เพิ่งจะยามนี้เองที่หนานกงยวี่ขยับกายเข้ามาหานาง ร่างที่สูงโปร่งบดบังเรือนกายของนางมิดประดุจดั่งว่าเขาพร้อมจะปกป้องคุ้มครองนางภายใต้อ้อมอกของตน

เพียงพริบตา เกอซีพลันรับรู้ได้ว่าคลื่นพลังปราณอัดแน่นที่เข้ามากระทบร่างของนางยามนี้กลับสลายสิ้น สีหน้าที่ซีดเผือดกลับคืนสู่ภาวะปกติ

หญิงสาวแหงนเงยศีรษะขึ้นทำให้ดวงตาของนางประสานเข้ากับชายหนุ่มฉับพลันความคิดหนึ่งผุดขึ้นว่านัยน์ตาของเขาช่างงดงามเสียเหลือเกิน ภาพร่างของนางสะท้อนตกต้องอยู่ในดวงตาที่เปล่งประกายราวดวงดารา นัยน์ตาคู่นั้นร้อนแรงแผดเผาจนแทบจะหลอมละลายนางได้

เกอซีรีบก้มหน้าลงสูดลมหายใจเข้าลึกยาวทันที ก่อนจะหันไปหาโอวหยางจื้อโซวง “หาได้เป็นเช่นที่กล่าวไม่ คุณชายโอวหยางได้รับพิษชนิดนี้มานานแล้ว อย่างน้อยที่สุดพิษนี้อยู่ร่วมกับคุณชายมากว่าครึ่ง หรือหนึ่งปี หากข้าคาดเดาไม่ผิด มีความเป็นไปได้ถึงเก้าส่วนที่โอสถพิษนี้คือต้นเหตุที่ทำให้เส้นชีพจรปราณของคุณชายโอวหยางฉีกขาดอย่างฉับพลันจากนั้นมันจึงลุกลามกระจายไปยังส่วนต่าง ๆ  ของร่างกาย”

โอวหยางจื้อโซวงจ้องค้างอย่างว่างเปล่า ถ้อยถามเอ่ยขึ้นทันใด “นี่มันคือพิษชนิดใดกัน ? กระทั่งท่านหมอผู้มีทักษะการแพทย์ขั้นสี่ยังไม่อาจวินิจฉัยออกมาได้”

ตลอดทั่วทั้งทวีปหมีหลัวแห่งนี้ การที่หมอผู้มีทักษะทางการแพทย์ระดับต่ำจะทำการตรวจดูอาการของผู้ป่วย พวกเขาจำต้องอาศัยแรงพลังปราณในการส่งกระแสเข้าตรวจสอบ ซึ่งบางคนอาจไม่รู้แม้กระทั่งว่าเส้นชีพจรปราณตกอยู่ในตำแหน่งใดบ้าง ขณะที่ยังมีหมออีกมากมายยิ่งกว่านั้นที่ไม่สามารถถ่ายเทกระแสพลังปราณของตนเข้าแทรกทะลุทะลวงลงไปถึงในเส้นชีพจรปราณของผู้ป่วย

โอสถพิษชนิดนี้หลอมรวมตัวมันเข้ากับเส้นชีพจรปราณในกายมนุษย์ก่อนจะหลบซ่อนตัวอย่างเงียบเชียบเรียบหาย อีกทั้งยังสามารถเคลื่อนย้ายไปยังจุดต่าง ๆ  ของร่างกายได้อีกด้วย เมื่อเป็นเช่นนี้การตรวจวินิจฉัยของหมอผู้มีฝีมือการรักษาในระดับธรรดาจะสามารถตรวจพบได้อย่างไร ?

หากแต่เกอซีหรือจะมัวเสียเวลาอยู่กับการเอ่ยอธิบาย หญิงสาวเพียงเปล่งวาจาออกมา “พวกท่านเคยเห็นผู้ป่วยที่มีอาการเส้นชีพจรปราณฉีกขาดแล้วไม่อาจต้านทานต่อสายลมไม่สามารถเผชิญต่อแสงแดดบ้างหรือไม่ ? นี่คืออาการบ่งชัดว่ามันคือพิษ…….หากแต่พิษนี้นับว่าแปลก และร้ายกาจอย่างยิ่ง ข้ายังไม่แน่ชัดว่าที่สุดแล้วพิษนี้คือโอสถพิษชนิดใด”

โดยที่แท้แล้ว สิ่งที่โอวหยางฮ่าวเซวียนไม่อาจต้านทานได้นั้นหาใช่สายลม และแสงแดดไม่ หากแต่เป็นพลังชีวิตที่กระแสลม และดวงตะวันหอบพามาด้วย พลังชีวิตปลุกเร้าพิษในกายให้เร่งขยายแผ่กระจายออกไปอย่างรวดเร็วจนทำให้โอวหยางฮ่าวเซวียนต้องเจ็บปวดทุกข์ทรมานราวกับถูกบางสิ่งกัดกินร่างอย่างตะกรุมตะกราม

การเยียวยารักษาครานี้ เกอซีจำต้องใช้คลื่นกระแสพลังชีวิตที่มีกำลังหนาแน่นเพื่ออัดส่งเข้าไปในร่างของโอวหยางฮ่าวเซวียน เช่นนั้นนางจึงทำให้ขุมพลังชีวิตทั้งมวลที่อยู่ด้านนอกไหลถ่ายเทเข้ามาสู่ภายในห้อง

ฮูหยินโอวหยางหาได้สนใจเรื่องสาเหตุหรือผลกระทบใดไม่ นางเอ่ยถามด้วยสีหน้าร้อนใจ “ไม่ทราบว่าท่านหมอซียอดอัจฉริยะพอจะมีหนทางรักษาอาการป่วยนี้หรือไม่ ?”

เกอซีห่อปาก “ข้าจะพยายาม”

ติดตามมากับเสียงตอบกลับคือสายตาของหญิงสาวที่ชำเลืองแลไปยังโอวหยางฮ่าวเซวียนผู้นอนบนเตียงด้วยสีหน้าไร้ชีวิต นางเอ่ยขึ้นช้า ๆ  “กระบวนการรักษาของข้านั้นจำต้องได้รับความร่วมมือจากเจ้า ครานี้จงบอกข้าว่าเจ้าเชื่อหรือไม่ว่าข้าจะสามารถให้การรักษาเจ้าได้ ? นั่นย่อมหมายถึงว่าเจ้ายินยอมจะรับการรักษาจากข้าหรือไม่ ?”

ดวงตาที่ว่างเปล่าของโอวหยางฮ่าวเซวียนตกต้องลงบนใบหน้าของหญิงสาว โดยไม่อาจรู้ตัวได้ว่าเมื่อไรกันที่หยาดน้ำใสไหลกลิ้งร่วงหล่นลงมาบนสองแก้มของเขา

โอวหยางฮ่าวเซวียนกัดกรามแน่นกระทั่งเลือดซึมออกตามมุมปากก่อนเสียงแหบห้าวจะเอ่ยขึ้นตามมา “ขอร้องเถิดท่านหมออัจฉริยะ ได้โปรดช่วยข้าด้วย หากข้าสามารถหายจากอาการเจ็บป่วยครานี้ ข้าพร้อมจะฝ่าฟันผองภัยทั้งหลายโดยไม่อาวรณ์ต่อชีวิต เพื่อตอบแทนน้ำใจความเมตตาของท่านหมอในวันหน้า”

เกอซีคลี่ยิ้ม หากแต่รอยยิ้มนั้นกลับมิได้แสดงออกถึงความยินดี กลับกัน มันคือรอยยิ้มที่เย็นชาอย่างเหลือแสน “ดีมาก ข้าชอบผู้ป่วยที่ว่าง่าย”

กล่าวจบหญิงสาวหยิบเข็มเงินที่มีความยาวแตกต่างกันออกไปขึ้นมาจำนวนหลายร้อยเล่ม นางหยิบพวกมันออกมาจากมิติเวท

เข็มเงินที่ใช้ในการฝังตามจุดต่าง ๆ  ของร่างกายนั้นล้วนประกอบขึ้นจากน้ำแข็งนิล สิ่งนี้ได้มาจากแก่นใจกลางของน้ำแข็งนิลซึ่งมีอายุกว่าหมื่นปี จุดแกนกลางนั้นคือศูนย์รวมความเย็นยะเยียบของแท่งน้ำแข็งทั้งก้อน หลังจากสกัดออกมาเป็นแท่งเข็มเงินได้แล้วยังต้องนำไปแช่ในบ่อน้ำแร่อีกหลายต่อหลายครั้งเพื่อให้มันดูดซึมเอากระแสแร่เข้าไปสะสมไว้ภายใน ยามนี้แท่งเข็มเงินพวกนี้คือสิ่งจำเป็นในการเยียวยารักษา และขับพิษร้าย

ภายใต้การจับจ้องที่เต็มไปด้วยความแปลกประหลาดใจของฮูหยินโอวหยางและโอวหยางฮ่าวเซวียน ด้วยทักษะอันยอดเยี่ยมของเกอซี ฝ่ามือของนางเคลื่อนไหวรวดเร็วประดุจสายฟ้า แท่งเข็มเงินกว่าร้อยเล่มถูกฝังลงสู่ร่างโอวหยางฮ่าวเซวียนทีละเล่มอย่างต่อเนื่อง

เมื่อจำนวนของแท่งเข็มที่สอดแทรกลงไปในกายเพิ่มปริมาณมากขึ้น ใบหน้าของโอวหยางฮ่าวเซวียนพลันแสดงออกถึงความรู้สึกที่เจ็บปวด

ฟันกรามของเขาขบกันแน่นโลหิตไหลหล่นลงที่มุมปากอย่างไม่ขาดสาย ขณะที่เม็ดเหงื่อขนาดเท่าเม็ดถั่วเขียวกลิ้งตัวลงจากรอยพับย่นของสองคิ้วที่จิกเข้าหากันอย่างแน่นเหนียว

“ฮ่าวเซวียน ฮ่าวเซวียน เป็นอย่างไรบ้าง ?” ฮูหยินโอวหยางจับจ้องสีหน้าท่าทางที่เจ็บทรมานของบุตรชาย หยาดน้ำตาแห่งความกังวลไหลหลั่งพรั่งพรู “ท่านหมอซีผู้อัจฉริยะ เหตุใดฮ่าวเซวียนจึงเจ็บปวดหนักถึงเพียงนี้ ?”

***จบตอน เยียวยารักษา***