บรรยากาศที่คึกคักเครื้นเครงภายในห้องหลักของเรือนชะงักลงอย่างกระทันทัน ภาพที่ปรากฏเบื้องหน้าทำให้ใบหน้าของเหล่าบ่าวไพร่ทั้งหลายแปรเปลี่ยนไป โดยเฉพาะบ่าวหนุ่มตัวน้อยเสี่ยวซื้อ

 

เส้นผมบนศีรษะของพ่อบ้านหลี่ถูกทึ้งดึงจนยุ่งเหยิง ตามลำคอถูกข่วนจนโลหิตซึมจาง ๆ  มันนิ่งตัวแข็งด้วยความแตกตื่นในใจก่อนจะออกแรงเตะกระทุ้งใส่ท้องแม่นมเฉินเข้าไปอย่างเต็มแรง

 

พลังฝีมือของพ่อบ้านหลี่นั้นอยู่ในขั้นที่สามของระดับกำลังปราณขั้นเมล็ดพันธุ์เพาะบ่ม และแรงเตะครานี้มันทุ่มกำลังแรงทั้งหมดที่มีกระหน่ำใส่ สตรีผู้อ่อนแอเยี่ยงแม่นมเฉินหรือจะต้านทานแรงไว้ได้ ร่างของนางลอยปลิวกระเด็นออกไปราวกับลูกกระสุนก่อนจะหล่นลงกับพื้นกระแทกเข้าที่ขอบมุมโต๊ะอย่างรุนแรง

 

เสี่ยวซื้อหนุ่มน้อยผู้คอยติดสอยห้อยตามพ่อบ้านหลี่อยู่เสมอรีบเข้ามาร่วมหอประสมโรง มันตรงเข้าเหยียดฝ่าเท้าเหยียบลงไปบนฝ่ามือของแม่นมเฉิน ใบหน้าของมันยามนี้เผยให้เห็นถึงความชั่วร้ายอย่างเหลือแสน

 

“พวกข้าไว้หน้าเจ้าแล้ว แต่เห็นได้ชัดว่านางแก่แง้มฝาโลงเช่นเจ้าไม่รู้จักความละอายเอาเสียเลย เจ้าคิดว่าตนเป็นใครจึงกล้ามาอวดเก่งกับพวกเราเช่นนี้ ?”

 

“หากเจ้ารู้จักกระทำตนว่าง่ายดังเช่นสุนัขเหมือนแต่ก่อน พวกเราคงจะยอมละเว้นเจ้า แต่นี่แค่เพียงคุณหนูของเจ้าหายไป เจ้าถึงกับหาญกล้ากระทำตนบ้าบิ่น เช่นนี้แล้วก็จงอย่างได้โทษพวกข้าว่าไร้ความปรานีก็แล้วกัน”

 

แม่นมเฉินฝืนกัดฟันกล้ำกลืนต่อความเจ็บปวด นางเงยหน้าขึ้นมองเหล่าบ่าวไพร่ที่ยืนรายล้อม ประกายตาที่ชั่วร้ายวูบวาบโชนแสงผ่านออกมาทางดวงตาของพวกมัน

 

พวกมันไม่ตื่นตกใจเลยที่ได้รับรู้ว่าคุณหนูหายตัวไป ! หากแต่พวกมันกลับมีอาการแห่งความปีติยินดีในโชคชะตาอันแสนอาภัพของผู้อื่น สีหน้าของพวกมันแต่ละคนเต็มไปด้วยเจตจำนงแห่งปีศาจร้าย

 

เจ้าพวกนี้……เจ้าพวกนี้ต้องรู้ว่าคุณหนูอยู่ที่ใดแน่นอน อีกทั้งดูเหมือนว่าพวกมันจะเป็นผู้ลงมือทำร้ายคุณหนูเสียด้วยซ้ำ !

 

ภายในใจของแม่นมเฉินจมดิ่งลึก นางค่อย ๆ หยัดกายลุกขึ้นอย่างยากลำบากเพื่อจะคุกเข่าลงโขกศีรษะให้แก่พวกมันอย่างหนักหน่วง “ขอร้องล่ะ ได้โปรดบอกข้าด้วยว่าคุณหนูอยู่ที่ใด หากพวกเจ้าต้องการชีวิตหญิงชราของข้าเป็นการชดเชย ข้าก็ยินยอมพร้อมใจ ข้ายอมเป็นข้ารับใช้กรำงานหนักให้แก่เจ้าอย่างไม่รีรอ ได้โปรด ช่วยบอกข้าเถิดว่าคุณหนูอยู่ที่ใด ?”

 

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า…..” เหล่าบ่าวไพร่ที่รายล้อมแม่นมเฉินพากันปล่อยเสียงหัวเราะที่น่าชังออกมา

 

เสียงหัวเราะของพ่อบ้านหลี่ราวกับปีศาจ มันโกยเอาไพโกว*บนโต๊ะขว้างใส่หน้าแม่นมเฉิน

 

*ไพโกว = ตัวหมากเล่นไพ่คล้ายเกมส์โดมิโน่แบบไพ่นกกระจอก

 

“หากเจ้ากลืนมันลงไปให้หมด ข้าจะยอมบอกเจ้าว่าคุณหนูอยู่ที่ใด”

 

สีหน้าของแม่นมเฉินซีดขาวราวกับซากศพ เมื่อไพโกวหลายสิบชิ้นตกอยู่เบื้องหน้า นางไม่อาจกลืนมันผ่านลำคอลงไปได้ทั้งหมดเป็นแน่

 

“เจ้า….พวกเจ้ามันสัตว์ป่าจิตทราม….”

 

นางยังไม่ทันจะกล่าวจบก็ถูกผู้ที่ยืนอยู่ด้านหลังถีบใส่หน้าคะมำทิ่มลงไปบนกองไพโกวที่อยู่ตรงหน้าอย่างไร้ความปรานี

 

“พ่อบ้านหลี่บอกให้เจ้ากิน หูหนวกหรือไง ?”

 

เสี่ยวซื้อยกฝ่าเท้าขึ้นเหยียบลงไปบนใบหน้าของแม่นมเฉินอย่างโหดเหี้ยมขณะที่อีกคนโกยเอาไพโกวครึ่งกำมือยัดใส่ปากของนาง ภายในห้องก้องดังไปด้วยเสียงหัวเราะที่ชวนขนลุกขนพอง

 

“ฮือ ฮือ ฮือ ฮื——“ แม่นมเฉินดิ้นรนสุดแรง นางออกปากร้องตะโกนอย่างสิ้นหวัง “เจ้า….พวกเจ้ามันเป็นปีศาจ ข้าจะ…ฮือ ฮือ……จะฟ้องนายท่าน ว่าพวกเจ้าสังหารคุณหนู……ฮือ ฮือ…..พวกเจ้าทั้งหมดจะไม่ได้ตายดีแน่ !”

 

ผู้ที่ยืนตระหง่านอยู่เบื้องหน้าแม่นมเฉินคือ พ่อบ้านหลี่และเซี่ยวซื้อคนสนิทที่กำลังชมภาพเหตุการณ์อย่างครึ้มอกครึ้มใจ ทั้งคู่หันมาสบสายตากัน ในแววตาของพวกมันฉายประกายแห่งลางร้ายขึ้นมาวูบหนึ่ง

 

ในบรรดาบ่าวไพร่ทั้งปวงนั้นหาได้มีผู้ใดรู้ที่อยู่ของเกอซี พวกมันรู้เพียงว่า มีใครบางคนในสกุลน่าหลานรำคาญสายตาเมื่อได้เห็นน่าหลานเกอซี คนในสกุลน่าหลานพวกนั้นต้องการสั่งสอนนางให้รู้สำนึก

 

หากแต่มีเพียงพ่อบ้านหลี่และเสี่ยวซื้อเท่านั้นที่รู้อยู่แก่ใจว่าน่าหลานเกอซีไม่อาจกลับมายังที่นี้ได้อีกแล้ว

 

คนจากสกุลน่าหลานพวกนั้นให้คำมั่นไว้ว่าหากพวกมันสามารถจัดการเรื่องนี้ด้วยการทำให้น่าหลานเกอซีหายไปอย่างไร้ร่องรอยได้ พวกมันจะได้รับอนุญาตให้กลับเข้าเรือนน่าหลานอีกครา ซึ่งที่นั่นเป็นสถานที่อันเปี่ยมไปด้วยขุมกระแสพลังงานอย่างมหาศาลที่พวกมันสามารถดูดซับพลังเพิ่มกำลังยุทธให้แก่ตนได้

 

และดูเหมือนว่ายายแก่หนังเหนียวผู้นี้จะไม่ยอมนิ่งเงียบเฉยอีกต่อไป

 

พ่อบ้านหลี่ยิ้มเยาะขึ้นพลางชะโงกหน้าเข้ามากระซิบด้วยน้ำเสียงที่น่าตื่นผวา “เห็นแก่เจ้าที่มีความจงรักภักดี เมื่อเจ้าอยากพบเจอคุณหนูของเจ้านัก เช่นนั้นข้าก็จะช่วยส่งเจ้าไปหาฮูหยินกับคุณหนูของเจ้าเอง ! เมื่อใดที่เจ้าไปถึงยมโลกแล้วอย่าลืมขอบคุณข้าที่ช่วยส่งเสริมเล่า”

 

กล่าวจบ มันค่อย ๆ ยกศีรษะขึ้นอย่างเชื่องช้า ฉับพลันบางสิ่งตกกระแทกใส่ศีรษะของแม่นมเฉินอย่างรุนแรงร้ายกาจ !

 

ดวงตาที่สิ้นหวังของแม่นมเฉินปิดสนิท ภายในใจของนางเต็มไปด้วยความเกลียดชังและสิ้นแรงพลัง นางไร้เรี่ยวแรงจะต่อต้านแต่ประการใด

 

***จบตอน  ความหวังที่สูญสลายของแม่นมเฉิน***