ตอนที่ 252 ซีเอ๋อ เหตุใดเจ้าจึงอยู่ที่นี่ ?

 

โจวเหยียนอันยังคงกล่าวต่อ “หากทว่าเมื่อได้พบคุณชายซี ข้าผู้น้อยกลับรับรู้ได้ว่า เมื่อเปรียบกับตํารับโอสถ เลื่อนลอยที่กล่าวอ้างกันมา อาจบางที่ คุณชายซีนั้นคือ อุ้งหัตถ์แห่งการช่วยคืนชีวิตอันเป็นตัวตนที่จับต้องได้จริง”

 

ช่วยชีวิต ? หมายความเช่นไร ?

 

โจวเหยียนอันอ่อนล้าสิ้นแรง ดวงหน้าของเขาในยามนี้ซีดเผือด ถึงกระนั้นบุรุษใหญ่ยังแข็งใจขยับกายลุกขึ้นโค้งคํานับสุดตัวให้แก่เกอซี “คุณชายซีด้วยความสัตย์จริง การที่ข้าผู้น้อยยอมสละชีพตนเพื่อช่วยเหลือท่านนั้นด้วยเหตุที่ข้ามีข้อร้องขอบางประการต่อท่าน”

 

“เชิญกล่าว”

 

“หากข้าผู้น้อยคาดเดาไม่ผิดพลาด คุณชายซีนั้นคือยอดหมออัจฉริยะผู้ให้การเยียวยารักษาคุณชายทายาทตระกูลโอวหยาง”

 

บุรุษใหญ่จ้องมองเกอซีด้วยความรู้สึกประหม่าในใจ กระทั่งเมื่ออีกฝ่ายผงกศีรษะแสดงอาการยอมรับเขาถึงถ่ายถอนหายใจยาวก่อนจะกล่าวคําต่อ “เมื่อพวกเราออกจากอาณาจักรกําบังแห่งนี้ได้แล้ว ข้าผู้น้อยใคร่ร้องขอต่อคุณชายซี โปรดให้การช่วยเหลือรักษาคนผู้หนึ่ง”

 

คํากล่าวของเขาตรงไปตรงมายิ่งนัก เพียงเมื่อได้ฟังถ้อยคําทั้งหมด เกอซีจึงสามารถถอนใจยาวออกมาได้

 

สิ่งน่าหวั่นเกรงอย่างที่สุดนั้นคือ การถูกหลอกให้ต้องกลายเป็นตัวหมากในกระดานภายใต้เล่ห์กลที่ถูกเคลือบแฝงท่ามกลางความสุภาพอ่อนโยน ทว่าถ้อยคําของผู้ดูแลโจวเผยถึงการตกลงแลกเปลี่ยนทางการค้าอันสมเหตุสมผล ทั้งยังเป็นวิธีการที่เกอซีถูกใจอย่างที่สุดเช่นกัน 

 

จะอย่างไรเสีย การแลกเปลี่ยนทางการค้าล้วนควรเผยแ ดงให้กระจ่างชัดเพื่อไม่ให้ต้องรู้สึกติดค้างซึ่งกันและกัน ทั้งยังสามารถทําให้เกิดความพึงพอใจอย่างสูงสุดทั้งสองฝ่าย

 

คิดเช่นนั้น เกอซีแหงนเงยศีรษะขึ้นเล็กน้อยก่อนกล่าวตอบคําด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ย่อมได้ ข้าจะรับข้อร้องของของท่าน ถือได้ว่านี่คือการตอบแทนน้ำใจของท่านในวันนี้”

 

หนุ่มน้อยวัยเพียงสิบเจ็ดเอ่ยคําตอบรับในทันทีด้วยประกายตาที่กระจ่างใสสุกสกาวโดยไร้ร่องรอยแห่งความลังเล แม้เพียงน้อย

 

หากคํากล่าวเช่นนี้ถูกพ่นพูดออกมาผ่านปากของผู้อื่น ล้วนเพียงสร้างความรู้สึกถึงความหยิ่งผยองโอหัง หากทว่าเมื่อหนุ่มน้อยผู้นี้คือผู้เอ่ยกล่าวถ้อยวาจานี้ต่อโจวเหยียนอัน กลับกลายเป็นความเหมาะสมเที่ยงธรรม เช่นนั้นบุรุษใหญ่จึงยินดีปรีดาทั้งยังรู้สึกคลายใจอย่างเกินจะเอ่ยกล่าว

 

ขณะทั้งคู่กําลังสนทนากันอยู่นั้น สีหน้าของเกอซีกลับแปรเปลี่ยน

 

เมื่อหญิงสาวรับรู้ได้ถึงกลุ่มคนจํานวนหนึ่งซึ่งกําลังมุ่งหน้า เข้ามาแต่ละคนล้วนเปี่ยม อายพลังอันแข็งแกร่งน่าหวาดหวั่น อีกทั้งไม่อาจล่วงรู้ได้เลยว่ากลุ่มคนเหล่านั้นคือมิตรหรือศัตรู

 

ครั้นเมื่อหญิงสาวกําลังจะร้องเตือนโจวเหยียนอัน และ กู้หลิวเพิ่งผู้ยังประมือกับอีกฝ่ายอยู่กลางเวหา กลับได้ยินเสียงเพิ่งเหลียนยิ่งกรีดร้องลั่นด้วยความเจ็บปวดร่างนั้นปลิวกระเด็นประดุจว่าวที่ขาดลอยก่อนจะร่อนร่วง หล่นลงสู่ผืนแผ่นดิน

 

นัยน์ตาของกู้หลิวเพิ่งอาบล้นไปด้วยความประหลาดใจอย่างเห็นได้ชัด ชายหนุ่มหรี่ตามองเล็กน้อยก่อนรอยยิ้มนักสนุกจะเผยออกมา

 

ทว่าครู่ถัดมา อายสังหารอันแรงกล้าเฉียบคมประดุจปลายกระบี่กลับพุ่งตรงเข้าหากู้หลิวเฟิง

 

ความเคร่งขรึมกลับเข้าแทนที่สีหน้าเฉื่อยชายามเมื่อประพลังฝีมือกับเฟิงเหลียนยิ่งเมื่อครู่ก่อนในทันที โบกมือแค่เพียงครั้ง กระบีแดงเปลวเพลิงพลันปรากฏขึ้นในมือขวาของกู้หลิวเฟิงอย่างฉับพลัน

 

คมกระบี่ทั้งสองประสานกันสนั่นเต็มแรง กลุ่มพลังขนาดมหึมาระเบิดออกก่อเกิดคลื่นพลังที่รุนแรงสั่นสะเทือนปั่นป่วนไปตลอดทั่วทั้งอาณาจักรกําบัง

 

หลังแรงระเบิดครั้งใหญ่ ร่างของกู้หลิวเพิ่งซวนเซกระถดถอยก่อนจะทรุดร่วงลงกับพื้นอย่างเชื่องช้า

 

คลื่นพลังภายในกายตลอดโลหิตทั่วร่างเดือดพล่าน กระทั่งโลหิตสดสีแดงฉานเริ่มร่วงรินจากริมฝีปากบางที่เผยให้เห็ ภายใต้หน้ากากขาวแต้มลาย

 

“นายน้อย ท่านได้รับบาดเจ็บ ?” โจวเหยียนอันร้องอุทานก่อนจะกระเสือกกระสนเร่งเข้าไปรักษาอาการให้กู้หลิวเฟิง

 

ชายหนุ่มยกยิ้มอ่อนบาง หากทว่าสายตายังจ้องเขม็งไปยังกลุ่มคนที่ค่อย ๆปรากฏกายขึ้นจากที่ไม่ไกลพร้อมน้ำเสียงกระจ่างใส “พลังยุทธขององค์ราชันมัจจุราชสูงส่งสม คําร่ำลืออย่างแท้จริง”

 

กลุ่มคนผู้มาใหม่โดยส่วนมากล้วนคือยอดฝีมือไม่ตำากว่าขั้นที่ 4 ปฐพี่สะท้านสะเทือน เบื้องหน้ากลุ่มคนคือบุรุษผู้ใบหน้าฉาบทาไปด้วยความหวั่นกังวลภายใต้ชุด คลุมสีม่วง ในอ้อมแขนของเขาคือเพิ่งเหลียนยิ่งผู้มีสีหน้าซีดเซียวประดุจซากศพ เขาร่ําร้องตะโกน “เหลียนยิ่งน้องหญิงน้อย เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม ?”

 

ผู้ที่เดินติดตามมาด้านหลังด้วยท่าที่เฉยชาสีหน้าหม่นมัว แววตาเยียบเย็นประดุจแท่งน้ําแข็งนั้นคือ หนานกงยวี่ 

 

สายตาอันเย็นยะเยือกกวาดมองมาทางกู้หลิวเฟิง ครั้นเมื่อสายตาคู่นั้นเลยผ่านข้ามมาทางด้านหลัง ดวงตาทั้งคู่ของชายหนุ่มกลับเบิกกว้าง

 

“ซีเอ่อ เจ้ามาที่นี่ได้อย่างไร ? !!” เสียงแหลมสูงที่ดังขึ้นอย่างกระทันหันของหนานกงยวี่ทําให้ทุกคนในที่นั้นตกใจจนแทบกระเด้ง