วินเทอร์ลุกขึ้นจากเก้าและกล่าวว่า “ตามฉันมา”

 

“เราจะไปที่ไหนเหรอ?” ซินหยาถามอย่างสับสน

 

“ที่ทำงานของฉัน” วินเทอร์ตอบ

 

วินเทอร์เดินนำซินหยาผ่านตูหนังสือหลายตู้ จนถึงบันได้วน เธอเดินขึ้นไปด้านบนและเดินต่อจนถึงส่วนที่ห่างไกลจากห้องสมุด

ในบริเวณนี้ดูเก่ากว่าชั้นล่างมากแต่ก็ดูขลังและหรูหรากว่าด้วย

พวกเขาเดินมาถึงตู้หนังที่อยู่เดี่ยว ๆ กลางกำแพง

ซินหยารู้สึกสับสน ทำไมพวกเขาถึงมาอยู่ที่นี่เนื่องจากเขาไม่เป็นประตูทางเข้าของห้องทำงานของวินเทอร์เลย

ในขณะที่เขากำลังจะเปิดปากถามนั้น จู่ ๆ เธอก็เดินไปที่ชั้นวางหนังสือและดึงหนังสือสีทองลงมา

 

*ครืน ครืน*

 

ซินหยามองดูตู้หนังที่กำลังเคลื่อนที่ด้วยความสับสน มันได้เผยให้เห็นประตูที่อยู่ด้านหลัง

เขารู้สึกถึงความแฟนตาซีมาก เขาคิดว่าหากวันใดวันหนึ่งที่เขามาเงินเยอะ ๆ เขาว่าจะสร้างบ้านที่มีกลไกแบบนี้ในโลกแห่งความเป็นจริง

 

วินเทอร์เปิดประตูห้องทำงานของเธอออกและพวกเขาก็เข้าไปด้านใน

ที่นี่เป็นห้องเล็ก ๆ แต่ได้รับการตกแต่งอย่างเป็นระเบียบ มีหนังสือที่วางซ้อนอย่างเรียบร้อย

ซินหยามองไปที่ผนังที่อยู่ด้านข้าง ตรงนั้นมีแผงที่ที่แปะเอาไว้มีหมุดตรึงไว้ตรงที่ ๆ ซิลแว็คเดินทางไปตามที่ได้บันทึกไว้ ดูเหมือนห้องทำงานจะเต็มไปด้วยข้อมูลของซิลแว็ค

 

“อย่างที่คุณเห็นฉันได้ทำค้นคว้ามากมายเกี่ยวกับซิลแว็คและลูกศิษย์ของเขา” วินเทอร์กล่าวพร้อมเดินไปรอบ ๆ ห้อง

 

ซินหยารู้ว่าซิลแว็คเป็นฮีโร่ของเธอและเธอก็อยากจะเป็นนักปรุงยาต่อสู้เช่นเดียวกับซิลแว็คแต่สิ่งที่เขาเห็นทำให้รู้สึกว่าเธอดูหมกหมุ่นเรื่องของเขามากไปหน่อย

แม้เขาจะรู้ว่าความหลงใหลของเธอนั้นทั้งหมดเป็นสิ่งที่โปรแกรมตั้งมาให้เธอแต่ก็ทำให้เขารู้สึกแปลก ๆ กับเธอไม่ได้

 

“ครับ ดูเหมือนคุณค้นคว้าเรื่องของเขามาเยอะมาก” ซินหยากล่าว

 

“เอาล่ะ คุยกันมาหอมปากหอมคอแล้ว มาเข้าเรื่องกันดีกว่า” วินเทอร์พูดขณะดึงแผนที่ที่เต็มไปด้วยกระดาษโน้ตจากบนโต๊ะทำงานของเธอ “สถานที่ที่คุณจะไปมีชื่อว่า คริมพล็อต มันเป็นเกาะที่ล้อมรอบไปด้วยน้ำ มันอยู่ห่างจากเมืองเบลล์พอร์ตไม่กี่กิโลเมตร”

 

ซินหยามองดูแผนที่ใกล้ ๆ

 

“ถ้าที่นั่นล้อมรอบไปด้วยน้ำ แล้วผมจะไปถึงที่นั่นได้อย่างไรล่ะ”

 

“ฉันสามารถให้ม้วนคัมภีร์เทเลพอร์ตให้กับแก่คุณ มันจะส่งคุณที่นั่น ม้วนคัมภีร์นี้เป็นตั๋วเที่ยวเดียวคุณต้องหาวิธีกลับเอาเอง” วินเทอร์ตอบ

 

“เข้าใจแล้วแต่คุณช่วยบอกผมหน่อยได้มั้ยว่ามันเป็นสถานที่แบบไหน มันเป็นดันเจี้ยนรึเปล่า?” ซินหยาถาม

 

“ใช่มันเป็นดันเจี้ยน เท่าที่ฉันรู้มันไม่ใช้ดันเจี้ยนที่เดินดุ่ม ๆ ไปตีมอนเตอร์เพียงอย่างเดียว ในครึ่งแรกของดันเจี้ยนจะเป็นการทดสอบความรู้ ฉันก็ไม่รู้นะว่ามันเป็นการทดสอบแบบไหนแต่ถ้าหากคุณล้มเหลวคุณจะตายทันที

ส่วนให้ครึ่งหลังคุณจะต้องสู้กับมอนเตอร์ โดยมอนเตอร์พวกนี้ได้รับผลกระทบจากยาที่ถูกทิ้งไว้ในนั้นดังนั้นคุณต้องระมัดระวังและรอบคอบให้มากที่สุด” วินเทอร์กล่าว

 

“ผมจะพยายามให้ดีที่สุด” ซินหยาอย่างมุ่งมั่น

 

จากพวกเขาก็พูดคุยเกี่ยวกับการทดสอบที่อยู่ในดันเจี้ยน วินเทอร์ได้ให้คำแนะนำที่มีประโยชน์แก่เขาไปแต่อย่างไรก็ตามเธอไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับมอนเตอร์ที่อยู่ในครึ่งหลังเลย เธอจึงได้ให้แนวทางต่อสู้ให้เขาเท่านั้น

ซินหยารู้สึกว่ามันไม่ได้ช่วยอะไรเลยแต่เขาก็ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของเธอ

เมื่อเขาพูดคุยเสร็จเขาก็ออกจากห้องพร้อมสัญญากับเธอว่าจะนำบันทึกกลับมาให้ได้

 

ซินหยาเก็บม้วนคัมภีร์เทเลพอร์ตไว้ในกระเป๋าของเขา จากนั้นก็เดินลงบันไดมาที่ชั้นล่างเพื่อตามหาเมลติ้งสโนว์

เมื่อเดินลงมาข้างล่างเขาก็เห็นเมลติ้งสโนว์อยู่ตรงแผนกต้อนรับ เด็กหนุ่มถือหนังสือสามเล่มใว้ในอ้อมอกของเขา

เมื่อเมลติ้งสโนว์เห็นซินหยา เด็กหนุ่มได้เรียกเขา

 

“พี่ไปที่ไหนมาเหรอ?” เมลติ้งสโนว์กล่าว “ผมรอพี่มาตั้งชั่วโมงแล้วนะ”

 

“อ้าว แล้วทำไมเธอถึงไม่ส่งข้อความมาหาฉันล่ะ” ซินหยาถามอย่างสับสน

ซินหยาเหลือบไปเห็น NPC ที่อยู่ด้านหลังเมลติ้งสโนว์

 

“อะแฮ่ม อันที่จริงเพราะคุณเมเบิ้ล เขาใจดีและคอยช่วยเหลือผมอย่างจริงใจเลยทำให้ผมไม่อยากจะเร่งพี่น่ะ”

 

“อ่า..เข้าใจแล้ว” ซินหยากล่าว เขาเห็นใบหน้าของเมลติ้งสโนว์ที่ขึ้นสี เขาพอจะเดาได้ว่าเด็กหนุ่มคนนี้ไม่รังเกียจที่จะอยู่กับพี่สาวคนสวยคนนี้นาน ๆ

 

“ยังไงก็เถอะ ผมได้เรียนรู้กับพวกมอนเตอร์มากมายเลยล่ะและตอนนี้ผมรู้แล้วว่าจะเอามอนเตอร์ตัวไหนมาเป็นคู่หูของผม” เมลติ้งสโนว์กล่าวอย่างตื่นเต้น

 

“หื้ม?” ซินหยาถามอย่างสงสัย “เธอเล็งตัวไหนไว้เหรอ?”

 

“ผมเล็งเสือดาวไว้น่ะ” เมลติ้งสโนว์ตอบ

 

ซินหยาถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ “แต่เธอก็รู้ใช่มั้นว่ามันเป็นมอนเตอร์เลเวล 50 น่ะ”

 

“แน่นอนว่าผมรู้” เมลติ้งสโนว์กล่าวอย่างมีมุ่งมั่น “แต่นั่นคือเป้าหมายสูงสุดของผม ในตอนนนี้ผมอยากได้เฮลไวน์หรือไม่ก็สุนัขอัคคี”

 

เมื่อได้ยินชื่อของมอนเตอร์ทั้งสองที่เด็กหนุ่มกล่าวมา เขารู้สึกว่าพวกมันเหมาะสมสำหรับเลเวลปัจุบันของเมลติ้งสโนว์

 

“มันก็ฟังดูเข้าท่านะ”

 

“แล้วพี่กำลังทำอะไรอยู่เหรอ? ตอนนี้พี่ได้เบาะแสสำหรับทักษะของพี่รึยัง?” เมลติ้งสโนว์ถาม

 

“อันที่จริง แม้ว่าสิ่งที่ฉันถามหาจะไม่อยู่ในห้องสมุดแห่งนี้แต่ฉันได้เบาะแสไปยังที่ที่หนึ่งมาและฉันอยากจะได้ความช่วยเหลือจากเธอด้วย ถ้าเธอไม่รังเกียจ เธอยินดีจะมากับฉันมั้ย?” ซินหยากล่าว

 

“พวกเราจะไปผจญภัยกันอีกแล้วเหรอ แล้วที่นั่นมันอันตรายมั้ย?” เมลติ้งสโนว์ถามด้วยรอยยิ้ม

 

“ทำไมฉันรู้สึกว่าเธออยากให้ที่ที่เรากำลังจะมันอันตรายเลยนะ”

 

“ไม่หรอกพี่น่ะคิดมาก ผมแค่รู้สึกตื่นเต้นที่ได้ไปออกผจญภัยกับพี่เท่านั้นเอง” เมลติ้งสโนว์กล่าว

 

“เอาเป็นว่าเธอตกลงสินะ งั้นพวกเราไปกันเถอะ” ซินหยากล่าวขณะเดินออกจากห้องสมุด