“ข้ายังไม่ได้คิดหาหนทางอื่นใด” เกอซีครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะคว้าแผ่นหยกบันทึกความชิ้นใหม่ขึ้นมาถ่ายเทพลังกระแสจิตลงไปครู่ใหญ่ก่อนจะหยิบยื่นส่งให้แก่ชิงหลง “นี่คือคุณสมบัติ อุปนิสัย รูปร่างลักษณะ รายละเอียดตลอดจนกระทั่งคุณลักษณะพิเศษของกบเพลิงโลกันตร์ เมื่อพวกเจ้าออกไปนอกพระตำหนักจงอย่าลืมสอดส่องมองหามัน หากเราได้กบเพลิงโลกันตร์มา ข้ารับรองว่าหนานกงยวี่จะไม่ต้องเข้าไปรักษาตัวในถ้ำเพลิงอีกต่อไป”

คราแรกทั้งชิงหลง และท่านหมอผู้เฒ่าล้วนคิดเห็นว่าสิ่งที่เกอซีกล่าวอ้างนั้นฟังดูเลื่อนลอย ทว่าเมื่อได้รับรู้ถึงรายละเอียดอย่างถี่ถ้วนเกี่ยวกับกบเพลิงโลกันตร์ผ่านแผ่นหยกบันทึกความ ทั้งคู่จึงอดไม่ได้ที่จะเชื่อมั่นในวาจาของนาง

หากมันเป็นเพียงคำกล่าวอ้างอันเลื่อนลอยย่อมเป็นไปไม่ได้ที่คนเราจะสร้างเรื่องแต่งคุณสมบัติทุกสิ่งทุกประการออกมาได้อย่างสมบูรณ์ภายในช่วงระยะเวลาอันสั้น

เพียงเมื่อคิดว่ากบเพลิงโลกันตร์สามารถช่วยบรรเทาอาการเจ็บป่วยของนายท่านได้ ชิงหลงก็ยิ่งตื่นเต้นยินดี “ข้าจะรีบถ่ายทอดรายละเอียดเหล่านี้ทั้งหมดให้ทุกคนได้ล่วงรู้อย่างถ้วนทั่วโดยทั่วกัน ! เราจะใช้ฐานอำนาจของตำหนักราชันมัจจุราชเข้าช่วยเพื่อเสาะแสวงหากบเพลิงโลกันตร์ ข้าจะพยายามตามหากบเพลิงโลกันตร์อย่างเต็มกำลังความสามารถ อาการของนายท่านต้องรบกวนฝากไว้ในมือพระชายาแล้ว”

เกอซียกมือขึ้นโบกก่อนจะหมุนกายออกไปจากตำหนักราชันมัจจุราช

ทันทีที่เคลื่อนผ่านบานประตูตำหนักราชันมัจจุราช หญิงสาวพลันชะงักฝีเท้าเล็กน้อยด้วยสีหน้าหงุดหงิด เหตุใดนางเริ่มชาชินกับการถูกเรียกขานว่าพระชายาไปเสียแล้ว ? ยามนี้นางกลับเริ่มรู้สึกว่าย่อมเหมาะสม และสมควรเป็นเช่นนั้น ! เช่นนี้ไม่ถูกต้องแล้ว !

*****

เกอซีปฏิเสธกลุ่มอารักขาที่ชิงหลงจัดเตรียมไว้เพื่อนำส่งนางกลับคืนสู่เรือน หญิงสาวต้องเร่งฝีเท้าตรงกลับไปยังเรือนของตนสืบเนื่องมาจากกระบี่เหินเวหาคือของวิเศษซึ่งนับเป็นสิ่งต้องห้ามสำหรับการเดินทางภายในเมืองเหยียนจิง

แม้ก่อนที่นางจะจากเรือนมา เกอซีได้ล่อกลุ่มมือสังหารให้ไล่ตามตัวนางมาแต่เพียงลำพังแล้ว กระนั้นก็ย่อมไม่อาจวางใจได้ว่าองค์กรปีศาจสยบแดนดินจะยังคงส่งคนคอยติดตามไล่ล่าแม่นมเฉิน และพวกที่เหลืออีกหรือไม่ สิ่งที่นางห่วงกังวลอย่างยิ่งยวดในยามนี้คือความปลอดภัยของแม่นมเฉิน เซี่ยวหลี และคนอื่น ๆ

ยามนี้ผู้คนทั่วทั้งเมืองเหยียนจิงล้วนอยู่ในอาการแตกตื่นเอะอะโวยวายเสียงดังระเบ็งเซ็งแซ่ หันไปทิศใดทางใดล้วนมากมายไปด้วยเสียงผู้คนร่ำไห้ฟูมฟาย พฤกษาเวททั้งหลายพากันเหี่ยวแห้งเฉาตาย หินผลึกซึ่งไม่ได้ถูกรักษาไว้ในเครื่องเก็บของวิเศษล้วนแปรสภาพกลายเป็นเพียงเศษฝุ่นผง ไม่เว้นกระทั่งของวิเศษชั้นสูงล้วนถูกทำลายอย่างไม่เหลือดี……

หยาดเหงื่อเยียบเย็นกลั่นตัวผุดขึ้นบนหน้าผากของเกอซี ไม่คาดคิดเลยว่าสิ่งที่นางกับต้านต้านกระทำลงไปเมื่อคืนนี้จะนำพามาซึ่งความโกลาหลอลหม่านหนักหนาถึงเพียงนี้ ไม่แค่เพียงพฤกษาเวทที่แห้งเหี่ยว กระทั่งหมู่พฤกษา และต้นหญ้าขจีตลอดทางล้วนสูญเสียพลัง กลีบใบห่อตก สีหม่นมัวไร้ชีวิตชีวา

สิ่งที่นางกระทำลงไปกลับกลายเป็นเรื่องใหญ่ที่ชาวเมืองล้วนโจษจันกันขรมไปทั่วทุกหัวระแหงเสียแล้ว !

เพียงเมื่อเกอซีย่างกรายเข้าถึงตรอกตะวันออกซึ่งได้ชื่อว่าเป็นตรอกประจำเมืองที่จ้อกแจ้กจอแจอย่างที่สุดก็สามารถรับรู้ได้ถึงบรรยากาศโดยรอบที่ผิดแผกแปลกไปกว่าที่เคยเป็นมา ทั่วท้องถนนอัดแน่นไปด้วยผู้คนที่เปี่ยมอารมณ์แห่งความคั่งแค้นขุ่นเคือง ความหงุดหงิดหัวเสีย ความฉุนเฉียว และผิดหวัง

ตลอดทั้งคืน โรงเตี๊ยมทุกแห่ง ร้านอาหารทุกที่กลับปรากฏหมู่ผู้ฝึกยุทธแปลกหน้าขึ้นมาอย่างกระทันหัน  เหล่าผู้มีพลังฝีมือที่ปรากฏกายขึ้นโดยส่วนใหญ่คือผู้มีพลังปราณขั้นที่สอง ปฐมภูมิโลกันตร์ ทว่าในหมู่คนเหล่านั้นยังแฝงผู้มีพลังปราณขั้น 3 พลิกผันอเวจีปะปนอยู่ด้วย  แม้เกอซีจะหาทางหลบหลีกฝ่าฝูงชนขึ้นไปยังโรงเตี๊ยมเซียนสำราญบนชั้นสอง นางกลับพบว่ากลุ่มผู้มีพลังฝีมือขั้น 4 ปฐพีสะท้านสะเทือน ล้วนปรากฏกายขึ้นในที่นี้เป็นจำนวนมากมายยิ่งนัก

ใบหน้าของผู้ฝึกยุทธทั้งหลายล้วนฉายอาการแห่งความหวาดหวั่นทว่ากลับแฝงไว้ด้วยความตื่นเต้น พวกเขามักบ่ายหน้าตรงไปทางฝั่งตะวันตกด้วยนัยน์ตาที่ฉายประกายแห่งความมุ่งหวัง ความละโมบอีกทั้งแรงปรารถนา

เกอซีขมวดคิ้วเล็กน้อย ฝ่าเท้าที่ขยับก้าวเคลื่อนไหวเชื่องช้าลง เหตุใดเหล่าผู้เยี่ยมยุทธทั้งหลายจึงมารวมตัวกันในที่นี้ ?

ครั้นเมื่อรวบรวมจิตกำหนดการรับรู้เสียง บทสนทนาเพียงบางเบาจากชั้นล่างจึงกระจ่างชัดเจนขึ้น

“ข้าคิดว่านี่ยังมิใช่การมาถึงของวันคืนแห่งปีศาจร้ายแต่ประการใด เห็นได้ชัดว่านี่คือการปรากฏแห่งเขตแดนกำบังโดยแท้….”

“คนของเราตรวจสอบมาอย่างแน่ชัดแล้ว……. มันอยู่ในเทือกเขาฉางลูกนั้น……ครั้งนี้พวกเราต้องรวดเร็วกว่าคนจากตระกูลอื่นอย่างแน่นอน…..”

“หากเราได้ของวิเศษจากเขตแดนกำบัง พรรคของเราย่อมสามารถครองความเป็นพรรคอันดับหนึ่งแห่งจินหลิงได้อย่างแน่แท้…..”

“เจ้าพวกกากเดนแห่งจินหลิงจะไปทำกระไรได้ ? แค่เพียงยอดฝีมือขั้น 5 ย้ายเคลื่อนปฐพียังแทบไม่อาจพบเจอเช่นนี้ สมบัติล้ำค่าที่เก็บซ่อนไว้ย่อมต้องตกเป็นของพวกเราอย่างแน่แท้….. เช่นนั้นแคว้นแห่งนี้ย่อมเสมือนอยู่ในมือเราแล้ว….”

***จบตอน เขตแดนกำบัง ?***