“เกอซี—– ! !” เสียงร้องก้องคำรามด้วยความตื่นตระหนกโกรธกรี้ยวดังสะท้อนก้องในโสตประสาท  สรรพสำเนียงอันคุ้นหูทว่าปานประหนึ่งต้นเสียงนั้นช่างอยู่แสนไกลห่าง

เกอซีในสภาพยังคงสะลึมสะลือ ผิวกายของนางเย็นยะเยียบลงไปเรื่อย ๆ นางสามารถรับรู้ได้แค่เพียงสัมผัสแห่งคนผู้หนึ่งซึ่งตรงเข้ามาตระกองโอบกอดร่างของนางไว้ภายในอ้อมแขน คนผู้นั้นค่อย ๆปลดหน้ากากหนังมนุษย์บนใบหน้าของนางออกอย่างอ่อนโยน

ร่างของเขาสั่นเทาเล็กน้อย อ้อมกอดนั้นอัดแน่นเอ่อล้นไปด้วยความรู้สึกแห่งความหวาดหวั่นระคนรู้สึกผิดเต็มหัวใจ ทว่า….ช่างเป็นความรู้สึกที่แสนอบอุ่นและปลอดภัยเสียเหลือเกิน

มุมปากของเกอซียกขึ้นเป็นรอยยิ้มอย่างอ่อนบางเล็กน้อย ก่อนที่นางจะตกอยู่ในสภาพหมดสติไปอย่างสิ้นเชิง

หนานกงยวี่โอบรัดร่างของอีกฝ่ายกระชับแน่น เขาสำรวจดูอาการบาดเจ็บแสนสาหัสของนางอย่างละเอียดถี่ถ้วนด้วยความรู้สึกแทบไม่อยากเชื่อสายตาของตนเอง

แม้ว่าใบหน้าภายใต้หน้ากากของสตรีในอ้อมแขนจะยังคงหมดจดงดงาม ทว่ามันกลับซีดเซียวไม่ต่างจากซากศพที่แทบจะอยู่สภาพอันเลือนลางโปร่งใส ดวงตาหงส์คู่งามที่มักทำให้จิตใจของเขาหวั่นไหวอยู่เสมอยามนี้กลับมืดมัวไร้แสงประดุจดั่งว่าร่างของนางพร้อมจะสลายหายไปจากโลกหล้าได้ทุกเสี้ยววินาที

เมื่อสองวันก่อนหน้านี้ เขายังนั่งฟังรายงานความเป็นไปของนางจากปากของไป๋หู่ เมื่อสองวันก่อนเท่านั้นเขายังได้กินอาหารที่นางลงมือปรุงให้เองกับมือมันทำให้เขานึกถึงสีหน้าหยิ่งผยองน่าเย้าหยอกของนาง

เขาเฝ้ารอคอย รอคอยวันที่จะได้พบเจอนาง รอคอยวันที่จะช่วยเปิดผนึกจุดตันเถียนให้นาง ทำให้นางต้องคอยพึ่งพิงอาศัยเขาให้มากยิ่งขึ้นจนมิอาจแยกจาก

ทว่า เมื่อเช้านี้ ทันทีที่เขาตื่นขึ้น สิ่งที่กำลังเฝ้ารอการฟื้นตื่นของเขาคืออะไรกัน ?

มันคือสัญญาณเตือนจากตราประทับที่เขาทิ้งไว้บนร่างของนาง ทำให้เขาได้ล่วงรู้ว่านางกำลังตกอยู่ในอันตราย ! และทันทีที่เหยียบย่างมาถึง สิ่งที่ได้พบเจอกลับกลายเป็นการย่างก้าวเข้าสู่ดินแดนแห่งความตายของนาง

ชายหนุ่มกำหมัดแน่น  สองตาแผดเผาด้วยความโกรธเกรี้ยวอย่างเหลือแสน

ยามนี้ เขาแทบจะบดขยี้สวรรค์เหยียบพื้นปฐพีให้พินาศสิ้นด้วยแรงบันดาลโทสะแล้ว เขากระหายหมายจะฉีกร่างของมันผู้ทำร้ายนางให้แหลกเป็นชิ้น ๆ ป่นก้อนกระดูกของพวกมันให้กลายเป็นผุยผง !

“ซีเอ๋อ เจ้าจะต้องไม่เป็นไร” หนานกงยวี่กุมมืออีกฝ่ายไว้แน่น รีบถ่ายทอดกระแสปราณอันพิสุทธิ์ให้แก่นาง “เจ้ายังมีข้า ข้าจะไม่ยอมปล่อยให้เกิดสิ่งใดขึ้นกับเจ้า”

กระแสพลังอันบริสุทธิ์ที่ถูกผ่องถ่ายลงสู่ร่างของหญิงสาวช่วยปลุกลมหายใจอ่อนระโหยรวยรินให้กลับคืนมั่นคงดังเดิม อาการบาดเจ็บแสนสาหัสบริเวณช่วงอกและช่องท้องบ่งชี้สัญญาณแห่งการตอบรับการเยียวยาฟื้นฟูสภาพ

เมื่อมั่นใจได้ว่าชีวิตนางพ้นขีดอันตรายแล้ว หนานกงยวี่จึงแหงนเงยศีรษะขึ้น นัยน์ตาที่แดงก่ำประดุจเปลวเพลิงระอุแผดเผาเขม็งจ้องไปยังมือสังหารที่อยู่ไกลออกไป สุ้มเสียงกระด้างเย็นชาประดุจดั่งวาจาหยิบยื่นกระบี่แห่งความตายสู่ลำคอผู้รับฟังดังขึ้น “องค์กรปีศาจสยบแดนดิน ดีเยี่ยม ! ใต้หล้านี้คงมีเพียงไม่กี่คนที่สามารถยั่วแรงโทสะแห่งข้าได้ เป็นพวกเจ้าที่สามารถกระทำได้ !”

“ราชัน……ราชันมัจจุราช ท่านคือ…….องค์ชายราชันมัจจุราช ! !” ทันทีที่หัวหน้ามือสังหารได้ประจันกับอาการแย้มยิ้มประดุจมารปีศาจ ดวงตาของมันพลันลุกโพลง น้ำเสียงของมันลั่นร้องด้วยความผวากลัวอย่างเหลือแสน

นี่มิใช่ผู้ที่ได้ชื่อว่าบุรุษผู้เปี่ยมพรสวรรค์อันสูงสุดแห่งอาณาจักรจินหลิง ชายผู้อหังการ์ไร้ผู้เทียมทานอันเป็นที่เลื่องลือกระฉ่อนไปทั่วผู้นั้นล่ะหรือ ? ชายผู้บรรลุขอบเขตแห่งพลังปราณปฐพีสะท้านสะเทือนพร้อมสายฟ้าสวรรค์สีดำสนิทที่กระหน่ำไปทั่วท้องนภา บุรุษผู้นี้คือองค์ชายราชันมัจจุราชผู้นั้นล่ะหรือ ?

ชายผู้แข็งแกร่งทรงอำนาจกระทั่งราชนิกูลแห่งอาณาจักรจินหลิงยังต้องเกรงบารมี ชายผู้นำทัพอันเข้มแข็งเกรียงไกรบุกทลายกองทัพอสูรเรือนแสนบดขยี้พวกมันจมธรณี ชโลมเทือกเขากุ้ยจินให้ชุ่มโชกไปด้วยหยาดโลหิตอันแดงฉาน บุรุษผู้นี้คือองค์ชายราชันมัจจุราชผู้นั้นล่ะหรือ ?

ชายผู้ได้รับการขนานนามว่า “ราชันแห่งขุมนรกผู้อยู่เหนือความเป็นความตายแห่งมวลมนุษย์ ชายผู้ควบคุมสังสารวัฏทั้งหก ผู้ลงมือสังหารฝ่ายตรงข้ามได้อย่างอำมหิตเลือดเย็น……..องค์ชายราชันมัจจุราชผู้นั้นล่ะหรือ ? ! !

สองเข่าของมือสังหารทรุดร่วงลงไปนั่งกองกับพื้นด้วยความงุนงง ในหัวพลันว่างเปล่า ภายใต้สายตาเหี้ยมเกรียมของหนานกงยวี่ร่างของพวกมันล้วนสั่นเทาอย่างมิอาจระงับ

สวรรค์ ! ที่สุดแล้วองค์กรปีศาจสยบแดนดินรับภารกิจใดมากันแน่ ?

เห็นได้ชัดว่าสตรีผู้นี้เป็นเพียงหญิงธรรมดาผู้หนึ่งซึ่งมีรูปโฉมแสนสามัญอาจพบเห็นได้เกลื่อนกลาดทั่วไป นางคือผู้สามารถโน้มน้าวความรู้สึกของราชันมัจจุราชให้ใหลหลงได้กระนั้นหรือ ?

ไม่เคยมีผู้ใดไหนเลยที่กระทำการล่วงเกินต่อองค์ราชันมัจจุราชแล้วสามารถมีลมหายใจต่อได้อย่างรอดปลอดภัย ! นี่คือวันสิ้นสุดแห่งมือสังหารขององค์กรปีศาจสยบแดนดินแล้ว !

“ขอท่านโปรดละเว้นด้วย——– ! องค์ราชันมัจจุราช ได้โปรดละเว้นพวกเราด้วย !” พลังฝีมือของหัวหน้ามือสังหารต่ำเตี้ยจนเกินไป มันมิอาจยับยั้งใจของตนเองให้หลุดพ้นจากความหวาดกลัวซึ่งเกิดขึ้นในเบื้องลึกของจิตใจได้ มันตะเกียกตะกายคืบคลานเข้าไปสยบอยู่ภายใต้ฝ่าเท้าของหนานกงยวี่ร่ำร้องด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ “พวกเราเพียงรับภารกิจมาเท่านั้น……เราเพียงรับเงินให้มาสังหารนาง เรามิได้มีเจตนาจงใจหมายจะล่วงเกินแม่นางน่าหลานเลย…..องค์ราชันมัจจุราช ได้โปรดละเว้นพวกเรามือสังหารจากองค์กรปีศาจสยบแดนดินด้วยเถิด !”

***จบตอน องค์กรปีศาจสยบแดนดิน***