รอยยิ้มบนใบหน้าของจางเต๋อจงค่อย ๆ แข็งค้างขึ้นเรื่อย ๆ  สีหน้าแปรเปลี่ยนเป็นความตระหนกตกใจและไม่อาจเชื่อในสิ่งที่ปรากฏกับสายตา “เจ้า….เจ้าคือคุณหนูสาม ?”

ร่างของมันซวนเซจนเกือบจะสะดุดล้มด้วยกระสอบเงินที่ถืออยู่ หากแต่น้ำเสียงของมันยังคงสั่นเครือด้วยความฉงนสนเท่ห์และละอายต่อความผิดบาปของตน “เจ้า….เจ้ามาที่นี่ได้อย่างไร เจ้ามิได้….. ?”

“มิได้อะไร ?” เกอซีก้าวฝ่าเท้าตรงเข้าหา บนใบหน้ายังคงประทับไว้ด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่นเป็นมิตร หากแต่กลับให้ความรู้สึกที่ดำมืดและหม่นหมอง “มิได้ถูกขายให้กับหอรื่นรมย์ไปแล้วใช่ไหม ? หรือมิใช่ข้าถูกทำลายป่นปี้จนถึงแก่ความตายไปแล้วใช่หรือไม่ ?”

จางเต๋อจงหวาดผวาต่อสายตาที่มุ่งร้ายนั้นจนแข้งขาอ่อนแรง แค่เพียงไม่นานมันจึงมิอาจทานทนยืนหยัด ร่างของมันทรุดลงไปกองอยู่กับพื้น

ถุงกระสอบที่อัดแน่นไปด้วยเงินทองกลิ้งลงไปตกอยู่ใต้สะโพกที่อัดกระแทกพื้นของมันทำให้รู้สึกเจ็บปวดจนต้องกัดฟันแน่น หากแต่เมื่อความคิดอ่านค่อย ๆ กระจ่างขึ้นมา ความหวาดกลัวภายในใจจึงค่อย ๆ ลดน้อยลงไป

ผู้ที่อยู่เบื้องหน้ามันคือน่าหลานเกอซี คุณหนูสามแห่งสกุลน่าหลาน ผู้เป็นที่รู้กันดีว่านางคือผู้ไร้สิ้นความแข็งแกร่ง อีกทั้งไม่มีผู้ใดสนใจความมีอยู่ของนาง แม้กระทั่งบ่าวไพร่ชั้นต่ำยังอาจหาญสามารถรังแกนางได้ เช่นนี้แล้วเหตุใดมันจึงต้องเกรงกลัวต่อนางเล่า ?

คิดได้ดังนี้ จางเต๋อจงรีบหยัดกายลุกขึ้น นัยน์ตาของมันจับจ้องเกอซีอย่างโหดเหี้ยมระคนความรู้สึกที่ขุ่นเคืองและค่อนข้างละอายแก่ใจ “คุณหนูสาม ไม่คิดเลยว่าเมื่อท่านต้องกลับกลายมาเป็นทาสชั้นต่ำแล้วจะยังสามารถออกมาเที่ยวเล่นได้อีก เห็นทีว่านายใหม่ของท่านจะดีต่อท่านมิใช่น้อย นี่อาจเป็นด้วยเพราะรูปโฉมที่งดงามของท่านกระมัง ?”

เมื่อมันหวนระลึกถึงใบหน้าที่เย้ายวนสายตาสง่างามสูงส่งที่ได้ยลเห็นนั้น จางเต๋อจงก็รู้สึกจั๊กจี้คันยุบยิบภายในใจ เมื่อคุณหนูสามคืออิสตรีอย่างแท้จริง ส่วนมัน จางเต๋อจงคือผู้ไม่เคยได้เห็นสตรีงามเลิศถึงเพียงนี้ ยามนี้มันจึงไม่รู้ว่าจะจัดการต่อความรู้สึกที่เกิดขึ้นนี้อย่างไร

อีกทั้งคุณหนูสามผู้ไร้ค่าขลาดกลัวนั้นเป็นบุตรสาวแห่งสกุลน่าหลาน เช่นนั้นแล้วก็สมควรที่จะลองหยอกล้อกับนางดูบ้าง !

จางเต๋อจงรู้สึกว่าเลือดลมในกายพลุ่งพล่านรวมลงสู่ร่างกายท่อนล่าง มันก้าวย่างตรงเข้าหาหญิงสาวก่อนจะปล่อยเสียงหัวร่อดังปีศาจออกมา “เอาเถิด หากมิใช่เพราะข้านำเจ้าไปขายยังหอรื่นรมย์เจ้าคงไม่ได้พบนายผู้ยอดเยี่ยมที่สามารถแปรเปลี่ยนสตรีผู้ไร้ค่าให้กลายเป็นโฉมงามขึ้นมาได้ ดูจากรูปโฉมของคุณหนูสามยามนี้เห็นทีว่าความเป็นอยู่ของเจ้าคงจะดีไม่น้อย คุณหนูสามเจ้าควรจะตอบแทนให้กับความดีความชอบของข้าบ้าง”

กล่าวคำจบ มันก็เหยียดยื่นฝ่ามือออกหมายสัมผัสใบหน้าของหญิงสาว

มุมปากของเกอซียกขึ้นบาง ๆ เผยให้เห็นรอยยิ้มราวนางมารที่เย็นชาและเหินห่าง  เมื่อฝ่ามือของจางเต๋อจงกำลังจะสัมผัสต้องผิวหน้านั้น นิ้วมือของนางพลันขยับเคลื่อน แท่งเข็มเงินไร้เงาถูกสะบัดพุ่งตรงเข้าหาร่างของจางเต๋อจงอย่างรวดเร็วปานสายฟ้าฟาด

“อ๊าก—– !” จางเต๋อจงตะโกนลั่นด้วยความตกตะลึง ทั่วรางของมันเจ็บปวดและด้านชาขึ้นมาทันที เมื่อสิ้นเสียงดังตุ้บ ร่างของมันก็ทิ้งตัวลงไปกองอยู่กับพื้น

เกอซีก้าวเข้าหา หญิงสาวค่อย ๆ เหยียดฝ่าเท้าเหยียบกดลงไปบนฝ่ามือของมันที่เหยียดยื่นออกมาพลางกล่าวออกไปอย่างเฉื่อยเนือย “เจ้ากล่าวได้ถูกต้อง ข้าย่อมต้องตอบแทนความดีความชอบของเจ้าให้สาสมอย่างแน่นอน”

ใบหน้าของจางเต๋อจงแสดงให้เห็นถึงความหวาดกลัวอย่างที่สุด น้ำเสียงของมันสั่นเครือ “เจ้าจะทำอะไรข้า ?”

“แน่นอนว่าข้ากำลังมอบของกำนัลให้แก่เจ้าแทนคำขอบคุณ” เกอซีคลี่ยิ้มออกขณะที่วาจาถูกปล่อยออกไปอย่างแผ่วเบา นางออกแรงกดฝ่าเท้าลงไปด้วยกำลังทั้งหมดที่มี เสียงดัง “แกร๊ก” ก้องขึ้นให้ได้ยิน กระดูกข้อมือขวาของจางเต๋อจงแตกหัก “เป็นอย่างไรบ้าง ? เจ้าพอใจของกำนัลชิ้นนี้ไหม ?”

“อ๊าก อ๊าก อ๊าก—– !” จางเต๋อจงร้องโหยหวนอย่างน่ากลัวราวกับสุกรถูกเชือด หากไม่ใช่ด้วยเหตุที่ตรอกเล็ก ๆ แห่งนี้อยู่รกร้างห่างไกลผู้คน มันย่อมสามารถร้องเรียกขอความช่วยเหลือจากผู้อื่นได้

เมื่อเห็นเกอซีกำลังยกฝ่าเท้าอีกข้างขึ้น จางเต๋อจงรีบร่ำร้องอ้อนวอนดังลั่น “คุณหนูสาม ข้าผิดไปแล้ว ได้โปรดละเว้นข้าเถิด ! เป็นคุณหนูรองให้ข้าทำเช่นนี้ ข้าเพียงทำตามคำสั่งเท่านั้น ไม่มีสิ่งใดเกินไปกว่านั้น ! ได้โปรดไว้ชีวิตข้าเถิด !”

เกอซีเยาะหยัน “คุณหนูรองกับข้าไม่ได้เจอกันมานานหลายปีแล้ว นางได้เดินไปบนเส้นทางชีวิตที่สดใส ขณะที่ข้าต้องอยู่บนหนทางที่ทุกข์ยาก เราทั้งคู่มีชะตาที่ต่างกันอย่างลิบลับ เหตุใดนางต้องสั่งให้เจ้ามาทำร้ายข้าด้วยเล่า ? เจ้ากล้าโป้ปดข้าเช่นนี้ เห็นทีว่าของกำนัลคงจะเล็กน้อยเกินไปเสียกระมัง ?”

***จบตอน คุณหนูสามผู้ไร้ค่า***