ปานประดุจทั้งดวงใจถูกสาดกระแทกด้วยน้ำเย็นอันหนาวเหน็บทำลายความรู้สึกที่กำลังจมดิ่ง และเริ่มจะคืบคลานเข้ายึดครองพื้นที่ภายในใจไปจนสิ้น ฉับพลันเกอซีเบิกตาโพลงผลักอีกฝ่ายออกอย่างเต็มแรง

เสียงดังสนั่นเมื่อร่างของหนานกงยวี่กระแทกเข้ากับขอบอ่างอย่างเต็มที่จนชายหนุ่มต้องส่งเสียงโอดครวญออกมาด้วยความเจ็บปวด

ใบหน้าที่เริ่มมีสีสันขึ้นมาบ้างกลับกลายเป็นซีดเซียวราวซากศพอีกครา กระทั่งเนื้อกายของเขากลับกลายเย็นเฉียบ สีผิวกลับกลายโปร่งใสราวแท่งน้ำแข็ง

บานประตูถูกผลักออกอย่างแรงทันที ชิงหลงรีบรุดเข้ามาด้านใน ครั้นเมื่อเห็นหนานกงยวี่รู้สึกตัวตื่นทั้งยังยืนอยู่เบื้องหน้า กระทั่งเขายังอดมิได้ที่จะเปล่งเสียงอุทานออกมา “นายท่านรู้สึกตัวแล้ว !”

สีหน้าของหนานกงยวี่หม่นมัว เพียงสองคำหลุดออกจากปากด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาโดยไม่ยอมละสายตาของตนจากเกอซี “ออกไป !”

น้ำเสียงตะคอกดังของหนานกงยวี่ทำให้ชิงหลงสั่นสะท้าน ครั้นเมื่อหันไปเห็นเกอซีอยู่ในสภาพที่เนื้อตัวเปียกปอน ใบหน้าของเขาพลันแดงก่ำ ชายหนุ่มไม่รีรอรีบรุดหุนหันออกไปจากห้องในทันที

ภายในห้องคงเหลือแค่เพียงเกอซี และหนานกงยวี่อีกครา บรรยากาศที่อบอวลแวดล้อมคนทั้งคู่ในยามนี้ได้แปรเปลี่ยนจากความรุ่มร้อนแห่งเพลิงราคะกลายเป็นความเย็นยะเยือกในทันที

ครั้นเมื่อเห็นสีหน้าที่ซีดเผือดของอีกฝ่าย เกอซีเริ่มรู้สึกผิดกับสิ่งที่ตนกระทำลงไป นางก้าวตรงเข้ามาหาเขาด้วยความไม่มั่นใจก่อนจะยกมือเขาขึ้นตรวจจับเส้นชีพจรอีกครา สุ้มเสียงที่ถามไถ่แสดงออกถึงความห่วงกังวลอย่างเห็นได้ชัด “ตอนนี้เจ้ารู้สึกอย่างไรบ้าง ?”

ทว่าอีกฝ่ายกลับพลิกมือคว้าแขนนางฉุดกระชากเข้าหาร่างของตน แววตาที่คมกริบจับจ้องนางไม่วางตาปานประหนึ่งมันต้องการจะขุดคุ้ยค้นลึกเข้าไปให้ถึงทั้งภายนอกภายในตลอดทั่วทั้งร่างกาย และจิตใจของนาง

เกอซีสั่นกลัวเล็กน้อยเมื่อรู้สึกถึงฝ่ามือที่เย็นเฉียบของอีกฝ่าย สุ้มเสียงที่เอ่ยถามยิ่งหวั่นกังวล “ปล่อยมือข้าก่อนได้ไหม ? ให้ข้าตรวจดูอาการของเจ้าก่อน !”

ผู้ใดจะรู้ว่าหนานกงยวี่ไม่เพียงไม่ยอมปล่อยมือ ซ้ำกลับยิ่งกุมมือของนางให้แน่นเข้า สุ้มเสียงของเขาหม่นมัวด้วยพยายามสกัดกั้นความโมโหโกรธาไว้อย่างยิ่งยวด “ซีเอ๋อ เมื่อครู่เจ้ายังอิ่มเอมอยู่ภายในอ้อมกอดของข้า แล้วจู่ ๆ เหตุใดจึงผลักข้าออกเช่นนั้น ? ยามเมื่อข้าตระกองกอดเจ้านั้น เจ้ากำลังคิดถึงผู้ใด ?”

เพราะเขาใส่ใจนางยิ่งนัก เช่นนั้นเขาจึงอ่อนไหวต่อความเปลี่ยนแปรในทุกสภาวะอารมณ์ของนาง เมื่อเขาได้ประทับนางไว้ภายในห้วงใจของตนแล้ว เขาย่อมไม่อาจทนเห็นนางตกเป็นของผู้ใดได้

เพียงเสี้ยววินาทีที่เกอซีผลักร่างของเขาออกมา ชายหนุ่มรับรู้ได้ถึงความเศร้าเสียใจ ความขุ่นเคือง และความไม่อาจยอมรับ ประสบการณ์ชนิดใดที่ถูกถ่ายทอดอย่างฉับพลันผ่านเสี้ยวอารมณ์ของนาง ? ผู้ใดที่ทำให้นางทุกข์เศร้า ? นางโศกศัลย์เช่นนี้เพื่อผู้ใด ?

เพียงคิดว่าอาจมีผู้อื่นที่สามารถเข้ายึดครองหัวใจซีเอ๋อของเขาไปแล้ว ชายหนุ่มยิ่งต้องอดกลั้นฝืนระงับความกระหายหมายเข่นฆ่าที่พลุ่งพล่านภายในใจ และหากคนผู้นั้นปรากฏกายอยู่ในที่นี้เขาจะต้องตรงเข้าดับอนาถสับร่างของมันให้แหลกเหลวไม่มีชิ้นดีอย่างไม่ลังเลเป็นแน่

เกอซีรีบยกมือปัดปฏิเสธเป็นพัลวันด้วยอาการสะดุ้งตกใจ นางส่งเสียงเอ็ดตะโร “ข้าไม่รู้ว่าเจ้ากำลังพูดถึงเรื่องใด ! รีบนั่งลงให้ข้าตรวจอาการก่อน ตัวยายังซึมซาบเข้าสู่ร่างของเจ้าได้ไม่สมบูรณ์ หากอายเย็นแผ่กระจายเข้าแทนที่ไอร้อน อาการของเจ้าจะย่ำแย่หนักกว่าเดิม เจ้าอยากตายหรือไร ?”

หนานกงยวี่ยังคงนิ่งไม่เคลื่อนไหว สายตาของเขายังคงจ้องนางเขม็งไม่ลดละราวกับหมายจะหยั่งลึกลงไปให้เห็นถึงก้นบึ้งแห่งใจนาง

ยิ่งถูกจ้องมองด้วยแววตาที่ข่มเหงกับทั้งอาการที่แข็งขืนรับมือได้ยากของเขาเช่นนี้หญิงสาวก็ยิ่งรู้สึกอึดอัด ทว่าขณะเดียวกันเกอซีกลับสังเกตเห็นสีหน้าของหนานกงยวี่เริ่มซีดเซียวลงไปเรื่อย ๆ นางเกลียดนิสัยเอาแต่ใจของเขามากพอกับที่นางเกลียดตนเองที่ชอบห่วงกังวลถึงเขามากจนเกินควร เช่นนั้นน้ำเสียงที่เปล่งออกไปจึงเกรี้ยวกราดหนักหน่วง “พวกเรามิได้มีความสัมพันธ์ใดต่อกัน เราไม่ใช่ทั้งสหาย หรือญาติพี่น้อง สถานภาพมากสุดที่เรามีให้แก่กันนั้นคือคนแปลกหน้า การที่ข้าผลักเจ้าออกไปนั้นแปลกอย่างไร ? ข้ากลับไม่เห็นว่าการกระทำเช่นนี้จะนับว่าเป็นการไม่ให้เกียรติต่อผู้ที่เพิ่งได้พบเจอ หากทว่าเป็นความเหมาะสมยิ่งแล้วที่ข้าจะต่อต้านการกระทำเช่นนั้น หรือเจ้าคิดว่าข้าสมควรพร้อมรับการกระทำของบุรุษทุกนายที่เพิ่งรู้จักกันในระยะเวลาแค่เพียงขวบเดือน ?”

ใบหน้าของหนานกงยวี่ยิ่งมืดคล้ำ ดวงตาคู่งามปานประดุจสามารถจะลุกไหม้ ฝ่ามือที่แข็งแกร่งตรงฉวยข้อมือเกอซีฉุดนางเข้าสู่อ้อมแขนของตนอย่างรวดเร็วราวสายฟ้า เขาหัวเราะเยาะหยันพลางกล่าวคำ “ฮ่าฮ่า ไม่มีความสัมพันธ์ใดต่อกันอย่างแท้จริง ไม่ใช่ทั้งสหาย หรือเครือญาติกระนั้นหรือ ? เช่นนั้นในสายตาของซีเอ๋อ ข้าเป็นเพียงผู้ที่ไม่มีความเกี่ยวข้องใดกับเจ้า ทั้งยังเป็นแค่เพียงคนแปลกหน้าเท่านั้นล่ะหรือ ?”

***จบตอน ไร้สายสัมพันธ์***