ทั้งเกอซี และเฟิ่งเหลียนอิ่งต่างสั่นสะท้านในทันทีก่อนสายตาของทั้งคู่จะรวมลงบนร่างของเจ้าวังจื่อจิน

เมื่อได้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของเจ้าวังจื่อจิน ดวงตาทั้งคู่ของเกอซีต้องเบิกโพลงด้วยความตกตะลึงด้วยไม่คิดเลยว่าบุรุษผู้นี้จะอ่อนวัยทั้งยังให้ความรู้สึกราวกับบัณฑิตผู้บริสุทธิ์สะอาดถึงเพียงนี้ จากที่ได้ยินได้ฟังมาจากเจ้ามังกรทองตัวน้อย นางยังคิดว่าท่านนายคนเดิมของเจ้ามังกรจะไว้หนวดเคราขาวยาวแลดูเป็นผู้ปราดเปรื่องเรืองปัญญา !

เจ้าวังจื่อจินยกแขนซ้ายขึ้นทักทายเล็กน้อยด้วยรอยยิ้ม “ยินดีต้อนรับพวกเจ้าทั้งสองสู่เขตแดนแห่งความสูญว่างของข้า ที่นี่จะเป็นที่ซึ่งข้าจะใช้เป็นสถานที่ในการถ่ายทอดผู้รับช่วงสืบทอด เสียดายที่ตำแหน่งผู้รับช่วงสืบทอดต่อจากข้าย่อมมีได้แค่เพียงหนึ่งเท่านั้น พวกเจ้าทั้งสองต้องผ่านการทดสอบทั้งสามด่าน ส่วนผู้ที่สามารถกำชัยชนะไว้ได้……”

ขณะที่เจ้าวังจื่อจินยังคงเอ่ยกล่าวอยู่เช่นนั้น เฟิ่งเหลียนอิ่งกลับเร่งชักฝีเท้าก้าวตรงเข้ามาขัดจังหวะพลางส่งแผ่นหยกในมือออกไปด้วยความนอบน้อม “ด้วยความเคารพต่อท่าน สิ่งนี้คือสาส์นซึ่งท่านอาจารย์สั่งให้ข้านำมามอบให้แก่ท่าน ท่านอาจารย์ฝากคำกล่าวไว้ว่า ขอเพียงท่านอ่านข้อความในสาส์นนี้ ท่านย่อมสามารถตระหนักได้ว่าสมควรคัดเลือกผู้ใด”

ขณะที่หยิบยื่นแผ่นหยกนั้นออกไป เฟิ่งเหลียนอิ่งชำเลืองสายตามองมาทางเกอซีด้วยแววตาแห่งความหยิ่งผยอง นางมั่นใจอย่างเหลือล้นว่าขอเพียงเจ้าวังจื่อจินได้อ่านสาส์นฉบับนี้ เขาย่อมต้องยินยอมรับนางเป็นผู้สืบทอดรุ่นต่อไปอย่างแน่นอน

หากทว่าผู้ใดจะคาดคิดว่า ไม่เพียงชายผู้นี้จะไม่ใส่ใจรับแผ่นหยกชิ้นนั้นเท่านั้น เขายังถึงกับเปล่งเสียงหัวเราะลั่นขึ้นแทน “ไม่จำเป็นข้าย่อมรู้จักอาจารย์ของเจ้าดี หากทว่าการจะรับเจ้าเหตุด้วยเพราะชื่อเสียงของเจ้าแก่นั้นย่อมมิอาจเป็นได้ ช่างน่าเสียดายจริงที่ชื่อเสียงของเจ้าแก่นั้นก็มิใช่น้อยเสียด้วย”

“หากทว่าสำหรับเรื่องนี้ ข้าย่อมไม่อาจใช้ชื่อเสียงของผู้อื่นใดในการตัดสินได้ พวกเจ้าทั้งสองจำต้องอาศัยแต่เพียงความสามารถของตนอย่างแท้จริงเท่านั้น”

“ว่าอย่างไรนะ ?” เฟิ่งเหลียนอิ่งหน้าถอดสีในทันที “เป็นอย่างนี้ได้อย่าง……”

หากทว่า ยังไม่ทันที่คำกล่าวของนางจะสิ้นสุด เจ้าวังจื่อจินกกลับโบกมือขึ้น ประกายรัศมีเรืองแสงพุ่งโพลงขึ้นจากผืนดินโอบล้อมร่างของสตรีทั้งสองไว้

ครั้นเมื่อเกอซีรู้สึกตัวอีกที กลับพบตนลอยอยู่ท่ามกลางนภากาศ ด้วยระยะที่ห่างไกลออกไป น้ำเสียงที่คุ้นหูสายหนึ่งพลันก้องขึ้นในโสตประสาท

“พี่ ข้าจะปกป้องพี่เอง ! ข้าจะไม่มีวันยอมให้พวกมันทำร้ายพี่ได้ !”

ร่างของนางเริ่มสั่นสะท้านคล้ายโลกทั้งใบเริ่มหมุนติ้วอยู่ตรงหน้า ฉับพลันอาคารสีขาวหลังหนึ่งก็ปรากฏขึ้นเบื้องหน้า

อาคารแห่งนี้คือ สถานที่เลี้ยงเด็กกำพร้า สถานที่ซึ่งนางเคยใช้ชีวิตอยู่ในอดีตภพ  ภาพฉากในยามนี้คือภายในห้องน้ำของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

เด็กสาว และเด็กชายร่างผอมบางกำลังถูกกลุ่มคนสองสามคนรุมกระทืบอยู่ในห้องน้ำ ขณะที่อีกสองคนกำลังใช้ไม้ถูพื้นสกปรก ๆ กับไม้กวาดฟาดใส่เด็กทั้งสองไม่ยั้ง

เด็กชายผู้นั้นรูปร่างผอมบางกว่าเด็กหญิง หากทว่าเขากลับเอาตัวเข้ากันเด็กสาวคนนั้นไว้อย่างแน่นเหนียว ไม่ว่าเขาจะถูกทุบตีทำร้ายอย่างหนักหนาเจ็บปวดสักเพียงไร เขากลับไม่ยอมหลีกทางหลบออกมาเลย

พวกมันกดหัวเด็กชายใส่โถชักโครก ทั้งเตะทั้งต่อยแผดร้องตะคอก “อัดไอ้ตัวประหลาดคู่นี้ให้ตาย ๆ ไปเสีย”

เมื่อเห็นเด็กชายผู้นั้นเริ่มหายใจไม่ออกด้วยพราะถูกกดหน้าลงกับโถชักโครกเช่นนั้น เด็กหญิงผู้นั้นส่งเสียงกรีดร้อง ขุมพลังอย่างใหญ่หลวงระเบิดท่วมออกมาทั่วร่างผลักร่างของเจ้าพวกชั่วทั้งหลายที่กำลังรุมทำร้ายพวกเขาทั้งคู่ พวกมันทั้งหมดร่วงหล่นลงไปกองหมดสติอยู่กับพื้น พวกมันครึ่งหนึ่งได้รับบาดเจ็บสาหัส ขณะที่เหลือยังหายใจติดขัด

เกอซีผู้ลอยเคว้งชมเหตุการณ์อยู่กลางอากาศขบกรามแน่น แววตาทั้งคู่ที่เคยเผยเพียงความเย็นชากลับแปรเปลี่ยนถูกแทนที่ด้วยความเจ็บปวดรวดร้าวจากความทรงจำในอดีต

เด็กสาวผู้นั้นคือตัวนาง ส่วนเด็กชายที่ปกป้องนางอย่างเต็มกำลังความสามารถนั้นคือน้องชายแท้ ๆ ของนางเอง

หลังจากทั้งคู่ถูกส่งไปยังสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ทั้งคู่กลับถูกเด็กในสถานเลี้ยงเลี้ยงเด็กกำพร้ารุมรังแกอยู่เสมอ ด้วยเหตุอันสืบเนื่องมาจากการที่พวกเขาทั้งสองไม่อาจปกปิดความสามารถที่ผิดแผกเกินธรรมดาของตนได้จึงทำให้ทุกคนมองพวกเขาทั้งคู่เป็นดั่งตัวประหลาด

ในครั้งนั้นที่นางได้เห็นน้องชายแท้ ๆ ของตนเกือบสิ้นใจลงไปตรงหน้า พลังในกายของนางจึงระเบิดพลุ่งพล่านด้วยความโกรธเกรี้ยว สร้างความแตกตื่นตะลึงไปทั่วทั้งสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

ภาพฉากเบื้องหน้าแปรเปลี่ยนไปอีกครา ขณะที่เกอซียังคงลอยตัวอยู่กลางอากาศ นางได้เห็นน้องชายของตนถูกจับเข้าห้องหัวหน้าผู้ดูแลสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ในครั้งนั้นนางไม่อาจล่วงรู้ได้เลยว่าเขากลับเอ่ยปากยอมรับว่าพลังพิฆาตอันหนักหน่วงร้ายกาจที่เกิดขึ้นนั้นล้วนเกิดขึ้นด้วยฝีมือของเขาทั้งสิ้น

***จบตอน ทุกสิ่งขึ้นอยู่กับความสามารถของเจ้าเอง***