกมาจากช่องมิติ ภายในมีอาหารที่ยังร้อนกรุ่น มันส่งกลิ่นหอมออกมา

 

เมลรับภาชนะสตูว์แล้วเดินไปที่ต๊ะและนั่งลง เขาหยิบช้อนส้อมออกมาจากกระเป๋า เขาเปิดฝาภาชนะและเริ่มกิน

เขากินอย่างตละตะกลาม เสียงเคี้ยวดังไปทั่วห้อง เขากลืนซุปลงไปอย่างมีความสุข เขาได้เอาขนมปังมาจิ้มน้ำซุปสตูว์และกัดลงไป

หลังจากที่เขาทานเสร็จ เขาได้ลูบท้องอย่างพึงพอใจ

 

“อาหารของเธอยอดเยี่ยมมาก ฉันไม่ได้กินอะไรมาสองวันแล้วเพราะฉันยุ่งอยู่กับการทำของเล่นใหม่ นอกจากนี้เธอยังทำน้ำยาเพิ่มพลังกายให้ฉันอีกด้วย ขอบใจมากนะที่ทำให้ฉันท้องอิ่มและมีแรงโต้รุ่งกับการทำของขวัญนี้” เมลวินกล่าวอย่างมีความสุข

 

ซินหยารู้สึกตกตะลึง ตลอดที่ผ่านมาเขาคิดว่าที่เมลวินให้สูตรอาหารและยาพวกนั้นเพราะจะแอบช่วยเขาทางอ้อมแต่ที่ไหนได้สิ่งที่เมลวินต้องการจริง ๆ ก็คืออาหารและยาฟรี เขารู้สึกโง่เล็กน้อยที่ตัวเองคิดแบบนั้น

 

เมลวินลุกขึ้นไปที่โต๊ะทำงานของเขาและคุ้ยหาอะไรบางอย่างครู่หนึ่ง ก่อนที่จะเดินมาหาซินหยาพร้อมห่อผ้า

 

“รับไปสิ ของที่อยู่ข้างในจะช่วยเธอในฐานะช่างฝีมือ หากเธอมีปัญหาอะไรก็สามารถมาหาฉันได้ทุกเมื่อ ฉันจะช่วยเธอให้กลายเป็นช่างฝีมือที่ยิ่งใหญ่ที่สุดเอง”

 

ทันทีที่ซินหยารับห่อผ้า จู่ ๆ ก็มีการแจ้งเตือนรอบปรากฏขึ้นรอบตัวเขาอย่างรวดเร็ว

 

ภารกิจสำเร็จ

เลเวลอัพ

เลเวลอัพ

คุณมีเลเวล 16

เปลี่ยนอาชีพสำเร็จ

ยินดีด้วยคุณได้เป็นช่างฝีมือแล้ว

คุณได้รับแต้มทักษะ 50แต้ม

โปรดเลือกพรสวรรค์ในการต่อสู้ของคุณ: พ่อครัว / นักปรุงยา

 

ซินหยาเลือกไปที่ นักปรุงยา

 

คุณต้องการเลือกพรสวรรค์การต่อสู้ของนักปรุงยาใช่หรือไม่

 

ซินหยากดปุ่ม ใช่ เขาได้ตัดสินใจไปแล้ว เขาตั้งใจว่าจะลองดูสักตั้ง

 

พรสวรรค์การต่อสู้ของคุณคือนักปรุงยา คุณมีเวลา 7วัน ในการเปลี่ยน หากคุณไม่เปลี่ยนภายใน 7วัน ความสามารถในการต่อสู้นี้จะอยู่กับคุณอย่างถาวร

 

ทันใดนั้นห่อผ้าที่ซินหยาได้เปลี่ยนจากสีเทาหม่นกลายเป็นสีฟ้าอ่อนและมีรูปขวดยาปรากฏเป็นลวกลายของมัน

เมลวินที่เห็นอย่างนั้นเขาได้ยิ้มเบา ๆ และไม่พูดอะไร เขาได้หันหลังไปที่ห้องด้านหลังซึ่งซินหยาคิดว่า เขาน่าจะไปทำของเล่นที่เขาทำค้างไว้ต่อ

เขายักไหล่และเดินไปหาเมลติ้งสโนว์ ตอนนี้เด็กหนุ่งน่าจะดูของเล่นทั้งร้านหมดแล้ว

 

“พี่ทำภารกิจเสร็จแล้วเหรอ” เมลติ้งสโนว์ถาม

 

“เสร็จแล้วและฉันก็ได้อาชีพแล้วด้วย” ซฺนหยาตอบด้วยรอยยิ้ม

 

เมลติ้งสโนว์ดูงุนงงและถามว่า “อาชีพอะไรเหรอ ล้วทำไมผู้เชี่ยวชาญถึงอยู่ในร้านของเล่นด้วยล่ะ”

 

“มันเป็นอาชีพที่ชื่อว่าช่างฝีมือไงล่ะ” ซินหยาตอบ

 

“ช่างฝีมือ!!” เด็กหนุ่มอึ้งเล็กน้อย “ผมก็พอจะรู้นะว่าพี่เป็นคนที่ไม่เหมือนใคร ไหนจะตอนเลือกเผ่า ตอนนี้ก็เรื่องอาชีพอีก ผมแทบรอไม่ไหวแล้วว่าเวลาสู้ของอาชีพนี้จะเป็นยังไง”

 

ซินหยายิ้มและจับห่อผ้าไว้แน่น “งั้นมาดูสิว่าฉันได้ทักษะอะไรบ้าง”

 

“งั้นก็เปิดเลย!!” เมลติ้งสโนว์กล่าวอย่างตื่นเต้น

 

*พรึ่บ*

 

ทันทีที่ซินหยาเปิดห่อผ้า ก็มีการแจ้งเตือนขึ้นใหญ่ปรากฏขึ้น

 

ได้รับทักษะ: การขว้าง

 

การขว้าง: เป็นทักษะที่ช่วยให้คุณสามารถขว้างยาในระยะไกลไปยังศัตรูได้ หากคุณมีโพชั่นต่อสู้ คุณสามารถใช้มันโยนตีแบบวงกว้างได้

การโยนไม่เหมือนการยิงลูกธนู ดังนั้นคุณสามารถโจมตีได้เลยโดยไม่ต้องเล็ง

 

ได้รับรับทักษะ การสร้างโพชั่นต่อสู้

 

การสร้างโพชั่นต่อสู้: ทักษะนี้จะช่วยให้คุณสามารถสร้างยาอันตรายจากไอเทมธรรมดาได้ โดยยาเหล่านี้มีสามารถระเบิดและมีฤทธิ์กัดกร่อนอะไรก็ตามวัสดุที่ผสมลงไป

ได้เพิ่มลงไปในแถบปรุงยาของคุณแล้ว

 

คุณได้รับ: ถุงมือต่อสู้ของซิลแว็ค

 

ถุงมือต่อสู้ของซิลแว็ค: ซิลแว็คเป็นปรมาจารย์ในการใช้โพชั่นมาต่อสู้เป็นคนแรก ผู้คนต่างเกรงกลัวและเคารพบูชาเขา ตัวเขามีทักษะที่แพรวพราวและการปรุงยาที่ล้ำเลิศแต่อยู่มาวันหนึ่งเขาได้หายตัวไป เขาได้ทิ้งบันทึกการผจญภัยของเขาไว้เบื้องหลัง

เพิ่มประสิทธิภาพการขว้าง +10 DEX+5

 

“อา….” ซินหยาได้รู้จะพูดอะไรดี หลังจากที่เขาได้อ่านทักษะและไอเทมที่ได้รับมา

 

“พี่ได้รับทักษะอะไรเหรอ?” เมลติ้งสโนว์ถามอย่างสงสัย

 

“เอ่อ ทักษะของฉันมันต้องทำอะไรบางที่ต้องใช้เวลาพอสมควรถึงจะใช้งานได้แต่ไม่ต้องฉันมีเบาะแสเริ่มต้นที่จะช่วยฉันแล้ว” ซินหยากล่าวพร้อมหัวเราะกลบเกลื่อน

 

เมลติ้งสโนว์ได้หัวเราะและกล่าวว่า

 

“ทำไมผมถึงรู้สึกว่าที่ ๆ พี่กำลังจะไปมันต้องมีเรื่องน่าสนุกรออยู่แน่นนอน”

 

ซินหยากำลังจะตอบอะไรบางกับเมลติ้งสโนว์แต่จู่ ๆ ก็มีเสียงแจ้งเตือนดังขึ้น

 

คุณได้เล่นเกมนี้เป็นเวลา 23ชั่วโมง กรุณาอออกจากระบบและกลับมาหลังจาก 1ชั่วโมง

 

“ฉันต้องออกจากระบบแล้วล่ะ ไว้อีก 1ชั่วโมงค่อยมาเจอกันนะ” ซินหยากล่าว

 

“พอดีเลย ผมก็มีธุระที่ต้องทำเหมือนกัน งั้นมาเจอกันใหม่นะครับ” เมลติ้งสโนว์กล่าวด้วยรอยยิ้ม

 

ซินหยาได้ออกจากระบบ เขาประตูเคื่อง VR ออก ตัวเขาไม่รู้สึกเหนื่อยเลยแม้จะเล่นเกมไปเป็นเวลานาน

เขาปืนขึ้นไปที่รถเข็น ก่อนที่เขาจะเข็นตัวเองไปที่ห้องครัวเพื่อหาอะไรกิน