เกอซีเลิกคิ้วขึ้นสูง “ฮูหยินกล่าวได้ถูกต้อง เดิมทีเดียวในเรือนน้อยซึ่งถูกแยกห่างออกไปนั้น พ่อบ้านหลี่กับทาสรับใช้พวกนั้นล้วนรวมหัวกันกลั่นแกล้งข้าทุกวัน ทุกครั้งที่มันสนุกสนานกับการรุมทำร้ายข้า มันจะบอกว่าทั้งหมดคือคำสั่งของฮูหยิน ทว่าแม่นมเฉินผู้เป็นบ่าวจากเรือนน่าหลานเช่นกันกลับแตกต่างกับพ่อบ้านหลี่อย่างสิ้นเชิง นางกล้าขัดคำสั่งฮูหยินเสี่ยงชีวิตออกปกป้องข้า บ่าวบริเวารที่ทุ่มเทพร้อมสละชีพของตนเยี่ยงนี้สกุลน่าหลานกลับไม่อาจละเว้น !”

ครั้นเมื่อได้ยินอีกฝ่ายกล่าวเช่นนั้น สีหน้าของฮูหยินน่าหลานแปรเปลี่ยนในทันที นางแค่นเสียงตะคอกด้วยน้ำเสียงอันเฉียบคม “เจ้าพูดจาไร้สาระอันใด ! ข้าหรือจะสั่งให้คนไปทำร้ายเจ้า ? เกอซี ผู้ใดอบรมสั่งสอนให้เจ้ากลายเป็นคนไร้มารยาทไม่รู้จักธรรมเนียม ไม่รู้จักให้ความเคารพยำเกรง กล้ากล่าวร้ายต่อผู้อาวุโสเช่นนี้ ?”

หญิงสาวหัวเราะออกมาเบา ๆ “หาใช่เรื่องไร้สาระแต่ประการใด เชิญท่านเรียกทาสรับใช้ในเรือนน้อยของข้ามาเป็นพยานในเรื่องนี้ได้ โอ ! และเพื่อให้เรื่องนี้ยุติธรรมอย่างยิ่ง ข้าขอแนะนำว่าเราควรออกไปสืบสาวเรื่องราวกันนอกประตูเรือนน่าหลาน ให้เหล่าชาวเมืองทั้งหลายได้ร่วมเป็นสักขีพยานรับรู้ หากข้ากล่าววาจาให้ร้ายแก่อาวุโสในตระกูลจริงย่อมสมควรถูกประณามติเตียนจากเหล่าชุมนุมชนผู้มาร่วมรับรู้ เช่นนี้ดีหรือไม่ ?”

กล้ามเนื้อทุกมัดบนใบหน้าของฮูหยินน่าหลานบิดเบี้ยวอย่างแปลกประหลาด ฝ่ามือทั้งสองข้างกำแน่นกระทั่งเสียงกระดูกยังดังลั่น ทว่าที่สุดนางก็สามารถข่มกลั้นไว้ได้อย่างยากเย็นพร้อมรอยยิ้มที่แสร้งปั้นขึ้นอีกครา “เจ้ากล่าวว่าให้ชาวประชาร่วมเป็นสักขีพยานกระนั้นหรือ ? ข้ารักใคร่เอ็นดูเจ้าราวกับบุตรในอุทรของตน ข้าจะไม่เชื่อสิ่งที่เจ้ากล่าวได้อย่างไร ? พวกทาสรับใช้เหล่านั้นมันกล้าแอบอ้างนามข้าเพื่อทำร้ายเจ้า พวกมันสารเลวยิ่งนัก…..”

“ถูกต้อง พวกมันล้วนสารเลวชั่วช้าทั้งสิ้น” เกอซีช่วยสำทับ “ดังนั้นข้าจึงเห็นสมควรลงโทษพวกมัน ข้าลงมือไปโดยพลการมิได้บอกกล่าว หวังว่าฮูหยินจะไม่ตำหนิ”

ฮูหยินน่าหลานค่อนข้างแปลกประหลาดใจ ครั้นเมื่อหันไปสบตากับพ่อบ้านหวางจ้งเห็นอีกฝ่ายผงกศีรษะพร้อมส่ายหน้า สายตาของนางที่ส่งกลับมาหาเกอซียังคงแอบแฝงไว้ด้วยความเหยียดหยาม นางพ่นลมผ่านจมูกอย่างจนปัญญา และพยายามสงบจิตใจของตนเองลง

รอยแย้มยิ้มเปี่ยมไมตรีแขวนประดับบนดวงหน้าอีกครา น้ำเสียงอ่อนโยนยิ่งนักยามเมื่อเอ่ยกล่าว “แค่เพียงพวกทาสไม่ได้เรื่องไม่กี่คน ข้าจะตำหนิเจ้าได้อย่างไร ? เกอซีเจ้าคงลำบากต้องทนถูกรังแกมานานปี ต่อไปเมื่อเจ้ากลับมาอยู่ในเรือนใหญ่แล้วข้าจะต้องเคี่ยวยาบำรุงร่างกายให้เจ้ามากหน่อยเสียแล้ว ข้าให้คนไปจัดเก็บข้าวของจากเรือนน้อยมาแล้ว เจ้าวางใจเถิด เมื่อแม่นมเฉินจงรักภักดีต่อเจ้าข้าก็จะให้นางอยู่ปรนนิบัติรับใช้เจ้าต่อไป เจ้าคิดเห็นเช่นไรเล่า ?”

เกอซีผงกศีรษะหลุบตาลงต่ำพลางเอ่ยตอบ “เช่นนั้นรบกวนฮูหยินแล้ว”

อาการแย้มยิ้มฉายพาดผ่านนัยน์ตาของฮูหยินน่าหลาน นางยกมือขึ้นโบกพร้อมขึ้นเสียงสูง “พวกเจ้าจัดเตรียมสิ่งที่ข้าสั่งไว้ให้คุณหนูสามเรียบร้อยหรือยัง ?”

ยังมิทันจะสิ้นเสียง บ่าวรับใช้จำนวนมากก็เดินเรียงแถวกันอย่างเป็นระเบียบเข้ามาด้านใน

บ้างประคองหีบผ้า บ้างประคองชุดน้ำชา ส่วนที่เหลือยังประคองถาดใส่ข้าวของเครื่องใช้มากมาย บ่าวรับใช้ทุกคนแสดงอาการแย้มยิ้มอย่างชื่นบานยามเมื่อก้าวเข้ามาถึงด้านใน

ฮูหยินน่าหลานชี้ไปยังหีบผ้า และถาดข้าวของทั้งหลาย “เสื้อผ้าอาภรณ์เครื่องประดับเหล่านี้ ข้าสั่งคนจัดเตรียมไว้ให้เจ้าโดยเฉพาะ เบื้องหน้าต่อไปเจ้าจะต้องเป็นคุณหนูสามแห่งสกุลน่าหลานผู้ทรงเกียรติ เจ้าจะต้องเป็นหน้าเป็นตาของสกุลน่าหลานของเรา จะแต่งกายเรียบง่ายดังเช่นทุกวันนี้ย่อมไม่ควร”

หีบอาภรณ์ถูกเปิดขึ้น ด้านในล้วนบรรจุไว้ด้วยเสื้อผ้าอาภรณ์ที่หรูหรางดงาม ส่วนสิ่งที่อยู่บนถาดทั้งหมดล้วนเป็นเครื่องประดับ และอัญมณีที่ฝีมือประณีตละเอียดอ่อน

สำหรับผู้ฝึกพลังยุทธแล้ว สิ่งของเหล่านี้หาได้มีประโยชน์แต่อย่างใด พวกมันถูกตีค่าไว้ไม่ต่างกับหินผลึกสองหรือสามก้อนเท่านั้น หากทว่าสำหรับน่าหลานเกอซีเจ้าของร่างเดิม อาภรณ์งดงาม และเครื่องประดับมีราคาเหล่านี้ล้วนเป็นสิ่งที่นางไม่เคยได้พบเห็น ฮูหยินน่าหลานเห็นเกอซีจ้องผืนผ้ามองเครื่องประดับทั้งหลายอย่างไม่วางตาเช่นนั้น สีหน้าแสดงความพึงพอใจก็ปรากฏขึ้นพร้อมความเย็นชาที่ฉายพาดผ่านดวงตา

นางเอื้อมมือไปหยิบถ้วยชาที่อยู่บนถาดในมือสาวใช้ข้างกายส่งให้เกอซี “ยาบำรุงนี้ข้าสั่งให้คนเคี่ยวไว้ตั้งแต่รุ่งสาง ตัวยาเคี่ยวมาจากโสมชั้นเลิศ และบัวหิมะ ช่วยให้ผิวพรรณเปล่งปลั่งมีน้ำมีนวล เสริมความงามได้ดียิ่ง เกอซี เจ้ารีบดื่มตอนยังร้อน ๆ สิ !”

เกอซีรับถ้วยยาบำรุง ค่อย ๆ เปิดฝาออก กลิ่นหอมฉุนพุ่งเข้าจู่โจมปลายจมูกในทันที

เพียงเปิดฝาถ้วยยาบำรุงออกนางย่อมสามารถรับรู้ได้ทันทีว่าภายในถ้วยชาใบนี้บรรจุแน่นไปด้วยสมุนไพรคุณภาพสูงจำนวนมาก หากทว่ามิใช่แค่เพียงนั้น

***จบตอน เจ้าไม่ตำหนิข้าใช่ไหม ?***