“มันใช่มีดกับส้อมจริง ๆ ใช่มั้ย?” เมลติ้งสโนว์กล่าวขณะที่พวกเขาเข้าใกล้หมู่บ้านมากขึ้น

 

ซินหยากรอกตาและพูดว่า “ใช่ ฉันก็พูดไปตั้งหลายรอบแล้ว”

 

“ก็ไม่ใช่ทุกวันนี่ที่ผมจะได้เห้นคนต่อสู้ด้วยมีดและส้อมยักษ์ เอาจริง ๆ ผมคิดว่าพวกมันจะสามารถต่อสู้เอามาได้” เมลติ้งสโนว์กล่าว

 

“ก็อย่างที่เธอเห็นนั่นแหละว่ามันสามารถเอามาต่อสู้ได้” ซินหยาพูดพลางหมุนหมุนอาวุธของเขาเล็กน้อย “ฉันได้รับมันมาขณะที่ได้รับทักษะทำอาหาร”

 

“โห พี่รู้มั้ยว่ามันเป็นทักษะที่ไร้ประโยชน์มาก ๆ เลยนะ ทำให้เสียแต้มไปโดยใช้เหตุ” เมลติ้งสโนว์พูดราวกับพี่ชายที่อยู่ตรงหน้าเป็นพวกมือใหม่ที่ไม่เคยเล่นเกมมาก่อน

 

ซินหยายักไหล่ เขาเพียวยิ้ม ๆ และพูดว่า “ทุกคนเล่นเกมในแบบของตัวเอง ไม่มีอะไรถูกหรือผิดนี่และอีกอย่างฉันต้องการจะเพลิดเพลินกับการออกผจญภัยพร้อมกับทำอาหาร”

 

“อืม ที่พี่พูดมาก็ไม่ผิดนะ ถ้าอย่างนั้นพี่ต้องมีผมคอยช่วยต่อสู้และพี่จะได้ทำอาหารอร่อย ๆ ให้ผมทาน ผมได้ยินมาว่ามีพ่อครัวระดับปรมาจารย์ในเกมนี้ พวกเขาได้ทำอาหารออกมาอร่อยเสียจนทำให้คนทานไม่สนอาหารในโลกแห่งความเป็นจริงไปเลย” เมลติ้งสโนว์กล่าวอย่างตื่นเต้น

 

ซินหยาได้หัวเราะเบา ๆ “ได้ ๆ ฉันจะทำอาหารที่อร่อที่สุดให้เธอทาน มันจะอร่อยจนเธอไม่เชื่อว่าฉันเป็นคนทำด้วยซ้ำ”

 

ซินหยารู้สึกว่า เมลติ้งสโนว์ เป็นเด็กที่น่ารักมาก สงสัยนี่เป็นความรู้สึกของพี่ชายที่มีน้องชายรึเปล่านะ

จู่ ๆ เขาก็ได้นึกถึงน้องชายที่อีกไม่นานจะลืมตาดูโลก โดยน้องชายคนนั้น เขาจะไม่มีทางรู้เลยว่า เขามีเป็นพี่ชายต่างแม่คนนี้อยู่

เมื่อคิดถึงเรื่องได้ทำให้เขารู้สึกหดหู่ขึ้นมา แต่ความรู้สึกนั้นได้ถูกลบหายไปทันทีเมื่อ เมลติ้งสโนว์ ยื่นนิ้วก้อยออกมาเพื่อทำสัญญา

รอยยิ้มใบหน้าของเด็กหนุ่มปรากฏขึ้นในขณะที่เกี่ยวก้อยสัญญา เขารู้สึกเชื่อใจแบบเดียวที่เขารู้สึกกับเว่ย เขาหวังว่าเด็กหนุ่มจะไม่ทำให้เขาผิดหวัง

 

หลังจากที่เข้ามาในหมู่บ้าน พวกเขาก็เดินตรงไปที่ร้านขายของชำ เจ้าของร้านได้เดินเข้ามาทักทาย เขาดูมีความสุขที่ได้เห็นพวกซินหยากลับมา

 

“ฉันดีใจที่พวกเธอกลับมาอย่างปลอดภัย นี่ลาพิสทั้งหมดนี่เป็นของฉันใช่มั้ย”

 

“ใช่แล้วมีทั้งหมด 20ก้อน” ซินหยาตอบพลางยื่นหินเรืองแสงให้กับชายชรา

 

“ขอบคุณพวกเธอมาและนี่คือรางวัล” ชายชรากล่าวพร้อมมอบหีบห่อให้ซินหยากับเมลติ้งสโนว์ จากนั้นเขาก็รีบเข้าไปหลังร้านอย่างร้อนรน เขาบอกว่าเขามีงานที่ต้องทำถ้ามีอะไรให้ถามผู้ช่วยของเขาได้เลย

 

ซินหยาได้เปิดหีบห่อ ทันใดนั้นก็มีการแจ้งเตือนดังขึ้นมา

 

ภารกิจสำเร็จ: คุณได้รับ 20เหรียญทองแดงและ 1,000exp

คุณได้รับไอเท็ม สร้อยข้อมือลาพิส

 

สร้อยข้อมือลาพิส เป็นคลังมิติที่มีช่องเก็บของ 100ช่วย

เอฟเฟ็คพิเศษ: ช่วยให้อาหารและวัตถุดิบสดใหม่ *ไม่สามารถซื้อขายได้

 

คุณได้รับไอเท็ม ต่างหูลาพิส

 

ต่างหูลาพิส เป็นคลังมิติที่มีช่องเก็บของ 100ช่อง สำหรับเก็บข้าวของ

เอฟเฟ็คพิเศษ: STR+3, DEX+3, INT+3, Luck+4(ในกรณที่มีค่าสถานะนี้), พลังโจมตี+6, ความแรงคริ+5 และพลังป้องกัน+3 หากคุณใส่อุปกรณ์ชิ้นนี้

 

หลังจากที่ใส่ไอเท็มแล้ว ซินหยาได้เปิดหน้าต่างตัวละคร ทำให้เขารู้สึกประหลาดใจกับสิ่งที่เห็น

 

ชื่อ: ดริฟติ้งคลาวด์ ฉายา: ไม่มี

Level: 5 HP: 100/100 MP: 110/110 EXP: 1250/2000

STA: 80/80 Skill points: 4

STR: 4(+3) DEX: 6(+3)

INT: 5(+3) Luck: 5(+4)

เหรียญ: 10 ทอง 0 เงิน 620 ทองแดง Stat points: 4

 

ซินหยาเห็นแต้มสเตตัสที่ดองไว้ เขาลืมอัพซะสนิทเลย เนื่องจากเขาได้คิดไว้แล้วว่าเขาจะเลือกอาชีพอะไรหลังจากเลเวล10 เขาเลยอัพค่า HP ไป2แต้ม STA ไป1แต้มและอัพค่า INT ไป1แต้ม ทำให้ตอนนี้ค่าสถานะของเขาดูดีขึ้นกว่าเมื่อกี้

 

ชื่อ: ดริฟติ้งคลาวด์ ฉายา: ไม่มี

Level: 5 HP: 120/120 MP: 110/110 EXP: 1250/2000

STA: 90/90 Skill points: 4

STR: 4(+3) DEX: 6(+3)

INT: 6(+3) Luck: 5(+4)

เหรียญ: 10 ทอง 0 เงิน 620 ทองแดง Stat points: 0

 

ซินหยาไม่ได้กังวลเกี่ยวกับทักษะมากนัก เขาไม่ได้รีบเร่งที่จะเพิ่มแต้มของมันในตอนนี้ เขาต้องที่จะทดลองใช้พวกมันก่อนที่จะตัดสินใจเพิ่มแต้มลงไป ไว้ค่อยคิดเรื่องนี้ที่หลังจากที่ออกจากหมู่บ้านแห่งนี้ไปแล้ว

 

*ตะตะตัดแตนแตนแต้น*

 

ซินหยาได้หันไปมองก็พบว่า เมลติ้งสโนว์ ก็เปิดหีบห่อเช่นกันและก็ที่พลุจุดขึ้นรอบตัวเขาบ่งบอกว่าตอนนี้เขาได้เลเวลอัพแล้ว เด็กหนุ่มได้ใส่พวกไอเท็มและดูเหมือนว่าเขากำลังเลือกอะไรบางอย่าง

ซินหยาคิดว่าเขากำลังจะเลือกภูมิภาคที่ต้องการจะไป

 

หลังจากที่เมลติ้งสโนว์เลือกเสร็จเขาก็หันมาพูดกับซินหยาว่า

 

“พี่ดริฟฮะ ผมมีเวลา 10นาทีก่อนที่ผมจะถูกส่งไปที่อื่น ผมตั้งใจไปซื้อของก่อนถูกส่งตัวไป ผมเลยถือโอกาสนี้บอกลาพี่เผื่อผมออกมาจากร้านไม่ทัน งั้นเจอกันนะฮะ เราสัญญากันไว้แล้ว ห้ามลืมเด็ดขาด” จากนั้นเด็กก็วิ่งเข้าไปในร้านเพื่อดูของที่ต้องการ

 

ซินหยาได้ส่ายหัวเบา ๆ และเดินไปหาผู้ช่วยเพื่อถามหาของที่ต้องการ เขาอยากได้มีดทำครัว, โต๊ะทำอาหาร, ทัพพี, เตาขนาดเล็ก, ไม้นวดแป้งและเครื่องออโต้แมท ทั้งหมดคิดเป็น 5เหรียญเงิน 156เหรียญทองแดง

ตอนนี้เขาเหลือเงิน 9เหรียญทอง 995เหรียญเงิน 464เหรียญทองแดง ซึ่งก็ถือว่าเขาใช้จ่ายไปค่อนข้างมาก แต่ถึงอย่างนั้นเขายังได้อุปกรณ์ทำอาหารยังไม่ครบ ไว้เขาค่อยเก็บตังค์และหาซื้อพวกมันในภายหลัง ดังนั้นเขาจึงพอแค่นี้ก่อน

 

หลังจากซื้อของเสร็จแล้วเขาก็ใส่ของในสร้อยข้อมือมิติและออกจากร้านโดยไม่พูดอะไรกับเมลติ้งสโนว์ที่กำลังวิ่งไปมาร้าน

ตัวเขาไม่ชอบการบอกลาและอีกอย่างเขาก็จะได้พบเด็กหนุ่มอีกครั้งเมื่อเขาออกจากหมู่บ้านแห่งนี้