ใบหน้าของเกอซียามนี้บิดเบ้ด้วยความฉุนเฉียว ครั้นเมื่อร่างของนางสามารถเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระเสรีอีกครา แท่งเข็มเงินไร้เงาเต็มกำมือจึงถูกซัดสะบัดเข้าใส่ขอทานเฒ่าอย่างไม่รอช้า

ขอทานเฒ่าหลบด้วยการเคลื่อนกายที่รวดเร็วเหนือคำบรรยายพร้อมเสียงหัวเราะอย่างคะนองปาก “เจ้าตุ๊กตาน้อย หน้าตาเจ้าก็น่ารักดีหากทว่าเรื่องความเจ้าอารมณ์เห็นจำต้องปรับปรุงกันเสียหน่อย ข้าเพียงต้องการตรวจดูพลังความสามารถ และพรสวรรค์ในร่างของเจ้า ว่าเจ้ามีคุณสมบัติเพียงพอจะเป็นศิษย์แห่งข้าได้หรือไม่ อืม ไม่เลวเลยทีเดียว ! ทั้งลักษณะนิสัยใจคอ ความแข็งแกร่งตลอดจนถึงพรสวรรค์อันโดดเด่นซึ่งเจ้าสามารถครอบครองได้ด้วยวัยเพียงแค่นี้ นับเป็นคุณสมบัติที่หาได้ยากยิ่งในอาณาจักรจินหลิงแห่งนี้ และเมื่อเป็นเช่นนี้ อาวุโสผู้นี้จะขอจำใจเสียสละแบกรับภาระอันหนักหน่วงในการยินยอมรับเจ้าเข้าไว้เป็นศิษย์แห่งข้า !”

ยิ่งได้ฟังวาจาไร้สาระของขอทานเฒ่าเต่าเหม็นผู้นี้ เกอซีกลับยิ่งหัวเสีย นางไม่เคยพบเจอคนตัวป่วนไร้ยางอายถึงขนาดเร่เข้ามาขอรับศิษย์เช่นนี้มาก่อน ทั้งยังจะกล่าววาจาคล้ายดั่งว่าต้องกระทำด้วยความไม่เต็มใจอย่างยิ่ง !

“เจ้าเฒ่าเต่าเหม็น เห็นทีจะกรอกสุรามากจนเกินควรกระมังสมองถึงได้เลอะเลือนเช่นนี้ ? ข้าไม่ต้องการเข้าสังกัดอาจารย์ท่านใด ไม่ว่าจะเป็นอาจารย์ประเภทใดข้าล้วนไม่ต้องการสิ้น ! คงไม่ต้องรบกวนให้ท่านลำบากฝืนกล้ำกลืนกระทำสิ่งไม่เต็มใจจนเกินไป เช่นนั้นข้าย่อมไม่ต้องการคารวะท่านเป็นอาจารย์แต่ประการใด !”

กล่าวจบ นางหมุนตัวกลับโดยไม่เหลียวแลหันมาอีกเลย

“เฮ้ ๆ เจ้าตุ๊กตาน้อย เจ้ามันช่างไม่รู้จักแยกแยะดีชั่ว รู้ไหมว่าข้าคือผู้ใด ?”  ขอทานเฒ่าร้องตะคอกไล่หลังเกอซีด้วยความเดือดดาล “เจ้าเคยได้ยินชื่อเสียงเรียงนามของท่านอาจารย์ผู้หยั่งรู้แห่งเต๋าเซวียนฉิงบ้างหรือไม่ ? เจ้าสามารถลองก้าวเข้าสู่สำนักใหญ่แห่งใดก็ได้ในอาณาจักรจินหลิงเพื่อพิสูจน์ว่าจะมีสำนักใดบ้างหรือไม่ที่ขวัญกล้าไม่ให้ความเคารพต่อข้า….แฮ่ม อะแฮ่ม กล่าวสั้น ๆ นั้นคือ พึงรำลึกไว้ว่าตลอดทั่วทั้งผืนฟ้าจรดผืนปฐพี เหล่าชนทั้งหลายล้วนปรารถนาจะได้คารวะข้าเป็นอาจารย์ ทว่าข้ากลับไม่ยินยอมรับผู้ใดเป็นศิษย์ ! และในวันนี้ ข้าก็ได้มอบโอกาสทองให้แก่เจ้า ข้าจะยินยอมรับเจ้าเข้าไว้เป็นศิษย์ของข้า หากทว่าเจ้า เจ้าตุ๊กตาน้อย เจ้า ! กล้าเมินเฉยต่อข้า !”

ขอทานเฒ่าเอ่ยกล่าวออกมาอย่างภาคภูมิเขาแหงนเงยศีรษะกระทั่งจมูกชี้ขึ้นฟ้าเพื่อรั้งรอให้เกอซีหันกลับมาอ้อนวอนร้องขอให้เขารับนางไว้เป็นศิษย์

หากทว่าเมื่อเขาเหลือบแลไปในตำแหน่งที่นางยืนอยู่สิ่งที่สะท้อนผ่านม่านนัยน์ตากลับกลายเป็นเงาร่างของสตรีตัวน้อยที่กำลังกระถดถอยหนีออกไปเรื่อย ๆ เพื่อทิ้งระยะห่างออกไปทีละน้อย

ขอทานเฒ่ากลับต้องอึ้งตะลึงงัน ไม่เคยคิดฝันมาก่อนเลยว่าคนเช่นเขาผู้ผ่านร้อนผ่านหนาวมาเนิ่นนานหลายปีถึงเพียงนี้กลับต้องมาตามเร่ยัดเยียดขายความเป็นอาจารย์ของตนเอง หนำซ้ำยังถูกปฏิเสธกลับหน้าหงายเช่นนี้อีกด้วย !

แม่หนูตุ๊กตาตัวนี้ช่างสายตาไม่เฉียบคมเอาเสียเลย ช่างไม่รู้จักแยกแยะดีชั่วเอาเสียเลย !

หากแต่เมื่อหวนนึกถึงสุรารสเลิศอย่างหาที่เปรียบมิได้ ทั้งยังชุดอาหารนามแปลกหูนั้นอีกเล่า  มัจฉาร่างกระรอก… ‘เอื๊อก’ กองน้ำลายถูกกลืนกลับลงสู่ลำคอ ขอทานเฒ่าโยนศักดิ์ศรีความสูงส่งในฐานะอาจารย์ทิ้งไว้เบื้องหลังในทันที เรื่องภาพพจน์อะไรนั่นไม่ได้อยู่ในใจเขาอีกแล้ว สิ่งเดียวที่ต้องเร่งรีบในตอนนี้คือจับตัวนางให้มั่น !

“เฮ้ ๆ ๆ เจ้าตุ๊กตาน้อย หรือเจ้ายังขาดความเชื่อมั่นในฝีมือข้า ? ให้ข้าลองสาธิตให้ดูหน่อยเป็นไร ?”

“ข้าจะไม่ขยับแขนขาแต่ประการใด ดูสิว่าเจ้าจะสามารถฟาดฝ่ามือใส่ข้าได้ถึงสามคราหรือไม่ ? หากเจ้าไม่อาจเข้าถึงตัวข้าได้ เป็นอันว่าเจ้าพ่ายแพ้ เช่นนี้แล้วเจ้าจะคารวะข้าเป็นอาจารย์ได้หรือยัง ?”

“เจ้าตุ๊กตาน้อย รู้ไหมว่าหากเจ้าคอยอยู่ติดตามข้าเจ้าจะได้รับประโยชน์มากมายเพียงไร ? เบื้องหน้าต่อไป บัณฑิตรูปงามตลอดทั่วทั้งแถบทวีปหมีหลัวแห่งนี้จะเข้าแถวเรียงรายเพื่อขอติดตาม เจ้าจะต้องการพวกมันสักกี่คน อาจารย์ก็พร้อมจะประเคนให้เจ้าทั้งหมดเลยทีเดียว….”

ตลอดทางที่สาวเท้าก้าวเดิน เกอซีรู้สึกคล้ายมีแมลงหวี่แมลงวันคอยบินหึ่ง ๆ อยู่ข้างหูตลอดเวลา การพูดกล่าวฉะฉานไม่เหนื่อยหน่ายหยุดพัก ต่อรองเจรจากันแบบไม่สิ้นสุดเช่นนี้ช่างไม่เหลือคราบอาจารย์ผู้ควรมีปกติสุขุมลุ่มลึก หากทว่ากลับแลดูคล้ายพวกขายตรงในอดีตชาติของนางมากกว่า

ยามนี้เกอซีเริ่มตระหนักแล้วว่านางประเมินคนผู้นี้ผิดไปเสียแล้ว เดิมทีนางเพียงคิดว่าเขาคงไม่ใช่ปรมาจารย์ผู้สูงส่งจากสำนักใด ถึงตอนนี้นางจึงกระจ่างชัดแล้วว่าเขาผู้นี้เป็นแค่เพียงคนสติเสียขั้นรุนแรงผู้หนึ่งเท่านั้น !

เมื่อทั้งคู่พากันจ้ำไม่ยั้งมาตลอดทางสู่ตัวเมืองเหยียนจิง เกอซีจึงได้รับรู้ถึงสถานการณ์ในตอนนี้ของเมืองเหยียนจิง

หญิงสาวพบว่าสองสามวันหลังเผชิญภัยวิบัติหลุมดำสูบพลังไปทั่วทั้งเมือง ความตื่นตกใจของพวกชาวบ้านจึงค่อย ๆ ลดคลายลง ยามนี้พวกชาวบ้านพากันล้อมวงน้อยใหญ่ถกเถียงคาดเดากันไปต่าง ๆ นา ๆ ถึงปรากฏการณ์เหนือธรรมชาติที่เกิดขึ้น ขณะบางกลุ่มกำลังตื่นเต้นวุ่นวายอยู่กับการสำรวจเทือกเขาฉางเพื่อค้นหาที่ตั้งของอาณาจักรกำบัง

เมื่อสถานการณ์ไม่ได้เอิกเกริกใหญ่โตลุกลามจนน่ากลัว เกอซีจึงถ่ายถอนหายใจออกมาได้อย่างโล่งอก หากมีผู้สืบสาวที่มาที่ไปของปรากฏการณ์หลุมดำที่เกิดขึ้นคืนวันก่อนย่อมอาจสามารถย้อนกลับมาสู่นางได้ในภายภาคหน้า

เสมือนหนึ่งผู้ที่ก้าวพลาด และต้องเผชิญกับโทษทัณฑ์อันร้ายแรง นางย่อมอาจต้องเผชิญกับเหล่ายอดฝีมือมากหน้าหลายตาที่พร้อมจะประดังเข้ามาจากทั่วทุกสารทิศ หรือหากมองในด้านที่เลวร้ายที่สุดแล้ว พวกเขาอาจหมายจะนำตัวนางไปค้นคว้าทดลองเพื่อขุดคุ้ยความลับที่แปลกประหลาดพิศดารนี้ก็ย่อมเป็นได้

ทว่าแม้กระนั้น กลับยังคงมีอีกสิ่งหนึ่งที่สามารถทำให้หญิงสาวอารมณ์ดีอย่างเหลือแสน

***จบตอน ขอจำใจยอมรับเจ้าเป็นศิษย์***